Norðanfari - 26.10.1872, Blaðsíða 4

— 104 —
fálu fura vela lirí&ar hlakkar glóíia
fjölroBks mari sœkja; her&endr, trúir ver&a.
Mjer hefir komií) til hugar, aft þannig mætti lesa vísuna:
Hór vildu mik höldar hitt segir Ullr at allir
húmfress í staí) þessum oddgaldrs muni-t skaldi
fálu fúra mela hrí&ar Hlakkar gló&a
fjöltæks marar sækja; heríendr trúir ver&a.
[Höldar fjöltœks húmfress mela fúra11 fálu marar2
vildu sœkja mik hðr í þessum staS. Ullr oddgaldrs seg-
ir hitt, at allir Hlakbargló&a hrííar herbendr muni-t veröa
skaldi trúir.
1) Eg hefi breytt fjölrceks í fjöltœks; kom í
húm; vela í mela; m a z (er í handritunum stendur) í
marar. Pjöltœkr, sá er mikib tekur, rúmgóöur;
húm e&a húmr, sær; húmfress, sæköttur, skip;
húmfress melar, sækattarland, skipsland, sær; fúr
(hvk.), eldur; húmfress mela fúr, sævar eldur, gull;
liöldr, haldandi, eigandi; höldar húmfress mela
fúra, eigendur gulls, menn. A& kallaskipib húmfress
er erigu óeblilegra, enn a& kalla þab fjarðlinna, vetr-
lifea rastar, hrút húms, o. s. frv. — 2) fála,
tröllkona; marr, hestur; fálu marar, tröllkonuhestar,
úlfar; því ab tröllkonur voru stundum látnar rí&a á úlfum.
I sömu sögu, 22. kap., 338. bls., stendur: „Brátt
munu Bar&a frýja| beibendr þrimu seiöa“. Mjer dettur
nú í hug, a& lesa mætti lýta fyrir frýja; ver&a þá
hendingar í vísuor&inu: brátt (eba brát) og lýt. Á
bls. 28., hefir misritazt e&a misprentazt hjá mjer tengda-
son fyrir tengdafa&ir, því a& Víga-Styrr var eigi
tengdason, heldur tengdafafcir Snorra goba; á blaísíöu
22 27. 2». hefir og misprentast lufa fyrir I u f u. þ>etta
biö jeg þá ab lagfæra, er eiga e&a nota Skýringarnar.
Jeg ætla um leiö ai) lagfæra nokkuft í Skýringum
inínuin á vísum í Njálssögu, Reykjavík 1868. Jeg hefi
þar á 25. blaisíbu tilfært skýring Brynjólfs Jónssonar ab
Minna Núpi á vísu helmingi í NjálsSögu, 131. kap., 204. bls.:
er hyrstökkvi Hlakkar
hauss síns (vini mína
tryggvi ek o d d i) eggja
nndgengin spor dundu.
Fyrir oddi á aB lesa ó&i; ek tryggvi vini
niína óöi, þ. e. vinir mínir ver&a öruggari , er þeir
frjetta, a& jeg kva& í eldinum. — Or&i& oddi var mis-
minni mitt; enn hi& rjetta ó&i (þ. e. vísu) heíi jeg sí&ar
fengi& frá Brynjólfi ásamt skýringu þess,
158. kap., 278. bls. (á 32. bls. í Skýringunum) hefi
jeg geti& til, a& or&in út berum eigi a& vera úþver-
u m, þ. e. viljugum. Sigur&ur málari Gu&mundsson hefir
bent mjer á, ab or&i& berum muni vera rjett og merkja
sama sem berböku&um, og vísab mjer til Hrólfs sögu
kraka, 3. kap. (í Fornaldarsögum, I 9—10); þar standa
þessi orb:
Brœ&r sá ek mína
á berum sitja,
enn Sævils rekka
á sö&lu&um.
Er þar au&sætt, a& b e ru m og sö&lu&um er hva& ö&ru
gagnstætt, og er berum þar án efa sama sem ber-
böku&um. Jeg sje og af ne&anmálsgrein vi& þý&ing
Jóns Jónssonar, 620. bls., a& Gunnar Pálsson hefir tek-.
i& berum í sömu merking sem berböku&um. Af
ne&anmálsgrein hjá Jóni Jónssyni vir&ist sem alls finn-
ist í handritum fyrir ú t, og ef svo er, á þa& a& takast
saman vi& berum, og er þá or&skipunin: Rí&um hart á
brot hje&an allsberum hestum, brug&num sver&um. jþa&
sýnist a& minnsta kosti vera víst, a& berum sje lýsingar-
ur&, en eigi sagnorb.
Reykjavik, 12.—2. 1871.
Jón þorkelsson.
Lei&rjetting í NorSanfara 1870.
89. bls. , 3. d., 42 I.: skírskoia les skírskota
upphafi sem — upphafi samase®
47: skiirskoáda — skárskáda
90 — 1 — 4: Magns les Magus
í Nf. 9. ár, 86. bls., 3 d., 111. h v í e v n t a Ies h v í v etn®
87. bls. l.d.7.1. accusantivus les accusativf8
34 I. herja les herja á
2. d., 4 1. I e g i les le g e.
þJÓÐHÁTÍÐ NORÐMANNA.
Haugasundi í Noregi 19. júlí 18^’
(Framhald). þessi dagnr var nijer hinn mesti skemmtidag^'
Prins Oskar er ijúfmannlegastnr alira manna, og mjúkmálstur fl0sttí
manna er jeg hefl heyrt tala. Hann er vfsindama&ur mikill oghe2t!l
skáld. A vöxt er hann oinhverr hinn hæsti ma&nr or jeg hefl sJ^'
stendnr sex fet og þrjá þnmlnriga; grannvaxinn og rjettvaxinri, dökk111
á 6kör, enn farinn a& hærast; móeygur og ennib miki&. Hann
mikia lotningn fyrir fornum bókmenntum vornm, einkum Snorra, '^
þykir forfe&nr vorir hafa rita& skáldlegri sögn, en sagnaritarar no^'
nrra annarra þjó&a, og þa& er öldungis satt, og vel athuga&.
Um kvöldib kl. 9 var Prinsinum haldin dansveizla ruikil, og ía!
þar saman kominn mesti söfnn&nr, og gafst mjer færi á a& berasaW'
an kvennfegurb Noregs og íslands, og hefl jeg þar nm engan efa
kvennfegnr& ríkir almennara á íslandi en í Noregi þar sem jeg h8®
enn komi&. En nm karlmennina þori jeg ekki a& segja neitt m8^
vissu; euda vil jeg hlífa iöndum mfnum vi& því ab koma ómjúklef*
vi& svo vi&kvæman sta& eins og andlitib er. Dansleik var haldi& *'
fram þangab til um morguninn binn 18. *ki. 2’/2; þá hnrfn flestir heiI!1
til a& búa sig til Haugasnnds. Kl. 4 ijetu öll gufuskip er lágn *
Stafangri síga úr tengslnm nor&nr á vi&. þa& var heill floti. FyVSÉ
fórn Nornen me& Prins Oskar nm borb, og fylgdi henni Variadís;
enn var hvassvi&ri á og iilt lei&i. Ep'tir fjóra tíma komst jeg
Stafangri (svo hjet skipib) til Hangasunds og sá nú allan vi&nrbá»'
a&inn. Hvert skipib á fætnr ö&rn öslabi alblæab inn á höfn
hnndrní)iim fólks; allur bœrinn, eoin er íítib stærri en Keykjavík,
Þjett settur flöggum og hvar sem gengií) var hvinu smellandi bl®fc
urnar í hvassvibrinu en ry.kinu þyrlaí)i upp um alla vegu og gíitur og>
mátti sjá margari mann augnsáran þenna dag. Rjett í því aí) j°^
stje á land og ætlafei aí) fara ab kynna mjer vegs um merki í Hanga"
sundi og hjá Haralds haugi, vissi jeg ekki fyrr en mjer var beíl^
á helgu fóstnrjarbarmáli, og var þar þá korninn ágætur skólabrú^f
minn og skólavinnr Helgi Uelgasen, og þóttist jeg nú hafa vel veM
aT> hafa ánægjuna af hans fjelagi daglangt, og leit tvennum augunfl01
eptir honum um kvöldií), kl. 11., er jeg sá hans hib sífcasta nií>°r
nndir þiljur á gufuskipinu er átti afr flytja. hann ásamt fjölda
glaííra stórmenna til Björgvin.
Hátífearhöldin hófnst me<5 stórskotum þenna dag nm morgnn^
kl. 6; þá fylgdi önnur skothríiL) kl. hálfníu, er Prins Oskar kom.
10ya var haldin gubsþjónnsta og var Prins Oskar þar vií). v. d. LIpPe'
bysknpinn af Kristfanssandi flutti predikanina. var merkil^"
ur kafli í ræt)u hans, er hann skfrtii frá þvf, ab hann he^
orí)ib margvífea var vib ímigust hjá fólki, á ferfcum sínum
byskupsdæmib , gegn minnisvarfca Haralds og hátíftahöldunum ef
samfer<ba værn vígslu hans. {>essi ami fólksins átti þafc viiö ab styW"
ast, ab menn óttní)ust aí) Norfemenn færi ab tilbibja Harald, þe^
væri allt svo afguí)adýrkunarlegt. Yegna þessa ama hefbu menn sQ&'
stabar áorkaí) því aí) samskot til minnisvarfeans heffeu orfeife rýrari011
ella mundi hafa afe rekife. Blessafeur byskupinn átti ofur hægt
afe sýna fram á hversu afleit þessi hugsun öll var; en mjer vfl^
fyrst afe hugsa, afe tróar skofeun sumra hjer í landi mundi ^
undarlega þröngmn takmörkum, og þrengri en menn á íslandi
geta ætlab. þafe gckk hreiut fram af mjer, er jeg heyrfei sí^
afe prestar væru helztu postular þessa lærdóms.
Kl. 2ya var öllum lýfe í Haugasundi smalafe samari á Sufeuf'3*
menningi, sunnanvert vife bæinn; því níi átti afe rafea nifeur ^
fólkinu í mtyla processiu efeur mannför er ganga skyldi út afe ^
aldshaugi. Yar þeira inúg þannig rafeafe nifeur: Fyrst fóru veg
vífl
hafnsögu menn og sjófólk, og þar á mefeal skipskafniruar*

Nornen og Yanadís; *þá kom hljófefæra life sjóhersins; þá ha°
d"
ifenamenn, verzlunarmenn, söngmenn, gestahúsa eig00 ^
ur, yfirvöldin og bæjarstjórnin í Ilaugasundi, fógetin11
sveitarstjórnin í Torfustafear hjerafei; stórþingismerin*1-
frá Stafangurs amti, Stafangri og Haugasundi; Haraldsnef11^
afestofearnefndin frá Kristíaníu og þar á rnefeal stöpulsm*^ ^
oghlefesiumeistari; þá komu fylkjameun (menn til nefndií