Norðanfari - 04.01.1878, Blaðsíða 1

Sendur kaupendum lijer á landi
kostnaðarlaust; verð hverra 10
arka af árg. 1 kr., einstök nr.
16 aura, sölnlaun 7. hvert.
Auglýsingar eru teknar i blað-
ið fyrir 8 aura hver lína. Við-
aukahlöð eru prentuð á kostnað
hlutaðeigenda.
17. ár.
Akureyri, 4. janúar 1878.
Nr. 1—2.
Svo fagurt og frítt,
Jeg hvíslaði sorgblíðu sinni:
Kveðja til gamla ársins.
Kveð pú mig gamla ár kvöldgleði pinni,
Svo kyrrt og svo blítt,
Svo heitt og svo hlýtt.
']pá nýárið kemur við morgunsins mynni
Svo fagurt og frítt,
Svo fagurt og frítt,
Jeg vikni með sorgblíðu sinni.
Hvert unglingsbrjóst gleddu sem titrar í tárum
Með tárblíðri ró,
Með friðsælli fró.
Hg öldungsins sál! er með silfurgrám hárum
Við sorgarstun bjó,
Við sorgarstun bjó,
Hrumur á ellinnar árum.
Og ásthreinna mæðra! pá andvörpum svala,
Sem eru svo djúp
Og grátblíð og gljúp.
Og eklcjum, er brenna af aðsigi kvala,
J>ars ástvinar hjúp,
jpars ástvinar lijúp.
Hulinn er fold í lík fjala.
Og ungbarnsins fagra! sem unir í draumi
Svo saklaust og skært,
í vöggunni vært,
'Kysstu nú blíðlega hægum lífsglaumi
A hjartablóm kært,
Á hjartablóm kært,
Sem berst eins og blóm fyrir straumi.
Sökktu nú harmi og hættum og kvölum
1 hverfandi djúp;
En grátpögul gljúp
Bænarorð sendu að bjartari sölum:
„í blessunar hjúp !
1 blessunar hjúp!
Birtist nýr dagur í dölurn".
Og gaml’árið kvaddi mig kvöldgleðí sinni
Svo kýrrt og svo blítt,
Svo heitt og svo hlýtt.
J>á nýárið skein mjer við morgunsins mynni
Svo fagurt og frítt,
Ljótuim Kolbriiu.
(Dálítil sveitarsaga).
(Pramhald). „Já! satt segirðu pað, að
vænt pykir rnjer um Ljótunni og pað gleð-
ur mig, að aldrei hefir brugðið kvenndyggð
lxennar. Ann jeg henni alla daga, sem
beztu syStur, er alla hluti hefir gjört að
mínu skapi, eins pað, sem flestir mundi
hafa hugsað sízt að skapi hennar. En pað
var ranghermt hjá pjer og fleirum að Ljót-
unn væri unnusta mín, drengsins innan við
tvítugt og jeg tekinn af vergangi. þetta
voru smíðar manna um okkur og man jeg
■vel hvornig strákarnir ertu mig upp á henni
strax og jeg var fermdur, pegar jeg kom í
drengjahóp og pótti mjer opt við pá, pegar
peir voru að setja út á hana, sögðu hún
bæii nafn með rentu, kolsvört á hár og á
bi’ún og brá. |ieir kölluðu hana Kolbrún
mjer til skapraunar og eptir peim festist
petta auknafn við hana, Mjer var pá mik-
ið stríð í pessu, pVi mjer var óvenju vel við
Ljótunni, pótti hún fríðari og vænni, en
allar aðrar stúlkur, og jcg Var svo heimsk-
„J>ú árskvöld frá bernskutíð óðfluga streymir
Sem rjúkandi sær,
Sem blásandi blær,
Hið titrandi lífsbióm! um liðna stnnd dreymir
Sem lengur ei grær,
Sem lengur ei grær,
En minningu gullfagra geymir“.
„Eitt ár af mannsæfi, á mælispjald grefur
fitt hverfandi hljóð
í pá tíðar sjóð,
Sem aldrei meir gleði- nje grát-blæju Yefur
Hið brennandi blóð,
Hið brennandi blóð,
Og ekki eitt augnablik tefur“.
„Sem blómum á sæströnd, er bára að fleygir
Með brimniði sær,
Og sandkornin pvær,
Yið tignarlegt aðsig í andvarpi segir:
Að eilífð sje nær!
Að eilífð sje nær!
Og deyandi höfuð peim hneígir“.
J>ig, stund! er mjer hverfur á æskunnar árum
Svo inndæl og blíð,
Svo fögur og fríð,
Á meðan jeg saklausum berst af lífsbárum
Frá barndómsins tíð,
Erá barndómsins tíd,
J>ig! syrgji jeg sorgbliðum tárum.
Far pá vel! gamla árs gleðistund sæta,
Ei gleyrni jeg pjer,
J>ig burt frá mjer ber.
J>ú nýár! sem kernur að gleðja og græta,
Mátt gaml’ársins mjer,
Mátt gaml’ársins mjer,
Angurblítt unaðsstund bæta.
En pú gefur mjer ekkert af gulllireinum tárum,
|>eim gimsteina sjóð,
Er blíðkar mitt blóð,
Sem fórnað pví hef jeg á æskunnar árum,
ur, að leggja nokkuð upp úr pessu, sem
strákarnir sögðu; siðar vissi jeg vel að peim
var eigi alvara. J>á sögðu peir að pað væri
nú ólíkt, að sjá blessað gullið hana Kósu í
Haga, með mikla hárið silkibleika og björt
eins og mjöll. Hana kölluðu peir Haga-
sól og festist pað nafn við hana, eins og
hitt við Ljótunni. þetta og pví líkt bjuggu
peir til prjótarnir, beint til að stríða mjer.
En pjer varð ekki að óliði auknafnið, sem
peir gáfu henni Rósu. Mig minnir pú hafir
sagt mjer, að fyrir petta fallega auknafn
hafirðu fyrst gjört pjer erindi að Haga úr
annari sveit, til að sjá pessa Hagasól, og
purfti pá eigi meii’a til pess pú ágirntist
liana, sem jeg skal aldrei lá pjer og hefir
pað opt glatt mig síðan er pú komst hing-
að. Hvað veiztu samt nema jeg liefði feng-
ið hana, hefðir pú ekki rekist pangað“.
„Nú heyrist mjer pjer vera oi’ðið eins
ljett, sem mjer áðan, um tungutakið, pegar
pú minnist æskudaga pinna og meyjanna
sem pá voru, og vil jeg aldrei taka fyrir
að Rósa mín hefði gjarnan átt pig, ef jeg
hefði eigi komið í tíma — úr pví pú misst-
Og ekki pau ljóð,
Og ekki pau ljóð,
Er söng jeg á svifstunda-bárum.
Kveð pú mig lífskvöld! að liðinni æfi
Svo ljúft og svö rðtt, „
Svo liugblítt og hljótt,
Sem ánægður barn jeg við sætan draum svæíi
Á sorglausri nótt,
Á sorglausri nótt,
Og betralífs-vonir mjer væfi.
Og nýárið kveður mig komustund sinni
Svo kyrrt og svo lilýtt,
Svo fagurt og frítt:
Sem ljóssengill fylgi mjer lifsbraut á rninni
Og Ijómi svo blítt,
Og ljómi svo blítt,
Finnst mínu sorgblíða sinni.
Jón Steindór Norðmann.
Brauðamat
samið 1868, staðfcst 6. júlí 1870.
Norðlendingafjórðungur:
Húnavatnssýslu prófastsdæmi: Ki’. a.
Staður í Hrútafirði .... 504 12
Staðarbakki 1088 18
Melstaðnr 1754 04
Tjörn og Vesturbópshólar 820 39
Breiðabólstaður í Vesturhópi 1512 52
f>ingeyraklaustur .... 377 64
Undirfell ...... 893 27
Hjaltabakki ...... 348 79
Auðkúla 797 31
Blöndudalshólar .... 685 33
Bergstaðir 793 06
Höskuldstaðir . . . , 1197 89
Hof á Skagaströnd .... 694 39
13 prestaköll samtals 12066 93
Hvert að meðaltali 928 23
Skagafjarðar pröfastsdæmi:
Hvammur 1 Laxárdal . . . 462 37
Fagranes....................... 500 39
ir Ljótunni. Mikill beinasni pótti mönn-
um Yermundur gamli, pegar hann gleypti
við bónorði Gríms karls, fyrir |>órhalla son
sinn, sem allir spottuðu og pótti ekki að
manni, mesti gárungur í sveit og oflátung-
ur. En fóstri pinn hafði alla tíð áður ver-
ið svo hróðugur af pjer og taldi pig fremst-
an allra ungra manna. Hann mátti varla
heyra öðrum hrósað, svo hann tæki ekki
framm í og finndi sitt að hverjum, svo fóst-
ursonurinn yrði talinn fremstur. En pegar
Grímur minntist á að sonur sinn vildi mægj-
ast við hann, pá taldi liann pað mestu virð-
ingu og játaði að pvílíkt gjaforð gæti dóttir
sin varla fengið par sem svo auðugur mað-
ur væri, fríður og gerfilegur. Og að heyra
pá til hans, eptir pví sem lieimamenn sögðu,
er hann boðaði Ólöfu sinni fagnaðar tíð-
indin um jpórhalla. Hún tók fálega frjett-
unum og sagði petta væri sjer mjög móti
skapi að svo taðlítill og flasfenginn maður,
sem J>órhalli, lenti pangað, eða hví honum
sýndist ekki heldur að fóstursonur peii’ra
staðfestist hjá peim, hann sem alla tíð hefði
verið peim til gleði og svo mannvænlegur í