Norðanfari - 31.01.1883, Blaðsíða 4

— 110 —
mjðg óánægju sfna í ljósi við mig útafþvíað
tveir menn er þær álitu ekki jafnt sjer þurfandi
væru búnir að skera utan af hausbeinum
hvalsins talsvert af góðum og óskemmdum
mat. • - þessir tveir menn voru landsetar og
nágrannar matarþurfa — og báðu mig jafn-
f'ramt að reyna að útvega sjer eitthvað þess-
háttar, en þá var svo langt farið skurdinum
að önnur bcin var þá ekki um að gjöra, er
nokkuð var til muna eptir á af óskemmdum
mat, fann jeg því þá þegar Árna hreppstjóra
Jónsson á |>verá er að miklu leiti stóð fyrir
skurði, og að nokkru fyrir skiptum og sölu
hvalsins, og átti tal við hann um ýmislegter
að skiptum laut m. fl. minntist jeg þá á við
hann hvort hann hefði leyft fyrnefndum mönn-
um að skera nokkuð af beinum hvalsins, og
kvað hann nei við; en þar eð mjer var eink-
ar annt um að öllum, einkum þeim fátæk-
ustu væri gjörð nokkur úrlausn sem því mið-
ur eigi gat þö orðið til muna, þar hvalfiskur
þessi var, sem kunnugt er, heldur lítill, enn
fólk margt er að sótti, þá hlutaðist jeg til
bæði við hreppstjóra Árna og aðra er með
áttu, að ekkjur þessar hinar nýnefndu fengu
Vs Því er tjeðir menn voru heimildar lítið
búnir að kritja sjer, sem þær og þáðu fegin-
samlega. En eins og sjá má af hinum um-
rædda greinarstúf hefur vesaling3 Matarþurfa
mjög gramist það að þessir tveir skjólstæð-
ingar hans skyldu verða að missa nokkurn
part af ómeti þessu er hann svo kallar, jeg
get naumast skilið í því hve óvenjulega sárt
honum tekur þetta, nema ef heimuglegur
samningur hefði verið áður gjörður milli ná- !
búa þessara, að allir skyfdu jafnan hlut frá
borði bera þá til nautnar kæmi, og er það
líkara til eptir öllum kringumstæðum að
dæma, að eiginhagur hafi þar á einhvern hátt
vakað fyrir, heldur enn hitt, að hann með
grein þessari hafi ætlað að seðja löngun sína
með því að reyna að kasta bletti á aðgjörðir
míuar á optnefndri hvalfjöru í augum al-
mennings, þar hann hefir þó hlotið að leiða
sjer i grun, að honum með því að gjöra tíl-
raun til að sverta mig, mundi lítið ávinnast
með að gjöra sjálfan sig bjartari, þótt hann
að einhverju leyti kynni að þurfaþess með.
Að svo mæltu sendi jeg þessar fáu lín-
ar frá mjer, treystandi rjettu áliti allra sann-
gjarnra og rjettsýnna manna.
Ritað í desember 1882.
Björn Jónsson.
F r j e 11 i r i n n 1 e n <1 a r.
Úr brjefi úr Mjóafirði 13/t — 83.
«Vorið ogsuinarið, semleið, vareitthvert
hið bágasta, sem menn muna, bæði til lands
og sjávar. Fyrst lá ísinn við fram eptir
öllu vori; varla kominn gróðrarlitur á tún
aukheldur í úthaga um vanalegar fráfærur,
svo þær urðu víða viku til hálfsmánaðar
seinna en vant var, og mig minnir í hörð-
ustu plázum eigi fyrri, enn í 12. viku sumars.
Töður hjá mönnum urðu víða sára litlar;
útheyskapur viða hjer alls enginn. Sumir,
6em vanir eru að fá 60—70 hesta af útheyji
fengu ekkeit; alltaf var sami norðvestan
næðingurinn. Eiski- og síldarafli var tregur
og haustaflinn brást algjörlega. Margir Norð-
menn voru hjer að vanda við síldarveiði og
fengu freinur lítið; flestir þó dálítið. J>eir,
sem bezt öfluðu fengu um 4000 strokktunnur
og minnst 500. Hinir þar á milli. Menn
eru hjer gengnir í fjelag við eitt Norðmanna-
fjelag, svo helmingurinn af þvi er innlend
eign; það aflaði fremur vel, eptir því sem
um var að gjöra í surnar. Menn lóguðu hjer
mjög skepnum sínum í haust, svo að fjártaka
varð afarmikil á Seyðisfirðí. Bezta kjöt varð
22 aura og niður eptir 18 og 15 aura.
J>ó vel hafi verið lógað, er hætt við að margir
hafi sett voðalega á í haust. Veturinn hefir
líka verið mjög snarpur fram yfir nýár, en
rjett upp úr nýárinu kom hláka og blíður
bati, sem enn helzt með sunnanátt.
Slysfarir hafa margar orðið, einkum í
vor á norskum síldveiðaskipum. Hjer í Mjóa-
firði rakst gufuskip «Rash» að nafni á ísjaka
og brotnaði á það stærðargat, svo það naum-
lega komst til lands; ruggaði við marbakkann
lijer um 1 klukkutíma, og þegar það var
orðið fullt af sjó, valt það út af og lengst
út í fjörð og stansaði 200 faðma frá landi á
47 faðma dýpi; það kúrir þar með öllu sem
í því var, hjer um 130,000 kr. virði, því
það var hlaðið með verzlunarvörur, kornvöru,
kaffi, sykur og margt fleira, dálitlu varð náð,
og var það selt á uppboði fyrir einar 1400
kr. J>að er sárt þegar skip farast svo og eng-
inn hefir neitt af, og er það nú einkum
þegar þau skip eru fermd matvöru og menn
kannske bjargarlausir fyrir. Bátur fórst með
2 bræðrum á, út af Loðmundarfirði í sumar,
var kennt um það ofhleðslu. J>eir hjetu Guð-
mundur og Friðrik Einarsynir, báðir röskvir
menn; annar kvæntur. J>e3sum sama Frið-
riki bjargaði Jón Sveinsson frá Elliðavatni,
tveim sumrum áður af báti, sem hvolfdist
undir houum og öðrum manni í sunnanroki
á Seyðisfirði, og get jeg um þetta bjer, af
því jeg hef hvergi sjeð þess getið í blöðunum,
og er þó verðugt að geta slíks*.
Úr brjefi úr Skagafirði 22/, — 83.
— «Ekkert markvert er að frjetta hjeð-
an úr firðinum. Yeðráttan er mjög góð og
jörð mjög snjólítil, því að síðan á nýári hafa
verið þýður og suðvestan vindar. J>að er dýr-
mæt Guðs gjöf, því að allt of illa munu flest-
ir hafa sett á hey sín. í sumar heyjaðist
með langminnsta móti, sem gamlir menn
muna. Forði manna handa bjargræðistofni
sínum var því sára litill, og allur þorri manna
varð að lóga fje sínu og kúm meira en góðu
hófi gegndi sökum fóðurskorts. Fóðurkorns-
gjafirnar frá útlönduni komu sjer því sjer-
lega vel í haust í þessum fóður-vandræðum,
svo að menn yrðu vissari með að halda þeim
stoíni, er eptir lifði. Fóður-vandræðin voru
almenn um sýsluna og því sýndist ekkert
rjettara mcð útbýting gjafanna en það, að
láta þær ganga sem almennast yfir eins og
gjört var, eða gefa hinum skepnufleiri kost á
að fá af þeim, einkum með tilliti til þess, að
kornvöruskortur er alvanalegur á Sauðárkrók
árlega, Sumir, einkum hinir fátæku, hafa
skilið svo gjafirnar, að þær væru ætlaðar þeim
eingöngu; en það virðist einber miskiln-
ingur, nema að því leyti sem þeir hafa
orðið fátækir og bágstaddir sökum
hins bága tíðarfars í sumar er leið.
j Mjer getur eigi annað skilist, eu gjafirnar
hafi verið gefnar eingöngu til að bæta úr þeim
j bágindum, sem harðærið veldur, en alls ekki
j fátækt á annan hátt. En sannlega er og rjett,
' að auka með þeim bjargræðisstofn slíkra bág-
| staddra manna, sem víða mun verða gjört.
i Menn mega bera þakklátan heillahug til hinna
mannkærleiksríku og veglyndu gefenda».
— Með mönnum, sem komu hingað að
j austan 26. þ. m. úr Mjóafirði og Norðfirði,
frjettist að Hallgrímur póstur Ólafsson hefði
[ verið 19 daga á leiðinni austur, og að hann
j ætti að snúa til baka aptur frá Seyðisfirði 26.
þ. m. Eptir sama áfiamhaldi ogaustur, ætti
I póstur að vera kominn hingað 14. febr. s. d.
og norðanpóstur á að vera kominn hingað apt-
ur að sunnan.
f 28. þ. m. frjettist hingað með mönn-
um að vestan, að herra Jón landritari ætti
að vera dáinn. Hann hafði verið staddurhjá
landlækninum og þeir síðan báðir gengið í
hús landshöfðingjans, en þá allt í einu komið
á Jón óráð, er þó rann af honum aptur. svo
að hann um kvöldið háttaði að sjá heilbrigður,
en morguninn eptir 4. þ. m. fannst hann í
rúminu örendur. — Einnig hefir frjetzt, að
eldur ætti að vera uppi, en hvar, hefir ekki
frjetzt hingað.
Auglýsingar.
508®“ J>eir, sem jeg á skuldir lijá óska jeg
að vildu sýna mjer þá velvild, að greiðamjer
þær, svo fljótt, sem hverjum þeirra er unnt,
og helzt í þessum mánuði. J>eir, sem hvorki
hafa ráð til að borga með peningum, ávísun-
um eða innskript í reikning minn, þá með
tólg, vel verkuðu smjöri, hörðum fiski eða
vorull.
Akureyri, 30. janúar 1882.
Björn Jónsson ritstj. Nf.
Óskilakindur seldar í Skútustaðahrepp
1882.
1. Hvítur lambhrútur, mark: Sneitt framan
hægra, stýft vinstra.
2. Hvítur lamblirútur, mark: Stýft biti
aptan hægra, sýlt, bragð apt. vinstra.
3. Hvítur sauður veturgamall, ferhyrndur,
mark: Sheitt apt. tvístýft fr. vinstra.
Gautlöndum, 31. desemb. 1882.
Jón Sigurðsson.
Marklýsing á seldu óskilafje í Skriðu-
hrepp haustið lis82.
1. Hvítkollótt ær vturgömul, mark: Tvi-
stýft framan biti aptan hægra, sneitt
framan gagnbitað vins'tra.
2. Hvítur lambhrútur, mk.: Stúrifað lögg
fr. h., stúfrifað lögg apt. v.
3. Hvitur lambgeldingur, mk.: Tvistýft
og biti fr. h., hálftaf apt. v.
4. Hvít lambgimbur, mk.: Stýft og hragð
apt. h., tvístýft fr. bragð apt. v.
5. Hvítur lambhrútur með sama marki.
6. Hvit lambgimb. mk.: Fjöður fr. bt. a. v.
7. Hvit ær fullorðin mk.: tvístýft fr. fj. a.
h. stýfður helmingur fr. biti apt. v.
8. Hvit ær fullorðin mk.: tvistýtt fr. fj. a. h.
hvatt vaglskorið apt. v. Brennim.’ J E.
9. Veturgömul ærmk.: tvistýft fr. h. heil-
rifað fj. apt. v. Brennimerkt. G J S.
10. Hvít lambgimbur, mark: Sneiðrifað
fr. biti apt. h. sneitt apt. v.
Rjettir eigendur kinda þessara meiga
að frádregnum kostnaði öllum, vitja and-
virðis þeirra til undirskrifaðs fyrir næstu
fardaga.
Hrauni 4. janúar 1883.
Jónas Jónatansson.
Næstliðið haust, komu fyrir í fjárskila-
rjett Saurbæjarhrepps 2 lömb með rjettu
fjármarki mínu: Miðhlutað hægra og stúf-
rifað vinstra. En þar eð lömb þessi eru
ekki mín eign, þá skora jeg hjer með á þann,
er sannað getur þau eign sína, að vitja and-
virðis þeirra til mín, að frádregnum kostnaði,
og semja um brúkun marksins framvegis við
mig.
Miklagarði í Eyjafirði, 15. janúar 1883.
Friðrik Kristinn Abrahamsson.
Eigandi og ábyrgðarm.: Bjflrn Jónsson.
Prentsmiðja Norðanf. B. M. Stephánsson.