Baldur - 24.09.1868, Blaðsíða 4

56
e%a jeg hngsa nm, hvernig Ht, hvereu lot>g, breil o. s. frv hun
skuli vera? i>aí> sjá víst allir. En þ6 vill hr. Gr. eugan mun sjá á þv>,
eí, fá frá 5i>rum hugmynd til kvaÆis (þ. e. þá hngmyud, ab yrka kvæín
em eitthvert efni) e'fca ab fá hngmyndirnar í því (þ. e. r hrnu e.nstaka,
i den detaillerede Ddfórelse") frá obrnrn.
” A'b jeg nota staQnn „ó“ í latnesku letri, er af málfraÆlslegri a-
stæím; þaí) er alveg rangt, ab tákna þann staf meb „ó‘; rjettara vær. ab
tákna hann meí. .0* (eía ,œ« ef þaþ yili eigi róngnm lestn).
T,6 at) Gröndai, sem mörgumer konnugt, sje fiostum monnum fjol-
fróbari, þá þarf hann eigi af drambi sínu ai> stingamjer sneib fyr.r, hve
61ær?)ur“ jeg sje ; því ab fyrst er hann því alveg ókunnugur enda má
vera ai> sfi sje einhver grein til, A jeg hafl þar miklu meir. lærdom r
og betri þekkingn á, en herra Gr,, því ab þfitt hann sje vei lærþnr og
og VÍÐA. heima, þá mun hann þó ekld aí> því skapi rista djupt . hverju
fyrir sig, og segjum vjer þetta sízt til at> rýra hina yflrgripsmiklu þekk-
ingu hans, heldur til ab sýua honu.n, aí> honum sæm.r e.g. fynr þv. aö
gera óbrnm fisannar gersakir. - þrekking hans í málfræbi sjest t. a. m.
af óförum þeim, er herra Gr. heflr farií. í ritdeiln sinni v.þ professor og
doktor Konr. Gíslason, hinn skarpasta málfræbing er Island heflr átt.
Aí) höfundorinn SEGIR a% „AF“ á fyrirsagnarblaþinu sje rjett, verb-
nm vjer ab álíta sem merki þess, aí) hann viil eigi kannast vib yflrsjon
sína; því ab þetta er rammasta dónsku- (eba fitlenzku-) sletta.
Ab tina til mörg dæmi skakksettra stubla, yrbi hjer of langt; Jeg
skal Tjett nefna fá ein, sem fyrst verba fyrír:
bls. 25.: »Óðins rjáfur orpið sfeýja sferúða
sicín við Göndlar margblikandi hjól«
œttiaðvera: »Óðins rjáfur sfcýja vorpið skrúða
sMn við .....................
bls. 29.: »og laufin ðrutust fram úr ðöndum grænum
og ðreiddust út í margvíslegri prýði«
œttiað vera: »og laufln fram úr úöndum grænum ðrutust
og úreidust út ••••»
sömtí bls.: »þar sfcöpuðum vjer menn og sfeuggafjöld
þar skiptist æ á víxl við fagurt ljós«
cetti að vera: »þar skópum menn, og sfcugga dimmleit fjöld
þar sMptist æ á víxl við fagurt ljós«.
bls. 30.: »þú sóktir út til jötna Suttungs vín
þjer segja hrafnar allt, sem verða má«
cettiaðvera: »og út til jötna Suttungs vín þú sóttir
þjer segja lirafnar ••••«
bls. 31.: »Hið smáa hverfur fyrir frægðar Ijóma
þjer fróar æ hin bjarta Hildar sól«
cetti aðvera: »Hið smáa hverfur frægðar ljóma fyrir
þjer fróar æ ••••«
sömu bls.: "Þú veizt nú ei að Urðar valdi undir
er Ása líf — veizt þú1, hve lífsins dagur
á 'Valhöll bjartur muni lengi skína?
Veizt þú1 þá stund, er líða skugginn skal
úr Skuldar djúpi fyrir guða sól ?«
(Hjer væri synd að segja stuðlar væri skakksettir, því í einu
vísuorðinu vantar þá alveg).
sömu bls.: »Veiztu þann Qölda, sem um veðra hring
mnn DP.ifa sverði’ oí? köldum dauða blæjum«
cettiaðvera: »Yeiztu þann fjölda ueðra sem um hring
mun ueifa ••••« „
þetta er nú tekib rjett af handahófl af 4 blabsíbnm SJÖ villur; og
eru þó margar sfbur í bfikinni lakari. VJer gætum nefnt dæmi tugun-
nm samau, en þess er eigi þörf. ^ „
J>ab sem hr. Gr. segir um Öhlenschiager er nú ekki nema til aí>
brosa ab Vjer höfbum einu sinni gert rneira skáld úr hr. B. Gr. eu ur
öblenschlager, og var þá ekki vorkunn, þfitt Gröndal vildi gera sem mest •
fir Öhl., fyrst hann er þó sjálfur meiri, svo ab síu eigin dýrt) verbi sem
“^^Allt suka-„gand-reií>lagií>“ leibum vjer hjá oss, og skobum þat) sem
barnabrek í fullorbnum manni; en þess eins getum vjer, aí) oss þætt.
æskilegt, aí) herra Gröndal, sem vjer þykjumst hafa sýnt allan sfima, svo
sem sæmir menntubum mönnnm og ijandskaparlausum, vildi rita af
meiri alvöru og stillingu, þfitt í kappi sje ritab. „l-s-n“.
Frjettir innlendar. í gær kom hingað vestanpóstur-
inn og norðanpósturinn kom i morgun. Að norðan frjett-
ist einmuna tíð og beztu þurrkar. Vegir höfðu verið svo
þurrir að það var mesta moldrok að ríða, en það rýkur
samt ekki í augu mönnum af þurkunum hjerna í Hvik.
,,Norðanfari» segir 28. d. f.mán.: »Hjer norðanlands hefir
heyskapurinn allt að þessu víðast hvar gengið æskilega og
töðufallið orðið með mesta móti». Eptir því sem frjettist
er að sjá, sem norðausturhluti landsins hafi haft þurrka
tíð, en suður- og vestur-hlutinn rigningar og óþerra. Á
Akureyri, Eskjufirði og Seyðisfirði er rúgur 14 rd. bauntr
15 rd. og grjón 16 rd.; á Papós aptur, að því er »Nf.»
segir, er rúgur 13 rd. grjón 15—16 rd. Hjer í Rvík. er
rúgur 10—11 rd. ....
Að vestan er oss sagt um tíðarfar, að þótt eigi sje
þurrkasamt, þá megi þar þó heita bænleg tíð og eigi svo
votviðrasöm, sem hjer; vellíðan manna á meðal nokkurn
veginn þolanleg og eigi með lakasta móti. Hjer er eigi
gott útlit til vetrarins.
— Jarðeldurinn kvað vera uppi i sama stað og áður er
frá skýrt, nefnil. í vestanverðum Vatnajökli; og hafa menn
nýlega í Rangárvallasýslu orðið varir við öskufall.
__ Póstskip er enn ókomið, en þess er nú von á hverj-
um degi úr þessu, einnig austanpósts, og skólapilta alls
staðar að. Þá verður nóg um frjettir og mun Baldur þá
koma út og segja þær.
Embcettispróf. Við prestaskólann í Rvik var 24. til
20. d. ágústm. haldið lærdómspróf í guðfræði, og gekk
undir það Sveinbjörn Sveinbjörnsen
(sonur conferenzráðs sál. Th. Sveinbjörnsens), og hlaut
hann fyrstu einkunn («laudabilis»), eða 47 tröppur.
Leiðrjettingar.
Bls. 42a lín. 18. „meb“ er ofankib. - bls. 42a lín. 21. „bátenda
les: „bátsmíba" - bls. 44a 1. 27. og 31. „Machivaelli" les „Machiavelli
_ bls. 46b í Jivæbinu „Náhrafnarnir“ í 4. vísnorbi 7. erindis (í örfá
Preutabur í lands-prentsmibjuuni 1868. Einar pfirbaraon.