Norðanfari - 15.10.1872, Side 4

— 100
1. Meifcur einn forkunnar fagnr
í frifíi nam vaxa
sumars á eólfðgrum dögum
í suörænum lundi.
2. Vissi’ hann ei vetrar- af hörkum
nje volegum gusti ;
föfcurmund honum því haföi
hjúkrab meb blíbu.
3. Fyr þó, en fullsprottinn væru
í föbur blómgarti,
örlagagybjan hin grimma
hann gat burtu slitið.
4. Honum á hrímkaldri mörku
haslabi stöbvar
þyrna og þizla á milli,
sem þrengdu hans kosti.
5. Leit þa hin fjölmálga Fama
frelsinu sviplan
útlending einmana standa
ættjörbu fjærri.
6. Færib hún fýstist ab nota
fárskap Binn drýgja;
rjeöst því á reirin hinn unga
meb rainmefldum krapti.
7. þrek hann og þolgæti skorli,
því fjekk ei stafcizt
ómildar árásir hennar
og ýmsan mótblástur.
8. Litsmenn hann fáa gat fengib
á framandi stötvum,
hann fyrir skildi sein hjeldu
í hörmunga stríbi.
9. Vantabi’ og vopnin hin rjettu,
varizt svo gæti ;
særíist því sárum banvænum,
þau sullu til skaba.
10. Mærast því megn gjör&i dvína,
bann ‘mátti’ ekki standa ;
heljar í fabm sjer nam fleygja ;
fyr þó, en skyldi.
11. Rjeö þannig íljótlega fölna
hinn frífasti kvistur.
En skuldardóm skaölegan heyja
skyldi svo enginn.
12. En hver skyldi hann voga dæma,
hjer þótt ab fjelli,
Drottinn einn dóminum ræbur,
en, dári I þú ekki.
13. þjer senr ab hraksteinum þungurn
þrátt á hann kastiö 1
Varist ab villast ei fremur
í veraldar solli.
14. Eg þá von örugga heli,
ab hann meb Kristi
friíar á farsælu landi
fái nú blómgast
15. þar hann um eilíff) mun tina
í útvaldra Hokki
og sælustu samfunda bíba
sinna hollvina.
þAKKARÁVARP.
í hinum dæmafáu harbindum og heyskorti, sem gekk
á næstl. vori í framsveitum þingeyjarsýslu, tók mafiur
minn Jón Jónsson sig upp og flúfii mef) skepnur sínar,
ab Laufási til síra Björns Halldórssonar; var honum þar
hvervetna vel tekib, bæfi hvab hann sjálfann og skepn-
ur okkar snerti. En sökum heilsuleysis og þreytu lagb-
ist hann þegar rúmfastur, og varb ekki lerigra lífs aubib.
Var hann síban jarbsunginn hinn 8 maí, og kostabi síra
Björn útförina ab miklu, og sýndi í því veg lyndi þab
sem honum er svo eiginlegt. Meb manni mínum sál., sem
var 52 ára ab aldri, var jeg 27 ár í hjónabandi og eign-
abistjeg 6 börn, hvar af 2 dóu ung en 4 lifa, sem álitin
eru mannvænleg, þó þau sjeu alin upp í rhestu fátækt.
Jeg er nú sjálf orbin heilsulaus, ofan á þenna sára missi,
og því minni von ab jeg geti í nokkru endurgoldib þeim
heiburs hjónum, síra Birni og húsfrú hans veittar velgjörb-
ir, og veglyndi, þeirra mjer til handa; en til er sá sem borgar
fyrir ekkjurnar og hina föburlausu, og bann bib jeg af heilum
huga, ab láta ekki þenna velgjörning verba ólaunaban.
Öxará 26. júní 1872.
Sigríöur Halldórsdóttir.
þAKKARÁVARP.
Hrabast minn andi ltvarflar frá
heimkynnum mikib frjórra dala,
þangað sem Esjan ógnar há,
upp til himinsins mænir sala.
Vænan hvar á jeg vinafjöld
valinkunnann á mebal þjóba,
þeirra manndyggba verkin völd,
vib mig, er skyldugt um ab ljóba.
Forlaga hjeban dís mig dró,
úr dölunum fyrst, á vetri köldum,
til róbra fram á saltan sjó,
subur, meb ærib djörfum höldum ;
ekki vel búinn út ab gerb,
eg hreppti tíb þá mikib stranga,
suður úr þeirri svabilferb
seinast þó komst um vegu langa.
Ókunnugur — þar eymda djúp
og öreigi varb í fyrstu kanna,
gæfunnar veikan gegnum lrjúp
gustur bljes kaldur hörmunganna.
Jeg þó lil garnans ýtri öld,
óbar Ijek títt á hörpu strengi
svo ab hjá dýrum firba fjöld,
fljótt varb kunnur á suður vengi.
Og Gub uppvakti marga menn,
minni ab Ijetta byrbi nauba
munab hef þab og man vel enn,
og muna skal fram í sjálfan dauða,
þakkir ástar í þýbri trú,
þeim má jeg ekki Iengur spara,
nrína, og hiklaust nefna nú,
nokkra skal beztu velgjörara.
Bjarna jeg fyrstan bragna tel
bónda f staðnum Reykjavíkur
ótal velgjörbir þýtt raeb þel,
þessi mjer veitti beimur ríkur,
fyrrum á Esjubergi bjó,
búsæld ei skorti gautinn hringa,
hann var í sannri heill og ró
hreppstjóri lengi Kjalne3inga.
Matthías prest í Móum skal
muna hinn dýra snillíng kvæba,
þægar velgjörbir þab mannval
þrátt mjer sýndi og gjörbi fræba,
í minni sálu lærdóms ljós
lífgab gat vel meb hyggju spakri,
mörg svo ab loksins menntarós
mínum í blómgast hróbrarakri.
Og Gísla Magnús kundi kært
kennara’ Latínu’ skólann vibur,
meban sig getur hjartab hrært
höfbingskap þakka ekki mibur,
aubsýna mjer sem einatt vann,
upp svo ab leystust raunaböndin,
muna því ætíb má jeg hann,
meban sær brúsar kringum löndin.
þórbi hreppstjóra mikib margt,
mínum góbvin í Laxárnesi,
þakka meb hlýrri ástar art
auösýndt nær hrjábist raunavjesi,
og Björn sem ab þóru - byggir - kot,
bóndi gildur á suburlábi,
aublegbar vibur þungbært þrot
þægar mjer gjafir veita nábi.
þessum öllum Gubs heilög hönd
hjúkri meb sínum nábargæbum
en þegar líkams bresta bönd
bústab þeim veiti upp á hæbum,
þar koma fyrir góbverk gjöld
gjörb hjer á tæpu lífsins skeibi
þegar ab kemur eilíf öld
og upprennur dýrbarsól f heibi.
Símon Bjarnaraon.
EiyancLi o<j ábyrydarmadur : Bjöm JÓnSSOIl.
Akureyri 1872, B. M, Stephánsson,