Tíminn - 07.12.1872, Blaðsíða 2

10
til Reykjavíknr, og er enn hjer, en þegar hann
borgaði mjer það sem eptir var hjá honum, þá
tilgreindi hann mjer að hann hefði greitt Jónasi
þennan 1 rd. í þeirri von að hann væri enn nú
við blaðið, — því þá var ekki búið að auglýsa
afsalsbrjefið, — sýndi eg honum þá auglýsingarn-
ar og afsalsbrjeflð, og að Jónas væri þar með al-
veg búinn að afsala sjer öllum skildum og rjett-
indum blaðsins, svo hinn heiðraði útsölumaður
borgaði þá einnig þennan 1 rd. til mín, — svo
nú á herra útsölumaðurinn hann hjá Jónasi —
og fleiri dæmi má fmna þessu lík.
Þar næst talar Jónas um, að þetta afsalsbrjef
sje heimildarlaust auglýst af oss, því hann sje höf-
undurinn, en allt um það er afsalsbrjefið eign okkar
útgefendanna en ekki hans, og hefðum vjer þó aldrei
auglýst það, befðum vjer ekki orðið varir við það,
sem að framan er greint, og einserblaðið «T í m-
in n» okkar eign þó hann hefði verið búinn að
borga sjálfur allan kostnaðinn fyrir árið, úr því
hann eptir afsalsbrjefinu afsalar sjer, öllum skild-
um og rjettindum þess til okkar.
Af þessu sjer nú herra Jónas aðjeg og útg.
láíum alls engann skilding framar af hendi til hans
blaðinu viðkoroandi, þó hann í «Nfara» krefjist
þess, því jeg álít að hann hafi fullkomlega borið
sitt úr býtum, fyrir ábyrgðina og frammistöðuna,
þó ómögulegt sje enn að gjöraþann reikning upp,
þar það er enn hulið öðrum en sjálfum honum
að mestu leyti.
Að endingu vildi jeg ráðleggja herra Jónasi,
að láta ekki almenning sjá aðrar eins mótsagnir
hverja ofan í aðra koma á prent eptir sig, eins
og þessi pistill hans er samanhnoðaður af, því jeg
vil ekki fara út í að gjöra hann svo hlægilegann
eins og hann ætti skilið, og sýna fram á hvað
eina, og sízt nú, í bráðina.
Páll Eyjúlfsson,
ábyrgðarmaður blaðsins «Tíminn».
(Aðsent).
(Niðurlag). 3. og 4. gr. höf., sem báðarganga
út frá fjenaðarfækkun og tíundarlækkun, eru gagn-
teknar af kvíða og barlóm fyrir landsjóðnum og
stjettunum; það er annars undarlegt, hve títt tal-
aður höf. er á þessari «tiundarlækkun», það er
eins og engin skepna geti orðið til í landinu,
nema einungis þær sem nú standa uppi í því;
höf. má þó vita, að tímgunin er þó enn ekki út
dauð; alstjórinn hefir hagað því svo til með skepn-
urnar sem annað, að þó ein deyi fæðist önnur,
og það koll af kolli, þær fækka heldur ekki roeir
fyrir það, þó þær sjeu seldar, heldur en eyði-
logðar heima. Bóndinn, sem er fjár síns ráðandi,
verður að velja um og ráða, hvert af þessu hann
sjer sjer og búi sínu haganlegra. Menn geta því
að rjettu lagi ekkert ályktað um neina fjenaðar-
fækkun í landinu, þó nokkrar skepnur sjeu seldar
út úr því; árangurinn getur öldungis eins orðið
henni gagnstæður, og víst hefir hingað til margur
með því að selja hross, fjölgað aptur hjá sjer
kindum að mun. En það getur höf. þó líklega
sjeð, að af þeirri miklu verðhækkun, sem hann er að
staglast á, hækkar «taxtinn», þar af vaxa þó tekj-
ur af tíundarhundruðunum; eins hinar semmarg-
ar eru, sem ekki við koma tíundinni.
5. greinin finnst mjer að svo komnu ekki
svaraverð.
Loksins kemur höf. með þetta smásmíðislega
niðurlag; hann segir að sala arðpenings (allar
skepnur eru arðpeningur) út úr landinu, »sje
samanhangandi keríja af ógcefu fyrir landió».
Þetta litla! mikið veit hann eða læzt vita! hann
þykist að sönnu hafa sjeð «fyrsta flokkinn» og
jafnframt hina; hann er að sönnu eitthvað efinn
í, hvert að nú þegar eigi að banna hana gjörsamlega,
— getur hann það þó? — en hann hallar sjer þó
núna í bráð heldur að öðru, sem hann kallar mild-
ara ráð, sem hann heldur að nokkuð geti stöðvað
skaðræðið! honum sýnist tiltækilegra að hrópa:
— ekki að sönnu, gef oss morðingjann Barabas
lausan, en — gefoss nú þann lausan, sem drepið