Norðanfari - 26.09.1865, Blaðsíða 3

pAKKARÁVÖRP.
Afefarandtt fösludagsins, hins 16. Septem-
berm. næstiÆinn, varb jeg fyrir því tjóni ab
«11 bæjarhús hjá mjer brunnu til kaldra kola,
nema stofa og skemma í tveimur stafgólfum
hvert um sig. Fólk allt gat bjargab sjer,
flest klæblítib, surnt út um glugga og annar=
sta&ar eptir því sem ástúö. Litlu varb bj.arg-
íit) nr húsutn þeim sem brunnu, er voru búr
eldhús, dyralopt og baöstofa portbyggb meb
reisifjol og húsi undir, nema mestmegnis af
fatnubi úr þremur rúnrum, er jeg nábi út um
glugga og ötru smáveg's. Ab áfurnefndri
stofu og skentmu varb hjargab, á jeg ab þakka
einstokir snarræii og atorku herra Páls Páls-
sonar á Aubunnarstötum, er jeg sendi tii um
nóttina og þegar í stab kom vib 7. mann, og
fann upp á því srijallræbi ab bera ab húsum
þessum mykju og þekja þau meb henni eptir
því sem varb til þess ab verja þau eldinutn;
þá var og sent víbar um bæi eptir mannhjálp
svo ab alls urbu þeir 31, sem meb góbmn
vilja og fylgi gjörbu þab sem í þeirra valdi
stób til þess ab siökkva í rústnnum og flytja
á burtu subur í á allar molúir, sem seint ætl-
ubu ab kulna út svo ekki væri af þeim hætta
búin, Jalnvel þó jeg ekki sje fátækur svo
jeg vært sjerlega upp á abra kominu, þá voru
þó kringumstœbur nn'nar, sem nærri má geta,
í mörgu tilliíi rnjög örbugar, þar eb jeg bæii
hafbi inisst nratbjörg mína, búsgögn, fatnab og
annab, og þar ab auki hafbi ekkert skýli ol-
an ,ytir tnig og fjölskyldu tnína, en komib fast
ab þeirn líma, þá allra vebra var von; minn-
ist jeg því m?b þakkla&ti og virbingu sveit-
unga minna og þeirra utansveitarmanna, sem
urbu til þess af góbum hug ab rjetta injer
hjálparhönd bæbi í orbi og verki, svo jeg gat
komib upp skýli handa rnjer til vetrarins, og
eius ineb því ab gela mjer þab sem mig mest
vanhagabi um; má jeg fyrst telja til jiess
höfbingshjónin alþingismann, stúdent Pál Vfda
lín í Yíbidalstungu og konu hans, iiúsfrú El-
inborgu Fribriksdóttur, og sömuleibis systur
hans, préstsekkju húsfrú Ragnheibi sama-
stabar, sem á svo rnargan hátt sýndu mjer
miklar velgjörbir, ekki einungis meb því ab
taka af mjer tvö börn í sex vikur, klæba þau
og gofu mjer liesta af trjávib, heldur og
margt ílelra sem ínig vanhagaíi unr og sem
nuinib hefir rniklu veibi, auk þess sém P.
Yídalín sjálfur kom meb mönnum sínum mjer
til hjáipar vib eldsvobann og sagbi þar fyrir
verkum meb rábum og dab og livatti a&ra til
þess ab liösinna nijer epíir efnum og kring-
uinstæbiim. Abrír sem veittu mjer lib annab-
hvort meb því sjálfir ab vinna hjá mjer eba
ljá mjer menn ókeypis og sömuleifis meb fje-
gjöftun voru þessir: sóknarprestur minn sjeta
0 Thorberg, ábur nefndur lieria Páll Páisson
á Aubunnarsíöbum, ekkja Gubrún Tómasdóttir
samastaöar ísigurjón Ólafsson ( Auburmarstaba-
koti, bóndi Jón á Kolúgili, Hóhnfríbuí Datií-
elsdóttir samasta'ar, hreppstjóri hérra Fribrik
Davíbsson í Hvarfi, D. Ðaníelsson í Yíbidals-
tungu, ekkja Giifrún Jónasdóttir á Litlu-Ás-
geirsá, bóndi L S Einars on, bóndi Bjarni
He'gáson á Stóru-Ásgeirsá, ekkja Gufrún í
þórukoti, ekkja Steinvör Skúladóttir á Lækja-
móti, bóndi Jón Jónsson samastabar, bóndi
Bjarni Uestsson á þorkelslióli, búndi þórbur
Oddsson á Tittlingastöbnm, bóndi Björn Gub-
mundison á Refsteinsstöfum, gullsmibur Jó-
hanncs Gubmundsson á þernumýri. ekkja ll. S,
Sæmundsdóttir samastabar, bóndi Bjarnhjebinn
á Böbvárshóluin, ekkja Sigríbur Jónsdóttir
á HÖrglióli, rábsmabur Bjarni Snæbjarnarson
sama&tabar, steinhöggvari Sverrir Sverrisson,
fengdasonur minn Elícser Amórsson, bóndí
Baldrin Helgason á Sporíi, bóndi.Iónas Ðaní-
elssori í Bjargtiúsum, gtillsmibur Bjarni Jóns-
son á Grund og bóndi Bonidikt Jónsson á
Sfbtt; öilunr þessum mönnurn, sem sinn á hvern
liátt hafa meira og minna átt þátt í því, ab
bæta úr þörfum raínum og láta tjón þetta
verba mjer sem minnst tiiönnanlegt, votta jcg
niitt hjartans þakklseti, og bib þann sem ekk-
ert kærleiksverk lætur óendurgoldib, ab um-
buna þoim þab, þegar þeim mcst áliggur.
Galtarnesi 26. marz 1S65.
Jósef Loptsson.
í handriti því, sem þakltlælib í 7 nr. blabs
þessa cr prentab eptir, um kommatargjalir lausa-
kaupniannanna Thaaes og Robbertsens, hafbi
misritast J í stabinn fyrir 2 tunnur af grjön-
um, sem irerra Canceiliráb sýslumabur þ. Jóns-
eon á Húsavík hefir fyrir löngu síban ámálg-
ab um ab væri lelbrjett, og einnig er tekib
fram í greininni scm hjer kemur næstáeptir:
þESS ÍIÆFIR AÐ GETA SEM GJÖRT ER VEL.
í 7. nr. Norbanfara þ. á. blabs. 14. stend-
ur þakklæti frá sýslnmanni þingeyinga, herra
Gancellirábi þ. Jónsyni til lausakatipmanna á
þórshöfn hjer í hrepp herra Thaae, og herra
Robbertsen fyrir þá höfbinglegu rausn er þeir
á næstlibnu sumri sýndu okkur innbúum Sauba-
nc8shrepps, í kornmatargjöfum; en af því þar
eru ekki taldar nema 4 tunnur frá hverjum
þeirra, eins og þeir upphaílega höíbu lýst fyrir
sýslumanninum, finn jeg mjer skylt ab geta
þess, ab hvor þeirra fyrir sig afhenti mjer —
sem gjöf til hreppsins 5 tunnur af kommat
nefnilega 2 tunnur rúgs, 2 tunnnr grjóna og
eina tunnu bauna. Einriig hafbi hinn fyri-
nefndi herra Thaae geíib hálla abra korntunuu
til hreppsins sumarib 181>3.
þá er einnig skylt ab nrinnast gjafa herra
prófasts Halldórs Bjöinssonar á Saubanesi, setn
ITá því liaustib 1862 ab hreppsþýngsli og bág-
indi fóru ab aukast hjer úr hóti, iieiir—reikn-
ingslega — gelib hreppnum rúina 60 rd , auk
allra gjafa og greibvikni sem ýmsir þurfandi
sífellt ’hafa notiö af hendi herra prófastsins og
kottu hans húsfrú þóru Gunnarsdóttur. 01!-
úm þessum heibrubu og liáttvirtu mannvinum
votta jeg hjermeb innilegt þakklæti mitt og
allra innbúa Baubanesshrepps, fyrir ofantaldar
höfbinglegar gjafir.
þess er einnig vert ab geta; ab flestir þeir
vinnumenn í Saubaneshreppi sem ekki hafa ab
svara tíuudavgjöldum, gáfu til hreppsins í fyri a-
vetur frá 48 sk. til 2 rd. er samtals gjörbi
2á rd. Fyrir þetta drenglyndi þeirra vottajeg
gefendunum hjermeb þakklæti mitt og alls sveit-
arfjelagsins.
Sybra-Lóni 3. apríl 1865.
Jón Benjamínsson.
Mjer er enn í fersku minni góbvild sú og
hjálpsemi er ailir AUureyrarbúar ylir höftiö
sem jeg hafbi kynni af og samblendi vib, Ijetu
í Ijósi vib nrig, þann tíma er jeg dvaldi þar,
sent hjalparþurfandi sjúklingur undir læknis-
hendi, fiá því snemma í marzmánubi 1863 til
þess í ágústinán. 1864; meöal þessara nafn-
greini jeg fyrst og l'remst’ læknirinn sjáifann
Herra J. Finsen, sem alþekktur er ab lijarta-
gæzku og ljúl'mennsku, nákvæmni og vorkun-
senii vib sjúklinga sína, þarnæst konu hans
frii S. Finsen, er Ijet mjer dkenndrif tje mikla
umönnun; einnig heiburshjónin M. Júnasón og
konu hans G. Jónsdóttur, er jeg sem hús-
viltur gestur og framandi, af eintómri góbvild
fjekk hæli og húsnæbi hjá, og ennfremur
klausturhuldara herra A. Sæmundsen og konu
hans S. Sæmundsen, því bæbi þau iijón voru
samtaka í mannúbleika og góbvild ailri mjer
tii haoda, og sama má jeg um fleiri segja
Enn þó orbafjöldi livort senr er fyrir
þegnar velgjörbir eba f hverju öbru tilliti, sje
aö visu iítils metandi og liaii á stundum ef
tlivill litla þýbingu, þá er þab þó sannur máls-
háttur: ab „orbin eru til alls fyrst“, og ab,
„glebst hver vib velkvebin ovb“ enda er hæg-
ast ab láta þau í tje fyrir þá sem ekki liafa
annab ab grípa tíl; þau ge:a og á stundum
vevið án raups og af alvöru töluö; en iiversu
sem orð mín nú kunna að verba tekin, finn
jeg mig ei ab síbur knúba til meb línum þess-
mn ab votta ölluin Iiinum áburnefndu vibhafn-
ar- en hræsnis-Iaust þakklæti nritt.
Siglunesi 5. júnimán. 1865.
Marsibil Jónsdóttir.
þegar jcg á næstlibnu hausti, veiktist af
hættulegum og óþekktum sjúkdómi leitabi jeg
apóteks tnebala eptir fyrirsðgn iæknis J. Fin-
sens þrisvar eða fjórum sinnum hvab epiir
annab, og fór alltaf versnandi svo jeg gat
orbib enga bjorg rnjer veitt og lítil von var
um bata fiamar, samt var til reynsht sent
eptir Iiomöopata mebulum til sjera þorstcins
á Hálsi, al' hverjtim rnjer brábum fór ab batna
og þab furbanlega fljótt, svo jeg nú fyrir nokkr-
mn tíma er búinn ab fá eöniu heilsu og jeg
ábur haibi. þetta vildi jeg gjöra löndum
mínum kunnugt bæ'i þeim manni til verbugs
heibur8 sem Gubi þóknabist ab brúka fyrir
verkfæri til ab viðrjetta heilsu mína, og því
til sönnunar ab Homöopatían sje þó ureíra en
eintóm hjátrú.
Einnig finn jeg rnjer skyit, jafnframt því
jeg minnist á veikindi mín, bæbi í vetur og
fyrrasumar, að minnast þeirra mörgu meb
þakklátu hjarta, seni í þeim og þaraf ieibandi
ýmsum ervibum kringumstæbum rjettu mjer
bróburlega hjálparhönd, þó jeg hvorki geti eða
kæri mig um ab nafngreina þá, því jeg er
viss um, ab enginn þeirra befir ætlað ab
gjöra þab sjer til bróss, hvar uppá jeg tek
dæmi af einurn manni mjer dviðkomandi og
lítt kunnum, sem gjörbi sjer ferb tilmínívet-
ur þegar jeg var sem veikasíur og gaf mjer
rúmt 8 rd virbi, mest part í koinmat, en bab
mig þar meb ab geta eltki nafns' síns; þess-
um manni einkum, samt öltum öbrum sein
í smáu eba stóru ijettu neyb mína, voíta
jeg innilegar þakkir. og bib og vona ab hann
sem reikuar sjer gjört allt sem \aib hans minnstu
bræbur framkemur muni þab á sínum tíma
endurgjalda.
þríhyrningi 29. jiílí 1865.
Ó. Olafsson.
IiVER ERT þÚ SEM DÆMIR ANNARLF.G-
ANN þJÓN; HANN STENDUR EÐA FELL-
UR SÍNUM HERRA.
Margur einn hefir taíab og dæmt «m
dauðsfal! Nathans Ketilssonar á Illhugastöbura
á Vatnsnesi, eptir ab hann svohörmulega rnyi t-
ur var 1828 á hans eigin heimili, enda fann,
áleit og dæmdi, þáverandi hjerabsdómari í Húna-
vatnssýslu kanseliráb Blöndahl, samverkendur
morbs þessa hegningar og daubaverba, og var
hann bæði sök þessari gagnkunnugur og þar
ab auki álitinn rjettvíst yfirvald; og nú ný-
lega helir þjóö vorri byrzt morbsaga þessi á-
samt tneb yfiriiti yfir lífsferil Nathans heitins,
og tilclrög natns hans hvab lesa má í Islenzkra
jíjóðsagna 3. hefti 22 blabsíbu, meb fyrirSkript-
inni; Satan vitjar nafns, en þar eb saga
sú er fyrir útbreibslu rita þessara orbin þjób-
kunntrg þá knýr mig verbskuldub virbing fyrir
sannleikanum ab Ieiba almenningi fyrir sjónir
hib rjctta og sanna í greindu efni.
Svo er þá máli varib ab móbir Natans, Gub-
rún Hallsdóttir sem hjer í sveit dvaldist því
nær 80 ár, og sálabist í janúar 1863 þá 94
ára, og var aila tfb áiitin greindar og rábvendn-
iskona af öllum hinum merkari er til hennar
þekktu, og samkvæmt er lýsingu yfir hana í
Norbanfara sania ár. Er jeg ásamt fleirum
heyrnarvottur ab því ab hún var eitt sinn spurb
hvar fyrir hún heföi látib son sinn heita Nat-
an þar eb þab nafn væri ekki algengt ebur í
ætt hans, svarabi iiún: því rjebi jeg ekki
hvar uppá jeg skai segja ykkur lítiifjörlega
sögu og er þ;í fyvst: „það var eina nótt þeg-
ar jeg var gipt fyrir tveim árurn á Móbergi
hjá tengdalötur rnínnm Ey úlfi hreppstjóra
Eyúlfssyni, og búin að e:ga mitt fyrsta barn
Gubmund Ketihson, en þunguð að öbru, að
mjer þútti ab mjer koma mabur, hann var f
útlendum frakka dökkraubum og allur þótti
tnjer liann tíguglega búin, meb hátt á höfði og
snotur ab ÖSIu, beiddi hann mig ab láta barn
þab er jeg gengi meb heita eptir sjer, þóttist
jeg þá spyrja hann heiti, liverju hannsvarabi;
hann Eyúlfur hjema þekkir mig, og þá vakn-
aði jeg, sagbi tengdaföbur mínum drauminn,
og kvabst hann átt Irafa Jón fyrir bróður sem
ungur hefði siglt til Kanpmannahafnar hvar
hann framabist og d.valdi mjög lengi, hvar
tiann snögglega hvarf á kvöldi einu, gat Ey-
úlfur til ab vera hans hefbi vitjað nafns til
mín, og hvab óþarfa því ab skeyta, þvf ekki
hefbu þeir Jónar í ætt sinni verib mjög lán-
gel'nir taldi hann þar meb Jón son Steirrs
biskups, og fieiri. Vib fæbingu barnsins þjáð-
iat jeg mjög af öngvitum samfara náttúrleg-
utn þjáningttm, og haffci þab mjög raikil áhrif
til spillingac veikinni, ab engin sem vib var,
liaföi naubsynlega þekkingu f því tilfelli. En
þann sama dag er jeg ól barnib utessaöi þrest-
itrinn sjera Aubunn Jónsson, á Holtastöbum, og
dvaldi um leib hjá sýslumanni berra Magnúsi
Gíslasyni á Geitaskarbi, en seint um kvöldib
kom hann ab Móbgergi á heimleið sinni ab
Blöndudalshólum, til Eyúlfs vinar síns, lrver
eb bab haun þá ab skíra barnið fyrir hlutab-
eigend.ur, því faðir þess Ketill var í veri. en
jeg nær án mebvitundar, vildi þá prestur rába
nafni barnsins og skyldi Eyólfur kjósa hvort
hcldur haan vildi barnib hjeti llarpagó ebur
Natan og kaus hann hib síbara, en þegar jeg
kornst tii fullkominnar meðvitundar og heilsu
gebjabist mjer ei að nafni þessu þareb enginn
frænda þess mjer þekktur hafbi nafn þab borib
en þar vib hlaut ab vera og hefi jeg nú sagt
orsakir til nafnsins þær jeg frekast veit*.
Getur nú nokkur sjeb ab söguþvættingur
sá í áburgreindutn þjóbsögum, hvab viðvíkur
Natansnafninu eigi skylt vib þab bjer talda
sem er þab sanna og rjetta. Vil jeg nd enn