Norðanfari - 15.04.1880, Side 1

NORMXFARI
19. íír.
Frjettir útlendar.
Kaupmannahöfn 3. marz 1880.
Helztu tíðindi eru nú sem fyr af Eúss-
um, og má segja, að rimman harðni milli
stjórnarinnar og hyltingarmanna. Lögreglu-
liðið í Pjetursborg náði í noklcra sakadólgana
í retur, og hefir pað tvisvar komið að Nihi-
listum í prentstofum pcirra, par sem peir
einmitt hafa verið að prenta uppreistarhvatir
og hlöð sín. í fyrra skipti sló í allharða
orustu milli tögregluliðsins og peirra er inni
voru; voru pað margir kvennmenn, er vörð-
ust með skammbyssum og hnífurn með hinni
mestu hreysti, áður en pær yrðu handsam-
aðar. Ungur maður, er var inni í prentstof-
unni skaut sig og beið pegar hana af. I
prentstofunni fundust mörg markverð skjöl
og af peim varð pað sjeð og sannað, að pessi
ungi maður, sem rjeði sjálfuro sjer bana, var
einhver helzti af foringjum Níhilista; liann
hjet Deutsch og var ekki eldri en tvítugur,
og pó hafði pessi piltur lagt á öll ráðin um
banatilræðia við keisarann, og stýrt sveit sinni
með framúrskarandi dugnaði og hörku; pótti
Rússastjórn pví petta hin bezta landhreins-
un. Af skjölum Níhilista mátti og sjá, að
fieiri eru peim sinnandi, en ætla skyldi, og
pað jafnvel menn af háum stigum. Jessi
atburður, er jeg nú hefi frá sagt skeði 10 dag
febrúarm., viku síðar pann 17. varð sá at-
burður er seint mun gleymast í Kússlands-
sögu, pó að minna yrði úr en til var ætlast.
Síðari hluta pessa dags milli 6. og 7. stundu
var sprengt í lopt upp gólfið í matsal keis-
arans, og var einmitt svo ætlast á, að keis-
arinn og ættmenn hans væru seztir undir
borð, en pann dag vildi svo til, að keisara-
fólkið beið eptir einum gesti sínum, er átti
að setjast til borðs með pví, og var pað pví
ekki lcomið inn í salinn, er petta skeði, og
sakaði pví hvorki keisarann nje nokkurn ætt-
ingja hans. |>að varð strax uppvíst, að dýna-
mítið, sem haft var til pess að íjúfa salgólf-
ið hafði verið falið í varðmannastofunni, sem
Akureyl’i, 15. apríl 1880.
er næst undir matsalnum og særðust um 40
hermanna er par voru inni, en einir 10 biðu
bana. Allir fylltust ótta og skelfingar, er
slíkt fór fram í sjálfri keisarahöllinni, og pó
hafði Gúrkó hershöfðingi, og yfirlögreglustjóri
Pjetursborgar, fyrir skömmu sagt Alexander
keisara, að pað væri ekki til sú músarholan
í allri Pýeturborg, er sporrakkar hans hefðu
eklci kannað. Keisarafrúin er nýlega komin
heim frá Frakklandi, en liggur enn pungt
haldin , og var hún pví leynd pessa nýja
banatilræðis. — Eigi hefir enn pá tekist að
handsama pá er glæpinn unnu. Einhver ó-
pekktur maður hafði um tíma áður verið við
vinnu með öðrum fleirum, sem gjörðu að
múrnum í varðstofunni, pesssi hinn sami er
alveg horfinn og grunaður um verkið. J>etta
hefir orðið til pess að keisarinn vill herða
enn pá betur að hnútunum, og hefir hann
nú skipað nefnd manna, sem hefir ótakmark-
að vald um endilangt Rússaveldi, og fer
hvorki að lögum nje dómum, er Melikoff
liershöfðingi skipaður yfirmaður hennar, er pað
sá hinn sami, er í fyrra var sendur til pess
að stemma stigu fyrir svartadauða, og pótti
hann vera fremur óvæginn og góður járnpáll
harðstjórnar og einveldis*.
Jeg gat síðast um hanatilræðið við lceis-
aim á leiðinni til Moskvu. Forsprakki pess
er fyrir skömmu tekinn fastur í Parísarborg,
og heimtar Rússastjórn hann framseldan: pað
er ungur maður Hartmann að nafni og er
stúdent, sem flestir foringar Níhilista. Ráða-
neytið franska vill víst helzt selja liann fram,
en margir mæla á móti pví og hefir skáldið
Yictor Hugo jafnað peim saman harðstjórn-
inni og Níhilistunum og pykir honum víst
hvorttveggja jafnillt, og er pað næsta satt.
í gærdag 2. marz var minnst pess um
*) þegar frjettgrein minni vár lokið, heyrði
jeg pá fregn, að maður hefir 1 dag skotið á
Melikoff pegar hann stje út úr vagni sínum,
en kúlan gekk eigi inn úr kápunni, og Meli-
koff slóg vopnið úr hendi mannsins og tók
hann fastan.
Nr. 23—24.
allt Rússaveldi, að Aíexapder keisari hefirnú
setið að völdum í 25 ár, (Nikulás keisari fað-
ir hans dó 2. marz 1855 og pá kom Alex-
ander tii valda 37 ára gamall). Stjórnarár
hans hafa verið pýðingarmikil i Rússlands-
sogu og næsta róstusöm. Keisarinn sýndi
hina mestu mildi framan af í stjórn sinni
og verður pað honum til heiðurs og sóma um
aidur og æfi hve röggsamlega hann gekk fram
í að frelsa bændurnar úr prældómi og kúg-
un aðalsmanna. Póiska uppreistin 1863
breytti nokkuð skapi keisarans, og eptir pað
varð hann ófrjálslyndari, og pó lionum hafi
áður komið til liugar að gefa pegnum sínum
rýmra frelsi. er hann pví hú víst afhuga,
Níhilistar hofðu hótað að brenna Pjetursborg
og gjöra hinn mesta usia pennan hátíðardag,
en pað hefir allt farist fyrir. Aliar fregnir,
er borist hafa með teiegraffinum, segja að
eins frá ánægju og gleði bæjarmanna i Pjet-
ursborg og frá hátíðarhöldunum.'
í þýzkalandi er pað helzta nýjung, að
stjórnin leitar fjár hjá ríkisdeginum til pess
að auka herinn að nokkrum mun, og er til
ætlast, að af 100 manns sje 1 undir vopn-
um á friðartímum; liðsaukinn er reyndar
ekki meiri en 10,000 manna. Moitke mar-
skáikur hefir mæit með uppástungunni og
talað sem friðsamlegast, menn bjuggust við að
Bismark mundi sjálfur taka til máls, en ekk-
ert varð af pví, hann er jafnan óhraustur
heilsu. Líklegt er að ríkisdagurinn sam-
pykki íagafrumvarp stjórnarinuar, og fari að
orðum og tillögum Moltke, er sagði eittsinn,
að pýzkaland pyrfti að vera undir alvæpni í
50 ár til pess að verja landamærin og land-
auka sína.
1 janúarmánuði önduðust 2 menn á
Erakkiandi, er póttu mildir og merkir á sinni
tíð. Annar peirra Gramont hertogi dó 18.
janúar, hann var hinn síðasti utanríkisráð-
gjafi Napóleons 3. og sagði hann jþjóðveijum
stríðið á hendur 1870. Hinn var Júles
Eauvre, hann tók við utanríkisstjórninni, peg-
ar Napóleon var sviptur völdunum og Gra-
mont fór frá. Júles Eauvre var einhver hinn
Mía litla.
(Eptir Aug. Blanche).
Fyrstu árin, sem jeg dvaldi í Stokk-
hólmi, sá jeg opt á sumrin, úr glugganum
mínum, sem sneri ut að kirkjugarðinum,
dálitla stúlku, sem hoppaði milli leiðanna
og sem var svo yndisleg, að jeg hugsaði
opt með sjálfum mjer: pannig hlýtur sá
engill að vera, sem síðar meir kallar hina
dauðu fram úr næturmyrkri grafarinnar til
hinnar eilifu morgungeisladýrðar.
|>essi litla meyja, sem var 8 eða 9 ára
gömul, var einkadóttir kammerceráðs G’s.
Herra G. og frú hans áttu hús nálægt
kirkjugarðinum, og voru pau alkunn fyrir
að vera eins ágjörn og pau voru rík. Hann
hafði í fyrstunni byrjað verzlun i litlum bæ
út á landinu; og pá hann var íertugur gipti
hann sig ungri stúlku, ekki fjekk hann
annað með henni en takmarkalausa hje-
gómagirni. Hún kom manni sinum til að
gefa heilmilda peninga upphæð til framfærzlu
fátækum, og af pvi leiddi pað,*að hann einn
góðann veðurdag fjekk Yasaorðuna.
„Fyrst við höfum nú verið svo heppin
að fá Vasaorðuna“, sagði frúin við mann
sinn, „pá megum við til að fá Norðurstjörnu-
orðuna og kammerceráðs nafnbótina“.
Hann gretti sig dálítið, en lagði pó enn
meiri peninga upphæð til guðs pakka, og
fjekk líka bæði heiðursmerkið og nafnbótina.
„Sjáðu nú til! nú er jeg víst búinn að
leysa hendur minar“, sagði hann, og stundi
pungan, er hann var búinn að leysa út
heiðursmerkið og brjefið fyrir ráðsnafnbót-
inni.
„Nei vinur minn góði“, svaraði frúin,
„pað er langt frá að pú sjert búinn að pví
. . . nei sjáðu nú ti), á morgun verðum við
að ferðast til Stokkhólms og komast par í
múrmannafjelagið og ná í orðuna hans
Karls 13. . . . rauði krossinn, sem hengdur
er um hálsinn, hefir allt af verið uppáhaldið
mitt.
Að visu áleit kammerceráðið að nafn-
bótin og hin tvö heiðursmerki væru nóg
fyrir sig, að undanskildum hinum punga
heimiliskrossi er hann allt af bar, en allt
fyrir pað varð hann að ferðast til Stokkhólms,
og par keypti hann sjer fagurt hús. Honum
var komið á framfæri hjá múrmannafjelag-
inu; en pegar hann átti að takast í fjelagið
og svara hinuin preinur spurningum, pá
varð hann svo ruglaður í ríminu að hann var
nær pví orðiun apturreka en svo fór pó, að
hann fjekk inngöngu. „Ó! jeg skammaðist
mín eins og seppi“! sagði haun til konu
sinnar í mestu einlægni.
„f>ess vissari máttu vera um, að pú
færð hálsbandið", var hið huggunarríka svar.
Kammerceráðið stje allt af hærra og
hærra og nálgaðist meir og meir takmark
sitt. Um pessar mundir stækkaði Mía litla
dóttir peirra, varbæði Guði og mönnum til
47 —