Norðanfari - 10.02.1869, Blaðsíða 4

son og til slaifara Tryggvi Gunnarsson. Fj'rst
var samþykkt ac) fundurinn skyldi haldinn í
heyranda hijóbi. Hlutamenn vísir voru 30, en
hlutir þeirra 35, og ab auki var vís von um
5 aíira hiutamenn. Me& því nú ab sú upp-
hæb var fyllilega fengin, er meb fyrstu var
til ætlab, samþykkti fundurinn ab fjelagib
væri nú stofnab. þ>ví næst var rætt
um hvernig rnenn gæti notab skipib sem bezt.
Virtist mönnum þá náttúrlegast og rjettast
ab fjelagsmenn notubu þab sjállir til kaup-
ferba landa á miili, ab því leyíi er þeir sjálfir vildi
og gæti, enda vissu fjelagsmenn engan þann,
cr taka vildi skipib á leigu. Var því sam-
þykkt ab fjelagsmenn skyldu sjálfir gangast
fyrir því ab nota skipife, og en freniur, ef nokk-
ur kostur væri á, ab gjöra þab þegar sein fyrst á
sumri komanda. En þab er meb öbrum orbum, ab
skipsfjelagib væri og verzlunar-
fjelag. Tók fjeiagib sjer þá fyrir kaup-
stjóra Pjetur Pjetursson bókliaidara lijá A.
Thornsen, kaupmanni í Reykjavík En til þess
ab fjelagib ætti fastan sjób, en eigi ab eins
vörur til láns frá fjelagsmönnum og öbrum,
ef til vi 11, til ab verzla meb, var og samþykkt
ab fjelagib bybi mönnum ab nýju til samfje-
iags vib sig. Um borgun hlutanna var sam-
þykkt ab greiba skyldi einn tíunda af hlut
hverjum ábur norbanpóstur ieggbi af stab sub-
ur í vetur, annan tíunda ábur vika væri af
sumri, hvorntveggja til sýslumanns Eyfirbinga,
er góbfúslega lofabi fjelaginu ab taka í móíi
greibalum þessum og kvitta fyrir; en hina
átta tíuridu ab sumri liomanda, svo sem ná-
kvæmar yrbi síbar ti! tekib. Síban voru kosn-
ir 5 menn í nefnd, er liafa skyldi á hendi
brábabyrgbarsijórn á ölium fjelagsmálefnum
þar íil á næsta abal fundi, og til ab semja
frunivarp til laga lianda fjelaginu, því eigi var
tími til ab ræba þau tvij lagafrumvörp, er komu
fram á fundinum. þessir voru kosnir: Arn-
t
ljótur Oiaísson á Bægisá, Páll Magnússon á
Kjarna, Tryggvi Gunnarsson á Elafigilsstöbum,
Stefán Jónsson' á Stcinstöbuin og jiorsteinn
Jónasson á Grýtubakka og í forföllnm liatis
Bcnidikt Jóiiannesson í Iivassafelli.
Arnljótur Olafsson.
ANDLÁT SÍPA jþORGKÍMS ARNÓRS-
SONAIi í þlNGMÚLA.
Hinn 27. næstl descmberm. (þribja í jólum)
andabist í þingmúla í Skiibdal merkis prestur-
inn síra þorgrímur Amórsson á GO. aldursári
Ilann lagbist heilbrígbur til svefns kvöldinu
fyrir, en vaknabi í dögun næsta niorgun meb
óþolandi pínu í höfbinu, scm linabist ekki vib
neinar tilraunir. Ab svo sem hálfri stundu
libinni missti bann má! og tænu og linje í hæg-
nmni kominn af jnándi vefara. Je£ man ab
jeg var barn, eba ab minnsta kosti var jeg titl-
abur þannig þab man jeg fyrst, ab jeg var
geymdur nibur í ullarlár, og fjötruin lagbur,
sem þá var sibur til hjer á Islandi. „Snemma
beygist krókurinn til þess sem verba vill“, þab
sannabist á mjer, því einn góöan dag, reif jeg
utan af mjer reiftöglin. Jiab voru mín fyrstu
frelsis umbrot, og skömmu síbar fauk lárinn
í sundur, og cr þab í munnmæluin baft, ab þá
hafi komib kvellur svo mikill ab bergmálab hali
í liverju fjalli Norburálfunnar, Úr lárnuin var
nsjer tosab upp í kjöltu hrepps kerlingar sem
þar var á bænum, og var sú upprisa betri en
annab veria. í þéseum hnjákolluróbri, varjeg
svo mánubum skipti, og þab scgi jeg satt, ab
verri barningi hefi jeg aldrei mætt, hvorki fyrr
nje seinna. Jiugbi jeg þá ab rába bót á þessu,
og greip til þess ab sprikla; þangab til kerling-
ar garmurinn var orbin sta&uppgefin, og varb
ab Ideypa mjer ofan á pallinn. Ab loknu þessu
frelsis og frægbar verki, skrcib jeg upp um
allar iiiilur og sillur; af hil’umii felti jcg nib-
ur aska og diska, og af sillunni bæbi Njálu og
Vídalín, og var þab eins og konungum vseri
an svefn, litlu seinna gaf liann upp andan
Af merkjum scm sáust á líkinu á eptir, sýnd-
ist líklegt ab æb mundi liafa sprungib í böfbinu.
Utför síra þorgríms sáluga fór fram 14. þ. m.
og fylgbu líkinu fjöldi manna til grafar; mundu
þó liafa oibib hálfu íleiri, ef veburáttan befii
ekki bannab. þrír prestar lijeldu ræbur yfir
iíkkistunni; sír E. Hjörleifsson frá Vallanesi
eina ábur en kistan var borin til kirkjti, síra
þorvaldur Asgeirsson í llofteigi, frændi hins
látna, tvær ræíur, abra inni, hina í kirkjunni,
og hjerabs prófasturinn tvær. Fleiri prestar
voru eigi vib staddir.
Síra þorgrímur varb barmdaubi barla
mörgum, því hann var ágætur mabur og mik-
ilmenni, mikib góbur kennimabur, röggsamur
og skyldurælunn, búmabur liinn bezti, blíblynd-
ur og hreinskilinn vinur, höfbinglyndur og svo
hjálpsamur, ab hann befir átt fáa síria líka iijer
um slóbir. Hann byrjabi í fátækt búnab sinn,
en saínabist töluverb aublegb, meb rábdeild og
hamingju. Fyrir þab varb hann þess og um-
kominn ab njóta glebi af því ab gjöra gott og
útbýta. Hann var hinn rábhyggnasíi og ráö-
hollasti rnabur, og fann jafnan úrræbi í vand-
ræbum, þó abrir sæi ekki, Fyrir þetta og hvab
fós ltann var jafnan ab hjálpa í vandræbum,
leitabi fjöldi maniia til lians rába og hjálpar
og varb jafnan ab miklu athvarfi. I þeim miklu
bágindum, sem hjer standa nú yfir, var bann
rjett nefndur bjargvættur, ekki einasta í sinni
sveit, iteldur og niargra annara út í frá.
IJelztu æfi atriba þessa merkis manns verb-
ur gctib seimia.
Skrifab 20. jan 1869
AUGLÝSINGAR.
TBLIIÍJiö,
TIL AÐ GANGA í HLUTAFJELAG EY-
FIRÐINGA.
Eptir samþykt lilutafjelags Eyfirbinga á
fundi 29.1 jan þ, á. býbst mönnum lijer meb
ab ganga í tjeb fjelag meb sama rjelti og sömu
skyldum sem Ijelagsmenn nú tiafa, ab því einu
undan skildu, ab þeir mega borga tvo tíundu
af hverjum hlut í einu ábur en vika er af
stimri: Jutrfa þeir er ganga vilja í fjelagib
eigi annab en iáta einhvern fjelagsmann vita
þab, og á tiiteknum tíma ab hal'a borgab sýsiu-
manninum í Eyjafjarbarsýslu fimtung bluta síns;
hina Ijóra fimtungana vonunist vjer ab fjelags-
menn þurfi eigi framar en þeir vilja ab borga
í peningum, beldttr í vöruin ab sumri komanda.
Vjer leyfuin oss ab taka þab frara, ab þótt
mönmrfn kunni ab þykja óabgengilegra í Ijar-
lægum sýslum ab ganga í fjelagib, af því ab
þeir eiga bæbi örbugra meb ab sækja fundi fje-
steipt úr völdum ; — snemma hreifbi sjer trú-
arbragba frelsib í karlinum I — af sillunnl var
jeg flæmdur, slíkur niburgangur slíkt kúguuar
dýpi hefir engin sál kannab, frelsib þab vall og
saub nibur í mjer. f>á tók nú ekki betra vib;
úr lárnum er manneskjunnar börnum jal'nab-
arlega dembt ofan í kollur botnlausar í bába
enda, og var mjer fenginn ein þeirra til bú-
stabar, og var sú rammgjör, þarna stób jeg,
og var þab ab skömininiii skárra, en ab flat-
maga í lárnum. þib megib nærri geta ab jeg
undi mibur enn vel, bag mínurn þarna í koll-
unni, hugsabi jeg þrálega um ab firra mig slík-
um vítum, og svo fóru leikar, ab jeg varp henni
yfir liöfub tnjer, skorti mig þá ekki lieldur
snarræbi, og rendi mjer á handahlaupi nibur
af pallinum, — vissa mannshæb — án þess
ab missa fótanna f>ab voru mín fyrstu frcl s-
isspor. Nú kemur sá atburbur er lcngi mun
í miimuin komandi kynslóVa; pilsvargur nokluir
er Vigga hjet, líka af ættlegg J’ibranda, ræbst
þegar á mig og tekur mig fangbrögbum, varb
þab löng orusta og hörb, og segir þab afleiks-
lokum ab hún beib ósigur, þókti flestuin vörn
uiíii ærib drengileg. Nú fórjeg hvabafhverju
iagsins og ab nola skipib, þá verba þcir vel
ab gæta þess, ab því öflugra sein fjela gid
er, því meira gelur þab áorkab fyrir alla fje-
lagsmenn, og eins fyrir hina fjarlægari, jafnvel
þegar ab ári libnu ; annab iiitt ab þetta fjelag
er ab e i n s byrjun, en mjög mikiö er
jafnan undirhenni komib. Takist þessi fjelags
byrjun vel, þá munu fieiri á cptir fara, því
hægri er janfnan eptirleikurinn.
Brábabyrgbarstjórn.
“hlutafjelags Eyfirbinga*.
— Margir af þeim, sem maburinn minn sál-
ugi Jón Jónsson á Hornbrekkti í Olafsfiröi,
seldi bval vorib 1865, bafa erin ekki greitt
andviröi lyrir liann, enda þó þeir lofubu því
þá eptir lítinn tíma, eba í seinasta lagi í kaup-
tíb samsumars þessvegna skora jeg á alla þá,
sem í nel'ndu tilliti eiga ab gjalda skuídir til
mín, greibi þær eigi síbar enn fyrir næstkom-
andi sumarmál, annabhvert meb peningum, gild-
um verzlunarvörum, eba innskript í reikning
minn hjá einhverjum af þeim herrum: kaup=
manni Havsteen, verzlunarstjórunum Möllereöa
Steincke á Akureyri, eba til verzlunarstjóra S.
Pálssonar á Sighitírbi.
Hornbrekku í Ólafslirbi 15. d. janm. 1869.
Gubfinna Jónsdóttir.
— Vjer undirskrifabir bændur í Eskifjarb-
ar kjálk?. iýsum því lijer ineb yfir, ab viö ó-
mögulega getum lengur þölab þann ágang er
vib hingab tii liöfum mátt líba af ferbamömi-
um, og ab þeir sein hjer eptir vilja leita sjer
liúsaskjóls hjá oss, verba ab búa sig út meb
borgun fyrir næturgreiba, 16 til 40 sk. fyrir
hvern mann um sólarliringinn, og sömuleitis
4 sk. fyrir hvern hest uin sama tíma.
Skrifab þann 20 janúar 1869.
J. Jónsson. J. Pálsson. G. þ>orsteinss. EI Beck.
— I næstl. sept. fannst bjer upp í Bútar-
gilinu, beizli nteb járnstöngum, stöngubu höf-
utletiri og kabaltauroum. Um sömu mundir
fannst og járnbúinn spansreirspískur meb ól í.
þeir sem eru eigendur þessara niuua, vitji þeina
lijá mjer, gegn borgun fyrir fundarlaunin og
þaö sem auglýsing þessi kostar.
Akureyri 2. febr 1869.
Benidikt Ólafsson.
Hinn sæn9ki Capitain Joltn Eiríksson rit-
abi brjef í næstl. nóv. frá New-Jork, vísinda
fjelaginu í Stokkhólmi í Svíaríki, í liverju liann
segist vera kominn upp á ab ná meiri bita
inn í sólvjelina, lieldur enn sjer liafi tekist áö-
ur, og ab hann þá er Iiann ritabi brjefib, hafi
fyrir sjer eina sólvjelina, sem slái skrúfuspöb-
unum 150 sinnum í vatnib á einni rnínútu, og
ab uppgötvanin væri nú eigi Icngur tóint hug-
myndasmíbi, heldur sje sóivjelin hjebanaf orb-
in ab verklegri uppgötvun, er seinna meir muni
veröa álitin, sem ein af itiannkynsins mestu
þörfum.
Eitjandi uj átiyrjdarmadiir Björn JÚilSSOn.
Pientab í prentsni. á Akureyri. 1. Sveinsson.
ab standa, þab var á einu herrans hásumri,
er jeg í fyrsta sinni kom út fyrir bæjardyrn-
ar, og bar mjer pá margt nýstárlegt fyrir sjón-
ir eins og nærri má geta jvarna st'ób jeg eins
og umskiptingur, jeg vissi ekki í livaöa átt
snúa skildi, þeita rábrúm gjörbi mig svimab-
ann; seinast rjcEi jeg þab afabvelta mjer of-
an í hlabbrekluina, fulla af fíflum og sóleyum;
þá sagbi jeg meÖ sjálfum mjer munur er á ;
blómin eru fædd í frelsinu, undir lieibbláuiu
himni fóstrub í kjöltu náttúrunnar, vermd af
sólunni, og nærb af dögginni; jeg þar á móti,
fæddur í syndinni, fóstrabur í Iárnum, og koll-
unni. Varb mjer þá litib upp í sólina, og á-
leit jeg hana vera ofur fallcgan braubdal; var
þá upprekinn margur ein'n skellihláiur; þeir
gættu þess ekki góbu hálsar, ab þab var fyr-
irbobi minna liáfleygu tuigsana, sem þegar í
bamæsku nábu svona liátt upp í loptib. . . .
.......................................... * I » »
(Framh. síöar).