Norðanfari - 06.12.1883, Side 1

4
22. ár.
Ákureyri, 6. deseniber 1883.
Nr. 51.—52.
Sveinn prófastur Nlelsson.
(f: 14. ág. 1801, d: 17. jan. 1881).
1.
Stóð jeg við ströndu sæbratta
og starði á sjóinn;
bárurnar beljuðu grimman
og brimgarða-löður,
og fjellu með frekasta afli
að fjallháu bjargi;
löðrungar dundu þar drjúgum;
dunaði í öldum.
2.
Enn póað bólgnuðu bárur
og brimgarða-löður,
hót eigi hreifði sig klettur,
enn hristi þær af sjer.
Hann hirti ekki um hljóðin og lætin,
enn hjelt sjer upprjettum
unz bylgjurnar bærðust ei lengur
og bárust til djúpa.
3.
þannig var hann sem er horfinn
úr heim og er dáinn;
Sveinn Níelsson stóð einn á storðu,
honum stjökuðu margir;
sem bjargið, hann bifaðist elíki
pótt bragnar hann, líttu ;
liann gnæfði við himni yfir hölda,
er hreittu á hann lasti.
4.
Hann vissi sem var og sem reynist,
að vondir menn dæma,
enn Guð einn sjer gjörvast í leynum
og geldur þar eptir.
Misjafnt er mannanna álit
og mest af pví ranglátt;
enn hann sem er einn yfir öllu
ódrengi pekkir.
5.
Veistu, hvað vinatta gildir?
viltu sjá hagleik og lærdóm?
þekkirðu prekið einbeitta
og próttinn sífelda ?
Sjáðu pá sameining þessa
hjá Sveini vel skarta.
Og hvað ertu sjálfur er sífrar
svartri með tungu?
Par nú vel, vinurinn mæti,
er veittir oss ungum
fræðslu og fróðleik svo margan
að fremst að því búum.
Blunda pú lágu und leiði,
unz lífsfaðir sendir
árdögg á eilífðar morgni
á pað, og rístu af dufti!
í>. J.
í Agústmánuði p. á. andaðist á ísafirði
ungmennið Guðmundur Ágúst Guðmundsson
írá Mýrum í Dýrafirði, skólapiltur af Möðru-
vallaskóla. fæddur 1. Agúst 1865. Hann var
efnilegt og ástríkt ungmenni og var bráðgjör
að öllum bæfilegleikum, og var hans sárt
saknað af öllum, sem pekktu hann, en sér-
staklega af móður hans, sem var ný orðin ekkja
og átti hann einan barna, og af skólabræðr-
um hans, sem kveðja hann með eptirfylgj-
andi minningu:
Eyrst allt mannkyn hér í pessum heimi
Helgað sama föðurnafni er,
Er ei von að viðkvæm lijörtu geymi
Vininn látna, er alla dró að sér?
Er ei von, að æsku hjörtun brenni,
Er sá dó, sem flestum kærstur var
Sem var efni í ástríkt göfugmenni
Og pessi frækorn sér í hjarta bar?
Óvænt varst pú lagður undir leiði;
Ejós guðs skoðar bráðgjör andi pinn;
í»ú ert nár á þínu æskuskeiði,
|>ú sem varst svo snemma fullroskinn;
Jtur björk í æskublóma varstu,
XJng og björt þín göfga karlmanns sál,
Einkunn góðra íslandssona barstu,
Öflugt hjarta laust við fánýtt tál.
Grát ei, móðir, yndið fyrri ára;
Yíir dauðans skuggatakmörk sjá;
Verum ei í vonarleysu tára;
Verpur eilífð geislum sorgir á.
Kæri bróðir! hví varst pú burt hrifinn
Heimi úr, sem gazt hér unnið dáð?
Hví skal syrgja? Horfum uppí hifinn
Helja, pú ert drottins vísdómsráð.
Titra dögg á látins vinar leiði,
Ijóina vorsól grafarskugga á,
Vorsins gróður blómaskraut par breiði;
Blíði Zepbýr! dreilðu poku frá. —
Ear pú, vinur! heill til betri heima,
Hjarta þinna bræðra snortið er;
J>ína minning pínir vinir geyma, —
J>ú ert liorfinn, en pig elskum vér.
Hjálmar Sigurðsson.
Biturt er élið
Sem blóunið unga
Nístir á vori
Svo nábleikt hnigur;
Beiskur er dauðinn
Sem beztu vini
Tekur frá oss
A æskuskeiði. —
Þú. sem varst einn
Af pjóðar vorrar
Sonum, er hennar’
Sóma unna,
Er sást live marga
Menntun skortir —
Ert nú falinn
Foldar sverði.
Harmdauði varstu
Horfni bróðir!
Öllum pínum
Œskuvinum
Og harmdauði varstu
Hreldri móður
Sem pér öllum
Unni heitar.
— 104 —