Norðanfari - 06.09.1870, Blaðsíða 4

70
þai 1500 faSma H — sáum viS næsta glöggt
hverju þar fdr fram. Við vorum nýlega komn-
ir inn á bjargife um eða rjett fyrir miðjan
<lag, þá heyrðum við skot á gnfuskipinu og
fylgdu þar mörg fleiri á eptir, eitthvað rúint
20 alls, stundum riðu nokkur skotin af svo
ört eins og margir væru að skjóta eða hver
byssan væri þrifin eptir aðra, en stundum leifi
nokkub á milli svo vel var tími til að hla'a;
skotreykina sáum vib glöggt og komu þeir
allir upp á sjálfu gufuskipinu; frá því skot-
reykurinn sást og til þess við heyrðum hvell-
inn, leið svo langt að við gátum sagt hver við
annan: Nú var skotið! Enn var skoti?! og
dauða fuglinn sáum við fljóta á sjórium til og
frá kringum skipið, þegar skothríð þessi hafði
staðið um stund, sáutn við 2 menn koma frá
skipinu á minnstabátnum — 2 eða 3 stærri
bátar fylgdu líka skipinu —, annar reri bátn-
um enn hinn týndi dauða (skotna) fuglinn upp
af sjónum, og hristi hvern fugl lítib eitt í
hendi sjer áður hann lagði þá niður í bátinn,
á meðan þessir menn voru að tína upp fugl-
inn var enn haldib áfram nokkra stund ab
skjóta af gufuskipinu, og þegar skothríðinni
lynti sáum við mennina á litlabátnum fara að
gufuskipinu og kasta fuglinum upp á það;
Iitlu síðar Ieysti gufuskipið upp og hjelt á
burt. — þetta sem hjer er sagt erum við
reiðubúnir ab staðfesta fyrir rjetti ef krafist
verður.
Sköruvík 25. júní 1870.
A. Guðmundsson. G. Finnsson. S. Jónsson.
þAKKARÁVORP.
— Seint á næstl. vetri neyddisí jeg til að
flytja burt frá heitnili mínu vegna bjargar-
leysis, hef jeg síðan hjálparþurfandi notib vel-
vildar og góðgjorðasemi meðbræðra minna.
Jeg þakka því innilega öllum þeim er hafa
gjört mjer gott; einkanlega eru þab Mývetn-
ingar, hjá hverjum jeg dvaldi mest, sem jeg
er skyldugur að minnast með þakklátum huga,
því auk þess örlætis er þeir sýndu rojer, voru
þeir mjer á allan hátt svo mannúðlegir eins
og jeg hefði komið að foreldrahúaum, þó jeg
væri þeim meb öllu ókunnur; jeg bib því
þann er endurgjeldur öll góðverk, að blessa
þá og farsæla, og láta þessa mannvini aldrei
skorta efni til að gjöra gott.
Ritað í júním. 1870.
Asmundur Jónasson þistilfirðingur.
— í harðindunum fyrir jólin næstl. vetur,
varb sonur minn Arngrímur fyrir því láni, í
hríð og harðveðri seint á degi, að koma auga
á einhverja lifandi skepnu í holti spotta korn
frá bœnum. þótti drengnum þetta aihugavert,
og gekk því upp í boltið ab skyggnast betur
að. það var þá maður, skríðandi á höndum
og hnjám, höfuðfatslaus, yfirkominn af þreytu
og villu og svo ringlaður, að hann vissi ekkert
um sig. Maðurinn var Stefán trjesm. Ólafsson
læknis, Thorarensen, bóndi í Löngnhlíð, sem lagði
heimleiðis af Akureyri deginum fyrir og ætl-
aði að ganga yfir heiðarnar (Laugalands og
Krossastaða), en villtist í hríðinni og missti
bæði böfuðfatib ogskíðisín._ Ðrengurinn hijóp
heim og svo var farið til nœsta bæjar, til ab
fá hjáip til að koma manninum heim ab bæ
mínum. A þessu stóð ekki lengi; en þegar
komib var aptur til mannsins, þá var hann
lagstur fyrir, með opin augun á móti hríðinni
og veðrinu, rnállaus, og með litlu meiru en
lífsmarki. Hann var nú borinn heim, og ept-
ir föngum reynt til að hjúkra honum; raknaði
hann vib um nóttina og smá batnaði, svo að
hann gat daginn eptir Betið með hjáip á besti
heim til sín, en sjönina vantaði af ofraun í
augunum, sem síðar batnaði líka, svo hann
náði sjer að mestu eða öllu. það var gæfa
drengsins míns og mín að svona heppilega
tókst ti!; og þó sú hin lítilfjörlega hjálp, sem
á heimili raínu var látin Stefáni í tje, geti
aldrei álitizt annað en kristilegt skylduverk vib
nauðstaddan náunga, þá hefir þó herra Stefán
Thorarensen af öríæti sínu og veglyndi, látið
mig og dreng minn njóta þess, að við orðum
meðal í drottinshendi til að lífdagar hans urðu
iengri í þetta sinn, þar sem hann heíir gefið
okkur allt að 7 (segi og skrifa allt að sjö)
ríkisdala virði. þetta veglyndi og höfðings-
rausn kom sjer því betur, sem jeg er bláfá-
tækur fjölskyldumaður, og sje jeg einnig meb
þakklæti af þessu atviki, að aumingjunum
leggst æfinlega eitthvað til. Jeg leyfi nijcr
líka opinberlega með virðingu að þakkagjöfina
og bið Norðanfara í næsta blaði að ílytja þakk-
lætisorð þessi viðkomendnm : herra Stefáni og
vandamönnum hans í Lönguiilíð, sem mest
hefðu misst, hefði forsjónin ekki afstýrt elis-
inu svo dásamlega.
Steðja, á þelamörk 22. ágústm. 1870.
Kristjáu Arngríinsson.
ALAEDDÍN.
(Niðurl. Af því sem að Kraen Olnas þagði
nú, og sýndizt sem htigsa sig um, kváíu
allir meðlimir samkundunnar í einu hljóði ujip
meiningu sína um Alaeddín. Hvers vegna,
segja samkomumenn, hikar hinn háttvirti dóm-
ari sjer við, að fullnægja bæn Alaeddíns. Vjer
biðjum þig fyrir hönd Álaeddíns, ab láta hann
njóta dyggða sinna og atgjörvis, og gjöra
hann að tengdasyni þínum. Kraen Olnas
beifi einungis eptir bæn þessari, og svaraði
þegar. það gleður mig, ab vai mitt hefir
öðla«t samþykki þeirra sem hjer eru saman-
komnir, þrí jeg skal ekki dyljast þess, ab nú
utn langan tíma, hefi jeg unnt Alaeddín sern
syni mínutn, fyrir atgjörvi hans og siðprýði,
blíðu og göfuglynda hugarfar. Svo margra
fytirbænir eru mjer næg sönnun fyrir því, ab
jeg hefi eigi farib vilt í dómi mínum. Jeg
kýs hann því með gleði fyrir tengdason minn,
og þakka þessari góðu og heiðruðu samkomu
hið vinsamlegasta fyrir þab, sem hún hefir
talað máli hans. Fundurinn óskaði föður og
tilvonandi tengdasyni til hamingju. Cadíen
eður dómarinn var þegar sóttur, og hjóna-
bandið staðfest meb opinberu skjali.
Kraen Olnas hjelt nú mikla veizlu. þá
upp var staðið frá borðum, kom gamall maður
ásamt 5 unglingum, er iionum fylgdu, inn í
stofuna. Alaeddín þekkti þá þegar að þetta
var hinn gamli vinur hans Halil, en ungling-
arnir 5 bræður hans. Kraen Olnas hafði
nokkru eptir þsð að pyngjan fannst, sent skip
til Egyptalands til þess að sækja fjölskyldu
Jessedíns og flytja hana til Indlands, hvar
hann ói önn fyrir henni sem faðir. Móðurin
bjó í kvennabúri dóttur hans, og bræðrunum
var kennd verziun. Alaeddín varpaði sjer í
fang Halils og grjet þar fögrutn tárum. Flann
mynntist og bróðnrlega við bræður sína, urðu
þar þá miklir fagnaðarfundir; hann spurði og
eptir hvort móðir hans lifði enn þá. þegar
hann nú með fullkominni vissu fjekk að vita,
hverjum hann einkanlega átti ab þakka ham-
ingju sína, starði hann nokkur augnablik á
Kraen Olnas rneð furðu og aðdáun; en að því
búnu lagði hannfaðm sinn um hálshonumog grjet,
en megnaði ekki að segja eittorb, því honum var
allt af þungt nibri fyrir. Allur fundurinn
sýndist gagntekinn af himneskum tilfinningum,
og sjerhver fann, ab þar er engin stærri ltikka,
en gleði sú sem er ávöxtur dyggða, velgjörða
og þakklátsemis.
P0NTUÐ KONA.
Ameríkumanni einum hafði græðst mikið
fje, og hugsaði sjer því að giptast, en fann
þó enga samlenda sjer, er honum líkaði.
Hann skrifaði því skipta vin sínum einum f
Lundúnaborg, hvers ráðvendni og reglusemi
hann gjörla þekkti. Eptirað hann hafði skrif-
ab honum um ýmislegt, er hann vildi fá út-
rjett, byrjafi hann formálalaust að tala um
giptumáls áform sitt. „Jeg hefi fastráðið að
gipta mig segir hann, enn jeg finn enga hjer,
sem mjer iíkar. Dragðu því eigi undan með
næstu skipsferð, að senda mjer kvennmann.
A heimanfylgju þarf jeg ekki að halda, en
stulkan verður að vera koinin af heiðvirðu
fólki, og hjerum 20—22 ára gömul, í meðal-
lagi að stærð og vel vaxin, geðsleg að útliti,
meb óspjallað mannorð, iieilsugóð og hraust.
Svo verður hún að geta þolað sjóferðina hing-
að og loptslagið hjerna, svo jeg eigi þurfi
þegar að fá mjer aðra. þegar stúlkan er kom-
in hingað ásamt brjefi yðar til mín, svo skuld-
bynd jeg mig til, að eiga hana 14 dögum
eptir að jeg hefi sjeb hana, og svo fram-
vegis. William R...........“.
þegar nú útrjettingavinurinn í Lundúnum
hafði meðtekið beiðni þessa, varð hann hyssa,
þótti honum þetta ekki vandalaust, því lieldur
sem hann vissi, að það var eigi anðgjört ab
gjöra vín sínum til hæfis. þá er Englending-
urinn hafði iengi leitab, hjclt hann ab nú hefði
hann loksins fundið konu, sem hinum mundi
líka. þetta var fátæk stúlka, en af heiðvirðu
og góðu fólki komin, sem liiklaust gekk aö
boðinu. þá er hún hafði útvegað sjer allar
hinar nauðsynlegu meðkenningar, fór hón meb
sama skipi og vörur herra William R., er
pantaðar höfðu verib frá Lundúnum og voru
sendar og til Ameiíku. A vöruskránni var um
konuna f'arið svo látandi orðtmi : „Einnig ein
stúlka 21 árs, sem pöntuð er, samkvæmt
meðfyigjandi skilríkjum“. Allt kom vel um-
búið og með góðum skilum til hinnar tilætl-
uðu hafnar; William var þegar komin þang-
að. þá er hann sjer, að fögur mær kemur í
land, gengur liann til hennar, afhendir hún
honum þá brjef frá skiptavin hans, í hverju
hann meðai annars las þetta: „Sá er færir
yður brjef þctta, er konan, sem jeg samkvæmt
yðar heiðraða brjefi til mín dagsettu.......
hefi útvegab yður, fyrir reikning yðar og á-
byrgð“. „Yngisniey“ mælti ameríkumaðurinn,
„Aldrei mun víxlabrjefi mínu verða mótmælt,
jeg tel mig hamingjumann að geta leyst það“.
14 diigum eptir þetta, fór brúðkaupið fram.
Herra William, skrifaði aptur vin sínum og
Ijet liann vita, að hann hefði meðtekið allt
meb beztu skiluin er hann itafði sent lionum,
og að hann væri hjartanlega ánægður meb
kvonfangið.
Bóndi nokkur, sem um tíma hafði veriö
drykkjumaður, gekk allt í einu í bindindi.
Svo stóð á, að hann einliverju sinni hafði út-
búib sig v«l niið brennivín, og keypt heila
tunnu sjer til hressingar ; hann setti krana í
tunnuna, til þess að lionum veitti sem hægast
að ná í sopann. Einhverju sinni bar svo við,
að hann seint um kvöld ætlaði ab fá sjer neb-
an í því, og fór með fliiskuna og fyllti hana
úr tunnunrii. En af því að hann var drukk-
inn, þá gleymdi hann, að snúa krananum,svo
að allt brennivínið rann tít úr tunnunni, og
var bún orðin tóm, þegar að var komið um
morguninn. þetta gramdist honum svo mjög,
að hann þegar gekk í bindindi, og hafði aldrei
framar brennivín á hcimili sínu, ekki einu
sinni í kaffi. Samt þáði hann brennivín í
kaffi, þegur liaim var einti.oro otafear gootkom—
andi. þetta sýnir, hvernig bindindið og spar-
semin geta fagurlega sameinast.
Sýslumaður nokkur Iiafði dæmt mann til
tíu vandarhagga refsingar fyrir þjófnað. En
maðurinn sagði sýslumanni, að hann mundi
skjóta málinu til æðra dómstóls (ylirrjettar).
þá narrar sýslumaður manninn á afvikinn stab,
og lætur fullnægja dómi sínum á honum, og
segir síðan vib hann : „Appelleraðu nú“.
Prestur nokkur fór að gefa saman hjón,
og hljóbaði hjónavfgslan þannig : „Aukist og
margfaldist fyrsta Móses-bók, fjölgi og upp-
fylli undirdjúpinn“.
Eptir ágizkun er allur verzlunarskipafloti
heimsins 63,650 skip, sem samanlagt bera
18,835,930 tons (hjerum 2 lestir danskar hvert
ton). Af þessum flota eru 59,518 seglskip,
en 4,132 gufuskip, og eru í þessari tölu þó
hvorkji, vatnaskip, nje þau, sem höfð eru til
strandaferða, þab eru einungis skip sem fara
millum landa
í Stokkhólma í Svíþjób, var ívetursýnd-
ur drengur að nafni Níels Níelsson 9 eða 10
vetra ganiall, sem vog ab eins 13 pd. en er
þó rjettskapaður, heilsugóður, kvikur og lífleg-
ur og ai'bragðsvel greindur.
AUGLÝSING.
— Fyrir nokkru síöan fannst hjer í flæðar-
málinu fyrir utan kaupstaðinn hnakkklæði,
sem goymt «r hjá tnjer, þar til eigandi vitjar,
greiðir l'undarlapnin og borgun fyrir auglýs-
ingu þessa.
Akureyri 3. september 1870.
Björn Jónsson.
Fjármark Guðrúnar Sigurðardóttir á Mú!a í
Aðaldal: stúfrifað vinstra. Brenni-
mark: G S d.
Brennimark Páls Bjarnasonar á Birningstöðum
í Ljósavatnskarði: Pall B,
Eitjandi og ábyrytlarmadur Bjöm JÓDSSOII*
freutaður í jireutsm. á Akureyrt. J. Sveiuesou.
J