Norðanfari - 26.05.1880, Blaðsíða 3

— 69 —
Finn jeg mjer skylt (þó seint sje), að votta
þeim heiðursmönnum sem af góðu hjarta
auðsýndu mjer og mínu heimili alla hjálp
og liðveizlu sem peir gátu i tje látið, ásamt
peim einstöku velviljuðu- sem gáfu börn-
unum, mitt hjartanlegt pakklæti, og bið Guð
almáttugan að endurgjalda þeim pað er
peim mest á liggur.
Barnafelli, í Köldukinn í apríl 1880.
Sigurhjörn Jónssön.
t
Einar Jónsson og
Sólveig JakoMna Helgadóttir.
Sú harma nóttin hörð og dimm
að hjarta þrengir minu,
pá banasigðin bitur grimm
míns bróður æfilínu ú
um hádag lífs í skyndi skar
með skelfing böls og nauða,
en brjóst hans áður bölsært var
pað blæddi sár til dauða.
þvi eptir stutta æfidvöl
hans ekta vifið kæra
pá hvíldi liðið lík á fjöl,
en leið hann sorg óbæra
og harmastríðs af pjökun pví
hann preyttur varð að hniga
og hans var eina huggun í
pað hinsta fet að stíga,
Um fárra daga skammvint skeið
pau skildu samhúð kæra,
og háðum saman beind var leið
í býlið grafar væra;
pau hvíla saman svefns í vœrð
en sælu andans njóta
í betra lífsins blómreit færð
hvar höl og harmar prjóta.
Yjer ástmenn peirra höls á braut
með beiskan söknuð stöndum;
já, snemma vegferð þeirra þraut,
en það er Guðs í höndum:
að Ijá og taka líf vort hjer,
hans leið er náð og speki
og stjórn hans una viljum vjer
von með og hugarþreki.
Yjer aumkum blessuð börnin smá
er böl sitt þekktu eigi,
peim móðir hvarf og faðir frá
svo fljótt á lífsdags vegi;
en Guð sem faðir allra er,
pau annast vill og getur;
hans fyrirsjón pau felum vjer
hvað finnst sem reynist betur ?
t t t
Halldóra Grudnadóttir.
Árið ] 879, 25. nóv. andaðist í Leirhöfn
á Melrakkasljettu llalldóra húsfreyja Ouðna-
dóttir á 57. ári aldurs síns eptir langa og
þjáningafulla hanalegu.
Halldóra sál. var fædd á Geiteyarströnd
við Mývatn hinn 16. d. júlímán. 1823 af
heiðvirðu bændafolki. Á 21. árinu giptist
hún eptirlifandi eiginmanni sínum, er nú
práir sorgbitinn hina agætu konu sína, Kristj-
áni {>orgrímssyni, og átti með honum 12 hörn;
voru 4 þeirra liðin burtu á undan hinni
sælu móður, en átta lifa eptir tregandi hina
góðu móður; sum þeirra eru gipt og öll eru
pau hin mannvænlegustu, eins og pau eiga
ættina til.
Halldóra sál. var, að vitni allra peirra, sem
nokkuð pekktu til hennar, einhver hin hezta
kona. Hún var hin kurteisasta í allri fram-
göngu, og prátt fyrir hið blíða dagfar var
hún virt af öllum, — þeim mest, er pekktu
hana bezt. Hún var örgerð og örlynd, og
svo brjóstgóð, að hún mátti aldrei neittaumt
sjá, án pess að hjálpa með ráðum og dáð,
opt og tíðum fram yfir efni. Hún hafði
ætíð lag á pví, að gjöra öðrum pað til greiða,
er þeim kom bezt og ekki gat ráðahetri eða
úrræða hetri kona verið, enda ljet hinn góði
eiginmaður hennar hana ráða; — og prátt
fyrir örlætið og prátt fyrir pað, að pau byrjuðu
búskap sinn í fátækt, blessuðust hjón pessi
pó ágætlega, svo að pau nú við lát Halldóru
sál. áttu hið reisulegasta bú í Presthólahreppi,
enda var dugnaðurinn á háðar síður framúr-
skarandi. |>egar maður kom á heimilið, fann
maður sig sælan. par sem reglusemin var í
pjónustu iðjuseminnar, par sem guðrækni og
góðir siðir sátu ávallt í öndvegi. — Börn sín
ól Halldóra sál. ágætlega upp, avo að einnig
í pví var hún fyrirmynd annara, og liún ól
upp börn fyrir aðra alveg eins og sín eigin
börn. Hin framliðna er því með rjettu sárt
treguð af öllum, er til hennar pekktu: vanda-
mönnum og vandalausum, eins og maklegt
er eptir konu, sem gædd var slíkum kvenn-
kostum.
Priður sje með dupti hennar!
Halldóra Guðnadóttir.
|>ú hvílir vært, sem vafðir oss að barmi;
og vegna okkar preyttist marga stund,
sem bauðst oss hvíld á mjúkum móðurarmi,
og misstir værð pá aðrir festu blund,
að vort pú mættir veika lífið hressa,
pjer veitti hjartans yndi, hvíld og frið,
pú fyrst af mönnum baðst oss Guð að blessa
og baðst þess hinnstu andartökin við.
|>ú vaktir yfir velferð allra pinna
og verkahring pinn prýddir sannri dyggð,
pitt brjóst var til-reitt bágstöddumað hlynna,
peim böl að ljetta, pjáning sorg og hryggð,
pitt gáfna ljós var glatt er jafnan leiddi
að góðum notum tillög pín og ráð;
pað stöðugt áfonn götu lífs pjer greiddi,
að gjöra vel og treysta drottins náð.
Vjer söknum pín, en sigri með þjer hrósum,
vjer syrgjum pig, en gleðjumst við pá trú,
að gróðursett hjá guðs ódáins rósum
við gæði himnesk lifi sál pín nú,
par mun í blóma móðurást pín heita,
— pví móðurástin sína rót par á —
og bæn til alvalds bezt pjer yndi veita,
að biessun hans og náð sje okkur hjá.
Já, móðir kær! þín minning hjá oss lifir,
pó mynd þín jarðnesk hveríi okkur frá,
sú von er hafin harm og söknuð yfir,
að heim til pín vjer síðar munum ná,
pín bæn mun oss að blessun æðstri gagna
svo bergjum með pjer guðs af náðar lind,
og móðurást pín fyrst mun oss par íagna,
í fullkomleikans ódauðlegu mynd.
Börn hinnar látnu.
t Friðbjörg Ingjaldstlóttir.
28. d. marzm. 1880 andaðist á Sörla-
stöðum í Fnjóskadal greindar- og sóma kon-
an Friðhjörg Ingjaldsdóttir.
Hún var fædd 1815 á Halldórsstöðum í
Bárðardal; foreldrar hennar voru hin velmeg-
andi hjón Ingjaldur Jónsson og |>orgerður
Jónsdóttir, foreldrar Ingjaldar voru Jón og
Elín er bjuggu á Gautlöndum við Mývatn,
faðir Jóns var {>orgrímur Marteinssoní Bald-
ursheimi. — Friðhjörg sál. ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Halldórsstöðum. Arið 1841
giptist hún Bei'gvini Einarssyni (frá Litlu-
völlum Sigmundssonar, frá Grænavatni {>or-
grímssonar, frá Baldursheimi Marteinssonar.)
{>au bjuggu nokkur ár á Halldórsstöðum, par
til sú jörð varð prestssetur, urðu pau þá að
flytja paðan, og var henni það ógeðfellt;
skiptu pau optar um bústaði, seinast hjuggu
pau nokkur ár í Fnjóskadal, og brugðu síð-
an búi. Dvaldi hún síðan optast hjá ein-
hverju barna sinna, og nú síðast hjá syni
sínum Sigurjóni Bergvinssyni á Sörlastöðum.
Hún eignaðist 14 börn, 4 þeirra dóu
ung, en 10 lifa öll mannvænleg.
Jarðarförin fór fram á Illhugastöðum 12.
d. aprílm. að viðstöddum 60 manna par á
meðai 9 börn hinnar látnu, er sameiginlega
stóðu fyrir útförinni, er var heiðarleg á all-
an hátt, pó eigi væri af auðlegð að taka;
sannaðist par, að «sigursæll er góður vilji.*
Líkkistan var vönduð að öllum frágangi; of-
an á henni var sigurmerki, ofantil á höfða-
gaflinum var hvítmáluð engilmynd, á efra
hliðarparti kistunnar, til hægri handar, stóð
eik með 14 blöðum, er táknuðu börn hinnar
dánu, 4 efstu blöðin voru máluð hvít, er
táknuðu pau sem dáin eru, hin 10 voru
dökk; á kistunni til vinstri handar stóð önn-
ur eik með 21 blaði, er táknaði barnabörn-
in, 6 af þeim voru hvít, er höfðu sömu
merkingu og hin pau hvítu; petta var allt
útskorið í trje og haglega gjört. Einn af
sonum hinnar dánu, er og smíðað hafði kist-
una, sæmdi hana pessu síðasta minningar-
marki í pakklætisskyni fyrir móðurlegt ást-
ríki.
Friðbjörg sál. var skynsöm kona, guð-
hrædd og trúrækin, hluttekningarsöm og
lijartagóð við bágstadda, pví geðið var viðkvæmt
en mikið, á hverja hlið sem var; í raun og
veru var liún frjálslynd og ljettlynd; var
lienni vel lagin sú list að skemmta með
sagnafróðleik, pví hún hafði stálminni og
næma tilfinningu fyrir hverju pví sem fag-
urt var og gott; gat hún á þann hátt stytt
mörgum stundir, og víst var um pað, að þá
ijet æskulýðurinn sig ekki vanta að vera ná-
lægur, sagði hún sögur með svo góðu og lipru
orðfæri, að mörgum pótti mikils umvert, er
vissu að hún hafði engri menntun náð á
æskuái’um, — hvað ekki var eins dæmi á
peirri tíð; — hún var og hagmælt, orðhepp-
in og glaðlynd hversdagslega.
En dýrmætastan orðstýr hefir liún getið
sjer fyrir hina stöðugu viðleitni og áhuga að
innræta börnum sínum dyggð og guðsótta,
hún bar ávallt móðurlega umhyggju fyrir
peim og velferð peirra, hún elskaði pau heitt
og innilega fram að síðasta andartaki. Enda
lieiðra þau og blessa minningu hinnar góðu
móður, og geyma hana í pakklátum huga.
T. J.
Friftbjörg- Ingjaldsdóttir.
Helstirð er höndin og verndun oss æ veitti,
er hjúkrun blíða augun eru lokuð