Norðanfari - 15.11.1876, Qupperneq 4

— 112 —
Árið 1847 ílutti hann frá Nesi að Hof-
tegi var honum veitt þotta pVestakall 13. d-
aprílm. það ár, en að ári liðnu flutti hann
til þessa prestakalls, sem hann fjekkíbrauða
skiptum við J>orgrím prest Arnórsson, og
hefir hann þjónað pví til dauðadags, er
köllun dauðans hljómaði til hanns að morgni
hins 16 þ. m., og hafði hann þá lifað í
útlegðarlandi (77 ár 10 mánuði og 9 daga)
hátt á 8. ár hins 8. tugar.
Hafði liann verið kránkur hin seinustu
missiri æfi sinnar en, fjekk hæga hanasótt.
Hinn langi æfidagur hans er nú lið-
inn að kveldi, hin eptiræskta æskilega
hvíld er nú fengin eptir erviði hans. Nú
er verkamaðurinn kallaður til að standa
Hrottni reikningsskap á meðferð sinni á
pví pundi er, hann hafði honum í hendur
fsngið.
Saknaðarniíil.
Yorkyljan þýð,
vakna hað rósir, en Dvalins-mey fríð,
hóf sig á hvelfingar-boga
í heiðskærum loga.
Puglinn hann söng,
ferð hans var enduð svo þreytandi og löng,
náttúran búningi breytti,
sig blómkrönsuin skreytti.
Innra hjá mjer,
ástand var þvílíkt jeg vitna það hjer,
ung nam jeg unaðs-blóm geyma
þar ástin á heima.
Sat jeg und meið,
svífandi stórmar þeir viku af leið,
hag minum hagga ei kunnu
hlýgeislar brunnu.
Æ! hvað jeg sá;
eldingar dauðans í hreifingu þá,
skalf eg sem blaktandi skarið
skýlið var farið.
Missirinn er,
auðsjen og sorglegur, fleirum en mjer,
byggingar-mein er hið mesta
þá máttviðir bresta.
Skeður opt það:
skamma stund njótum þess meira kvað að
dáðrakkir drjúgum burt líða,
en duglausir bíða.
„komið er haust“,
kveður við grátblandin saknaðar raust,
þá er að horfa til hæða
holundir blæða.
Margt er að sjá:
meigin-her alföðurs fram brunar þá,
inndæla heyri eg hljóma
og horfi’ á ljóma.
Margt er að sjá:
minn lifir ástvinur frelsuðum hjá,
elskunnar ylgeislar skína,
jeg eign þekki mína.
Yorsólin blíð,
vermir þar blómin um eilífa tið,
litfegrar lundinn minn hlýja
lífs aflið nýja,
Tefur ei tíð,
til þin minn elskaði! kem eg um sið,
hýbýli höfum þar búin,
því heitir mjer trúin.
Fr. Gr.
Rúð gegn kviksetning.
(|>ýtt úr „Budstikken**).
Einungis hugsunin um að verða — ef
til vill — kviksettur, skelfir alla, jafnvel
hina tilfinningarminnstu; menn mættu því
þakka hverjum sem hjálpaði oss til að
þekkja greinarmun á milli þess, að vera
dáinn eður sýnast dauður. Eptirfylgjandi
línur, sem teknar eru úr þýzku blaði, er
vjer óslcum að sem flestir vildu lesa og hug-
festa, munu færa mönnum heiin sanninn,
því að engin getur vitað, nema það kunni
að koma vel í þarfir.
|>rátt fyrir öll þau einkenni, sem menn
hingað til hafa álitið óyggjandi um það, að
menn væri dauðir, ber það optar við en
ætlandi væri, að tilsýndar dauðir eru álitn-
ir dauðir.
í ræðu eða fyrirlestri, sem Rosenthal
læknir flutti fyrir skömmu síðan í Wínar-
borg í Austurríki, skýrir hann frá því, að
vísindunum liafi loksins auðnast með rafur-
magni, að uppgötva, hvort maður sýndist
dauður eða væri alveg dáinn.
Á sjerhverjum manni, segir Rosenthal,
er hægt að sjá með rafurmagni, livort hann
er algjörlega dáinn eða sýnist það einungis.
Ef líf er með manninum, þá kemur það
eigi að eins andardrættinum í hræringu,
heldur sjest þá brjóstið ganga upp og nið-
ur, jafnvel að hræringar komi í andlitið.
Yerkanir rafurmagnsins, vara minnst i hálfa
klukkustund, og sjaldnast lengur en 3 stund-
ir. Hjá mönnum, sem dánir eru af lang-
vinnum veikindum, hætta verkanir rafur-
magnsins, eptir 2 klukkustundir. Aptur
hjá þeim, sem sýnast dauðir, halda rafur-
magnsverkanirnar áfram. Áf þessum rafur-
magnstilraunum, hafa menn öðlast áreiðan-
leg merki um það, hvort maðurinn er lífs
eða liðinn. Rosenthal segir frá einu dæmi,
er skeð hafi síðan hann fór að stunda
lækningar.
Frú R. R. var. ung en veikbyggð og
fjarskalega bráðlynd. Svo vildi til eitt sinn
á heimili hennar, að eitthvað það bar til,
sem fjekk mjög á hana, svo að hún í þess-
ari geðshræringu hnje á einu augabragði
niður, og lág hálfanannandag, sem stein-
dauð og náföl í andliti. Tveggja lækna
var þegar vitjað, er skoðuðu hana í krók
og kring. Annar fullvissaði um að hún
væri steindauð, en hinn sagðist ekki voga
að fullyrða það. Menn höfðu látið sjóð-
andi lakk drjúpa niður á brjóst hennar auk
margra annara tilrauna, er við voru og eru
hafðar í slíkum kringumstæðum, en allt
varð árangurslaust. |>að var því einungis
hugsað um og unnið að því, að jarðarförin
gæti komizt á, sem allra fyrst. Rosenthal,
sem af tilviljun heyrði hvað hjer var um að
vera, fór þegar í stað þangað, og skoðaði
líkið nákvæmlega, en gat ekki fundið minnsta
vott til þess, að hjartað eður lífæðin bærð-
ist nje andardrátturinn finndist; að eins sá
Rosenthal lítla hræring á einum stað á líf-
inu; af þessu rjeði hann, að konan mundi
þó eigi enn vera alveg líflaus og rafur-
magnaði hana þegar, sást þá brátt að hún
mundi ekki dauð, og skipaði hann þá að
heita dúka og vefja þeim utanum likam-
ann, og um leið opna glugga, til þess að
koma inn nýja lopti. Siðan ljet hann,
smátt og smátt, dreypa á hana heitu svörtu
kafiS, sem blandað var með góðu kúnjakki
eður brennuvini. Daginn eptir, vaknaði
konan eptír 44 klukkustunda dá, er hún
sýndist liðin. Úr þessu fór henni smátt og
smátt að batna, svo hún öðlaðist aptur
rænu sína og mál, og fór að geta dálítið
hreyft sig. |>egar henni var batnað aptur,
fóru menn að spyrja hana, hvernig henni
hefði fundist hún vera á meðan hún lá í
dáinn. Segir hún þá, að hún í byrjuninni
hafi ekkert vitað af sjer, en seinna öð'last
meðvitund sína, og frá því augnabliki sjeð
og heyrt allt það sem talað var og gjört í
í kringum hana. J>ó að liún nú sæi og
heyrði talað um allan Yiðbúnaðinn til jarð-
arfararinnar, var henni samt sem áður ekki
unnt, að koma upp minnsta stun eður hljóði
og enn síður að hræra legg eða lið. Ástand
hennar hefði verið líkt því og þá menn
dreymir illa, eða eru svæfðir með klóró-
formi. (Framh. síðar).
Fólkstala og húsakynni á Akur-
eyri og Oddeyri.
Fólkstalan á Akureyri 1. nóv. 1876, er
alls 318, en á Oddeyri 20, samtals 338. —■
Húsakynni á Akureyri, stærri og smærri:
59 timburhús, 14 timburhús með torfþaki,
36 hús með torfveggjum og torfþaki, en á
Oddeyri 4 timburhús, 1 með torfþaki og 1
með torfveggjum og torfþaki; alls 115.
Frjettir. J>ann 7. þ. m. hóf Sigfinn-
ur póstur ferð sína hjeðan og austur, en
Jóhannes póstur degi síðar suður, og með
honum umboðs- og alþingismaður Eggert
Gunnarsson á Syðra-Laugalandi í Eyjafirði,
er ætlar sjer að sigla með næstu póstskips-
ferð til Danmerkur, og verða þar í vetur.
Til að gegna hans umboðslegu og „prívat“-
störfum, hefir hann með amtsins samþybki
kjörið: verzlunarm. Geir Finn Gunnarsson
á Raufarliöfn norðan Reykjaheiðar, enn
vestan hennar Jón bónda Ólafsson á Gull-
brekku í Eyjafirði.
12. þ. m. kom Sveinn Siglufjarðarpóst-
ur aptur að vestan hingað; segir hann snjó
mikinn og jarðlítið á Uppsaströnd, en minni
snjó og betra til jarðar í Ólafsfirði og Siglu-
firði, einnig snjólítið í Fljótum. Fiskafli er
alltaf sagður nokkur yfir allt hjer norðan
fyrir landi og hjcr inná fil’ði. -— Yerzlun-
arskipið, sem von var á 1 haust til Siglufj.,
hafði komið fyrir skömmu þangað frá Rauf-
arhöfn, með hálfan farm af kornvöru og
öðrum nauðsynjum, og svo farið þaðan apt-
ur 4. þ. m. heimleiðis.
Með Sveini pósti frjettist og, að föstu-
daginn 27. f. m. hafi tveir skiptapar orðið
í suðvestanroki á Skagafirði, annað farið
með 3 en hitt með 4 mönnum, frá J>öngla-
skála, Nýlendi og fleiri bæjum.
AUGLÝSINGAR.
— Seint í sláturtíðinni á næstliðnu hausti
fann jeg undirskrifaður á götunni utan og
neðan við kirkjuna hjer í bænum, röndóttan
bættan litinn poka með ýmsu niður í, sem
geymdur er hjá mjer, þangað til eigandi
vitjar og greiðir fundarlaun og borgun
fyrir auglýsing þessa.
Akureyri 2. nóv. 1876.
Björn Stefánsson.
— Hvítkollótt ær, veturgömul, með mínú
rjettu fjármarki: sneitt fr. hægra, fjöður
aptan, og sýlt vinstra, var mjer dregin í
haust, sem jeg á ekki; getur því rjettur
eigandi, vitjað andvirðisins til mín, að frá-
dregnum kostnaði fyrir hirðinguna og þessa
auglýsingu, og um leið samið við mig
um markið.
Ánastöðum í Eyjafyrði 23. október 1876.
Kristján Jónasson.
— Snemma í sláturtíðinni í haust fannst,
á Oddeyri hnakkyfirdýna, sem geymd er
hjá ritstjóra „Norðanfara11 til þess eigandi
vitjar og borgar auglýsingu þessa.
Eigandi og ábyrgðarm: Björn Jónsson.
Prentari: Jónas Sveinsson.