Norðanfari - 22.01.1880, Blaðsíða 4

hann pekkti liross þau sem scmlimaður hafði,
og pví getið í vonirnar með erindið, og svo
hitt að hann mun, á þeim bæjum er senji-
maður kom, hafa orðið hins sanna vís. Lít-
ið græddist á för þessari, pó að sönnu allar
likur yrðu nú til að Trausti hefði sókt
konuna og flutt hana eitthvað vestur í
Skagafjörð. Degi síðar en sendimaður kom
að vestan, eða sunnudaginn 14. sept., fann
maður, frá Bakkaseli í Yxnadal, Friðriku
par fyrir neðan bæinn; kvaðst hún hafa
verið að ranglast um fjöll og fyrnindi, alla
vikuna, og virtist fyrst ekki vera með öllum
mjalla, en fljótt sáust merki þess að pað
eigi mundi annað en náttúrlegar afleiðingar
pess er menn hugðu fram við hana hefði
komið. Næstu daga eptir var hún sókt
vestur og heflr maður hennar tekið hana f
fullkomna sátt við sig aptur, og mun óhætt
mega fullyrða að fáum, í hans sporum,
hefði farist jafn mannúðlega.
J>að verður ekki með neinni vissu sagt
um ferð Friðriku par til hún fannst, pó
mun óbætt mega fullyrða að pau hafi áður
verið búin að koma sjer saman um hvernig
öllu skyldi til haga og Trausti, hið áður
nefnda sunnudagskvöld, tekið hana á Æsu-
stöðum, par sem hún kom síðast, eða eín-
hversstaðar par í grend. Hvort nokkur
hafi verið i vitorði, og Trausta hjálplegur,
verður ekki neitt um sagt, enda hliðraði
hlutaðeigandi yfirvald sjer hjá að taka pað
mál fyrir, pótt pess værí óskað. |>á eru
einnig miklar líkur til að pau hafi ætlað
að komast, pegar í sumar. af landi brott
og Trausti verið búinn að fá.mann i Skaga-
firði til að fylgja þeim til Beykjavíkur, eða
eitthvað suður á land, en maður sá, ein-
hverra orsaka vegna brugðist. J>egar svona
fór, mun Trausti hafa flutt hana út í
Skagafjörð og sent hana síðan Ingimundi
föður sínum til varðveizlu, er byr nálægt
Hofsós, en hann eigi viljað blanda sjer neitt
í konumálin og pvi sent syni sinum hana
aptur um hæl. {>egar í petta óefni var komið
og Trausti orðin viss um að honum einum
væri ætlað konuránið, hefiy 'hann sjeð sitt 1
óvænna og pví flutt hana norður á Yxna- I
dalsheiði, liklega i þeirri von að einhver
fyndi hana. svo hún aptur kæmist til átthaga
sinna. Seinna í haust fór Sigtryggur, maður
Friðriku, með kæru yfir Trauafca, til sýslu-
mannsins í Skagafjarðarsýslu ; r för þessari
hitti hann Trausta, samdift pá svo með
þeim, fyrir milligöngu anhMfe, að Trausti
borgaði Sigtryggi 230 krómlf vyrir tiltækið.
J>eir sem ekki pekkja neitt til og borist
hefir saga pessi, mega ímynda sjer að Ey-
firðingar sjeu ekki sjerlega upptektasamir,
par sem jafn svívirðilegt athæfi sje haft í
frammi, meðal peirra, án pess pví sje hegnt.
En pessu er ekki þannig varið, pví atburð-
ur pessi hefir vakið svo athygli manna, í
endilöngum Eyjafirði, að um langan tíma
hefir hann verið nálega á hvers manns
vörum. jpað er skylda hvers pess, er láta
vill sjer annt um gott siðferði og reglu í
manníjelaginu, að taka skýluna frá og segja
hlífðarlaust frá öllu pví sem kastað getur
skugga á, hvort heldur einstaka menn eða
heilar sveitir, í augum annara, og fyrir pá
sök eruð pjer, herra ritstjóri! beðnir að ljá
línum pessum rúm í yðar heiðraða blaði, ef
ske mætti að þær yrðu einhverjum til at-
hugunar, pví „til pess eru vond dæmi að
varast þau“.
Auglýsingar.
..NORDANFAHI * „ ,t!-
azt til, eins og að undanförnu, að komi út 2.
og 3. á mánuði, alls 30 arkir um árið eða
60 nr. Verð 3 kr. árgangurinn. Jpeir sem
selja 7 expl. eða fleiri fá J/7 í sölulaun.
Gjalddagi á borgun blaðsins er fyrir nóvem-
bermánaðar byrjun 1880. J>eir sem vilja
segja sig frá blaðinu hafi gjört pað fyrir gjald-
daga, seinni uppsagnir verða ekki teknar til
greina, þareð pær eru útgefendanum til óhag-
ræðis og kostnaðarauka, einkum þegar blað-
inu hefir verið skilað aptur eptir að ýmist fleiri
eða færri númer af pví hafa verið komin út
misjafnlega útleiknu. Ritst.
— Á næstl. sumri bað jeg unglingsmann
af Staðarbýgg*ð fyrir treyju sem átti að fara til
drengsins Hallgríms Friðrikssonar á Muúka-
pverá, en af pví treyjan er enn ekki kom-
in til skila, pá skora jeg á pann er hana
tók til flutnings, að skila henni, eða segja til
hvað um hana hafi orðið, pví gjöri hann það
ekki innan næsta mán. loka, er jeg neyfldur
til að opinbera nafn hans og hefja málsókn
gegn honum.
Akureyri 20. janúar 1880.
Björn Jónsson, ritstjóri.
Hjer með gjöri jeg dhgyrum kunnugt,
að jeg í sumar sem leið,„ nyggði mjer íbúð-
arhús, út við Akurlæk i sfííi'nivikur landar-
Tómas Reinhagen.
Dagur sá er haldinn var hátiðlegur í
minningu um unninn sigur við staðinn G. ..
var kominn, og haldinn hátiðlegur af öllum
innbúunum. Yið guðspjónustugjörðina seinni
part dagsins var kirkjan troðfull, og margir
af tilheyrendunum voru langt aðkomnir, því
allir vildu hlýða kenningu aðstoðarprests-
ins Tómasar íteinhagen sem var almennt
álitinn ágætur prestur. 1 petta sinn — eins
og vant var —- höfðu orð hans sterk áhrit'
á hjörtu tilheyrendanna, hann leiddi huga
peirra á vígvöllinn par sem allt flóði í blóði
og tárum, hann sýndi þeim veg forlaganna,
eittsinn hulinn svo dimmum sorgarskýum,
en nú svo íagurt uppljómaðan af sól frið-
arins; með gleði en eigi sorg reyndi hann
að minnast þeirra er failið höfðu á vígvell-
inum, og honum heppnaðist að hugga pá
sem sorgfullir yfir missir frænda og ástvina
voru komnir inn i kirkjuna. En seinast
pegar hann lysti blessun yfir lunum föllnu,
og horf'ði á stóra tötíu með nöfnum þeirra
sem voru skrifuð með gylltum stöfum, og
par á meðal á nafn sonar síns er líka haíði
fallið, pá flaug pungt sorgar-ský yfir ásjónu
hans og dreifði á einu augabraði skugga
yfir hjörtu safnaðarins, er Ijet eig í ljósi í
hægum gráti Og andvörpunum, en hann stje
úr stólnum hrærður i huga.
„Yið skulum ganga út litlá stund“, sagði
Reinhagen við dóttur sína, pegar pau voru
komin heim frá kirkjunni, og höfðu haft
fataskipti, „við höfum enn einn helgan stað
að beiinsækja í dag“! Ada gekk með föð-
ur sínum út á vígvöllinn og námu pau
staðar á hæð einni.
„Hjer er staðurinn11 sagði hinn gamli
prestur.
„Já parna fjell hann“! svaraði Ada,
„parna á millum viðarrunnanna er hin stóra
gröf, hvar okkar kæri Jósep hvilir, á rneðal
svo margra annara“.
Kringum hæðina sem pau stóðu á,
blómguðu kornakrarnir, í högunum gengu
hjarðirnar, og á hinum mörgu vegum sem
lágu eptir dalnum sáust menn á f'erð, sem
lika ætluðu að vitja pessa staðar. Friður-
inn hafði af máð hina blóðugu mynd.
er stríðið eptir ljet. Reinliagen stóð hreif-
ingarlaus og horfði pegjandi á skógarrunn-
ana og yfir hans bleiku kinnar streymdu
stór tár.
A meðan á pessu stóð, stanzaði vagn
skammt frá kæðinni, tveir menn stigu
út úr honum og gengu upp á hæðina.
Presturinn og dóttir hans tóku ekki eptir
peim, og meðan hún lagði handlegginn um
eign, sem jeg nefni Akurbakka, hvar jeg
nú hefi lögheimili mitt. og sem er i Höfða-
kirkjusókn og Gritubakkahrepp.
Akurbakka, 12. janúar 1880.
-Stefán Guðmundsson,
sem að undanförnu hefir lengi átt heima á
Jarlstöðum og fleirihæjumí nefndum hreppi.
Hver sem hrúkar fjármark mitt hvatt
hægra og gagnbitað vinstra, er vinsamlegast
beðinn að gefa pað til kynna.
Hvammi í Hjaltadal, 4. janúar 1880.
Markús Ólafsson.
Brennimark þeódórs Jóhannessonar á
Hjalla í Helgastaðahrepp i |>ingeyjarsýslu,
er: {> e ó d.
Fjármark Jónasar Jónssonar á Finna-
stöðum 1 Gritubakkahrepp: Tvístýft aptan
fjöður framan hægra, sílt í hamar vinstra.
Brennimark: Jónas J.
Fjármark J>orsteins Jónssonar á Finna'
stöðum í Gritubakkahrepp: Tvístýft aptan
biti framan hægra, sýlt biti aptan vinstra.
Yið höfum tekið upp þessar breytingar
á fjármörkum okkar, af pví okkur pókti
pau allt of lik mörkum, sem brúkuð eru í
Eyjafjarðarsýslu, en nú vonnm við að engir
í nálægum sveitum eigi, nje taki upp fjár-
mörk þessi.
— Fjármark Jónatans Jóhannessonar á
Höskuldsstöðum í Reykjadal: Sneiðrifað
framan hægra, blaðstýft og biti framan
vinstra.
— Brennimark Kritsjáns Jónassonar á
Hjeðinshöfða í Húsavíkurhrepp í Júngeyj-
— Ejármark EyjólfsHalldórs Sigurðsonar
á Hólum í Laxárdal: Hamarskorið hægra,
llálftaf aptan vinatra.
— Fjílftrk Jóhannesar Sigurðssonar 4
sama bæfFSneiddur hamar aptan hægra,
heilrifað vinstra.
— Fjármark Jóns Magnússonar á Svin-
Arnesi í Grýtubakkahrepp: Blaðstýft aptan
biti fram. hægra, stúfrifað biti apt. vinstra.
Brennimark: J. MAGN.
— Fjármark óðalsbðnda Hermanns Sig-
urbjörnssonar á Syðri-Varðgjá hefir mis-
prentast i 45.—46. nr. f. á.. sýlt fyrir stýft.
Eigandi og ábyrgðarm.: Iljörn Jónsson.
Prentsmiðju Norðanfara. B. M. Stephánsson.
háls honum, og hann kyssti á ennið á henni,
gekk eldri maðurinn, af peim ókenndu til
þeirra, og rjetti prestinum höndina vin-
gjarnlega, og sagði: „Jeg er lika faðir!
hefir pú misst hjer son“?
„Já“ sagði presturinn og benti á skóg-
arrunnana, sneri sjer síðan vid til að leyna
tárunum.
„Yeslings faðir“ sagði hinn ókunnugi,
„varstu ekki í kirkjunni i dag, fannstu ekki
huggun í hinni ágætu ræðu“?
„Jeg er huggaður“! sagði Reinhagen
og leit vingjarnlega til aðkomumannsins
sem nú pekkti prestinn frá pví um daginn
í kirkjunni og faðmaði hann að sjer.
Bæði gamiliuennin töluðu nú saman
um ýrasa alvarlega hluti, meðan hinn að-
komumaðurinn, sem var ungur, fagur ásýnd-
um og vel vaxinn, talaði við Ada um stríðið.
Hann sagði henni að hann hefði pekkt
hróður hennar, að peir hefði verið vinir.
og barist par á vígvellinum hvor við hliðina
á öðrum, par sem striðið var ákafast, og
par kvaðst hann hafa fengið stórt sár á
höndina.
(Framh. síðar).
I