Norðanfari - 17.03.1874, Blaðsíða 4

— 28 —
á Rauf 1G sk., Jóhann á IsólfsstBfum 48 sk.,
Jakob sst. 24 sk., Haíldór sst. 24 sk., Holgi á
Hó!i 32 sk., Benidikt á Mýrarkoti 1 rd., Mar-
teinn á Keíilsstöbuna 1 rd., Ján sst 32 Bk.
Gubmnndur á Valadal 32 sk, Jóri á Breibuvík
16 sk. Gu&ni á Sandhólum 32 sb,
Ölium þessum heií)ursmönnum yotta jeg
mitt alúíarfyllsta þakkiæti af hræríu lijarta.
Sandhðlum 3. febr. 1873.
Sigurbjörn Arnason.
MJER BRÁST BEZTA VONIN.
f>ab eru nú þegar Cmm ár síban jeg varí)
mjög lasin ab heiisu, leitabi jeg þá til allopata-
læknis, ,sem sýndist ab leggja alia alnb á ab
komast eptir livernig sjúkdómnum var Iiátlab,
og Ijet jafnframt á sjer skilja hann væri mjög
hættulegur. Meböl sagbist hann senda mjer,
þab fyrsta hann gæti, sem hann trúlega efndi.
Mebölin voru reyndar ekki annab en plástur,
sem jeg lagbi vib mig, eptír fyrmæiura læknis-
ins, ekki var lrann lengi búin ab liggja vib mig
þegar jeg fór ab rinna tíi svibandi verkjar und-
ir honnm, sem fór versnandi unz jeg eptir 10
vikur tók hann af mjer. þetta var um hávet-
ur, svo jeg hlaut a& bíba blíbari daga til ab
komast á læknisfund. þdtti mjer þó miklu
Bkipta, ab þab gæti orbib, sem fyrst. því þrátt
fyrir þessa lækningatilraun, bafbi jeg beztu von
um, ab læknirinn mundi geta bætt mjer þab,
sem honum af vangá liafbi yfirsjezt. því þann-
veg skobabi jeg þab. En hvernig mjer brá f
brún, mega allir nærri geta, þar sem jeg ábur
haf&i gjört mjer svo góba von, þegar þessi
minn óheppni íæknir, sagbist ekkert geta hjálp-
a& nrjer.
Nú sá jeg svo búi& mátti ekki duga, rjebi
jeg því af, vib fyrsta tækifæri, ab skrifa hómo-
patalæknirnum sjera Magnúsi Jónssyni ab Grenj-
abarstab, hann sendi mjer me&öl, og af þeim
meböium batnabi mjer fljótt og vel, en tii þess
ab ná enn þá fuilkoronari bata, fór jeg iitlu
síbar til nefnds læknis , fjekk þá aptur meböl
hjá bonum, og síban jeg lauk þeim, hefi jeg
aldrei um æfi reína verib hraustari.
Af þesiu er aubsætt, ab homopatian á betur
vib innvortissjúkdóma, en aMopatian, og veitti
mjcr hægt, a& færa til þess næg rök ef jeg vildi,
en þab er ekki tilgangur miun í þeita sinn, lield-
ur einungis benda þeim tii þess, sem mestan
fordóm hafa fyrir homopatiunni, að hún sje
allt annab en hjátrú og vaínsskólp, sem þeir
kalla liana.
Skrifað á Eidbjargarmessu (7. janúar) 1874.
G. Erleudsson.
ISLAND.
Ættland fagurt eyjan hvfta
Aður gefin frjálsri þjóð,
}>egar gullin roti rýta
Rökkur sverða gegmim vób.
0rfu hjarta Gub þig gæddi,
Göfgum styrk og trúarrót;
Sæ'dar aubgun frelsib fræddi
Fyrstu sólar upprás mót.
Margra landa mætust prýbi
Móburjörbin! engum háb,
Yar þitt frægbar líf meb lýbi
Lista-rúnum fornum skráb.
Manstu jörbin I mærri daga,
Meigin frelsi robin tind?
Mannstu eins þá svanhvít saga
Sárast skalf í neybar vind?
Gullöld lands og lýba blómi
Lengi sveif á furidna storb,
Ljet í skjalda hcrtiun liljómi
hers og friðar voldugt orb ;
Afreks hetjur kærstar knúbu
Kraft og aub að írelsis dáb,
Hugum frjálsra hefndir lubu
hrekkja-vald og okurráb.
Er þó jörbin undra sárum
Alda margra slegin straum,
Anaub þrengd og eymda tárum,
Eydd ab blóma lífs í draum.
Nú er dagur haíinn hefudum,
Högg ab greiði lagib þjetf,
Sjer þá gleggst a& sigri efndura
Sona hennar geymdan rjett.
Fríland hetjur Norbmenn numdu,
Nú sem byggir kúgub öld,
Er ( Veum-varna þrumdu
Vígbjört fram á æíi hvöld;
Fríland aptur frelsis Ijóma
Fá mun sama traust og hald,
Neybar-hefnd ab helgum blóma
Hrimgann skrý&i jökulfald.
íslandsvinir I vonin blíba
Vekur hjörtun löngu þreytt,
Frelsis von og fegri tíba
Fögur jafnt sem elskub heitt;
Sjáib: bræburl sólin lýsa
Sveitum tekur frelsis-skær,
0ruggt vald að endur-rísa
Er á sigri björtum grær.
Er ci bræbur! öllu fegri
Erfba frelsib voldug stoð?
Ilau&ri, þjób, sem hugsanlegri
Helgrar skyldu rækir bob.
Mun því hokkurs meiga standa
Magnlanst hjarta, geb óbreytt?
Ileld’r enn fram í ást og anda
Alhugsmáli þess sje veitt?
Nú er stnnd a& naubsyn þekki:
Nurnin þjób f andanssiyrk,
Til ab: brjóta efins ekki
Anaub, fjötur ráni myrk;
Upp svo bregbi ijósi lýba
Landsins yfir hverja stjett,
Frístjórn, vald, sje verndan blíía
Vorrar móður erf&um sett.
þótt ei vopnin b!áu berum
Brynjur, spjót, nje gullna rönd
Or&i, krapti knúbir erura^
Kífs ab vinna ríki, lönd.
Örfi krapta, hugi, bendur
Hagsýn eining stríbi gegn,
Látum sjá vors frelsis-fjendur
Fjötur bresti vors um megn.
Aldrei aldrei aptur hörfi
Örugg-þjób sem mcrkib ber
Ileldtir brúki greind og gjörfi
Gegn ab stríba vígum her.
Látum eining andans neyta
Abls, og trúar fylgi lib,
Og meb sigri sæmdar leita
8je þá: STRÍÐIÐ helgab FRID.
Jón Samsonarson,
ÍSLANÐ.
Ó þú ættjörb mín kær,
hvorrar orbstýrinn mær,
heftir ókiinnug fiogið um lönd,
nær mun sanriieikans dör,
sælli sigurs í fÖr
höggva sundur þín ófrelsis bönd?
Sagan fram kallar sveit,
þá er fróns byggir reit,
til ab blýba hve fyrri stó& á,
sýnir frelsisins fjöld,
8etn ab eldri á ö!d,
átti móburjörð blómlega þá.
Göfug gullaldar þjób,
Ijúf á lögbergi stób,
reisti landinu tignariegt skraut,
en því varmennsku öld
nýstings nöpur og köld,
ruddi náiega öllu á braut,
Rann þá sól í skýja skrú&i
Skærra frægbar yfir kvöld,
Hinsti bjarmi fölur flúbi
Frelsis tengdur glabri öld
Ðapurt svaf nnd ditnmu kveldi
Drúpib land og fegurb skert,
Plágum þjakab ausib eldi,
ísum þrengt, og snæfi hert.
Aldnir tindar enn þá stíga
Æi-hvftir lopts und hjálm,
Eins og fyret þá öld til víga
Emmur risti björtum málm,
Samir dalir sem ab falda
Sæblá fjöll ab Ijósum mar,
Eyjar, sund og silfrub alda
8jónhring deila fyrr íem var.
Fyrir frelsi og dá&,
er um ættgöfugt láb,
byggbi öndvegis hásæti bjart,
tókst upp kógun og kvöl,
þrengdi þjóbinni’ í böl,
frjálsa þjóbernib heleytri snart.
Settist ómennska ab,
hóf á heilögum stað,
glápvíg, rangindi, hatur og smán,
útlend yfirgangs hönd,
flækti fláræbisbönd,
ekóp þjer fösturjörb hamingju rán,
I.æ8t í læ&ing þú ert,
artí árgefnum skcrt,
greipum ómjúkra týranna gpennt,
opt þjer hatur og háb
senda, daubri meb dáb,
þeir sem drykk og mat fjekkstu þó Ijent.
ó þjer óþakklát börn
móbur aldrabri vörn
ættub örþjábri vera og hlff,
gangib fjenda í flokk
leibib heljar ab stokk
hana sem y&ar fóstrabi líf.
Svart á sögunnar spjald
grimmt meb Iævfsis gjald
þrykkjast greymenna einkendu nöfn,
minning lifir þá Ijót,
hryllir lýba vib sjót,
Læst á há&ungar forngripa söfn,
En þú ættjar&ar hlíf
hvorri helgab þitt líf,
hefir sonarins veglynda brjóst,
sannleiks rómsterk þfn raust,
móti ránsmönnum brauzt,
sýndi ranglætib afmáiab ljóst.
Yfir dkomna tíb,
heirnsins hvervetna lýb,
geymist lieiti þitt gull-iegri rún,
glói Iof þitt um lörid,
sterkra lofbunga hönd,
me&an leiptrar sól fjalla á brún.
S. Gr. Borgfir&ingur.
DÓMGÆZLAN í TÚNI3.
Ma&ur nokkur nota&i sjer tækifærib ab finna
landstjórann þá er hann einhverju sinni var á
ferb og fleyg&í sjer flötum fyrir íætur lionum,
sHva& er þetta? hvab viltu?“ spurbi land-
stjórinn.
bÆ! mjcr hefur viljað tll mikib óhapp“.
„Láttu mig heyra“,
BJeg á dálítinn skika af landi, sem liggur
fast vib akur nokkurn er tilheyrir mikilsháttar
höfbingja“.
„Nú?“
Bí gœr þegar jeg starfa&i ab plægingu á
akri mínum, Ijet einnig Iiöfbinginn nágranni
niinn plægja sinn akur; þá er jeg ieysti uxana
frá plógi mínum, varb annar þeirri óbur og
hljóp yfir á akur nágranna míns, og bana&i
öbrum uxa hans meb hornunum“.
BÁfram“, sagbi landstjórinn.
„Dómarinn dæmdi nú svo, ab þareb minn
uxi hef&i drepib uxa nágranna míns, þá hef&i
hann rjett til ab taka minn f sta&inn“.
Bþetta er ekki nema rjett og sanneýnilegt",
mælti landstjórinn.
„þú sta&festir þá þenna dóm“.
B,Iá“.
BEn eptir á a& hyggja . . . .“
BAttu eptir ab segja nokkub“? spuríi
landstjóiinn, sem mikill flýtir var á.
„Jeg fór rangt me&“ mælti bóndinn.
BIlvab meinar&u“?
Bþ>a& kom rutl á mig þegar jeg fór ab tala
vib þig, svo ab jeg hef ekki komist rjett a&
orbi. þab cr þvert á móti, uxi nágranna mínfl
varb uxa mínum ab bana“,
„Hvab er þctía“!
B0g dómarinn hefur f sta&inn fyrir a&
dæma mjer uxa nágranna míns, úrskurbab, a&
jeg gæti ekki gjört tilkall til nokkurrar skaða-
bótar“.
„Ilversvegna1'?
,,Af því nágranni minn er mikileháttar
mabur, sem er tneiri enn svo ab lög og rjettut
nái til hans‘‘.
,, f landi mínu er enginn11, mælti land-
stjórinn, „sem lög og rjettindi ná ekki til“.
Jú þab ert þú herra rninn“.
„Hvab, jeg“?
„Já, því þab var þinn uxi, sem drap minn“.
„þá er allt öbru máli ab gegua“, mælti
landstjórinn, Bþví jeg læt þig ekki einasta hafa
uxann, lieldur og bæbi akneytin, og ekki ein-
asta bæ&i akneytin, heldur og allt landib sero
plægt var“.
Hinrik fjórbi hef&i ekki dæmt betur.
í Brasilíu er trjátegund ein, er vex f runn-
um, sem vinna má úr silki, og þykir jafngóí)
silki [iví er ormurinn býr til. þessari trjáteg-
und og hvernig silkib ver&ur unnib úr henrrii
balda Brasilíumenn heimuglegu. Trjesilkib vaf
sent á sýninguna í Wien í sumar.
Eiijantli oj öbyrjdarmadur: Bjöm JÓnSSon.
Akitreyri 1874, Ji. M. S t ep hdn aa o n.