Tíminn - 30.06.1874, Qupperneq 2

50
En það, að Halldór Friðriksson hefur gjðrzt odd-
viti málsins, er þeim mun lofsverðara, sem sagt
er, að hinam eiginlega forseta (Jóni Sigurðssyni)
hafi verið sárnauðugt að snúa á pennan veg, eins
og þetta líka mun koma illa flatt upp á suma hina
»kaupinhafnsku» áhangendur þessarar fyrnefndu
«negativu» politisku stefnu, þegar þeir reka augun
í nafn herra H. Friðrikssonar innan um undir-
skriptir ávarpsins. Við þessu höfðu þeir langsízt
af öllu búizt, miklu fremur hafa þeir allt til hins
síðasta þverneitað að nokkuð þvílíkt væri hugsan-
legt, en þeim mun gleðilegra er það og svo sem
merki upp á, að hin íslenzka stúdentapolitik I
Kaupm.höfn nú virkilega er farin að bifast í grund-
velli sínum, tii þess, eins og vjervonum, loksins
að gefa rúm fyrir minna hátttalandi, en meira ekta
íslenzkri «BÆNDA-POLITIK« ( landinu sjálfu. Það
gengur nú reyndar vist ekki svo fljótt, sem ósk-
andi væri, því allt of margir á íslandi bíða allt af
enn eptir «stikk-orðinu» frá Iíaupm.höfn áður þeir
láta til sín heyra, ogþettaer meðai annars einnig
orsökin til þess, að það hefur ekki gengið eins
fljótt með þakkarávörpin til Hans Hátignar, eins og
annars; því að almenningur á íslandi annars, ef
hann er látinn sjálfráður, sje helzt hneigður til
þess að tala hinum mestu viðurkenningarorðum
um frelsisgáfu konungsins, það sjest berlega af
öðru þessara tveggja fyrgreindu ávarpa. Þetta á-
varp er sumsje að einu einasta nafni undanteknu,
(nefnilega prófastsins sira S. Sivertsens á Útskál-
um), undirskrifað af eintómum bændum hjer um
bil fjörutíu að tölu, sem sjálflr óbeðnir(?) hafl ósk-
að tjá hans hátign þeirra einlægasta þakklæti fyrir
hátíðargjöf hans til íslands, og þannig getur maður
verið sannfærður um, að hið þjóðlega hugarþel sje
í raun rjettri um allt land, ef því einungis er lof-
að að eiga sig sjálft. Hans Hátign getur þess
vegna í reyndinni, ef hann skyldi ráða það af að
fara til íslands í sumar, öruggt reiknað upp á
hinar hjartanlegustu viðtökur hjá öllum, bæði há-
um og lágum, en þáekki síztfrá alþýðunnar hálfu,
þó reyndar ekki sje við því að búast, að íslend-
ingar beinlínis laði hann til slíkrar heimsóknar. því
þetta hefur sína orsök fremur (auðmýkt ogótta fyrir
þvi, að vera ekki þess umkomnir, að fagna kon-
unginura svo vel sem menn gjarnan vildu1, held-
ur en ( viljaleysi til þess loksins einu sinni að
geta sjeð hann og talað við hann sjálfan, til þess
munnlega að færa honum sína einföldu, en þó
hreinskilnu þakkargjörð. Þvert á móti, það
mundi nú vissulega verða vonbrigði, ef það nú
eptir að svo mikið hefur verið þar um talað, ekk-
ert yrði úr kóngsins ferð til íslands, par sem pað
er öldungis víst, að pað einnig i politislcu tilliti
mundi hafa hinar beztu afleiðingar, ef Hans Há-
tign vildi uppátaka sjer sjálfur að vígja hið nýja
tímabil í sögu íslands, eptir að hann á þessu ári
svo konunglega hefnr lagt grundvöllinn til byrjunar
þess. En þetta sjá víst þeir menn og skilja til
fulls, sem hingað til svo drengilega hafa slaðið
honum til annarar handar með ráð og dáð í þessu
máli.
t>að er eiginlega einungis frá þeim hluta suð-
urlandsins er næst liggur Reykjavík sem vjer hing-
að til höfum getað fært þessar pólitisku fregnir.
Frá norðurlandi, sem að mörgu leyti má heita
kjarni landsins, vantar enn þá frjettir að heita má
af þv( hin endilegu úrslit stjórnarmálsins gátu ekki
orðið kunnug þar fyr en svo miklu seinna, og
fregnin um þau hefur varla enn þá náð til allra
endimarka landsins. Veturinn þar hefurlíka verið
einhver hinn strangasti . . . ogþegar svo ástendur
eru seinar samgöngur í landinu, og það er því
allt og sumt, að vjer, hvað stjórnarbótarmálið snertir,
getum meðdeilt eptirfylgjandi brot úr brjefl frá
einum málsmetandi (?), og þjóðlegum (?) manni
í norðurlandi: »Eg þakka þjer fyrir sendinguna,
það var mjög óvæntur fögnuður, og hvernig svo
sem hinum nýju stjórnarbótarlögum verður tekið,
þá getur samt engin skynsamur maður annað en
verið í mesta máta ánægður með þau. Jeg segi
þetta af því mjer er enn ókunnugt, hvað menn
segja í því tilefni, með því svo að kalla engir hafa
enn þá sjeð sjálft skjalið, sem einkum orsakast af
1) þaunig eru ekki einn sinni fallbyssur til í sjálí'ri
Beykjavík til skotkvebjo, ef konungur kæmi.