Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Blaðsíða 10

10
hverju blómi. Þannig hafði hann einu sinni heyrt mig
halda ræðu, sem eiginlega var ætluð unglingum; eg
hafði lesið upp sálm, sem ldjóðar um trúna á Iírists
friðþægingu, og beðið þá að læra hann, til þess ætíð að
geta haft hann í minni, sem bar syndir vorar og af-
rekaði oss eilífa sáluhjálp. Að fám dögum liðnum kom
liann til mín og mælti: «eg erbúinn að læra sálminn».
i'Hvaða sálm?» sagði eg. uí’ann, sem þér réðuð ung-
lingunum til að nema», svaraði hann; «eg liugsaði, að
væri hann góður fyrir þá, gæti hann ekki skaðað mig;
á eg að láta yður heyra hann?» Og síðan byrjaði hann
á sálminum, eu þegar hann kom aptur í 8. versið fór
rödd hans að skjálfa, og í 4. versinu, sem fagurlega
lýsir sálarinnar hvíld í honurn, sem hefir borið syndir
vorar á krossinum, fór hann að gráta, svo hann varð
að hætla. fað var sálarfriður hans sjálfs, sem sálm-
urinn lýsti, sá fríður sem hann hafði fengið eptir mörg
syudar- og ófriðar ár.
Eg hefi áður sagt frá, hvernig hann reyndi til að
útvega mönnum sínum þekkingu á guðsorði í heilagri
ritningu. En kristilegt vandlæti hans lét hann ekki
nema staðar við þetta, og næst því að efla sína eigin
útvalningu, var honum mest um það hugað, að útbreiða
þekkingu á guði og leiða sem flesta á guðs götu. Hann
útbýtti mörgum biflíum og guðsorðabókum, og var liug-
vitssamur í því, að finna upp ráð til að útbreiða þær.
En það er svo sem auðvilað, að hann fékk opt að
reyna, að heimurinn launar slíkt með vanþakklæti.
Þannig var því varið þá daga, sem hann, eins og siður
er í Pétursborg, átti fund með félagsbræðrum sínum
til að ræöa iðnaðarmálefni, því að hann vildi líka nota
þessa fundi til að útbreiða guðsríki, og beiddi mig þá