Norðanfari - 08.04.1880, Blaðsíða 4

— 4G
i ð“ ii p p á h 1 j ó 3 a r, vaudlega í þeim til-
gangi, að ræða pað bæði á fundum og í
blöðum sem önnur landsmáh feir sem
ekki kanpa Skuld, gætu fengið hin nefndu
númer lánuð til aflestrar og athugunar hjá
kaupendum.
Úr brjefi úr Axarfirði, d. %■ 1880.
«Hjeðan úr byggðarlaginu er tíðindalaust
•sem stendur. Nsestliðið sumar var fremur
gott eptir að heyannir byrjuðu, grasvöxtur
með rýrara móti vegna vorkuldanna, en nýt-
ing góð. Haustveðráttan afbragðs góð ogvet-
urinn fram til ársloka, svo fjenaði var mjög
lítið gefið til pess tíma, pá gjörði írcnnsli en
batnaði skjótt aptur og mátti heita snjólaus
jörð til 14. febr., pá brá til landnorðan áttar
með nokkurri snjókomu, sem að öðru hvoru
hefir haldist síðan. Hinn 28. febr. var hjer
norðvestan hrið með mesta ofviðri, svo ill-
fært var að pjóna gripum, væri betur að pað
veður hefði ekki orðið að meini.
Margt færa Ákureyrarblöðin okkur um
Framfarahug og fjeiagsskap Eyfirðinga, og er
pað án efa lofsvert og eptirbreytnisvert í mörgu
tilliti. J>að virðist vera líkt nú og fyrri á
hinum liðnu öldum Islandsbyggingar, að litl-
ar sögur fara af okkur Norðursýslubúum, hvað
atorkuna, hófsemilia og fjelagsskapinn snertir,
en prátt fyrir pað eru peir menn pó hjer nú
uppi í bændaröð, sem í engu tilliti eru að
baki annara sýslubúa, munurinn er að eins
fólginn í pví, að bændur hjer iáta ekki opin-
berlega til sín heyra. Hjer kemur aldrei
neinn búfræðingurinn, til að leiðbeina okk-
ur í pví, sem lýtur að framförum búnaðar-
ins og sjcr í iagi hvað engjaræktun viðvíkur,
jeg er pó sannfærður um, að á nokkrum
stöðurn eru líkur til, að hjer mætti bæta út-
engi með skurðagrepti og vatnsveitingum, en
pekkingarskorturinn gjörir pann hlut ómögu-
legan, pó hins' vegar sje víða atorka fyrir og
vilji góður ef um verulegan hagnað væri að
ræða. Hófsemdarfjelög gegn munaðarvöru
kaupum álítast hjer nauðsynleg, jafnvel pó
ekki beri á peim bjer, enda er óvíst að hjer
sjeu munaðarvörukaup meiri en í öðrum lands-
hlutum, og heyrt heíi jeg menn hneykslast
á pví, að Fog lausakaupmaður hafi átt að
segja, að liann haíi á einu kvöldi selt eins
mikið á Akureyri af krami og munaðavöru
eins og alls fyrir austan. J>etta er nú máske
ranghermt, en vel fjell Fog innra, og vita
allir hvað kaupmönnum vorum kemur bezt».
t
Sigurður Ari Arasson.
í minnisstæðu ofsaveðri liinn 8. nóv.
síðastliðinn fórst bátur frá Hvammi í Ytri-
Laxárdal með 6 mönnum: Formaðurinn var
Benedikt Andrjesson, ættaður úr Eyjafirði,
mikið duglegur maður, nýgiptur, hásetar
vorn Hannes Jónsson frá Hvammi, J>orkell
Jónsson frá Barkastöðum, Guðmundur Gísla-
son frá Gauksstöðum, Brynjólfur Kristjánsson
frá Veðramóti og Sigurður Ari Arason frá
sama bæ. Allir pessir menn voru ungir og
efnilegir, en sjerstaklega ber mjer, sem rita
pessar línur, að minnast á hið síðastnefnda
ungmenni sem var 17 ára að aldri. Hann
bar langt af öllum hans jafnöldrum, sem að
jeg hefi kynnst við, bæði í andlegu og verk-
legu tilliti. Foreldrar lians voru Ari sál.
j Egilsson, trjesmiður frá Breiðabólstað í Vatns-
j dal, og Margrjet Stefánsdóttir J>orbergssonar,
j Dagssonar frá Eybildarhoiti; móðir Margrjet-
ar hjet Guðrún Eiríksdóttir, hennar móðir
Jórunn Pjetursdóttur, hennar móðir Guðrún
Olafsdóttir, Jónssonar frá Hólum í Hjaltadal,
vil jeg geta lijer nokkurra atriða úr peim stutta,
en fagra lífsferli hans.
þegar að liann var 6 ára, var hann orð-
inn liuglesandi, hafði hann yndi af pví að
lesa í bókum, las hann pá hverja bókina af
- annari, fannst pað strax, að hann mundi verða
skilningsgóður, hann mundi svo milcið úr
liverri bók er hann hafði lesið, að hann gat
sagt mikið af ínnihaldinú. Skemmti hann
móður sinni rnikið með pessu, eptir að hún
var orðin ekkja, og pá var hann 7 ára, með
j pví að lesa fýrir hana á saknaðarstundum
j hennar, og huggaði hún sig með pví, að eiga
j í honum pann son, sem bætti lienni rnissir-
inn og hún gœti haft styrk og yndi af áefri
árum sínum. Hún hafði ekkert fyrir að
kenna honum að lesa, eða læra kverið , pað
mátti heita að hann lærði pað fýrirhafuar-
laust.
Til vinnu bar hann langt af öllum sín-
um jafnöldrum, sem jeg hefi pekkt. Hann
var búinn að vera hjá mjer G1/^ ár, og á 11.
ári. þegar hann kom til mín, sló hann meir
en hálft svo mikiO sem fullröskir menn , en
nú var hann orðinn með beztu sláttumönn-
um, og mátti heita fullkominn til hverrar
vinnu sem var ; hann var svo ákafur við slátt-
inn, sem fá dæmi munu vera til, að efhann j
ekki vaknaði strax og piltarnir, fann hann að, j
að hann var ekki vakinn með piltunum, og ;
kom pá stundum ekki inn til að borða fyrri j
en komið var fram á dag. í sumar ljet hann ;
upp hverja sátu sem fýrir kom, var hann þó i
heldur smár vexti, en fyrir fylgi og pað, að j
vilja eigi vera minni en aðrir tókst honum j
petta. Einnig leit hann út fýrir að verða j
afbragðs sjómaður; hann var búinn að róa 2 j
vertíðir til Drangeyjar og pótti hann vera
I hreint framúrskarandi eptir aldri, að dugnaði ;
i og lagi, og pví hvað hann var hirðusamur
með hlut sinn, og allt sem að hann hafði
meðferðis. Hann var síglaður og skemmti-
legur, allir vildu vera í samverki með hon-
um, og öllum var vel við hann, sem vtð
búinn að láta þangað 48 fallbyssur með
nýjasta laginu. Tyrkinn hefir pantað hjá
verksmiðjunni 100 fallbyssur stórar. Herra
Krúpp, sem hefir verið sæmdur Egyptsku
riddaranierki, hefir gefið Soldáni eina fa.ll-
byssu, sem kostar 25,000 pund sterling.
Jafnvel Kína. byrgir sig að fallbyssum írá
Essen. Og pó herra Krúpp hafi látið svona
mikið burt til skiptavina sinna í öðrum
löndum, hefir hann samt frá 1. maí 1875
til 1. jan. 1876 á lxverri viku látið lOOfall-
byssur til hirrna þýzku hergagnabúra. Eins
og kunnugt er, skiptist hið pýzka skotlið nú
i 300 fallbyssudeildir, með 1800 fallbyssum,
45,000 manns, 28,000 hestum.
"Verksmiðjan hefir par að auki búið til
fyrna stórar fallbyssur handa hinum nýju
brynjufregátum (járnbörðum) í Yilhjálms-
höfn.
Fallbyssan mikla, sem var til sýnis í
París 1867 getur varið strandirnar með
fram Englandshafi (norðursjónum). Rúss-
land hefir pantað aðra eins, er pað ætlar
til pess, að verja liöfnina við Kronstað.
ötjórnin pýzka, sem ekki vill verða
minni, hefir nýlega beðíð Krúpp um ema
fallbyssu 37 Centner að vigt; á hún að
j geta skotið 300 punda þungum kólfum og
! sett gat á 20—24 þumlunga pykka járn-
! þynnu. J>að verður ekkert pað skip til, er
geti staðist slíka kólfa.
J>egar' jeg fór burt þaðan. renndi jeg
að lokuin óhýru hornauga til þessarar miklu
eyðileggingarsmiðju, pessa skuggalega undir-
djúps, paðan sem Prússar fá nýjar og nýjar
byrgðir í hergagnabúr sín, þar sem pað
smíðar fjötrana á þá, sem peir ætla að brjóta
undir sig.
J>egar jeg var kominn inn i kaffihús
par nálægt, bað jeg um eitthvert dagblað
til að lesa; stóð pessi grein í pví:
„Hið markverðasta, sem ætlað er til, að
verði vottur um iðnað þýzkalands á sýning-
unni, sem halda á í F'iladeifiu, er ódœma
stór fallbyssa frá verksmiðju Krúpps og á
að byggja nýtt skip, til pess að flytja hana á“.
Á pennan hátt leitast pjóðverjar við,
að etía íriðinn. |>etta fallbyssutröll er það
áherzlu- eða upphrópsmerki, sem vantaði
í siðustu „friðarræðuna41 hans Bismarks. sem
þjóðverjar sjálfir kalla: „eld- og blóðhöfð-
ingjann".
liann kynntust. Hann var sjerlega hneigður
fyrir sjó, og pað var yndi hans að vera á
honum, hann sem var heilsu lítill, sagði sjer
batnaði öll mein pegar hann væri kominn út
á sjóinn.
|>að er sárt að sjá á bak pessu fyrir-
taks efnilega og upplagsgóða ungmenni, sem
var svipt svona skyndilega í burtu, í sínum
fagrasta lífsblóma. Hans æfiferill var fagur
en ofstuttur, að manni sýndist, en sú er
huggunin, að vita að hans saklausa og góða
sál skín nú skært og fagurt hjá liimnaíöð-
urnum, hann uppsker nú hjá honum pað
sem að hann var búinn að ávinna sjer hjer
með sínu dyggðuga framferði.
Móðirin, sem var áður búin að reyna
sáran missir, fyrst 2 efnileg börn ung, og
litlu síðar ektamann sinn, syrgir nú pennan
heitt elskaða son, sem hún unni sem sínu
eigin lífi, en í gegnum saknaðs tárin sjer hún
í anda, að Guð útbreiðir faðminn móti sínu
heittelskaða barni, og gleður sig við pá vissu,
að hans sál skín nú skært og fagurt í himna-
ríki, hvar pau fá aptur að sjást.
Sigurður Ari sárt varstu nú lostinn,
pig sárleg nísti dauðans kalda prá;
ó pín fögru augun eru brostin
hvar yndi skein og gáfna tljósið á;
hngljúfi allra á heimilinu varstu
hjartans gleði var að líta pig,
yfirbragð skært og ásýnd hreina barstu,
umgengnin pín var sífellt gleðilig.
Jeg sakna pín, en sje þó glöggt í anda
að sál pín fögur lifir Drottni hjá,
hún er flutt til Ijóssins sælu landa
og Ijómar skært sem morgun stjarna blá,
sú er huggun söknuður pó mæði,
sem jeg veit að aldrei bregðast kann
saknaðsundir sárt pó nokkuð blæði,
að sjáumst við í fögrum himnarann.
Til pín nú, hin táraprúngna móðir,
pitt talar barn með klökkum ástarróm:
grát pú ei, ó, Guð minn vin og bróðir
pinn græði liarm, pó virðist auðna tóm.
Drottinn Guð í dýrð mig nú um vefur
daprast ei hans ástar skæra Ijós,
unaðsemd í æðri heimi gefur,
eg syng honum lorog sigurnrós.'
Jón Jónsson.
Auglýsing.
Jeg undirskrifaður gjöri hjermeð
kunnugt, öllum þeim, er jeg að undanförnu
hefi mælt út land til móskurðar í Nausta-
Eyrarlands og Kotár-landareign undaníar-
in ár, og ekki hafa fullborgað mjer undir-
gipt pá er peim bar fyrir 20 yfirstandandi
aprilm., purfa ekki að búast við að fá út-
mælda eina einustu alin frá minni hendi
næstkomandi sumar, hvort heldur þeir eru
utan eða innan bæjar.
Akureyri 4. apríl 1880.
Davíð Sigurðsson.
— Yeðráttan: 4., 5. og 6. p. m. var hjer
norðanhríðar veður svo að alhvitt varð í
sumum hyggðarlögum, en nú í dag er hláka
og 7° hiti á R. i skugga. Eiskaflí er hjer
innfjarðar, pá síld er til beitu, en mishitt-
ur. Nú eru menn í óðakappi að búa út
hákarlaskipin og setja pau fram. Heil-
brígði manna og skepna má heita yfir allt,
pó ætíð sjeu nokkrir sjúlcir eða sárir.
— Litil dæmi upp á veðurblíðuna og
jarðsældina í vetur 1879 og 1880. Á Jök-
uldal er sagt að lömb hafi verið lx/2 viku
á gjöf. í Núpasveit og Sljettu ekki lömb-
um kennt ðt. í Bárðardal fremst 3 hneppi
heys gefin kindinni, (7 í bagganum).
— Norðanpóstur er enn ókominn 1 dag
kl. 3, og engar kaupskipafregnir liafa hjer
enn fieyrzt í vor, en von á þeim daglega,
Eigandi og ábyrgðarm.: líjörn Jónsson.
Prentsmiðja Norðanfara. B. M. Stephánsson.
Endir.