Tíminn - 15.11.1872, Blaðsíða 3

3
uppeldi er fóturinn undir hinu. En það er von-
andi, að allir dugandi bændur, ura hina er ekki
að tala, sízt geta þeir gefið neina reglu fyrir al-
menning, fari að hugsa ura þetta, og mun fjenað-
arverzlunin kenna oss það, að oss er hollara að
geta heyjað svo, að setjandi sje á kálfur, en að
skera þá alla milli kálfs og hilda. Sá eini bú-
peningur, sem íslendingar hafa lagt hug á að
fjölga, og seldur hefur verið að nokkrura mun, er
sauðfjenaðurinn, og hvernig hefur þá þessi sala
verið? Jú, fjeð hefur verið rekið hundruðum jafnvel
þúsundum saman i kaupstaðina, án þess nokkuð
sje áður talað um verð, ráða svo kaupmenn og
aðrir góðir herrar þar einir kaupunum; en bónda-
skepnan má með lotningu þakka það, sem þeim
þóknast að gefa honum. Sjóarmenn hafa og einnig
riðið um sveitir að haustinu, og haft út fjölda fjár,
en optast með litlu verði. Það ræður nú að lík-
indum, að þannig löguð verzlun hafi ekki verið
bændum mjög arðsöm, og þvf er það mjög eptir-
tektavert, að menn skuli fyrst fara að sjá, hvað
fjenaðarsalan er bændum skaðleg. Þegar loksins
eru orðin líkindi til, að þeir fái fjenað sinn vel
borgaðan. Það er gott og nauðsynlegt, að brýna
rækilega fyrir oss bændunum, að nota rjett alla
verzlun, en ekki fremur með fjenað en hvað ann-
að, því nú erum vjer farnir að sjá, að fjenaðar-
verzlun vor hefur verið í mesta ólagi, og mun-
um því af alefli hrinda henni í betra horf bæði
með fjármörkuðum í sveitum og fleiru, og oss
væri mun sómasamlegra að panta upp skip frá
Englandi til að selja þangað sauði vora fyrir 8 —
9 rd. hvern, en að fleygja þeim í búðina fyrir 5
—6 rd. borgaða í uppsettu krami eða annað því-
líkt; en toll-uppástungan mun nú vera gjörð til
þess, að skjóta loku fyrir slíkt, ó vjer aumir, dag-
lega erum vjer snupraðir fyrir óráð, dugleysi og
samtakaleysi, en sjáist lífsmark þá er farið að tala
um að taka af oss ráðin. Segi jeg það enn, taki
þið heldur af oss frjálsu verzlunina, því þá getið
þið verið óhræddír um, að hvorki vorir dönsku
kaupmenn nje vorir heiðruðu innlendu skiptavinir,
(þessir sitja þá sem bræður að bráðinni), munu
ginna oss á afsaboðum. Árnesingur.
ÁRFERÐÍ
hjer sunnanlands hefir verið síðan blað þetta kom
út 16. f. mán., á þessa leið : optast norðanátt með
stormum, og frost nokkur seinni hluta októbermán-
aðar, en með þessum mánuði og það sem af
honum er, hafa frostin orðið meiri 5 — 6° og snjó-
koma nokkur verið til sveita en tók upp apt-
ur, 14.—15. þessa mán. Sjógæftir hafa sjald-
gæfar verið sökum storma það sem af er haust-
vertíð þessari, en fiskast hefir nokkuð af þorski
og stútungi þá gefið hefir að neyta þess.
Vestur undir Jökli, en einkum í Ólafsvík,
hefir i haust verið landburður af fiski, og heilag-
fiskisafli verið á Mýrum. Heilsufar manna má heita
hjer allgott, en sagt er að töluverð bólguveiki gangi
upp um sveitir og vestanlands.
— Úr Mýrasýslu, 27. október þ. árs (manna-
drukknun). «Jeg fór úr Rvík þann 13. og upp á
Akranes, var þá hroðaleiði, hvass og regn ; þann
17. á fimtudag fórum við af Akranesi, og voru í
samflota 4 skip, var þá gott ieíði fyrst á sunnan,
en hvessti þegar upp á daginn leið, svo þegar
við komum inn hjá Höfn, var komið sterkviðri,
og undan þjófaklettum gátum við ekki siglt nema
með litlum lappa af framseglinu yfir á Brákarpoll.
í’ar urðum við að liggja nærri því 5 líma til að
bíða eptir aðfallinu; á þessum 4 skipum voru for-
menn: Björn hreppstjóri á Svarfhóli, Runólfur
Jóusson á Haugum, Jón Jónasson frá Arnarholti,
og Jón nokkur frá Brennistöðum í Borgarhrepp;
hann bar af skipi sínu þar í Borgarnesi. Iíl. 4y3
fór Jón Jónasson af stað undau eyjunni, þar
höfðu skipin legið, því hvergi var hlje annarstað-
ar; lagði hann út suður sundið; sundið erörmjótt
og ákafur straumur í því, en stórviðrið sama, var
þar öldugangur mikill og tíður og sjókrappur
mjög, þó gekk okkur v-el þar út og settum upp
segl, þegar við komum skammt út úr sundinu,
sigldum síðan tafarlaust upp í Norðurá , var þá