Norðanfari - 22.02.1867, Blaðsíða 4

16 —
þ<5tt hver hreppsómagi gæfi áftskildingsviríii,
jþrifeji vegurinn er hvah aufcveldastur, því lít-
iS kostar ab bibja. Stjórnin hefi'r hingab lil
reynzt spör á skildingnum vib safnib, en hún
hefir þó eigi annab en getafe kannast vib, ab
þab væri lofsvert fyrirtæki, sem vert væri aí>
styrkja (sbr. stjórnart. II. b. 2 — 3. bls.2 3). Vjer
höfum því næga ástæírn til ab vona, afe stjórn-
in muni þreytast aí> neita, ef vjer þreytumst
eigi ab bibja) En þó a& vjer berum góba
von til stjórnarinnar meí) tímanum, þó er engu
síbur þörf á afe vjer styrkjum þab hib fyrsta
me& fjárgöfum til brá&abyrjgba. Reynutn því
á allar lundir ab styrkja þa& sjálfir, og sýn-
um þafe, a& vjer sjeum menn; menn, sein
ui>ni ætljörSu sinni, óg sje annt um aí> efla
gagn og sóma hennar; sýnum, ab vjer sjeum
eigi máttvana aumingjar, sem ab öllu leyti
sjpum komnir upp á náb og miskunn stjórn-
ariunar, efea viljalausir naumingjar, er engu
trnmm aí> kosta til framfara vor eía nibja
vorra.
Nortlingur.
ÍSLANÐ.
Bafborna ey, sem bjúpuí) snjðvgum faldi
vib himinblámans gnæfir silfurlind.
.leg sje þitt nnfn á segu blika spjaldi
en sorgarhúmi slær á þína mynd:
því æ þú harmar borfna sadudaga
þá heill og frelsi, var þiít brú&arskurt,
og skáldib Ijek á Ijóíahörpu Braga,
er lagvopn biturt hjartarætur snart,
Hve fogur varstu fold, á landnámsöidum
þá frelsisandinn manndáb tengdur var
og konungíhjarta bjó í horskum höldum
og hetjumund þitt sigurmerki bar.
IIvc fögur varstu Garbarseyjan góba!
f Gunnars augum benadægri á ;
hve fögur varstu fóstra stiilliljóba
er frægíargeislar svifu þjer um brá.
Vi& Öxará þú áttir þingib forna,
eykona tign! þar Iögin voru settt,
því munu hendur har&ra skapanorna
hafa þig slíkum varnarskildi 'flett ?
2) í brjefl kirkju- og kennslustjórnarinnar til fjár-
stjórnarinnar l!). Jantíar 1861 segir meíal annars svo:
„pab má nú vissnlega ttlja œskilegt, ef íorumenjar þíer,
sem enn eru til á Islandi og snerla segu landsins og
forufræbi, yrbu varíiveittar, svo þær eigi gUitubust, og
mundi þab nijiig sttibia til þessa, ef komib yrfti á
skipulegu safni, þar sem slíkuin fornmenjum yrbi hald-
ib saman, og væri því optir stjórnarrábstr.s áliti ástæ&a
til, ab styikja vi&leitui beibendanna í þessu efni, meb
því ab veita árlegan styrk til.þessa úr ríkissjóbnum",
osfiv.
EKKI ER ALLT SEM SÝNIST.
(Niburl.) þegar bandingjanum var lesinn dóm-
urinn fjell hann á knje fyrir hinum eibsvörnu,
þákkabi Gtlbi ab itann hefbi verndab líf sitt
og sagbi vib lávarbinn : „Nú sjáib þjer herra
minn! ab Gub og gób samvizka eru beztir
dóraendur“.
Af því ntaburinn talabi þessi ord meb
vibkvæinri rödd og miklum rábvenduissvip tóku
þau alvarlega á lávarbinn. Hann geldt heim
ti! eín og gjöibi þegarmenn frá sjer ab grennzl-
ast, sem allra bezt, eptir mannorbi og lifernis-
hiíttum þessamanns, sent æbstur var í eibsvara
dóminum og hafi i meb þreki sínu Og stab-
festu frelsab líf bandingans. Og er hann
frjetti hvervetra ab maburinn væri vandabur og
ágælur raabur, ljet hann kalla baun til sín og
bab iiann segja sjer einsicga, hvab því hefti
valdib ab homtm varb eigi þokab frá því í
eibsvaradóminum ab dæma rnanninn síkrian
þann mann sem allar líkur stóbu til ab væri
sekur.
„þ>ab mun jeg segja ybur herra minn!“
sagbi bóudinn, „allt eins og var, ef þjer lofib
mjer því og ieggib vib þegnakap ybar, ab
Hvar eru meibmar mærra frelsistíba
mannskæbur hjör og gulii dregin rönd?
þab er nú herfang hnýsni fjarra lýba,
hafrótub perla flutt í óluinn lönd.
Hverr mundi rekja ItarmasÖgu þína
og hrærast eigi framar köidum stein ?
nær mun þjer, ættjörb, aubnudagttr skína
algröin þá er verbi bitur ntein?
Okominn tíma ekki þekkt vjer geíum
því yfir honum grúfa þokuský,
byltinga öldur, svífa föstutu fetum,
af fræi dánu lifna blóm á ný.
Ó, ab þjer lýsti endurreisnar dsgur
ásíkæra foldl af vonarhirnni skjótt,
og unabs attbgúr upp þjer rinni hagur
setn eygló hrekttr ditnma kuldanóttí
Frel'i og manndáb frægb sje nibja þinna
fribar og trúar verndarböndum háb,
þá muntu aptur aubnuveginn fmna
og ör þín gróa mæra fósturláb!
G. S.
þegar Englendingurinn Sharp fór hjeban
af landi 1861, skiidi hann eptir lijá manni
nokkrum í Reykjavík nokkur frakknesk Nýja-
testamenti handa Frökkum er lijer kynnu ab
koma. Nú bar svo vib, ab vorib 1863 voru
nokkrir frakkneskir skipbrotsmenn staddir í
Reykjavílc, og ætlabi þá maburinn ab útbýta
bókunum tnebal þeirra. En sutnir þeirra af-
sökubu sig roeb því, ab þeir kynnu ekki ab
lesa; abrir raeb því, ab sóknarprestur sinn
(a: heima á Frakklandi) heffi bannab sjer ab
eiga bók þessa. Meb því nú atvik þetta svo
Ijóslcga lýsir alþýbu-uppfræbingunni í kaþólsk-
um löndum, og ennfremur sýnir, hvernig klerka-
stjeltin kaþólska leggur sitt fram til þess ab
stybja at> því ab alþýba vabi i sem mestri
villu í trúarefntim, þá vil jeg bibja hinn heibr-
aba ritstjóra Noríanfara ab Ijá þessum línttm
rúm í blabi sínu, svo ab landar mínir sjái
sannleikann.
Suunlendingur.
FESJEW8K IIÍiaiLEliO/aR.
16 þ. m. korn austanpósturinn þorkell
þorkelsson hingab á Ákureyri, og hafti hann
lagt af stab frá Eskjufhbi 25. f. m., be'ib 1
dag á Völiunum eptir brjefura úr Seybisfir&i,
vcrib hríbtepptur undir og á Fjöllunum 7 eb-
ttr 8 daga, en þ'ó alclrei legib úti, Fannfergj-
an, áfre&arnir og jar&bannirnar, er sagt yfir
allt eystra ncma í Fljdtsdal, hvar útigangs-
peningur hefrr í vctur víba verib ljcttari á
þjer segib engum manni, fyrri en jeg er dá-
inn, þab sem jeg segi ybttr nú“.
„Maburinn, scm jeg \aibi eins og jeg gat
og ávatin síknu, er alls eigi sá er vígib vann,
heldur jeg s j á I f tt r. Hvornig mátti jeg
þá færa [>ann sem jeg vi3si ab saklaus var,
á höggslokk, meb mínu atkvæbi ? “
„Mabunnn, scm vitnin fundu vegin heimti
tíund í sókninni, hann var grimmur mabur,
stórlyndur og ofstopi. Eitt sinn heimti hann
af mjer miklu hærri hveititíimd, en honum
bar. Skömmu seinna gekk haun yfir akur
minn; þar mætti jeg honum og setti honum
. fyrir sjónir ab hann gjörbi mjcg rangt, en fór
sem bezt jeg gat ab honum. þá reiddist
hann ntjer og jós yfir mig skammaryrfctim.
Jeg fór und-an meb hægfc; en hann æstist því
meir sótti ab mjer meb heikvísl sinni og særbi
mig nokkrum sárum; bar jeg merki þeirra
á mjer enn.
þegar jeg sá abþvílíkur ofstopa mabur sótti
ab mjervar mjer annabhvort ab gjöra ab verja mig
eba faila fyrir honitm. Jeg tók því a& verja
mig og sótti a& honum s!d heykvíslina úr
höndum hans og særfci hann í sömu svipan
1 meira en jeg ætlabi mjer. Af þessum sárum
fóbrum en sumstabar annatsfaíar. Öaginn
ábur enn póstur kom hingab, kom og mabur,
sendur hafbi verib úr Eyjatirbi austur ab Saufca-
nesi á Langanesi; hann sag&i sömu ótíbina og
jarbbannirnar yfir þingeyjarsýslu, sem á Aust-
urlandi. Ilafíshroba sá hann 9. þ. m, fyrir Mel-
rakkaSljettu og Tjörnesi; einnig er sagt ab ís-
inn hafi nýlega sjest hjer nor&an fyrir landi,
svo og fyrir Skaga og útaf Húnaflóa. Alstabar
hvab meira og minna tæpt nreb heybyrgbirnar
og sumir í voba haldist harbindin fram um
páska. Víba f sveitum ér búib ab fella nrargt
af hrossum og eigi fáár kýr ab samtöldu.
Nokkrir liafa hrossakjöt raebfram heyi til eldis
handa skepnum sínum, og abrir, sem hafa efni
á, gefa penírgi kornmat, þar sem hann er ab
fá í kaupstö&um. Á Húsavík er sagt talsvert
af korni, sem ormar eba mafckar sje í, sem
rnenn ætii sjer ab nota til fófcurs Itanda pen-
ingi sínuin , þó þab sje nú reyudar sagt meb
sama vmbi og óskemmt vari, sem oss þykir
næsta ótrúlegt. I Skagafirfci er mælt ab liross
sje orfcin mögur og Mirn þegar komin ab risi.
15. [i. m. er oss rilab, ab jarblaust sje yfir
alla Húnvatnssýslu, cn þó einstakir, sem láti
hross sín ganga líknarlaust efca sem gefi þau
út. 10 kindur og fleiraeru látnar vera um eina
heyhálftunnu í sólarhring, enda reynast heyin
gób. Sumstabar er hrossum gefib saubataÖ
efcur kúantykja, og gefst vel einkum meb
mykjngjöfina
SLY.-FARIR EYSTRA. Mann haf&i kalib
til stórsekmrada á fótum í Álptafir&i. Ma&ur varb
úti í haust á Jökulsársandi í Lóni, og annar í
sömu sveit drukkna'i á heimleib af engjum í
Laxá. Mabur varfc og brábkvaddur í Nesiiim 5,
desember f. á., sem var glabur og kátur í byrjun
vökunnar, en a& stundu libinni ör^ndur.
AUGLÝSJNG.
APÓTEKARA LÆRISVEINN.
— Stafca fyrir pilt sem hefir lyst til apó-
thekarafræbi verfcur lijer vib apóthekib hjá
undirskrifu&um. Helzt ætti pilturinn ab vera
nýfertndttr, námfde, stilltur og a&gætimí, einnig
kunna bæbi íslcnzku og dönsku og sjálfsagt
skrifa og reikna vel. Gott væri ef hann væri
byrjafcttr á latínu. Kennslutíminn er alraennt
3—4 ár, og eptir þann tíma er gefib kaup.
Bluta&eigandi eba þcir sem gefa þessu gaum,
vildti þab fvrsta slteb getur, snúa sjer til mín,
annafcbvort skriflcga etur helzt munnlega í
þessu tilliti.
Eyjafjarfar Apóthek í jantíar 1867.
P. II. J Hansen.
Fjáraark Jóns þorsteins Pálssonar á Hraunttm
í Fljótum: Stýft liaigra; tvistýft fr.
vinstra, brcnnitnark I T.. P. S.
Eirjandi og ■ óbyrgthtnnadur Rj ö r n J Ó II S S 0 H,
Prentafcnr í prentsm. á Akureyri. B. M. S t o p h á n s s o □.
fjell hann og hafa þau unnist honum til bana“.
„þab þóttist jeg vita ab lögin mundu
verja mig lífláti fyrir þetta, því jeg átti líf
mitt ab verja; en sakarreksturinn og bætur
fyrir þetta óvilja verk mitt, mimdi hafa eytt
því öllu sem jeg og mínir þurfa afc lifa af,
þcgar grannar mínir handtóku liinn saklntisa
inann, gat mjer ekki orfcifc rótt. Nokkra stund
ætla&i jeg ntjer ab skýra frá öllu eins og var.
Seinast tókst mjer afc korna því í verk meb
nokkrum fjegjöfnm og bænttrn, ab jeg var val-
inn í eibsvaradóminn og talinn fyrstur í hon-
um. Mefcan á dóminum stób lieti jeg aunast
um ab hvorki libi skort hann sem handtekinn
var, efca nokkur lians. Al!t annab, sem frára
er koraib í þessari sök, vitib þjer lierra rninn,
og munub þjer nú skilja glöggt af því, sem
jeg licíi sagt ybur, ab þab var ekki án orsaka
ab jeg Ijet ekki þoka mjer frá mínuin dómi“.