Norðanfari - 10.09.1867, Side 1

Niinmu.
6. ÁR.
AKOREYRI 10. SEPTEMBEIt 1867.
ÚTSKÝRING pápisku prestanna á Mark.
13, 32. um þenna dag (a: dómsdag) og þessa
stund vita hvorki enelar sem eru á himnum,
nje Sonurinn nema Faíirinn: „Menn verí)a“,
segja pápisku prestarnir í riti sínu, „Jesús
Kristur er GuÖ o,frv.“ bls. 43, til þess a&
skilja þenna sta&, a?) abgreina tvennt í J- K.
Hann er maJiur, mannsins sonur, og hann cr
Gub. 1 Sem mafiur efa mannsins sonur er
hann kennari, lærifahir, sendibobi Gufcs, og
þab er sem slíkan, nefnilega sem lærifötur,
sem lærisveinar hans aöspyrja hann, s. 8. v-
1_4; þar er hann ávarpaöur af þeim meist-
ari. En sem lærifabir, sem sendibobi Gufs,
sam mannsins sonur þekkti hann ab eins þab,
sem, Fabirinn, þá er hann sendi hann, hafbi
bo&ib honum ab kunngjöra; og þannig er hjer
svo ástatt, ab mannsins sonur, er abspurbur
er sem lærifabir, sem sendibobi Gubs, getur vií-
víkjandi þvf, er honum var ekki bobib, a&
kunngjöra mönnum rjetlilcya og med sntmi
svaraí ad hann þekk.ti þad ekki. 2. Veröa
tnenn hjer a& taka til greina, a& J K. er Gu&
af einu og sama e&li sem Fa&irinn og þá eins
og hann alvitur, og sera Gub þekkti hann
vissulega þann dag e&ur stund“.
þessa útskýringu pápisku prestanna vil
jeg bibja y&ur, hei&ra&i ritstjúri Nor&anfara,
a& taka inn í bla& y&ar, svo a& þeir er kanpa
kutina og lesa atbuga semdir mínar um þessa
útskýringu á Mark. 13, 32 , og sem hafa a&
fyrirsögn: „Hva&a trú hafa hinir svonefndu
katholsku prestar osfrv.“? geti sjeö, hvort jeg
hafi rangfært or& og hugsanir prestanna; þa&
er sem sje au&sætt, a& þeir hugsa sjer bein-
línis, a& Jesús viti ekki fyrir um dúmsdag
sem tna&ur, af því hann, sem lærifa&ir
(en hjá prestunum er or&ib „lærifablr* einungis
látib ná til hinnar manndúmlegu náttúru Krists)
vissi ekki annab en þ a & s em honum var
bo&i& a&kunngjöra;um dúmsdag hef-
ir hann því ekki vitab sem ma&ur, af því,
a&honum ekkihaf&i verib bo&ib
a&kunngjöra þa&.
í svari sínu upp á þessar athugasemdir
mínar segja nú pápisku prestarnir (bls 5.):
„Og þó vjer segjum (bls. 43 ) , ad Kristur setn,
sendibudi Guds, haji vi&víkjandi því, sein hon-
um ekki var bo&i& a& kunngjöra mönnunum,
yetad rjettilcga og med sanni svarad, ad hann
þekkti ekki dúmsdaginn, þá er
þ a & ekki svo a& skilja, eins og
au&sætt e r, a & vjer segjum med þvi, ad
hin mannlega nditura Krists baji ekki vitad utn
dómsdaginnu.
Jeg get nú ekki beiur sje&, en a& prestarnir
me& þessum orfcum í svarinu til mfn, sjc bein-
línis e&ur jafnvel úbeinlínis búnir a& játa,
a& Jesú mannlega náttúra hafi vita& um
dúmsdag. En missynist mjer ekki þetta, þá
er líka osvifni þeiira komin svo langt, a&þeir
rá&ast á sannsögli Krists; Svo a& þeir hika
sjer ekki vi&, a& gefa í skyn, a& Jesús muni
sem mafcur hafa vita& um dúmsdag, þrátt fyr-
ir þa& þú hann segi sjálfur, a& sonurinn viti
ekki um þenna dag. Fyrst pápisku prestarn-
ir ekki svífast a& drútta úsannsögli a& Kristi,
vi& hverju mega þá abrir búast af þessum
piltum 1 ?
Júnas Gu&mundsson.
• 1) Hugsunargangur prestanna í hinum til-
LÁRUS sýsldmaður THÓRARENSEN,
(DAINN 19. APRfL 1864).
Kvedk- at -ek skammt
mílli skata húsa,
ne audskept
ahnanna spjör.
EGILL SKALLAGBÍMSSON
i Arinbjaniardt dpu.
Ilalla nú tekur lífs af lei&,
langdegib þrjúta fer,
á enda runnife æfiskei&
aptur þa& spur&nm vjer:
úr nor&ri kom þa& fregna fár,
a& frá sje numinn þar,
hinn sem mig fyrr um æskuár
á au&ins höndum bar.
Fækka nú tekur mjög um mig,
mannbaldur hnje þar frá,
og fram á au&an æfistig
eptir jeg hlýt a& sjá;
svo kemur og a& kvöldi dags
hin kvistum skæ&a þrátt
svalbúin gola súlarlags,
senn fer a& höndum nátt,
Misst hafa traust hi& mesta nú
margir urn nor&urslúb,
þegar hann gekk á Gjallarbrú
gráta vel mátti þjúb:
athvarfib lý&a fjell þar frá,
fokib í skjúlib er ►
sem á&ur hverr, er á mest lá
átti fyrr vísast sjer.
Ilöf&ingi sannur hnje þar einn,
höfum þess margan vott.
einar&ur, tryggur, hngum hreinn,
hjarta& var einkar gott:
stúrlyndur, frjáis, sem flestur veit,
fátækra stobin traust,
bjargvættur mest í sinni sveit,
sífellt en oríalaust.
vitnu&u or&um f svarinu til mín er öldungis
hi^n saini, sem liggja mundi f þessum or&uin:
Þd jeg segi, ad jeg yeti rjettilega og trted sanni
sayt, ad jeg ekki viti, hvort pdpiskn prestarn-
ir sje med öllu viti, er pad þó eklci svo ad
ski/ja eins ogau&sætt er(l?) ad jeg
segi med þvi, ad jeg ekki viti þad. Skilji nú
hver sem getur! þannig er mikib af svari
hinna pápisku presta gegn athugasemdum mín-
um, en er þar a&auki úsanninda vafningur (t.
d. þa& sem þeir segja um kirkjufundinn í
Chalcedon — því þar var a&skilna&ur Nestori-
usar á náttúrum Krist fyrirdæmdur eins oz í
Ephesus —, Ambrosíus kennifö&ur og fl),
meifandi ábur&ur um mig og útrúlegt rugl, er
hvergi kemur a&alefninu vi& þvf til upplýsing-
ar, og sem jeg verb a& álíta vir&ingu minrii
úsainbo&ib a& svara, . einkum þegar um svo
heilagt efni er a& ræ&a, eins og gu&dúm Krists,
sem menn ættu ab rita um me& lotningu og
sannieiksást, en ekki me& óvi&komandi masi
eins og pápisku prestarnir gjöra, Me&an þeir
rita þannig, fara f flæmingi á undan mjer og
f kringnm efni&, en segja ekki skýrt off rjett
HVORT JESVS SEM GUÐ op MAÐUR í
EINNIPERSÓNUEÐA GUÐmAÐUR VJTI
UM DÚJISDAG, þá er jeg framv. úvæntanlegur
til a& eiga í keppni vi& þá, um þa& mál; komi
þeir me& eitthvab, sem svara er vert, skál þá
heldur ekki vanta svar frá mjer, en eins og
þetta svar þeirra til mín er úr gar&i gjört, er
þa& svarleysa og hrekur alls ekkert í athuga-
semdum mínum.
M 3S.-33.
Svo var hans lund, ei laus nje hál,
leyndi títt kostum sín,
eins og a& hafs hi& hei&a bál
f hömruin innan skín:
einn vissi’ eg lfkt a& e&Ii bar,
ö&Iinga framan ni&,
Iláifdán í Vogum heitinn var,
hersir í fornum si&.
Oid þú ei skildi allt sem var,
aldrei því hjarta sitt
vinfastur hann á vörum bar,
vissu því ýniBÍr lítt,
hve hann af mildi marga stund
mörgum a& bjarga vann —
þess tekur og um a&ra grund
æ&ri nú launin hann.
En hinna hver sera eptir er
og ýtrast þekkti hann,
hann dylst ei þar a& dau&inn sjer
dyrmenni kjúsa vann:
og jeg, sem sá hi& trygga tár
titra í augum hans,
jeg má Bakna æfiár
öil hins staka manns.
Svo og hans lifa minning mær
á mú&urgrundu skal,
me&an a& horfir ináninn skær
um raargan fjalladal :
me&an a& hár á Höf&aströnd
hnjúkurínn Ennisbiár.
horfandi vítt um hrjústug lönd,
a& hafnarmarki stár.
Ó, þú. sem blikar há og hei&
himins á hveli blá,
dagstjarnan mær um morgunskeib,
mönnum um fold og sjál
6, a& þín megi geislaglúb
glæ&a þa& lífib enn,
a& slíkir fleiri nm fústurlúb
fæ&ist oss en þá menn.
Múínrbrú&ir, jeg minnst þfn hef,
mi&ur enn skyldi þú,
hva& mega lftil Ijú&astef
lofi þess, vel er dú?
þeim, sera sig trúr und bana bjú,
bætist hver harmurinn,
Drottinn vor geíi dau&ura rú ____
svo dvfnar bragur minn.
Gísli Brynjúlfsson.
FÁTT ER þ.\Ð SEM FULLTREISTA MÁI
þetta máltæki finnst mjer vi&eiga þegar
jeg hugsa um málefni nokkurt, sem höfundur
greinar f 5. árgangi Nor&anfara nr 25.-26.
bls. 50. umræ&ir, me& þessari yfirskript, „Fátt
er ofvandlega huga&“. Grein þessi minnir
bæ&i sýslumenn og hreppstjúra á, einkanlega
þá sítar nefndu, a& standa vel í stö&u sinni.
Höf. færir a& vísu þa& til, a& hreppzljúrar sje
sjaldan lengi þeir sömu, og í staö þess er írá
vfkur, sje jafnan tekinn einhver úmennta&ur
búndi meb þar aílei&andi annmörkum, sem höf.
fram telur. En þegar svo tekst til me& hrepp-
stjúra valib a& þá vantar þá hæfilegleika sem
höf. upp telur, nefnil. vitib m. m., þá er ekki
— 63