Baldur - 07.09.1868, Blaðsíða 2

50
Naumast er messan úti, fyrr en hinn rjett-trúaði lýðurgerir
áhlaup á líkbörurnar, þar sem skurðgoðið (sem á að tákna
Krist!) liggur á. Kyrkjudyrnar eru sprengdar upp með
sköllum, braki og óhljóðum; pappírsenglar sveima í lopt-
inu (— líklega til búnir á líkan hátt og flugdrekarnir í
galdrakverinu! —); pappírsluktir eru hengdar á langar
stengur; með þær ryðjast menn inn í kyrkjuna, taka lík-
börurnar á herðar sjer og bera þær urn kring í bænum
með hræðilegustu óhljóðum. Sumir blístra, sumir gera
lófaskelli, sumir syngja sálma, sumir klámvísur, sumir guð-
lasta, sumir hljóða, bölva, æpa, hrína, skrækja og belja!
Iíomi nú þessi hátíðlega prósessía að takmörkum annarar
sóknar, þá brýzt út gríska öfundsýkin, ef mönnum þykir
skurðgoð grannsóknar sinnar skrautlegar búið, en sitt eigið;
þá kasta þeir úr hinni sókninni mold, saur, grjóti og öll-
um óþverra á eplir líkbörunum, og reyna að ata og sví-
virða líkklæðin í orði og verki; þá kalla þeir á eptir lík-
fylgdinni: »Fussum! svei! skítaræflar — saurdulur —
pissuriurU Á laugardaginn gengur líkt á! Vjer viljum
eigi taka upp þá lýsingu til orðlengingar. Allt fer fram á
sama hátt og fyrra daginn, nema öllu viðbjóðslegar.
Svo kemur páskanna sá «hinn Ijómandi dagur», end-
urlausnardagur maganna — hvervetna er eldað, soðið og
steikt. Sjónarleikurinn heldur á fram í kyrkjunni. Einn af
prestunum, sem leikur Iírist, byrjar romsur sínar fyrir utan
kyrkjudyrnar og vill inn ; annar prestur, lagsbróðir hins,
stendur i kyrkjudyrum; það má nærri geta, hver munur sje
á búningi þeirra, því að þessi á að tákna djöfulinn; hann
skellir í iás fyrir Kristi; loksins eptir langan barning og
TRÖLLAFOSS.
............I*egar jeg vaknaði var komið að sölar-upprás.
Jeg var ekki lengi að klæða mig, enda eru krakkar ekki
vanir að vera það, þegar eitthvað á að lofa þeim að fara
snemma morguns. En það voru því meiri býsn um mig,
sem það hefir ávallt fylgt mjer, að jeg hef þótt lengi að
klæða mig, og gott hefir mjer þótt að sofa á morgnana.
En í gærkvöld sagði pabbi minn við mig, þegar jeg fór að
sofa: »Ef þú getur vaknað og klætt þig svo snerama á
morgun, Sveinn litli, að þú náir mjer í rúmi, þá skal jeg
lofa þjer með mjer á morgun upp að Trölla-fossi og sýna
þjer hellinn, og allt, sem þar er fallegt að sjá; en pass-
aðu að vakna nógu snemma!» Jeg hlakkaði mjög lil að
sjá hellinn og Trölla-foss, sem jeg hafði heyrt svo marg-
ar sögur af. En hvernig átti jeg að fara að? Það var
þung þraut að vakna! Jeg hljóp því til ömmu minnar, og
bað hana að vekja mig á morgun svo snemma, að jeg
næði pabba mínum í rúmi, og lofaði hún því. En nú var
jeg vaknaður og kominn á fætur og enginn hafði vakið
mig. tað mánærri geta, að jeg þóttist maður, þegar amma
mín lauk upp dyrunum, og jeg var að taka húfuna mína
ofan af naglanum fyrir ofan rúmið mitt. »Góðan daginn,
amma míu», sagði jeg, »jeg er fyrir löngu kominn á fæt-
skrípalæti ber þó sá, er leikur Krist, hærra hlut, brýtur
upp dyrnar og fær ruðzt inn í kyrkjuna, og heldur þar á
fram messunni; það stendur annars á litlu, hvort hann
heldur á fram að prjedika, eða ekki, því að allt um kring er
skotið smábyssum, kastað upp vinddrekum, þeytt upp flug-
eldum og allt eptir þessu. Nú heyrast lófaskeliir ogklapp
á stólaseturnar, öskur og óp, rifrildi, áflog og ryskingar, og
flugeldahvinir, loptdrekum er þeytt upp, og meðan á öllu
þessu gengur, les presturinn upp guðspjallið. Aldrei hefir
heyrzt í nokkru leikhúsi slikur hávaði, ærslogógangur, sem
hjer er, meðan menn taka móti fagnaðarboðskapnum um
Krists upprisu.
Lýsing þessi er ótrúleg, en gæti menn að því, að hún
er skrifuð af manni, sem hefir lagt allt líf sitt og velferð
í sölurnar fyrir sannleikann. Hún kemur líka allt of vei
heim við allt annað, sem Laskaratos skýrir frá löndum sín-
um, til þess, að hana megi rengja.
Eptir þessu er það engin furða, þótt Laskaratos segi:
«Ef Kristur mætti nú koma aptur, til að sjá, hversu þeir
«menn, cr kristnir kallast, taka hjer móti fagnaðarboðskap
«hans, þá mundi hann, í stað þess, að segja: ««Það er
«fullkomnað»», kalla upp: ««Nei! nú er öll von úti!»»
[Fyrst, er vjer hófum grein þessa í 12. blaíii Baldurs, tókum Tjer
frásögu vora eptir ágripi í dönsku blaíi; en nú hefir oss borizt sjálfbák
Hansens prests, og höfum vjer tekih eptir henni þennan síflara kafla
greinarinnar, og borib hinn fyrra vandlega saman viþ hana. Bák þessi
er merkileg ab lesa og skemmtilega skrifu?), svo sem bezt má verílaj.
»1—s—n«.
ur; það var annars ekki von að þú vaknaðir eins snemma
og jegj þú hefir verið orðin svo lúin, þegar þú fórst að
hátta I» Amma mín brosti: »I>að átti ekki heldur að fara
með mig upp að Trölla-fossi», sagði amma mín. »Fara
með mig! Það á nú ekki heldur eiginlega að fara með
mig», sagði jeg, og þótti slæmt, að svona lítið skyldi vera
gert úr mjer, »en jeg ætla að fara þangað sjálfur, og hann
pabbi minn með mjer!» »Nú, þá það», sagði hún, »en
farðu nú og vektu hann föður þinn!» Það þurfti ekki að
minna mig tvisvar á það, og jeg hljóp inn til föður míns,
að vekja hann. Hann svaf þegar jeg kom, en hrökk upp
við það, er jeg skellti upp dyrunum og kallaði: »Góðan
daginn, pabbi minn, jeg varð fyrri!» »Jeg sje það», sagði
hann, »og þú ert líka sannarlega á buxunum», sagði hann
og hló um leið dátt. Mjer var ekki mikið um, að láta hlægja
að árvekni minni og röggsemd, og leitjeg undan hálffeim-
inn; varð mjer þá af tilviljun lítið á buxurnar niínar, og
sá jeg þá, að hverju faðir minn hafði hlegið, því að jeg
var sannarlega á buxunum, og þeim ranghverfum; hafði
jeg ekki tekið eptir því í flýtinum. Jeg var nú fljótur að
laga þetta, og faðir minn var fljótur að klæða sig. Því
næst tókum við með okkur nesti, og hjeldum svo af stað.
— Nú, er þá eigi bezt, að lýsa dálítið leiðinni? — Bær-