Norðanfari - 27.07.1870, Page 4

undirdómarann áhrærir, er en fremur tekiB lil
greina, ah hann af sjálfshvötum hefíii átt afe hafa
greint upplýsingar þær, sem yfirdómurinn meíi
dámsúrlausn dagseltri 16. des 1867 heimta?ii
af honum; eru þeir samkvæmt 35. grein f
tilskipun frá 3. jdnf 1796 af hæstarjetti sekt-
afir, undirddmarinn 20 rd. og jústitssekriterinn
15 rd.;
Úr brjefi frá Islandi, (prentuiu f Dags-
thelegraphen), dags. 21. febr. 1870:
„Stjórnarbútarmáli?) er hreinlega gengib úr
augnakörlunum. Jeg get hvorki verib sam-
mála vií> hina konungkjörnu, þeir eru svo
blaubir, nje vib bændurna, því þab er hóflaus
hcr og eigi ólíkur Klaufa apturgengnum. Svo
bera þeir eigi heldur neitt rjettilegt skyn á,
hvab þab er, sem vjer í rauninni þörfnumst.
En hvab gjörir hin danska stjórn ? Mjer eru
farnar ab leibast allar þær málamyndanir, all-
ar þessar hinar klúsubu og kostnabursömu
skrifstofugjörbir, er þó eigi koma ab nokkru
libi. Vjer höfum hjer í landi þá valdsmenn,
sera geta vasab í völdunum eptir þvf er þeir
sjálfir vilja, og sem „f embættis nafni*
leika þá af hjerabsbúura þeirra, sem svo stend-
itr á ab þeim eru ekki ab skapi, á slfkan hátt,
ab freistni er til ab segja, ab menn lifi hjer
vib fullkomin ólög og eigi engan rjett á sjer.
J>ab stobar eigi ab kæra mál sín, því kærun-
um er bara fleygt f ruslakistuna f Kaupmanna-
höfn, eba þær eru meb allramestu hægb send-
ar til álita þeim embættismanni, sem hlut á
ab máli, án þess ab kærcndurnir sjeu virtir
hinna minnstu svara þannig fara nú eigi
færri enn 12 kæruskjöl nm þvflíkan embætt-
ismann frá hinum heibvirbuslu bændum í einni
sýslu, en vjer búumst eigi vib öbrum árangri
enn ab undanförnu, því þab er svo ab sjá,
sem eptirliiib ab ofan vanti meb öllu. En
þab mun þó eigi hækka hefb hinnar dönsku-
stjórnar hjer í landi, ef hún gjörir eigi svo
mikib scm ab svara. þab mun þá brátt verba
ein grein f trú vorri, ab eigi sje f Kaupnth.
von nokkurrar rjettvfsn og svo skella þeir, er
cigi vita hvernig á öllu stendur — og þab eru
fleslir — skuldinni fyrir klæki stjórnarinnar á
hina dönsku þjób, sem þó er saklaus. Geta
menn þá ætlab ab því lík stjórn muni vera til
þess fær, ab koma miklu fram á alþingi? Nei,
til þess þarf allt abra abferb*.
SKIPSKAÐAR 1869. Eptir skýrslu frá fje-
lagi einu f Parfsarborg saminni fyrir árib 1869,
hafa 2,612 skip meira og minna brotnab eba
alveg týnst. Á mebal þessara eru 128 gufu-
skip, sem rekist hafa saman á siglingu eba
ferb; 139 hertekin, 1,231 strandab; 214 sem
skipverjar gengu frá, 4 hundrub sem sukku
á hafi úti ; 89 brunnu upp ; 4 sem sprengd-
ust í lopt upp ; 21 fórust í fsum ; 219 sem
farist hafá án þess menn viti hvers vegna og
167 sem hvergji hefir spurst til. Af áburtöld-
um Bkipum vorti 1.172 ensk ; 199 fráVestur-
heimi; 279 frakknesk; 201 frá norbur þýzka-
landi; 101 hollenzkt; 105 norzk ; 20 ítölsk ;
48 dönsk ; 28 frá Austurríki ; 36 spönsk; 52
sænsk ; 30 rússnesk ; 18 grísk ; 11 portugis-
isk ; 2 frá Bclgfu ; 4 tyrknesk; 5 frá Brasi-
líu ; 6 frá Chili; 11 voru eign ýmsra annara
þjóba og um 214 vita menn ekkert, hverri
þjób þau tilheyrbu. Eptir áburnefndri skýrslu,
slysabist árib 1868 eba fórust alveg 2,371;
árib 1867, 3,045 og árib 1866, 2,932.
AUGLÝSINGAR.
— Norbur- og Austuramtib hefir 3. þ. m.
ritab heilbrigbisnefndinni á Akureyri eptirfylgj-
andi brjef, sem vjer bibjum ybur herra rit-
stjóri, ab birta sem allra fyrst í blabi ybar
Noríanfara.
Heilbrigbisnefndin < Akureyrarkaupstab.
*
ÍSLANDS NORÐUR- OG AUSTUR-AMT.
Fribriksgáfu 3 dag júlím 1870.
Hinn 24. dag f. m. hefir landlæknir Jus-
titsráb Hjaltalín ritab mjer þannig:
„Meb því jeg hefi fulla vissu um, ab
fjarskalega illkynjub bólusótt gengur nú
f París og máske víbar á Frakklandi,
leyfi jeg mjer ab mælast til, ab ybar há-
velborinheitum mætti þóknast, ab uppá-
leggja heilbrigbisnefndunum í ybar amti
ab hafa nákvæmar gætur á öllum fiski-
duggum er hingab kynnu ab koma frá
Frakklandi í sumar, og getjegþess jafn-
framt, ab jeg hef áminnt hjerabslæknana
í ybar umdæmi, ab framfylgja vel kúa-
bólusetningunni og Revaccination á þeim,
er óljós kúabólumerki hafa“.
Um leib og jeg leyfi mjer ab leggja ybur þetta
velferbarmál ríkt á hjarta, verb jeg ab fela
ybur á hendur, meb kröptugu abfylgi ab sporna
vib öllum samgöngum vib frakkneska duggara
á yfirstandandi sumri og væri í því tilliti
naubsynlegt ab þjer hib bráiasta auglýslub
þetta brjef vib kirkjufundi í Akureyrarkaup-
slab. Havstein.
Til heilbrigbisnefndarinnar í Akureyrarkaupstab.
— í 8 árgangi „Norbanfara“, 35 — 36 bl.
(24. d. júlfm. síbastl.) er kafli úr brjefi úr
Hornafirbi, er fer þeim orbum um verzlunina
á Papósi, ab þær skuldir, er fátæklingar eigi
geti borgab henni, muni jeg hafa lofast til ab
greiba úr mínum sjóbi. Meb því nú til þessa,
er eigi hin minnsta tilhæfa, þar eb þab, sem
lánab er hjer frá verzlaninni, er eingöngu af fje
herra Johnsens & Comp., en alls ekki af
mínu cigin, þá kann jeg ab vísu hinum heibr-
aba brjefrilara þakkir fyrir hib íiiiyndaba iofs-
orb, er hann lieflr á mig borib, en lýsi jafn-
framt yfir því fyiir fullt og fast, ab jeg hvorki
nokkru sinni ab undanförnu hefi lánab í þessu
skyni, nje lieldur mun nokkru sinni framvegis
gjöra.
Papósverzlunarstab, 5 aprilm. 1870.
L. Bech, verzlunarstjóri.
— Föstudaginn 9. septemb. næstkomandi
verbur á Akureyri haldinn almennur fundur f
Gránufjelaginu. Fjelagsmönnum verbur ábur
kunngjört annabhvort í blabinu ebur þá skriflega
helzta tilefni fundarins.
Bægisá 14. júlí 1870,
Arnljótur Ólafsson.
— Laugardaginn 16. þ. m. tapabist læst
skinnbudda meb hjerum 3^ rd. f, á heimleib
minni frá prentsmibjunni á Akureyri; hafi
einhver fundib þenna litla sjób, þá bib jeg
ab honurn sje skilab til mfn eba ritst. B Jóns-
sonar, móti því ab þá verbi borgub fundar-
launin
Helgárseli í Dngulstabahr. 19. júlí 1870.
Páll Pálsson.
— Hjer hafa einhverjir f ógáti skilib ept-
ir : broddstaf, gamlan hatt og hnakkræfil meb
ístabanefnum og gjörb, sem jeg geymi þar til
eigendur vitja. Ritst.
Fjármark Jóns þdrbarsonar ?á Grenjabarstab :
sneibrifab fram. biti aptan bægra;
stúfrifab biti aptan vlnstra. Brm.:
Jón þ.
----Magnúsar Stefánssonar á Espihóli:
tvístýft fr. biti aptan hægra; sneitt
framan biti aptan vinstra.
----Kristjáns Jónssonar á Narfastaba-
seli t Helgastabahrepp : sýlt f stúf
hægra; sýlt í stúf vinstra.
----Kristíönu Kristjánsdóttur á Helga-
stöbum í Helgastabahrepp: tvírifab
f stúf hægra ; sneilt aptan, biti fr.
vinstra.
ALAEDDÍN.
Framh. Alaeddin hafíi komib sjer mikib
vel á leibinni. Húsbóndi hans greiddi honum
Iaunin eins og hann hafbi lofab, nl. 24 pjastra
(3 — 4 hver) og er þetta, sem þú átt hjá mjer
fyrir þab sem þú hefir þjónab mjer, en jeg
má ekki láta þar vib sitja, hjer eru lOpjastr-
ar ab auki Nákvæmni sú og reglusemi meb
hverri þú hefir fullnægt skylditm þínum (gengt
köllun þinni) og meb öllu móti leitast vfb ab
vera mjer til vilja, á skilib þakklæti rnitt og
vibur kenning. Auk þessa gaf kaupmahur hon-
um nýjan fatnab, og þá Alaeddin beiddi hann
ab lofa sjer framvcgis ab eiga hann ab, rjetti
katipmabur honum hendina, og segir farbu nú
sonur minn I Gub veri mebþjer! Herra mælti
Alaeddin meb augun full af tárum og þungt
nibri fyrir, látib bænir ybar fylgja mjer; meira
gat hann ekki sagt. Hann stefndi þegar til
borgarinnar, án þess hann vissi hvab hann nú
ætti ab taka til bragbs.
Hann gekk fram og aptur um göturnar
þar til myrkt var orbib, komst hann þá eigi
lengra og varb ab leita sjer skjóls í veitinga-
húsi einu, hvar allt var dýrkeypt mjög, því
bærin slób í óbyggb mikilli ; hann hlaut t a. m.
ab borga 2. pjastra eburhjerum 7 — 8 mk. fyr-
ir vesæla máitfb og ljelegt rúm. Peningar
hans þrutu brábum, og þegar 5 dagar voru
libnir sá hann áhyggju fullur fram á, ab pen-
ingar sínir mundu skammt hrökkva, enda átti
hann nú vart þribjung eptir af þeim. Á hverj-
um degi gekk hann tvisvar og þrisvar ofanab
| höfninni, án þess nokkur beiddi hann um þjón
ustu sfna, Hann gekk til allra abkomandi
manna, er honum sýndist eitthvab kveba ab,
en engin þeirra spurbi hann. hverthann þarfn-
abist nokkurs, ebnr vantabi atvinnu.
þannig hafbi hann sjötta daginn gengib
sem ábur, tvisvar sinnum ofan til hafuarinn-
ar, en orbib hriggur í huga ab hverfa aptur
vib svo búib, þar til hann ekki langt frá borg-
inni fann á leib sinni pyngjtt fulla af pening-
um ; hann laut nibur tók pyngjuna upp, og þá
hann sá ab hún var full af Zechinum (tyrk-
neskum ducötum 3—4 rd. virbi hver), etakk
hann henni í barm sinn. Plázib var f eybi og
enginn hafbi sjeb hann taka pyngjuna upp.
Segir hann þá vib sjálfan sig, tnjer er þá alft
í einu borgib og jeg frelsabur úr bágindum
mínum, og hleypur þegar af stab, til þess enn
betur ab geta skobab aubsinn. En í þvf mætti
bonum sendimabur, er hrópabi hástnfum : þjer
rábvöndu og gubræknu mennl Hver af ybur
sem fundib hefir pyngju meb 1000 Zechinum,
sá hinn sami skal hafa 100 af þeim í fundar-
laun. Hundrab Zechinur, sem jeg er rjettur
eigandi ab segir Alaeddin, eru þó belri enn
1000 stolnar; ranglætib þrífst aldrei og laun
þess eru hugarkvöl Eba hvab ætli jeg gæii
unnib vib þab, þótt jeg byggbi lukku mína á
annars tjóni. Hver getur borib formæling hins
fátæka. Nei, jeg vil ekki eiga hana yfir höfbi
■njer. Hann gekk þegar til sendimannsins og
spurbi hann hver mabur sá væri er misst hefbi
pyngjuna; því spurbu ab þvf, segir sendimab-
ur. Pyngjan er fundin segir Alaeddin. þegar
hinn getur sannab, ab hann sje rjettur eigandi
pyngjunnar, þá verbur fnndinum fúslega skil-
ab aptur. í sannleika segja þeir er vibstadd-
ir voru, eru fáir þessa manns líbar; slfk ráb-
vendni er nú á dögum sjaldgæf.
Sendimabur fylgdi Alaeddin ab miklu húsi,
og gengu þar inn í forstofu eina; þar sat hár
og grannleitur mabur, er hafbi kringum sig
mikib af reikningsbókum, er hann var ab fletia
fram og aptur. Herra mælti sendimaburinn;
hjerna er sá kominn, sem fundib hefir pyngj-
nna. Dldungurinn sneri sjer hœgt vib og leit
til Alaeddins stórum angum og starbi á hann
um hríb, og spurbi ab hvcrt þab væri hann,
sem fundib hefbi pyngjuna. Já herra þab er
jeg mælti Alaeddin. þú vilt máskje, mælti Dld-
ungurinn, ab jeg segi þjer hvernig innsiglib
fyrir pyngjunni á ab vera ? nei svarabi Alaed-
din eptirtakanlega. Svo heibvirbur mabur sem
þjer erub, dregur víst eigi nokkurn á tálar eba
segir ósatt- Hjer er pyngjan. Gub mun launa
þjer þetta sontir minn mælti öldungurinn, og
lagbi pyngjuna hjá sjer, og fór enn ab íletta
bókum sínum. Alacddin stób þegjandi, til
þess öldungurinn, sem ósjálfrátt leit upp, og
spurbi eptir hverju hann bibi. Herra mælti
Alacddin, sendimaburinn lofabi þeim, er kæmi
meb peningana aptur 100 Zechinum; og vona
jeg ab hann endi loforb sitt. þab er sann-
gjarnt mælti öldungurinn. Pyngjan meb þeim
þúsund Zechinum tilheyrir fjölskyldu einni, sem
er öreigi, og selt hefir föburleyíb sína. Gjör-
ir þú þig ekki ánægbann meb helminginn af
því, sem þjer var lofab ? Ójú segir Aleddín,
jeg skal gjöra þab. f stabinn fyrir ab greiba
þessa peninga, hjelt öldungurinn enn áfram ab
lesa í bókum sínum. Ab stundu libinni, mælti
hann: „Jeg sje ab þeir sem eiga þessa pen-
inga eru ómyndugir, og ab þeir, þegar skuldir
föbur þeirra eru dregnar frá, varla hafa helm-
inginn eptir; viltu nú ekki sonur minn vera
ánægbur meb 10 Zechinur“? „Hvab er ann-
ab“ segir Alaeddín, „jeg er ánægbur meb þab“.
Öldungurinn hjelt enn sem fyrri áfram ab
blaba og lesa í bókum sínum Jeghefi reikn-
ab þab út, ab fái sjerhver af hinum 5 ómynd-
ugu 100 Zechinur, sem nær þó skammt tii
uppcldis munabarlausum börnum, svo verbur
ab eins ein einasta Zechína eptir handa þjer.
Ætli þú gjörir þig ánægban meb þab? strýk-
ur skeggib og leit upp í loptib og segir: enn
hvab jeg er gleyminn. Jeg man þab núna
fyrst, ab sendimaburinn á ab hafa eina Zech-
fnu. Viltu nú ekki sonur minnl cptirláta
honum þetta lítilræbi, og láta þjer nægjast
meb þína góbu mebvitund? Jæja þab cr þá
bezt ab þab sje svo mælti Alaeddin ; jeg hefbi
hvort sem er ekki getab gjört annab, hefbi jeg
aldrei fundib pyngjuna sem misstist; Gub veri
meb þjer sonur minn, mælti öldungurinn, f því
er hann stób á fætur og lagbi höndina á höf-
ttb Alaeddíns; haltu þessu rábvanda hugar-
fari svo mun þjer ætíb vel vegna.
(Framh. s.).
Eigandi og ábyrgdarmadur Bjöm JÓDSSOB*
Prent»bor 1 prtntim. á Akurejrl. J. Svelntien.