Tíminn - 16.08.1872, Blaðsíða 1

ITÍIIIMW*
18.—19. blað.
— Gufuskipið «Jón iSig'urðsson* kom
hingað 9. þ. m., og með honum 7 Englendingar
er ferðuðust til f*ingvalla og Geysirs. Hjeðan
fór hann þannll. vestur og norður á sömu verzl-
unarstaði og fyrr. Tóku sjerýmsir far með hon-
um fram og til baka, og álítum vjer það rjett að
menn noti slíkt tækifæri, þegar menn á annað borð
þurfa að ferðast.
— PRESTVÍGÐUR til Hítardals, fyrrum adjunkt
Jónas Guðmundsson, 11. sunnud. eptir Trínitatis,
af biskupi iandsins Dr. Theol. P. Pjeturssyni.
Til þess að kaupendur «Tímans» gangi úr
skugga um það sem sagt er í 11.—12. blaði hjer
á undan, prentum vjer hjer á eptir orðrjett afsals
brjef Jónasar prentara Sveinssonar, til mín og
nokkurra annarafyrirblaðinu «Tímanum», sem með
því er orðin mín og þeirra eign, og við einnig
höfum fullnægt því skilyrði, að greiða hans hluta af
kostnaði blaðsins. Jeg vil því ítreka það enn,
sem um er beðið í 6. 10. 11. og 12. bl. að verð
blaðsins gangi til mín á Suður- og Vesturlandi,
en á Norðurlandi til Magnúsar pósts Hallgrímssonar
á Akureyri, sem veitir því móttöku mín vegna.
Rorgi því nokkur þar blaðið Jónasi prentara eða
öðrum, skoða jeg sem óborgað, og gjöri kröfu
fyrir verðinu til hins sama aptur.
Reykjavík, 12. ágúst 1872.
Ábyrgðarmaðurinn.
“Þar sem jeg vegna vissra kringumstœða
minna, eigi get Jialdið áfram að vera í fjelags-
skap með útgáfu og ábyrgð blaðsins «T ím inn»
svo afsala jeg mjer skyldur og rjettindi nefnds
blaðs til fjelagsbrœðra minna, móti þvíþeir borgi
minn part af prentunarkostnaði blaðsins sem ó-
1872.
goldinn er, sömuleiðis fellur til þeirra andvirði
blaðsins. Reykjavík, 16. maí 1872.
Jónas Sveinssonn.
eÞjÓÐVINAFJELAGIÐ.. m. fl.
(Niðurlag). Þegar jeg nú þannig hefl játað synd-
ir mínar í stjórnarskráarmálinu, en þær eru að
minni vitund ei sprottnar af öðru enn því, að jeg
vildi gjöra það eitt, sem jeg áleit hollast fyrir þjóð
mína eptir beztu vitund — ef það er sekt fyrir
mig, að hinir konungkjörnu greiddu atkvæði með
mjer, þá er það meira af hamingjuleysi mínu,
en af tilverknaði — þá vil jeg fara fám orðum
um þjóðvinafjelagið. Jeg segi: fara orðum um,
og þekki þó ekki fjelag þetta að neinu. Jeg vil
trúa hinu bezta, trúa því að það sje eins gott og
betra enn Feníafjelagið. þó þjóðvinirnir hafl ekki
viljað segja mjer sínar hugmyndir, þá vil jeg segja
þeim með fám orðum hvað jeg álít þjóðvináttu. Jeg
álít það þjóðvináttu, að hver vinni sjer og öðrum
sem mest sannarlegt gagn í hverri stöðu, sem hann
er. Þannig álít jeg það hjú þjóðvin, sem vinnur
trúlega húsbændum sínum til gagns. Jeg álít
þann bónda þjóðvin, sem vel sjer fyrir heimili
sínu, menntar vel og uppelur börn sín, venur hjú
sín á siðsemi, dugnað og reglusemi og er stoð
sveitar sinnar. Jeg álít þann embættismann þjóð-
vin, sem með árvekni og samvizkusemi stundar
embætti sitt og þann stjórnara, sem af alúð hugsar
um velferð allra. Gætu þjóðvinirnir styrkt mig til
að efla siðgæði og reglu í prestakalli mínu, til að
bæta prestakall mitt og vera öðrum til fyrirmynd-
ar í andlegum og líkamlegum efnum, tilað efla
hag sveitarfjelags míns, sem sættamaður að sætta
hjer eptir eins og hingað til hvert mál, þá skyldi
jeg vera þeim þakklátur. Sje það tilgangur Qe-
Reykjavík, 16. ágúst.