Norðanfari - 17.03.1874, Blaðsíða 2

r
hvorutveggja uneb hinum eama hönum svo egin-
Jegu dugnaöi og samvizkusemi, sem aldrei yfir-
gaf hann, uns hvíldist eptir slarfsamt líf og
nokkurra ára þungan heilsubrest, 16júní 1873,
sárt tregabur af vinum og vandamönnum.
J.
*
Hvf er svo hljótt
meb hölda flokki
og salkynni dökkum
sveipub tjöldum,
varpar á fagran
vonar himin
skýjum harma
skuggafullum ?
Af því, lífkaldur
likams eybir
feldi úr flokki
forvígis mann,
þann ýtrast
til þjóbheilla
dábrakkur vann
meban dagur vannst
f>ab var Sveinn
hinn þjóbkunni
lieiburs bóndi
á Ilaganesi,
stób og vegur
stjettar sinnar,
frömuíur fjelags,
og fyrmynd.
Hafa til fárra
hauburs búa
greibari legib
gagn brautir,
því gjöful var mund
og góbfúst hjarta
er studdi bjargir
meb^styrk og rábum.
Hann rækti dygbir
og hreinskilni
þreklyndur jafnt
í þraut og glebi,
gjörhugull vinuin,
og gebfastur,
snaubra skjólgarbur,
snyrti menni.
Hann var ástríkur
ektamaki,
og börnum sínum
bezti fabir,
•»kvæmur lijúum
. +
M.
hátta prúbur,
gagnhollur, gætin,
og gebspakur.
Jafnt var fræknum
til frama lagin:
hyggja djúpsæ
sein hagsmíbi;
munu ritin
& minnis-skífu
seinni tíbar,
hans traustu verk.
Drúpir Haganes,]
harma dróttir,
sem merkrar foristu
mega sakna,
og vegmóbur halur
vegligs beina
gebfeldrar glebi,
og göfuglyndis.
Hjer þó mærings
moldir fölvar
geymi fold
und grænum haddi
lifir í sælu
sólu ofar
frelsub sál
meb föbur anda
Rrosir í gegnum
bliku hryggbar
varin Ijóssmöttli
vonar stjarna:
ab rísi bjarkir
af rótum sömu,
fallinnar eikar
sem fyili rúra.
Enn meban sól
ab mari hnígur
og kvöldgeislum
snælands
kvebur tinda
traustari málmi
mun æ standa
minning Sveins
á móbur jörbu.
X '
t
HELGA BJAENADÓTTIR.
Helga Bjarnadóttir var fædd á þórorms-
tungn í Vatnsdal 12. apríl 1795. Poreldrar
hennar voru: óbalsbóndi Bjarni Steindórsson og
kona hanns Gróa Jónsdóttir; ólst hún upp hjá
foreldrum sínum, til þess hún á tvftugsaldii
giftist Jósafat Tómassyni, bónda á Stóru-Ás-
geirsá í Víbidal, og buggg saman á þessari
eignarjörb sinni full 40 ár, unz hann deybi 25.
marz 1856. Hætti hún þá bóskap, og var næstu
2 ár hjá Jónathan syni sínum, þá hreppstjóra
á Mibhópi, og þar eptir hjá dóttur sinni Jó-
hönnu, til þess hún burtkaliabist frá þessu lífi
4. Júní 1873 ab Svertingsstöbum í Mibfirbi.
þeim hjónum varb 15 barna aubib, og nábu
6 þeirra fulltíba aldri, sem lifbu föburinn, en
einungis 5 þeirra, og 26 barna börn trega nú
ástríka móbur. Eins og þab er þjóbkunnugt,
ab þau voru almennt álitin merkisbjón, og
heimili þeirra sannköllub fyrirmynd, svo er þab
eins kunnugt, ab hún átti fullkomlega sinn þátt
í því, ab svo var, og þeir mörgu sem hana
þekktu munu játa ab hún „lifti og dó í Ðrottni“.
1- Elskaba móbir hin mæta,
sem mjer ætíb syndir,
opib þitt ástríka hjarta,
til andartaks hinnsla;
nú eru brostin þín blííu
og brosfögru augti;
en nákuldi nístir þær hendur,
sem naubstöddum rjettir.
2. Sárlega sakna jeg móbir!
samvista þinna,
því æfi braut okkar lá saman
frá upphafi mínu;
grátfeginn get jeg þó litib,
þig ganga til hvíldar,
eptir dags ervrtib ianga>
sem ávann þjer heibur.
3. Fögur því fyrirmynd varstu
í flestum þeim greinum ’
er beyra til húsmóíur skyldu
— 26 —
vib hjú, börn og maka;
því gubrækni, rábdeild og ibni
æ rjebu þeim verkum,
er unnu þjer ástsæld og heiíur,
meb efna bag góbum.
4. Nú ertu, sól fegri, svifin
til sælu Gubs barna,
hvort ábur var undan þjer gongin
þinn ástkæri maki,
þú uppsker í eilífri glebi,
utnbun góbverka,
sem einhuga, ásamt þig bæbi]
unnub trúlega.
5. Lof sje þjer gjafarinn góbi,
sem gafst mjer ab njóta,
umhyggju ástríkrar móbur,
til æfinnarloka,
gef þú mjer gæzkunnar fabir
ab geti eg notib,
samfunda’ á fribarins landi,
vib föbur og móbir.
Svo minnist ástríkrar móbur.
Jóhanna Jósafatsdóttir.
i
f>ann 6. dag ágústm. næstlibin dó á Einars-
stöbum í Reykjadai kirkjueigandi Sigurjón Jóns-
son á 49. aldursári úr taugaveiki, er hann tók
stuttu eptir þab, ab hann var stabinn upp úr
þungri og hættulegri veiki, er hann lá í meiri
hluta næstl. vetrar.
Hann ólst upp á Einarstöbum, og reisti
hann þar bú, er Jón bóndi Jónsson, fabir hans,
bætti búskap. Arib 1848 kvongabist hann ýng-
meyju Margrjetu, dóttur merkisbóndans Ingjalds
Jónssonar á Mýri í Bárbardal; og varb þeim
hjónum 16 barna aubib; lifa abeins 6 þeirra
synir, sem allir nema einn, eru komnir til full-
tíba aldurs. Samfarir þeirra hjóna voru góbar
og ástdblegar, enda voru þau samtaka og sam-
rába í öllu því, er til góbs horfbi Hann var
gubhræddur og þrekmikill, stilltur vel og g.æ^
inn; blíbur, umhyggusamjur og ástríkur eiginn-
mabur og fabir, atorkusamur, reglufastur og
rábdeiidarsamur búmabur; hcilrábur, velviljabur
og bjálpsamur fjelagsmabur, sem ætíb kom fram
til góbs og vildi leysa vanda hvers manns.
Alúblegur og gestrisinn var hann vib kennda og
ókennda; enda ávann hann sjer virbingu, traust
og vináttu allra, ætbri og lægri, eem kynntuBt
honura. þab er því ekki einungis ekkjan og
synirnir, sem sakna sárt eiginmanns og föbur,
heldur og fjelagsbræbur og margir abrir fjær
og uær góbs fjelagsbróbur og vinar.
Sjálfur er hann farinn tii föburlands sfns;
en minning hans er geyrad hjer á útlegbarland-
inu í heibri, þakklæti og elsku, geymd í hjört-
um þeirra, er honum voru samferba á lífsleibinni.
SIGURJÓN JÓNSSON.
f>ú höggur daufi sár vib sár,
er svíba hjörtum reynslu manna,
þú knýrb af augum tár vib tár,
þær tryggba fómir ástvinanna ;
og hvar skal þreyttur rtndi á,
nær yndisvonir flestar hverfa ,
en beiskir barmar böl og þrá
ab brjósti veiku harbast sverfa.
Æ! gráttu, sveit vor glebi skerb,
vjer grátum sárt þann nú er libinn;
því hetja fjell þar heiburs verb,
sem hyllti dyggb og rækti fribinn,
já hetja stillt í stríbi lífs,
er 8tób og varbist hress í anda
og baub sitt fang mót bobum kífs ;
en breytni, ráb og orb nara vanda.
Hann sveitarfjeiags sómi var
og sýndi jafnan rábdeild merka
í hegban sinni bússtjórnar
og hagleiks útsjón trúrra verka;
hann vildi engum efni meins,
hans úrskurb hvergi hræsuin blekkti,
hann sagbi lállaust öllum eins
þab eitt, sem rjettast vera þekkli,
Hans vinskapur var tálfrí tryggb
(því trúmennskan sjer hvergi leyndi)
og gestrisninnar dýrmæt dyggb
hans dagiegt starf, þab margur reyndi;
iiann setti traust á sannan Gub
í sjúkdóms neyb og harma-kífi ;
því æ var trú hsns óveiklub
su eina von á betra lífi.
Hann ektamaki ástsæll var,
og ástrík sambúb var lijer siitin,
sem fyrirmyndar blóm þau bar
ab betri finnst ei þekkt nje ritin ;
því einum krapti einni sál
þau unab lífs og þrautir báru,
og drukku samiynd sorgar-skál,
nær svipt þeim dýrstu eignum váru.
Vjer söknum þvf hins merka manns,
þess mun ei heldur bót aubfengin,
nú skipar sorgin sæti hans
og sýnist þar ab völdum gengin.
Vor mildi Gub þinn mátt jeg bib!
(og margur veit jeg heitt þess bitur)
æ! sendu himin-sælu frib
f syrgendanna hjörtu nibur.
Já hana sem lijer missti mest
þfn miskunn taki sjer á arma
um stuttan endur-fundafrest
hún fagran skobi vonar-bjarma
æ! styrklu hennar sjúku sál
og sundurkrao>ib hjarta græddu,
þín bönd um breyti harma-skál
í holla svölun brjósti mæddu.
Og ykkar brjóst er böli níst
hans bróbir kær og tryggu synir!
þib grátib ástvin góban víst,
vjer grátum frændur bans og vinir —
en glebjurr. oss, ab hann, sem hjer
svo harbar þrautir varb ab reyna,
til fribar-lands nú farinn er,
og finnur þar til engra meina.
Nú fagna honum himni á
þær hreinu sálir ungbarnanna,
sem daubinn sleit hans fabmi frá ;
þann fögnub skilur enginn manna;
nú fær hann dóttur fabm sinn f,
er fram til dauba sártregabi,
og sælubrosin blómgar blý
hvab bættist honum fljótt sá skabi.
Svo endurtengjast ástar-bönd
á unabsríkum sæludegi
æ! hvílib þar vib þreytta önd
á þyrnistrábum reynslu vegi;
því gegnum dauba geigvænt jel
til góbvinarins brátt þið svífib,
þars enginn reynir harm nje hel
og hixnnesk eining blómgar lífib.
Sb. Jóh.
28. dag maímánabar seinastlibinn, andab-
ist merkis- og sómamaburinn þorbergur Jóns-
son á Dúki, eptir nærfellt tveggja ára sjúk-
dómsiegu. ílann var fæddur í Glæsibæ í Reyni-
staðarsókn 26. dag apríliri. árib 1807, Fabif
hans var Jón bcndi Óddsson, Sveinssonar prests
ab Gobdölum; en móbir hans var Jnirítur al-
systir sjera Jóns sál. Jónssonar á Grenjabar-
stab R. af Dbr. börn síra Jóns, er var prestur
ab Reynistabaklausturbraubi, og sonur merkis-
prestsins sjera Jóns Gunniaugssonar, er var for-
mabur hans, í því prestakalli. þorberg-nr sál. ólst
upp hjá foreldrum sínum í Glæsibæ, þangab til
vorib 1827, er þau fluttu búferlum ab Ðúki í sörnU
kirkjusókn, var hann þá enn hjá þeim í 6 ár, að
einu ári frátöldu, sem hann var vinnumabur í
Utanverbunesi, hjá heibursbóndanum, síbar al- 1
þingismanni, Jóni Bjarnasyni (er síbast var í
Ólafsdal). Vorib 1833, brugbu foreldrar hans
búi, byrjabi hann þá búskap ab Ðúki, vib lít-
il efni, og kvæntist þá um vorib, 12. dag maí-
mánabar, ungfrú Helgu JónsJóttur prests Reykja-
líns, frá Fagranesi; voru þau í hjónabandi 40
ár, og^eignubust 18 börn, af hverjum 7 eru á lífij
en hin 11 dáinn, sum ung en sum á fót kom-
in. Vorib 1838, lagbist þorbergnr sál. veikur,
og lá allt þab sumar; kreppti þá hægra fót
hans svo, ab hann steig aldrei heilum fæti á jörb
síban, en var þó ei nema lítib haltur um nokk-
ur ár, þangab til hann lagbist ab nýju, krepti
þá fótinn aptur, svo eptir þab hann komst á
fætur aptur varb bann ab ganga vib hækju til
daubadags, eía þangab til hann lagbist í '*>
af hinum þungbæra sjúkdómi, er loksin:
bann til dauba meb tilfinnanlegustu þjáningum-
J>orbergur sál. var lireppstjóri í 22 ár, og mátti
jafnvel heita þab lengur, því eptirmenn bans
sóttu hann ab rábum og tilstyrk meir og minna>
meban hann var á fótum. Á heimili sínu hafÓ
hann góba stjórn, yfir höfub til daubadags, og
þótt hann á stundum hefbi lítil efni vib ab stybj'
ast en sífeilt heilsuleysi, var hús hans jafna°
opib og búib til greiba og velvildar vib alla et
komu. Ábýlisjörb sína bætti hann meb sje^-
iegri umhyggju og ástundun, enda viburkennd*
iandbústjórnarfjelagib þab, meb því tvívegis a
veita honum verblaun fyrir atorkusemi i ÞellU
efnum.
Gekk til hvíldar
ab Gubs rábstöfun,
þorbergur Jónsson
ab þrotnu stríbi,
sigur hann vann
og sál bans óbiabist
arfleifb útvaldra
alvöldum hjá,
En hefur dapur
daubi hrifib,
einn úr flokki
ástvinanna;
öldung þann
er öllum sýndi
ást og tryggb
um æfi daga.