Norðanfari - 09.07.1884, Blaðsíða 4

— 40 —

]>á brátt aptur með eitt laufblað af Sölei
og fjekk peim sem á þúfunni sat; og átti
pað að merkja 10 krónu gullpening, og petta
greiddi hann fyrir sinn yeikabróður- Allt-
af var pessi harðstjóri jafn-hastur og kald-
hrjóstngur til flest allra, og pakkaði engum
fyrir pó peir fengi honum mikla peninga
og hótaði peim afarkostum, opt sagði hann :
„Engi frestur veittur“! og: „jeg skal troða
vkkur með skrápskóm að ári“! og: „jeg
skal taka lögtak hjá ylckur fyrst pið vóruð
þeir amlóðar að koma ekki með alla pá
peninga sem ykkur bar að greiða mjer, tíl
mín í dag“. |>á sögðu peír: „Nær ætlar
pú að koma að taka lögtakið“ ? Hann
svaraðí: „Eins og pjófur á nóttu“. J>á
sögðu peir sin á milli *. „Hvaða erindi mun
næturþjófuriun eiga? að stela, spilla og
drepa. f>egar á pessu gekk nú fyrir hon-
nm r.ð velja peim hin ókurteisustu orð og
átölur, með fremur stirðu málfæri, og var
að rína niður í kúfforts lokið, og rita með
blýantinura, og allt virtist honum fara frein-
ur stirðlega. J>á færðu peir sig nær hon-
um með stillingu og alvörugefni; og sögðu
með voldugum rómi að hann skyldi vikja
úr pessu sæti! því pað sæmdi ekki kristuu,
yíirvaldi, að koma fram á opinberum stað í
embættisstöðu, eins og hann hefði nú kynnt
sig par í dag, i pvi sveitaríjelagi sem væri
eitthvert hið bezta í hans umdærai, og pað
skyldi hann vita, að fyrir honum, i þessu
skaplyndi hans, bæri peir alls enga virðingu
og þeir væri alls ekki hræddir við bann,
heldur muudi hann verða fyrir almennri
fyrirlitningu fyrir það hvernig hann hefði
komið par fram í dag. Og pað hefði verið
einas'ta fyrir hlýðnisskylduna við landslögin
•ax liann hafði f'engíð hjá peim nokkurn pen-
ing, fvrri en hinn síðasta dag áður en harm
hafði bigaleyti til að taka lögtakið hjápeim
rje'tt til pess að vita hvort hann yrði sá asni,
að taka lögtak fyrri en í lögum væri leyft
pað liefði honum verið maklegt, fyrir pau ó-
sæmilegu, og heiðvirðu yíirvaldi ósamboðnu
orð og atlot, sem helditr hefðu átt við villta
skrælingia eu siðað fóllc, og pó hvergi átt
að eiga sjer stað, og sízt pegar engir hefði
i möti að borga allt upp í topp innan lítils
tima. Að svo mæltu gekk einn peirra að
lionum með alvörugefni og studdi við öxl
hans og vísaði honum á dyr, og lypti hon-
um upp af þúfunni. þá sagði annar úr
peirra hóp: „það sæmir ekki á okkartim-
um, og í okkar friðsama sveitarfjelagi að
jrjöra slíkt þó hann haíi unnið til pess, pá
sæmir oss betur hógværðin. Látum oss
heldur sjá hvaða mælir hann fyllir til að
bera oss framvegis“.
(Framhaíd).
K y e ð j a.
Um leið og jeg fyrir fullt og allt skd
hjer við hina ógleymanlegu átthaga mína að
sýnilegum návistum, finn jeg mjer skyldt itð
kveðja pá og alla vini mína og kunningja
opinberlega að skilnaði með innilegu pakklæti
iyrir undanfarnar velgjörðir og vinahót. Mjer
fer nú líkt og peim manni er staddur er við
straumharða vatnsiðu, og liorfir á hinn ægilega
streng er fyrir neðan er, en sjer visna skóg-
argrein berast með strauminuin æ firaðara og
hraðara fram að því takmarki hvar straumið-
an tekur aðra stefnu og verður aptur lygnari.
En hvert rnun nú hin visna greinin ná pang-
að eða mun hún festa sig á gljúfra snös, eða
millum steina, hver getur sagt pað með vissu?
það var aldrei ætlun mín eða ásett ráð, að
fara burtu frá hinni ástkæru gömlu fósturmóður
og pað sizt á efri úruia. |»yi endurruinuiug
hins liðna lífs með sínum björtu og skugg-
sælu dögum, er svo djúpt er innrætt hjarta
mínu og huga að hún fylgir mjer hvervetna
og skilur aldrei við mig, fyr en augun bresta
og hjartað hættir að slá, en. jeg sje hjer eins
og í svo inörgu öðru liönd drottins, er hann
útrjetti fyrir öndverðu og sagði: c.verði .og
það varð, hann skipaði og svo stóð það par»
það er pví föst skoðun mín, að pessi ráíja-
breytni mín að fara hjeðan, og yíirgefa hjer
allt er hjer batt hug og hjarta initt við sig
liún sje runnin frá tilhlutun hinnar alvísu
stjórnar er stýrir í alheimi í stóru sem smáu,
mönnunum til bezta, pó þeir opt og eiuatt
sökuin sljógskyggni sinnar og vanpekkingar,
ekki sjái höndina sem leiðir pá, og augad sein
allt af gætir að þeim, heldur pakka sjer sjálf-
um lífsheill sína, en örvinglast, pá hún mis-
heppnast.
Láið pið mjer pví elcki kæru vinir og
kunningjar þessa lífsbreytingu pví hún er
gjörð ,af yfirlögðu ráði með óbilugu trausti
til Drottins, að hvað sem hann lætur mjer
nú að höndum bera, hvert heldur harm æða
hagnað sorg eða gleði. J>á sjái hann mjer það
hagkvæmast minni andlegu velferð. Jeg hygg
nú að flytja hjeðan ogtil ástkærra skyldmenna
minna og vina í Ameríku, er ætla að taka
mig að sjer og gera ætikvöld mitt svo blítt
og rólegt sem auðið er, en hvert jeg næ pvl
takmarki að verða þessa aðnjótandi, er Guði
einum ljóst en mjer hulið, en jeg treysti hon-
um og kvíði engu.
Jeg kveð ykkur pá hjer með, alla vini
mína og kunningja, alla sem á einhveru hátt
hafið gjört mjer lífið blítt og þægilegt, og
óska ylckur blessunar og náðar Guðs á hæðum.
Minnist mín til góðs, eins og jeg vil minu*
ast ykkar nú og jafnan.
Jeg kveð pig SvarfaðardalUr! sveitin mín
fornfræga og tignarlega, með hinum risavöxnu
fjallatindum pínum er minna á fornaldarfrægð
frelsið og inanndáðina. Iíjá pjer og börnum
pínum hetí jeg dvalið hátt á annan tug ára,
hjá pjer hef jeg liðið súrt og sætt, er jeg
hirði eigi hjer að nafngreina; hjá pjer hefi
jeg af alvöru leitast við að sá Guðkynjuðu
menntafræi í hjörtu hinna ungu óspilltu sálna,
en af pví jeg hefi pví miður opt orðið var
við pyrna innanum sem vilja spretta upp með
og kæfa hitt niður, sem inest eru áhrif af
spilltum aldaranda pá hefjeg pá von til Guðs,
uð áminningum mínum muni þó ekki að öllu
gleymt verða og þess vil jeg biðja Guð af
lijarta, svo að við mættum öll á síðan sjást í
sæila heitni, og enginn glatist afþeiin, erjeg
hefi gefið hina fyrstu leiðbeiningu til Guðs-
ríkis, og ykkar vil jeg minnastí bæuum min-
um að svo megi verða. Já verið þid öll
blessuð og sæl mín kæru börn, hvar helzt
sem eruð, sem tilsagnar hafið notið hjá nijer
og látið ykkur æ af alefli hugfast að taka
framförum í öllu góðu, svo pið getið orðið
fagrar greinar á blómi pví er bera slcal eilif-
an ávöxt og nytsamir borgarar í maunfjelag-
ínu, og sannir bjálparmeun hinnar aðprengdu
gömlu fóstunnóður olckar állra, er jeg kveð
nú síðast að skilnaði með saknaðartárunr elsku-
legri endurininningu, og peirri lijartans ósk
niinni til Drottius að hann blessi öll börn
hennar, og greiði þeim rjettan veg til sannra
íramfara í öllu góðu og nytsamlegu henni til
aðstoðar en sjálfum peim til andlegra ogtím-
anlegru heilla og hamingju, um ókomnar
aldir.
Jónas Jónsson.
b a r n a k e n n a r i.
Frjettir,
Mikil tíðindi frá Norvegi,
Óskar Norðmanna og Svía konungur hefir
ioksins orðið að láta undan Norðniönuum og
varð sættum ákomið milli hans og peirra ineð
skilmálum pessum: Kouungur lofar að sam-
pykkja nýtt frumvarp utn að ráðherraruir fái
pingsetu. Hann lofar að vísa Irá völdum hin-
um nýju ráðgjöfum og taka sjer aðra nýja
par á ineðal tvo vinstrimenn. Hann lof'arað
greiða norsku skotfjelöguuum styrk þann er
þingið hafði veitt þeiin en sem hann var bú-
inn að neita. Hann lofar að staðfesta hrepp-
stjórakosuingarlög sem hann áður var búiun
að neita tvisvar.
Breyting sú er gjörð verður með því að
í'áðherraruir fái pingsetu er breyting á grund-
vallarlögum eða stjóriiarskrá Norðmauua. En
stælan milli kouungs og pjóðar lcorn einmitt
út af pví, að óvíst þótti hvort konungur hefði
takmarkalaust neikvæðisvald í stjórnarskrármál-
um, en í öllum öðruin piugmálum er nei-
kvæðisvald hans takmarkað. En samt pótt
konuugur loii að sampykkja frumvarpið um
pingsetu ráöherranna pá er enn þá «óútkljáð
spuruingin um, hvort pingið geti breytt
stjðniai'skránui án konungs sampykkis*.
(Meðfram eptir þjóðólfi).
Nýlega hefir líka heyrst eptir lausum
munnlegum frjettum, ad konungur Norðmanna
hafi afsaluð sjer öllu takmarkalausu
neikvæðiSvaldi einnig í stjóru-
arskrármálefnum.
Sje petta nú satt, þá (og enda þótt eigi
væri svo, pví mikil breyting e r ákomiu á
hag Norðinanua) má það heita einhver liinu
mesti viðburður í sögu keimsins á nýjustu
tíinum! |>að sýuir hvaða kjarkur og dáð er*
í Norðmönnuui. G. H.
Ur brjefi af Seyðisfirði
Biudindistjelag Seyðfirðinga: Tala fje-
lagsmanna mun nú komin hátt á 2. hundrað
manna og eykst allt aí, má svo aðorðikveða
að allur porri ungra manna hjer í firðinum
sjeu bindindismenn, og er slíkt fögnuður og
vonandi að menn sjái æ meir og meir, hví-
líkur ófögnuður drykkjuskapur er. — |>að
verður nú annars slcarð fyrir slcildi í fjelag-
iuu við burtför sjera Jóus Bjarnasonar, sem
mest og bezt hefur stuH það með ráðum og
dúð, eins og haun líka hveivetua kefir kom-
ið fram, sem hinn nýtasti og bezti maður,
enda mun líka flestum, sem af honum og
konu hans höfðu kynni, pykja mikil eptirsjá
í peim úr fjelaginu.
Okkur íslendingum svipar til Dana, með
það, að okkur helzt ekki stundum á hinuiu
beztu mönnum okkar, og muu pað fyllilega
sunnast hjer*.
Úr brjeti úr Bæykjavik d. 28 f. in.
«Heilbrigði almenn, ágætur grasvöxtur.
Hroðaleg og úrkotnusöm veðurátta. Sárlítill
íiskiafli*. i
Síldarveiði á Akureyri og Oddeyri frá
pví í maí og til júnímánaðarloka 1884: Eje-
lagið «Eyfirðingur», sem fierra verzlunarstjóri
E. Laxdal ræður fyrir, liefir aflað 1200
tunuur af stórri hafsíld og 400 tunnur af
spiksild, en herra konsúll verzlunarstjóri J.
V. H a v s t e e u í saralögum við 2 norsk
síldarveiðafjelög um 3ö0 tunnur af stórrí haf-
síld og 200 tunnur af spiksíld.
Eigandi og ábyrgðarm.: lijörn Jónsson.
Prentsmiðju Norðanfara.