Norðanfari - 26.05.1880, Blaðsíða 4

— 70 —
sem okkar vegna
mæddu margar vökur.
Og pað hjartað
ástarvarma
sem í brjósti bærðist
fyrir oss
fyr og síðar
hjer er hætt að slá.
Fjármuni jarðneska
fjekkst oss eigi,
því að enga áttir;
en gæðum, sem eru
gulli betri,
oss pú auðga reyndir.
Ást til Guðs
og allra manna,
geymd í hreinu hjarta,
var pað hnoss
er vildir pú yrði
auðlegð anda vors.
Sorga pyrnir
pitt er hjarta
særðu djúpum sárum
hefir nú, sem hjóm,
hjaðnað niður, Blessuð sje pín minn-
«n Guð pín sárin grætt. ing! —
Blómsveig grannan
Angurstár
af augum pínum
hann nú perrað hefir;
hverra heimur
huldu rúnum
gaf ei gaum nje pekkti.
Börn hinnar látnu
hjer er fljettað höfum,
tak, sem lítil laun
tryggðar pinnar
og mærrar móðurástar.
t
Madama Sígríður Hallgrimsdðttir.
Yar Sigríður sómi og prýði
Seyðfirðinga hin mennta slynga,
pó höfum eigi á hennar degi
hjer að gætt sem vera ætti.
Nú er í foldu falið moldu
fágætt blóm að allra dómi,
en samt mun lifa aldir yfir
afbragðs hróður baugatróðu.
S.
Saknaðarstef flólunnar til
fífllsins.
Ó hve sárt jeg syrgi vininn unga,
saknaðs varla borið get jeg punga,
hjarta ef jeg ætti
ástarslögum hætti,
bresta mundi bólgið harmaslætti.
Enginn styður veika lilju vinur,
veit ei neinn um auða nótt hún stynur,
pögul harm sinn hylur,
heitan söknuð dylur.
Enginn maður andvörp fjólu skilur.
|>egir svana söngur engilblíður,
svippung njóla ógnir hels mjer býður.
Enginn heyrist ómur
unaðsstrengja hljómur,
prumar að eins örlaganna dómur.
J>ó að glampa glóey sendi torgi,
gleðst jeg ei pví vin minn lít jeg hvorgi.
J>ig jeg einann preyji,
pú, minn elskulegi,
vegna pín, mig pungur neyðir tregi.
Opt jeg fæ pig sjá í blundi blíðum,
brosir pú sem fyr í grænum hlíðum,
Ijúft pá á pig lít jeg,
lengur pín ei nýt jeg,
vonardrauma svásra sakna hlýt jeg.
Ef pú lítur lífs í b’lóma klárum
laugast jurtu nætnrdaggar tárum,
mynd par sjerðu mína,
hún málar vinu pína,
vill hún hulinn söknuð minn pjer sýna.
|>ekkir, heyrir pú hve liljan stynur?
t>egjandi jeg hrópa til pín, vinur!
Ó, pú hlýtur heyra
hafir pú nokkurt eyra,
andvörp hrópa orðum langtum meira.
Enginn svarar, allt er hljótt um njólu,
ástartárin svala veikri fjólu.
Aptan-eygló mæra,
ef pú sjerð minn kæra,
virztu honum vinakveðju færa.
Gef mjer röðull mynd af vini mínum,
mála lokk hans jafnan geisla pínum;
sýn mjer svipinn blíða,
sem pinn íturfríða
láttu bros of blíðar varir líða.
Ó, hve fegin föl jeg hníg að grundu,
fagna skal jeg minni dauðastundu;
jeg vakna’ á vori hlýju
viður sönginn gýgju*,
finn jeg hann og faðma skal að nýju.
Heilladís að honum gæt
hálum lífs á vegi,
fegin honum gæfu græt,
gilda tárin eigi?
Aptanblær ef hittir hann
hertú strengi pína,
Ijóða peim jeg einum ann
ástarkveðju mína.
8/xi — 78. Húnvetnsk stúlka.
Dýrðleg æfi.
Hvílík dýrð! pá barnasálin bjarta
brosir friðsæl eins og lokuð rós;
gegnum föðurhönd og móðurhjarta
henni birtist Drottins ástarljós.
Barn í leikjum litla veröld geymir,
lindin tára vordögg holl pví er,
og í hreinni ást um jörðu dreymir
illsku hennar meðan pað ei sjer.
Hvílík dýrð! pá æskufjörgur andi
allan heim í vonarljóma sjer,
heimsins sögu hetjur óteljandi
honum benda: «Kom, og gjör semvjerb
Hann vill fljúga, hann í anda skapar
hundrað áform voldug, fögur, stór;
ef hans von og auðna stundum lirapar
önnur betri kemur pá, hin fór.
Hvílík dýrð! pá hjartað meyjar blíða
hrífur til sín löngun æskumanns
og við fyrsta ástarbrosið pýða
endurfæðir sálar-veröld hans,
sýnir honum huldar yndislindir
heilög par sem lífsins fegurð grær,
herðir dáð og hreinsar allar girndir
hulin barnleg ást svo frelsi nær.
*
Hvílík dýrð! pá hrausta mennskan
vogar,
hugmynd æsku framkvæmd gjöra af,
einbeitt, stöðugt aflið dáða logar
ýtir lífsins knör á tímans haf;
ef svo parf, hann stýrir móti straumi,
— stofninn brotna reiðar öldur við —
hjálpar peim sem hrekjast enn í draumi
hafs með öldum svæfðir pess við nið.
Hvílík dýrð! pá hvíldir ellin býður
*) Grýgja — Harpa = vormánuður.
hraust og fagurt eptir lífsins stríð,
læknað hjartasár ei lengur svíður,
sjá! pess blóðdögg fæddi sumartíð,
ávöxt hennar öllum pakklát safnar
uppyngd pjóð og blessar kappans spor;
Drottinn stýrir hetjusál til hafnar,
himinn brosir mót með eilíft vor.
Guðmundur Hjaltason.
J»akkarávarp.
Eins og pað er bæði verðugt og í alla
staði tilhlýðilegt, að á lopti sje haldið minn-
ingu peirra, er á einhvern hátt skara fram
úr öðrum, í einhverju fögru og eptirbreytn-
isverðu; eigi síður ætti oss að veraljúft, að
minnast peirra manna opinberlega með pakk-
læti, er að mörgu leyti alveg óverðskuldað,
hafa veitt oss hjálp sína og liðveizlu, í*pvi
andstreymi og peirri örbyrgð, sem svo opt
er mannlífinu samfara. |>annig er mjer
sem rita línur pessar sönn ánægja að geta
opinberlega hinna mörgu veglyndu hjálpar-
manna minna, pegar jeg á næstliðnum vetri
varð fyrir pví mótlæti að missa heilsuna,
er hlaut að verða mjer pvi tilfinnanlegra,
sem jeg var fátækur barnamaður, og pegar
par á ofan bættist pað hörmulega óhapp,
að á porranum kviknaði eldur í bænum um
nótt, svo að nokkur hluti hans brann til
ösku, og n’álega allir peir munir er í peim
húsum voru. Voru pað pá eínkum nokkrir
sveitungar mínir er gáfu mjer, og sumir
peirra pó af litlum efnum, en sjerstaklega
verð jeg að nefna sómahjónin: Ólaf Guð-
mundsson og konu hans Ólöfu Eiríksdóttur
á Beykjum, og Friðrik þorsteinsson og konu
hans Ólínu K. Árnadóttur á Vatnsenda, er
hvorutveggju hafa reynzt mjer í öllu. bæði
nú og fyrri eins og beztu foreldrar. Mjer
er eigi unnt að segja hvað mikið, eða verð-
leggja, allt pað er pau hafa mjer hjálpað og
gefið, en get pess eins, að pau hafa i einu
og öllu, leitast við af fremsta megni, að
gjöra mjer og minum, lifið ovo ljettbært og
ánægjusamt sem kostur er á.
pá verð jeg og að geta peirra manna,
er einkum óg sjer í lagi ljetu mjer í tje,
alla mögulega hjálp og huggun, í hinum
pungu veikindum mínum; pegar jeg um há-
vetur varð að yfirgefa heimili mitt, konu
mína og börn, til pess að nálægjast hinn
góðkunna hjeraðslækni vorn herra Helga
Guðmundsson á Siglufirði, og kom jeg mér
fyrir fyrst um tíma hjá prestinum par, sjera
Skapta Jónssyni, og síðan hjá herra Jóhanni
hónda Jónssyni á Siglunesi. Hjá pessum
mönnum dvaldi jeg meðan jeg var undir
umsjón læknisins, alls í 5 vikur, og naut
allan pann tíma hinnar heztu umönnunar
og aðhlynningar á allan hátt, sem framast
má verða; og tóku peir ekki einn eyri fyr-
ir pað, Sömuleiðis gaf læknirinn mjer: eigi
að eins alla sína fyrirhöfn, heldur líka öll
pau meðöl, er jeg brúkaði um tjeðan tíma,
og talsvert af meðölum, með mjer, er hann
áleit mjer nauðsynleg, pá er jeg fór heim
aptur, nokkurnveginn að mjer virtist alheill.
Við petta tækifæri skaljeg ekki heldar láta
hjálíða að minnast hins mikla velgjörðamanns
mins herra verzlunarstjóra Snorra Pálsson-
ar á Siglufirði. sem í ollu hefir komið fram
— frá pví fyrsta við kynntumst — mjertil
banda eins og bezti vinur og bróðir i orði
og verki, og ávallt reynst mjer bezt pá mjer
hefir legið mest á.
öllum pessum ofangreindu göfuglyndu
ágætismönnum, vottajeg hjer meðmittinni-
legast hjartans pakklæti og bið hrærður í huga
hinn algóða og almáttuga gjafarann, að um-
buna peim ríkulega allar mjer veittar vel-
gjörðir, pá er peim mest á liggur, og á pann
hátt sem hann_ sjer peim bezt henta.
Bakka í Ólafsfirði 18 marz 1880.
Grimur Eiriksson.
Eigandi og ábyrgðarm.: líjörn Jónsson.
Prentsmiðja Norðanfara. B. M. Stephánsson.