Norðanfari - 26.04.1869, Blaðsíða 4

íir þekjunni; hverjir nœst Guíii mc& gjöfum
og liSsinni, hafa styrkt mig svo, aí) jeg og
fjöiskylda mín eigi urfenm húsvilt.
Akureyri 8. dag aprílm. 1869.
Kristján Magnússon.
Eptir aíi jeg haffeí í fyrra, rábfært mig
vi& Guö í himninum, mitt cigib hjarta, og
æítingja mína og vini um, aí> taka stúlkuna
Kristíönu Jósefsdúttur mjer fyrir ekta konu,
(áreifcanlega svaramenn haffti jcg líka fengiÖ);
gjörfei lierra hreppstjúri þ. Magnússon á Hall-
dúrsstötum í Laxárdal í Helgastafeahrejipi sjer
ómak, fyrst til sýslumanns og sí&an til mín,
og fúr a& tala um viö mig, og me& afdáan-
legri letnpni, a& sj'na mjer fram á hvafa úráS
þaö væri fyrir mig fjclausan ab gipta mig í
þessu ári fátækri stúlku. þegar jeg heyr&i
þetta fúr jcg afe rnalda í múinn, því jeg var
sta&rá&in í áformi mínu og haffci líka litifc í
1. Mús. b. 1, 27. 28. og sjefc þar þetla, ,,auk-
ist þifc og margfalldist og uppfjllifc jörfcina“,
þetta ljet jeg hreppstjúrann heyra, en hann er
hygginn og orfchcppinn, og segir eptir litla um-
hugsun: „Já þafc er afc segja ef þú átt ekki
Helgastafcahrepp‘‘.
Jeg vissi nú miklu beíur afc jcg átti fram-
færzlu hrepp á Melrakkasljettu, heldur en þafc,
afc ritningin væri ekki gjörb eins fyrir þá sem
eru í Helgasíafcabrepp og afcra. Fyrir þessa
upplýsingu, ómak sitt og gófca meiningu, þakka
jeg herra hreppstjúranum kærlega en fyrst jeg
ekki hefi neitt annafc afc láta í tje, vona jeg
stjúrnin láti ekki lijálífca, afc senda honum svo
sem 3. mk. fyrir ómakifc.
Bjarnastöfcum í Bárfcardal 16. apríl 1869.
Ásmundur Guttormsson.
AUGLÝSINGAR
ÆBnienuiir |ii'ciit§iniðjiifuii(lup.
Kunmigt gjörist, afc þrifcjudaginn, hin 15.
dag júnímánafcar, þann er í hönd fer, verfcur
hatdinn almenaur prentsmifcjufundur á Akur-
eyri ( því húsi, er þá verfcur tiltekifc. Fund-
urinn byrjar um hádegisbil kl. 12, og stend-
ur þann dag og liinn næsta ef þörf gjörist.
Á fundinum verfca lagfcir fram reikning-
ar prentsmifcjunriar, og sífcan tekin til umræfcu og
atkvæfcagrcifcslu þau málefni, er nú skal greina:
1. Hvert ekki muni hagkvæmara, samkvæmt
uppástungunni í Norfcanfara 8. ár nr.
5—6, afc prentsmifcjan á Akureyri liverfi
undir opinbera yfirstjúrn í stafc nefndar-
stjúrnar, er hingafc til hefir átt sjer stafc?
Og cf ekki, þá
2. Hvert prenísmifcjan skuli leigfc eptirleifcis,
eins og hingafc tii, efcur látin vinna fyrir
eigin reikning, eins og áfcur var?
3. Iivert ráfclegt muni afc gjöra gangskör cpt-
ir þeirn j hluta alls ágúfca lands-prent-
smifcjunnar, sem heitin er Ilúla-stipti hinu
forna mefc Kgbr. 14. júní 1799 ? Og ef
svo virfcist þá, á hvern liátt þafc megi
verfca?
4. Hvert fara skuli þess á leit, afc prentsmifcj-
an á Akureyri íái jafnrjetti vifc lands-
prenfsmifcjuna til afc láta prenla hina fyri—
liugufcu, endurbættu sámlabúk?
5. Ilvernig hagnýtt verfci sem bezt rjettindi
þau, er prentsmifcjan á Akurey ri hefir öfcl-
ast mefc stjúrnarúrskurfci frá 15. ágúst
árifc sem ieifc?
6, Ilvernig rjettur verfci vifc hagur Norfcur-
og Austuramts-prentsmifcjunnar, svo hún
geti nokkurn veginn stafcifc í skyiduspor-
um? Og fleiri málefni, er upp kunnaað
vcrfca borin.
7. Afc Iyktum verfcur afc Ifkindum kosin ný
prentsmifcjmiefnd.
Sífcari prentsmifcja vor fyrst liúfst, hefir,
ef til vill, enginn almennur prentsmifcjufundur
liaft jafn mikiivægt og vaudasamt verkefni fyrir
liendi, eins og þcssi ákvefcni fundur. þess
vegna leyfir prentsmifcjustjúrnin sjer afc skora
fast á aila þá, er liiut eiga afc máli, og sjer í
iagi á embættisuienn vora, bæfci andlegrar og
veraldiegrar stjettar, svo og einnig á alla iirepp—
stjúra og alþingismenn, afc þcir sæki rækilega
fund þenna En þar efc ekki cr afc búast vifc,
afc allur almenningur geti sútt fundinn, leyfir
prentsmifcjustjúrnin sjer jafnframt afc stynga
upp á því, hvert ekki mundi tækilegt, afc fu 11—
trúar væru kosnir fyri stærra efcur minna svið
á manntaisþingum efcur hreppaskiium í vor, svo
öilum gæfist þannig kostur á afc taka óbein-
línis þátt í þessu fyrihugafca fundarhaldi.
í umbofci prcntaínifcjiinefírdarinnar.
Jún Thoriac.'us
Hjer mefc gjöri jeg undirskrifafcur kunn-
ugt, afc jeg samkvæmt leyfi Norfcur- og Aust-
uramtsins dagsettu 28. janro. 1869, byrja veit-
ingasölu þann 30 maí þ. á. Geta því lyst-
hafendur eptir þann tíma fengifc hjá mjer :
gistingu, mat, kaffi, tevatn, súkkuiafce og á-
fenga drykki, gegn fast ákvefcinni sanngjarnri
I borgun útíhönd, í peningum efca öbrum gjald-
gengum verzlunar vöruin. Borgunarfrestur
veitist ekki.
Ðufcarhóii í Sigiufirfci 12. apríl 1869.
Bessi {rorleifsson.
— Mefc því nú eiga í næstk júním. afc fara
frani kosningar til alþingis fyrir næstu 6 ár,
þá teljum vjer víst, afc í Múlasýslunimi verfci
þeir prúfastarnir, lierra Haiídúr Júnsson á Hoíi
og herra Sigurfcur Gunnarsson á Hallormstað
kosnir til afcalfulltrúa, hver fyrir sína sýslu.
Vegna úkunnugleika hikum vjer nú, afc stinga
upp á varaþingmönnum.
Vjer megum fuliyrfca afc herra amtmafc-
ur Havstein hefir hiutast til um, afc Norfcur-
og Austuramtiö goti fengifc tiltöluiegann skerf
af gjöfum þsim, sem safnafc hefir verifc í Dan-
mörku og á Frakkiandi, til afc koma í veg
fyrir, aö hjer á landi eigi yrfci afc minnsta kosti
þetta ár, hungursnaufc og manndaufci. Ritst.
Eitjavdi oj dbijrjAarmadur BjÖMl JÓfiSSOll,
Prentafc í prentsm. á Aknreyri. J. Sveinsson.
tölu úr gijisefni. Forkirkjan er málufc mefc
Ijósgráum lit, en hurfcir og dyrumbúningur eru
gulleitar. Afc utan er kirkjan öll málufc mefc
hvítleitum lit, en gluggar og hurfcir alhvítum.
'í’urninn er máþifcur mefc hvorutveggju þessum
lit, en lúknrnar cru nokkufc dekkri, þakifc er
bikafc mefc tjöru.
— Afc endingu skal þess getifc, afc kirkjan er
vel og vandlega byggfc eptir því scm frekast
verfcur sjefc, eins og hún yfir höfufc aö tala,
cr veglcgt og prýtilegt gufcshús, og má efa-
Jaust teljast mefc hinum fegurstu kirkjum hjer
á landi. Kirkjugarfcurinn er ný liiafcinn úr
grjúti á tvo vegu, eti úr timbri á tvo vegu
Slíkar kkju. lýsingar, sem lijer er af Mv.
lcl. kirkju, ættu afc sjást í blöfcunum, heizt af
þeim kkjum. scm mest eru vandafcar t. a. m.
fdngeyra kkju. (sem nú er í smífcum), Húia dúm-
kkju. í Hjaltadal. Laufás kkju., Grenjafcarstafca
kkju., Hofs kkjn.í Vopnafirfci, Vestmanneyja
kkju,, Bcssastafca kkju., Reykjavíkur kkju.
og Eyrar kkju. vifc Skutuifjörfc og fl.
i VALDEMAR FRIDRIK HAVSTEEN.
þann 28 desemb. þ. á. sálafcist í Kaup-
mannaiiöfn, V. Fr. Havsteen, (afc aldri bjerum-
bil 18 ára og 7. mánafca), sonur kaupmarins
Iiavstecns á Akureyri. þessi sorgarfregn barzt
oss mef) pústi. Hversu afc sársauki þessi
cr djúpur í hjörtum foroldra syzkyna og vina,
fá þeir afc eins skilifc, sem stafcifc hafa í sömu
sporum, og áfcnr hafa borifc í brjústi sjer hina
þungu byrfci ástvina skiinafcarins. Einn af
vinum hins látna, hcfir vifc oss, farifc um hann
svofeldum orfcum:
„■Jeg þekkti hann vel, og jcg unni hon-
„iim, eins og brúfcur ann brófcur, jeg virti hann
,,eins og vinur virfcir vin. IJann var Ijúfur í
,,skapi, írj’ggnr í vináttu, fastur í vilja; sjer-
„hvev hans athöfn var byggfc á hreinskilni,
„er bar vott um gott ogúflekkafc hjarta. Jeg
„sakna hans, eins og brófcurs og vinar. Blúm
„æsku lians eru föinufc og daufc, en lífsins og
,,ljússins fafcir á himnum hefir endurrætt þau,
,,og vermir þau nú yigeislum sinnar eilífu
„náfcar; sú v i s s a er mín h u g g u n , og
„allra sem hlut eiga afc máli.
Vjcr viljum einungis bæta þv(vifc), afc all-
ir sem kynni höffcu af Vaidemar sá!., munu
vera* samdúma minningarorfcum vinar hans hjer
afc framan,
þAKKARÁVDRP.
Iljer mefc votta jeg öllum þeim heifcurs-
mönuum, scm bæfci ern á Akureyri og annar-
• stafcar, mitt virfcingarfullt og innilegasta þakk-
læti, fyrir þá mannkærlegu hjálp, er þeir veittu
mjer í vetur, þá þafc óhapp hitti mig, afc norfc-
urendinn á húsinu mínu brann innan og upp-
upp, því hann heiti fuilan munninn af ra-uldum
pipar. Annar saup á biekglasi og bar sig berfi-
loga, hljóp um búfcina og bölfafci.
Einn var sá iilutur í eigum JónsEnglend-
ings, er enginn skildi livernig væri efca til hvers
nota mætti; þafc var ferfcarúm hans úr skyggndu
látúni, ailt í pörtum skiúfafc saman og sundur.
Gláptu allir á þafc mefc miklum feginleik því
þeir ætlufcu afc þetta væri gullstengur. þó var
konungur giafcastur þvíhannhaffci aldrei eign-
ast svo mikifc guli, Reyndu þeir nú aliavega
afc setja stengurnar saman, svo menn skildi til
livers djásn þetta væri haft; reistu sumir steng-
urnar, en afcrir lögfcu ílatar; aldrei komst þó
neitt í lag, svo konungur eyrfci eigi lengur vifc
þessi vandræfci, en kallafci hátt ogsagfci: „Hvar
er Frankinn? sækifc hann afc hann komi þess-
ari vjel saman“.
Jún var nú sóttur og befcinn afc reisa vjel-
ina konnngi til ánægju. Iiann gjörfci þafc og
var ekki iengi afc koroa upp rúminu, færfci ár-
saiinn yfir, lagfci stangdýnurnar nifcur og bre.iddi
yíir ábrcifcuna.
Konungtir gladdist mjög er hann sá þetta
og kvafcst mundi sjálfur hvíla sífcan í rúminu;
en ábreifcuna tóku vildarmenn lians og breiddu
yíir herfcar honum eins og tignarkiæfci.
Nú er þessu var lokifc fór konungur afc
hugieifca aptur, til livers útlendingur yrfci not-
afcur og spurfci hirfcmenn sína til hvers nota
mætli Englending. ,,Mun liann geta gætt úlf-
alda efca saufca? Mun hann geta rifcifc, skotifc
spjóti og bundifc handtekna rnenn? Getur
hann sáb ogskorifcupp? Veit nokkur til hvers
hann verfcur notafcur? Svarafcu mjer Tíroúr !
þú hefir litazt um í heiminum og veizt margt.
Til hvers má nota þrjút þenna?
„Viljirfcu konungur! heyra þjún þinp.“
sagfci Tímur hinn lærfci, „þá raun jeg segja
þjer livafc jeg hefi heyrt í Persalandi um hans
þjófc. Englendingar þessir eiga iönd um all-
an heim, norfcur, austur, sufcur og vestur, kaupa
og selja allstafcar, eru vífca í orustum, bæta og
spilla ,og sletta sjer í málefni ailra þjúfca.
Frægastir eru þeir af dúkagjörfc og pennahnífa.
Ailir kunna þeir jifc vefa dúka og smífca vopn
og potta, pönnur og diska. Viljirfcu þá lieyra
hvafc jeg ræfc þjer í aufcmýkt, ætla jeg bezt
henta afc láta bandingjann gjöra dúka“. „All-
vel hcfir þjer sagzt Tímúr“ sagfci konungur
þafc veit trúa m!n! Vjer munum hugfesta ráfc
þitt. En hvafc segir þú, preslur gúfcur, um
þetta mál“? ,,þó jeg ætti afc deyja fyrir dag-
setur“ sagfci prestur „get jeg eigi Iagt annað
til en ritningin býfcur mjer. þessi vantrúafci
húfcarselur hefir játafc sjáifur afc liann tryfci
ekki á liinn mikla Spámann; því verfcur hann
afc deyja; þafc er mitt atkvæfci og ekki annafc“.
Iíonungur hlýddi mefc atliygli tillögum ráfc-
gjafa sinna og þögfcu sífcan allir um hrífc.
En hann liaffci ráfcifc mefc sjer, hvafc hann skyldi
gjöra við Englending. þótti honum ráfclegast
afc láta hann lifa og búa til dúka.
Nú tekur konungur til máls aptur og
segir: „Yfcur segist vel öllum sínum með
hverjum hætti. Utlendingur þessi getur ver-
ifc töfra mafcur og daufca mafcur, því neita jeg
ckki; en meira gagn er oss iiann lifi og búi
til dúka. Vjer þurfum margskonar klæfcnafc.
Jeg þarf sjálfur skikkju og hermenn mínir yfir-
hafnir því skulum vjer láta manninn taka
til starfa. Gakk þú til hans Tímúr! og ílyt
honum skipun vora.
(Framh. sífcar).