Norðanfari - 15.10.1872, Blaðsíða 2

Eptir hörmunga og eymdanótt,
upp rennnr sannarlega fagur,
skær og ljómandi dýrbar dagur,
þó ekki veríii þat) svo fljótt,
eins og hinn mæddi mafcur þrcyr,
er marghátta&ri reynslu þjáist,
en trúa&ur vonar fast, a& fáist
umbót á þessu, þá hann deyr.
Guíirún og Ilelga Olafs dætur.
t
HÚSKVEÐJA.
1. 7.
IIví crtu siitinn Sú kemur stund
af stofni þínum, a& sorg og harmur,
ungi kvistur breytast í gle&i
á æsku vori? í betra hcimi,
hví ertu hrifinn þar sem a& blí&a
svo hastarlega barniö finnur,
frá brjósti mó&ur beyg&u’ af harmi? foreldra sína á fcgins landi.
2. 8.
Hví kveikir Drottinn Æ far því vel
Ijós og lífiö, þú barniö blí&a
og slökkur þa& aptur brosfögrum svip
á stundu samri? er oss nú kve&ur;
hví er tilveran sonur Gu&s taki
horfin aptur, sálu þína
á&ur enn ma&ur sinn í fa&minn
auga rennir? og svo þá mæli:
3. 9.
þa& er til þess Kom hingafe blessaÖ
a& þróist kvistur barn míns Fö&urs,
blómi fegri a& eignast þaö ríki
í betra heimi, er var búi&
jþar scm frækorn sálu þinni
nær fullum þroska og betri’ enn hjer frá alda ö&li, í uppheims dýrö
á blí&u sumri. og æ&stu sælu.
4. 10.
fia& er til þess Svo kve&ur barnib
a& ástin öflga Bár&ur1 sína
snúist í rjetta foreldra vini’ og
stefnu sína vandabundna,
og hjörtu foreldra þakkandi beitt
hverfi þanga&, af þeli hreinu,
er þau sinn fjesjó& þa& er hann naut
ciga’ á himni. í þeirra skauti.
5. 11.
Ljósiö er kveikt þ>á lí&ur andinn
og lífiö vakife Ijóss á vængjum
og sýnist opt slökkt á samri stundu; en - þa& er ei þannig upp til Drottins í dýr&arsali,
og foreldrum bí&ur
því aö lífiö, fyrir sínum
getur ei dái& þar til samfundir
Gu&s í höndum. sælir ver&a.
6, 12.
þa& varpar a& eins En, þjer sem líkamar
umbú&unum, leggja eigið
til a& fá a&rar skaut jar&ar í,
æ&ri’ og fegri; og skyldu gegna,
grátum því ekki, gangiö burt hje&an
gle&jumst heldur! Gu&s til hússins
samfögnum frelsi hinn hjartkæra kve&ji
saklausra barna! hinnsta sinni!
J. Austmann.
t
þ>a& hcíir allt of lengi dregist a& gcta þess, ab I
næstli&num októbermánu&i 1871 misstum vi& clsta son
okkar Anton a& eins 23j árs a& aldri. þó aldur hans
væri ekki or&inn hærri, haf&i hann þó áunni& sjer ást og
vir&ingu allra þeirra er hann þekktu, því hann var ötull
og ótrau&ur til hvers sem vera skyldi, en þó jafnframt
stilltur og gætinn og kom allsta&ar fram til gó&s; hann
var, í einu or&i a& segja: ágætt mannsefni. Enn fremur
misstum vi& í næstli&num aprílmánu&i þ. á. annan son
1) Barni& hjet Bár&ur, eptir Bár&i landnámsmanni.
okkar Jóhann a& nafni fáa daga kominn á áttunda ár,
efnilegasta ungmenni.
því ver&ur ekki me& or&um lýst hve sárt okkur fle‘‘
a& sjá á bak þessum okkar elsku&u sonum, þeir eiD,r
geta gjört sjer hugmynd um þa&, sem fyrir slíkum ást*
vinamissi hafa or&i&; en vi& treystum því, a& hann, set®
huggar öll harmþrungin og sundurkramin hjörtu, mUI)l
einnig hugga og græ&a okkar hjartasár, og aö ending0
lofa okkur aö sameinast þeim í dýr& fö&ursins á himnuin'
Hamarkoti í mafmánu&i 1872.
Jón Jónsson. Anna þorláksdóttir.
t
JÓN GÍSLASON FRÁ SANDIIAUGUM í BARÐARDAL’
dáinn 25, janúarm. 1872.
Sorgin og treginn þá settust a& völdum
er sviplega gle&in var horfin af reit;
brónagler hans eru brostin und öldum
er bró&ur-ney& aldregi’ án vi&kvæmni leit;
stir&nu& er hjálpfúsa mannvinar mundin,
mannhjálp a& liktum er enga rjefe fá,
komiö gat enginn, því komin var stundin,
kærleiksverk fögur a& unrbuna þá.
Lengi raun Jóns ver&a getiö a& gó&u,
gó&fús og sanngjarn því ávalt hann var,
trautt mætir ey&ingu tímans í mó&u
týr hans ágætur er ver&ugur bar;
me& atorku, framsýni og verksnilli vann hann,
varhuga sjerhverri tálsnöru galt,
hei&ur af gó&verkum frægstann þó fann hann,
fyrirleit munafe og gjálífiö allt.
Engum þó legstaö hans au&nist a& finna,
einu nje laufbla&i prý&a hann meö,
kvörtum vjer eigi, þvf sá man til sinna,
er sjer einn og geimir síns vinar ná-beö;
en ástvinir hafa me& söknu&i sárum
sett honum minning, og vara mun hún,
grafletur þvílíkt, er gjört er af tárum,
er Gu&s fyrir augum hin fegursta rún.
Já, þú af mörgum varst grátinn úr gar&i,
goldín er þjer nú hin sí&asta skuld,
niinnis- þjer reistur er veglegur - var&i,
vorum þó augum sje bygging sú huld.
Sofna&i vinur, þig sælan nú tel eg,
sigur er fenginn, og endaö þitt stríö;
önd þína miskunnar fa&mi Gu&s fel eg,
hans fri&ur sje me& þjer um eilífa tíö.
f
KRISTÍN SIGURÐÁRDÓTTIR,
frá Nýjabæ f Hörgárdal,
Fjell nábleik til ekru eikin,
er me& sóma iífs í blóma
stóö á vengi vel og lengi
vaxin rjett me& blö&um þjettum,
frá sjer greinir breiddi beinar,
bjarka lífi yngri’ a& hlífa,
ávöxt frí&an eyg&i lý&ur
út frá himinn gnæf&u limir.
þaö var Kristín, sú vor systir,
sómi hrunda Isagrundar,
prýdd er lengi gæfugengi,
gckk húsfreyju stjettar veginn,
vann me& snildum verkin skyldu,
var hi& sanna skart í ranni,
fögur sál og frí af táli
fannst í prú&um þar umbú&um.
Ástar varma hjarta& harma
hjörtun vina, en söknuö lina&
eigi getur anna& bctur,
en a& minnast dygg&a þinna;
allt hi& gó&a er gjöra þjó&ir,
þó Gu& ens skapta veiti krapta,
ótalfaldra endurgjalda
æ mun bí&a hjer og sí&ar.
Far vel Krístín fri&s a& vistum,