Heilbrigðistíðindi - 01.01.1872, Blaðsíða 1

HEILBRIGÐIS-TÍÐINDI.
Annað ár. Æ 1-2. Jamiar—Febriiar I8?2.
Bæði sökum þess, að ýmsir skynsamir menn hafa óskað
þess, að «Heilbrigðistíðindin» gætu haldið áfram, og líka sök-
um þess, að jeg af ýmsum fregnum hef orðið þess áskynja,
að menn hafa fært sjer í nyt sumt af því, er í þeim
stendur, þá ræðst jeg nú í, að halda þeim áfram, jafnvel þótt
tímaleysi og ýmsar annir gjöri mjer það harðla örðugt, og
varla kljúfandi fyrir þeim embættisskyldum, er á mjer liggja.
Jeg sje samt á hinn bóginn, að jeg muni varla geta varið þeim
fáu tómstundum, sem jeg hef, betur, en til þess, ef jeg gæti
frætt Ianda mína um það, er varðar líf og heilsu þeirra, eink-
um á þessum tímum, þegar ýmsar landfarsóttir auðsjáanlega
sækja á landið, en aðrar vofa yfir höfðum vorum, þegar minnst
varir.
Jeg byrja þá á því, er jeg hætti síðast við, en það var
um:
ÝMSA DRYKKI.
Jeg hætti á því í síðasta blaði Ileilbrigðistíðindanna, að jeg
kvað svo að orði, að jeg áliti drykkjuskapinn einhvern hinn
skaðvænasla löst í mannlegu fjelagi. Þetla kann sumum að
þykja ærið djúpt tekið í árinni, en jeg hvgg samt sem áður,
að mjög margir sjeu þeir, sem játa þetta satt að vera, og sem
sjeu allt eins gramir upp á drykkjuskapinn, og jeg sjálfur.
Jeg hef opt talað um þetta efni við marga góða og skynsama
íslendinga, og hafa þeir allir verið mjer samdóma í því, að
ofdrykkjan væri «lands og lýða töpun», og því þori jeg öruggur
að staðhæfa það, að ef gengið væri til almennra atkvæða um
þennan hlut, þá ber jeg alls engan kvíðboga fyrir, að allnr
þorri landslýðsins mundi eigi verða á mínu máli, og að marg-
ur góður drengur mundi gleðjast yfir því, ef þessum voða-
gesti yrði gjörsamlega stökkt úr landi.
1