Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Blaðsíða 13

13
lægt ofninum, sem enginn eldur var í, stóð lítill piltur,
hér um bil sex ára gamall, og bað um brauð. Móðir
hans ansaði honum ekki, en eptir skamma stund bað
hann aptur: «móðir mín góð, gefðu mér eitthvað, hvað
lítið sem það er, eg get ekki þolað hungriðn. Móðir-
in gaf honum dálitla sneið af brauði og sagði: »Eg
þurfti þess handa henni litlu systur þinni; en eg er
hrædd um, að hún þurfi ekki lengur á neinu að halda«.
Litli Ilans (svo hét drengurinn) greip brauðsneiðina með
ákefð, en skilaði aptur helmingnum handa veika barn-
inu. Skömmu síðar kom húsfaðirinn, og var hann bæði
magur útlits og dapur í bragði. »Yið eigum bágt,
Theresa mín«, sagði hann við konu sína, »egheíistað-
ið á torginu með hjólbörurnar mtnar í allan dag, og
ekki getað unnið mér inn einn skilding«. Litli Hans
spurði: »komstu ekki með neitt handa mér að borða?»
En faðirinn var svo alvarlegur á svipinn, að pilturinn varð
hræddur, og sagði: »Egskal ekki spyrja aplur«. Föð-
urnum varð nú litið á veika barnið, og varð hann frá
sér numinn af sorg. Loksins sagði hann: «eg get nú
ekki tekið annað til bragðs, en að selja hjólbörurnar
mínar».
Það er siður í Antwerpen, að á hverjum föstudegi
er haldið nokkurskonar uppboð á markaðstorginu, og
þangað koma menn með hvað eina, sem þeir vilja selja.
Fátæki maðurinn fór nú með hjólbörur sínar, og beið
þangað til að honum kom. En svo vildi til, að tvær
ungar höfðingsmeyjar áttu leið þar hjá í sama bili, og
þar þeim brá við, að sjá sorgarsvip þessa manns, námu
þær staðar hjá honum, og hlýddu á, er hann sagði ein-
hverjum nábúa frá raunum sínum. í’ær ráðguðust nú
hver við aðra, og keyptu hjólbörurnar fyrir níu ríkis-