Víkverji - 19.12.1873, Blaðsíða 3

159
8 — (264 rd., tekjur als 500 rd.) Benidikt Ásgrímss.
gullsmi8r,Böðvar porvaldss.bókh., Einar Jónss.
bóndi, Eiríkr Ásmundss. bóndi, PétrGuðjónss.
organisti, Guðlög Jónsdóttir ekkja, Jón
Björnsson bóndi, Jón Jónsson járnsmiðr,
Kristinn Ólafsson bóndi, Magnús Arason
hóndi, Magnús Ólafsson trésmiðr, Ólafr Ólafs-
son söðlasmiðr, Sigurðr Jónsson laggari, Sverr-
ir Runólfsson steinsmiðr, Torfi Jónsson bóndi,
pórðr Jónsson skipasmiðr.
— FJÁRKLAÐINN OG Dr. HJALTALÍN
III. Vér veröum að minnainn heiðraða land-
lækni á, að það erum eigi vér, sem höfum
farið að «hnifla» náungann í máli þessn.
það var herra doktórinn, sem alveg ástæðu-
laust réð á oss af því, að vér vildum eigi
taka í blað vort grein eptir hann, sem var
full af þeim ósóma og öfugyrðum um bændr
og fjáreigendr hér á landi, er menn ein-
att hafa átt að venjast í fjárkláðamálinu frá
þeim manni, er ætla mátti að bæri þó nokk-
urt skynbragð á fjárveikindi, og þá líka átti
að vita, að eigi dygði hér á landi að berja
biákalt áfram þá lækninga-aðferð, er menn
hafa utanlands, þar sem fjárræktin er öll
önnur en hér. Hingað til höfum vér eigi
gert annað en að bera hönd fyrir höfuð oss,
og nú neyðumst vér til aptr að svara sneið-
yrðum og ástæðulausum sakargiptum, er
komið hafa fram frá herra landlækninum í
inu síðasta blaði Heilbrigðistíðindanna.
1. Herra dýralæknir Teitr Finnbogason
hefir eigi rilað greinir vorar um fjárkláðann,
en þar á móli hefir herra Snorri Jónsson.
er landlæknirinn vottar að sé «afgóðu fólki
kominn», ritað þær greinir í blaði voru, er
auðkendar eru með 2. v., og vér höfum á-
stæðu til að halda, að því fari fjarri, að hann
8e samdóma herra landlækninum ( skoðun-
um hans, enda hefir Snorri dýralæknir lík-
lega fyrir löngu komist að raun um, að hann
geti þakkað aðgjörðum herra landlæknisins
mikið af þeirri óvinsæld, er hann hefir haft
við að stríða hingað til. Annars sjáum vér
eigi til hvers herra landlæknirinn hefir farið
að bera saman ina 2 dýralækna vora, Teil
Finnbogason og Snorra Jónsson. Egi hér
um samanburð eða mannjöfnuð að tala, þá
hefir Teitr góðan vitnisburð frá »dýralækna-
háskólanum* eins og Snorri, og hafi Teitr
eigi ritað eins mikið og Snorri, þá hefir
hann smíðað þv( meira, og það er mjög ó-
víst, hvort hann á aldri Snorra heföi eigi
gjört þjóðinni töluvert meira gagn eptir því,
sem kostað var til mentunar hans, en Snorri
heíir gert. Er það ællun landlæknisins að
sýna þjóðinni fram á, hve réttlátlega og
hyggilega stjórnin hefir breytt í því, að veita
Snorra dýralækni 600 rdala laun, til þess að
vera hér I bænum árið í kring til taks handa
þeim mönnum, er vilja eigi sækja hann eða
þykjast eigi þurfa hans aðstoðar við, en þar
í mót alveg gleyma því, er herra Teitr hefir
unnið sitt langa og heiðarlega líf, bæði sem
dýralæknir og sem inn besti þjóðsmiðr?
2. Vér höfnm hvergi sagt, að íslend-
ingar þurfi eigi að læra dýralæknisfræði, en
vér höfum sagt, að dýralæknisfræðin, inbók-
lega kunnátta um meðferð á dýrum, sé eigi
einhlít og þessu ætti síst herra landlæknir-
inn að neita. Hann hefir sjálfr, bæði með
dýralækningabók þeirri, er hann sællar minn-
ingar ritaði á sínum duggarabandsárum og
með frammistöðu sinni í kláðamálinu nú á
sínum elliárum sýnt, hve endaslepp in bók-
lega mentun er, ef hún eigi verðr studd með
verklegri reynslu.
3. Að herra etatsráð Tscherning hafi eigi
mátt heyra niðrskurð nefndan, efustum
vér mjög svo um, en þó svo væri, þá
sannar það einungis, að herra T. hafi verið
eins doctrinair, einstrengingslegr og ýmsir
aðrir bóklærðir menn. Eigi má gleyma því,
að in bóklegu vísindi hafa enn í mörgum
greinum náð harla skamt. Herra laodlækn-
irinn hefir sjálfr í ritgjörð um sjálfsmyndun-
ina i 11.—12. tölublaði Heilbrigðistíðinda
sinna sýnt fram á, að inir merkustu vísinda-
menn, t. d. Dr. Virchow í Berlin, halda þv(
fast fram, að engin lifandi vera geti
myndast af sjálfu sér. Þegar þannig jafnvel
eigi vísindamenn geta orðið samdóma um
það, er herra doctorinn telr ið inerkilegasta í
fjárkláðamálinu, hvort kláðamaur geti mynd-
ast af sjálfum sér eðr eigi, sjáum vér eigi
rneð hverjum rétli herra doctórinn geti áfelt
þá menn, er halda því fram, að kláði ein-