Norðanfari - 15.10.1872, Qupperneq 3

4
— 89 —
fjötrum yfir þínnm lifir
verka þinna mætra minning
megin frí& í brjóstum lý&a,
vinir undan farnir fundi
fagna þínum, er nú skína
á dýr&arlandi lofsyngjandi
hjá lof&ungs sóiar tignarstóli.
EPTIR BARN.
1. 5.
fiimmt er í heimi, Hva& væri lífið?
dau&ans skuggar ef leyf&ir þú eigi
fela mjer alla Fa&ir hæ&a
fegurb jar&ar; fárá&um manni
sumardags morgun- a& senda þjer andvörp
sólar geislar frá sær&u hjarta,
ver&a mjer eins og hann svo hljóti
vetrar syartnætti. huggun og fri&.
2. 6.
Ðimmt er í heirai, Vil eg fa&ir,
dagur æfi vegsama þig,
reifast rökkri, ástsemd þina
því rann til vi&ar æ vi& kannast,
lffsins Ijós, og lífs míns gle&i hug minn viltu
til himins lei&a,
breyttist í sorg og agi þinn
vi& burtför þess. er elskumerki.
3. 7.
Hva& er lífib? Mætti’ eg vona,
Lágur reitur, er veröld kve&,
alsettur þyrnum, a& reifa þig örmum
ömulegur, rósin folnub, — en gró&ursett nú
vökva&ur bló&i,
og beiskum tárum. hjá Gu&i og Kristi —
Stórgrýttur vegur. fagnandi gla&ur
Strfb vi& dau&ann. 4. Hvar get eg fundib færi, eg hje&an.
Leib er lokib þinni,
fer&amó&ur og lei& mín endar skjótt,
og lúinn undir Ií&a fer a& minni
lífsins byr&i heimanfer&ar-nótt, morgun sá var strí&ur,
hvíldarstað, svo
Btyrkjast megi er mjcr þú skildist frá,
einungis einn: en morgun keraur blí&ur,
und ungbarns lei&i. er fæ eg þig a& sjá. T. J.
t
Síra þORLÁKUR STEFÁNSSON
(á Undirfelli).
Ðau&ans engill af himni háum
hra&ur til jarbar ni&ur sveif,
og upp meö rótum ekki smáum
ættar míns dýrsta blómi& reif;
þa& var, sem dýr&ar þrey&i í von
þorlákur prestur Stefánsson.
Gullfagur Vatns - má gráta - dalur
geysi því lifci& hefur tjón,
þar, sem a& margur harmar halur
harla vinsælan messu-þjón;
er vildi öllum gjöra gott
grundvalla&an me& kærleiks vott.
Hann var gestrisinn, lítillátur,
lundin var hýr og einkar gó&,
viö æ&ri og lægri ætiö kátur,
áfram svo þræddi lífsins slóö;
kunni vel semja mær&armál
me&ur lipra og fjörga sál.
Mikiö vel gætli herran3 hjar&ar,
hjarta me& gott og trygg&aríkt,
óskandi væri a& ísajar&ar
allir kennimenn gjör&u slíkt;
hervopn me& sóma helgunar
hann undir Ivristí merkjum bar.
því má nú hrósa sætum sigri
sannnefndur mikill Drottins þjón,
mælsku seui skörpum ine&ur vigri
mirkranna ríki gjör&i tjón;
skyldurækni hreina hjer
haf&i ætíö í brjósti sjer.
Ekkjan þig gjörir állan1 harma,
ektamaki því varstu kœr,
og barnanna tár um bóigna hvarma
boga af augum daggarskær;
sárt má eg líka sakna þín
sannur gó&vin í raunum mín.
Smt skal gla&ur hins betra bí&a,
brjóstiö þó ýfi sorg og kvöl,
minn tekur fljótt á lífsdag lí&a,
lokin þegar mín heims er dvöl;
þig niun eg hitta frændi fá
fri&arins þrei&u löndum á.
Símon Bjarnarson
„SANNLEIKURINN ER SAGNA BEZTUR“.
þegar jeg las þjó&ólf 10. apr. þ. á. nr. 21—22,
sá jeg þar me&al annars grein, eptir munnlegum fregnum,
um fráfall K sál. Ilillebraudt, er anda&ist af bissuskoti
hinn 13. síöastl. marzm á Hólanesi, en þareb frjettir
þessar eru þar svo mjög ranghermdar, vil jeg iijer meb
skýrar mönnum rjettilega frá, hvernig þetta atvikaöist.
I vetur snemma á góunni fer&a&ist verzlunarstjóri
Th. Thomsen nor&ur á Akureyri og me& honum sem
fylgdarma&ur Sigur&ur Jóhannesson á Æsustö&um í Langa=
dal. Komu þeir vestur aptur e&a heiin á Hólanes, þann 13.
marz. þegar þeir voru komnir, gekk Thomsen þegar inn,
en Sigur&ur beiö úti hjáMagnúsi vinnumanni þar, meöan
hann gaf hestum þeirra ; gekk sí&an inn meb honum og
upp á lopt. En þegar þeir komu upp á loptskörina, lauk
Hillebrandt sál. til hálfs upp svefnherbergi sínu, er var
vi& austurstafn bússins, — kalla&i til Magnúsar og bað
hann heyra sjer. Gengur Magnús þá tii hans. Fær
Hillebrandt honum skrifa&an mi&a og bi&ur hann af-
henda Thomssen og skellir síban hur&inni í lás Snýr
Magnús þá fram loptiö aptur. En þegar hann er kom-
inn nær því til Sigur&ar aptur — sem beiö á me&an
frammi vi& uppgönguna — þá lieyra þeir allt í einu
dýnki og skru&ninga, líkasta því, sem eitthvab hef&i fallib
e&a hrunib ni&ur (en ólíkt bissu skoti), og um Iei& fjekk
Magnús sáran verkjastyng í lærib, sem hann gat ekki átt-
a& sig á, a& væri annab en gigtarstyngur. Gekk Iiann
sí&an strax ofan. En þegar hann var ofan kominn,
heyrir Sigur&ur, —• sem en beib uppi — vein austur á
herbergi Hillebrands. Gengur hann þá strax þangab og
líkur upp. Sjer hann þá, a& húsib er fullt meb pú&ursvælu,
en Hillebrandt liggur upp í lopt á gólfinu me& opið sár
á kvi&num og stó&u þarmarnir þar út úr. Sjer hann þá,
hva& um er a& vera. gengur ofan og segir frá, hvernig
komib sje. Gaf sgr. Árni Sigurtsson í Höfnum sig þá til
ab fara upp me& honum aptur. Tóku þeir hann þá og
lög&u upp í rúm. Var Magnús þá or&inn þess var, aö
skotib haf&i hitthann; haf&i kúlan ílogið f gegnum Hille-
brandt heitinn, fram í gegnum hur&ina, í utanvert lærið,
á Magnúsi og sta&næmst fyrir ofan knjeð, skamt fyrir
innan skinnið. Sigur&ur rei& sí&an strax fram a& Hnaus-
uinj til a& sækja Canselliráb J. Skaptason, er kom úteptir
daginn eptir og skar kúluna úr iærinu á Magnúsi Hiile-
brandt sál lif&i í 7 stundir, eía frá því kl. 4, a& þetta
ske&i, og þangað til kl. 11 um kveldib 2 menn voru
fengnir til a& vera stö&ugt hjá honum, þangab til hann
Ijezt, sö&lasmi&ur Geirfinnur Gunnarsson og trjesmi&ur
Jón Reynholt. Ekki haf&i litib út fyrir, a& hann tæki
miklar kvalir út, nema fyrstu klukkustundina epfir að þetta
ske&i, þá haf&i hann hljó&a& ákaflega, en síban leit
út sem honum bæg&ist og blæddi a& lokum út um bak-
sárið. Haidib er, a& hvellurinn hafi ekki heyrst af skot-
inu af því byssan hafi verib svo þjett vi& hann, þegar
skotið rei& af, en dýnkirnir hafi verib af því, sem ma&-
urinn fjell, líka nokkub af skotinu og svo brotna&i stór
spegill, er var f húsinu.
Ilillebrandt sál. var sonur Hillebrandts stórkaup-
manns, er rei&ir liólanesverzlun hjer á Skagaströnd, var
á J9. aldursári og kom lringab til lands næstli&i& vor,
gott mannsefni og vellátinn af Bllum, er til hans þekktu.
Jeg vil bi&ja y&ur, hei&raði ritstjóri Nor&anfara I a&
ljá línum þessum rúm í bla&i y&ar, ásamt eptirfyIgjandi
stökum. Ritab í maí 1872.
r. — n. — s.
1) Allur = dáiuu.