Víkverji - 24.04.1874, Blaðsíða 1

AfgreiSslustofa «Vík-' verja» er í húsi Teits dýralœkn. Finnboga- sonar. Verð blaðs- ins er 8 mrk um árið, 2 mrk um ársfjórð. r í« Víkverjin kemr út á
l M4 l ^ ) laugardegi. Borgun \ fyrir auglýsingar I 4 /3 fyrir smáletrs- f línu eðr viðlíktrúm.
lta dag innar 14d» viku vetrar, laugard. 24. dag janúarmán. Vilja guðs, oss og vorri pjóð vinnum, á meðan hrœrist bló 1. ár, 3. ársfjórðungr, ð. 46. tölublað.
t
J>ÓEÐR læknir TÓMASSON.
Hretið í haust
hYort eptir annað frá norðri mig laust;
kveljandi kólgan að jjrýsti,
kulda-sverð nístL
Hrjáði mig hret
harðast pó eitt, svo að beygður jeg gijet.
frjettin, að framliðinn væri
frændi minn kæri.
Sorganna sverð
síðán mig nístir, pví ætt mín er skerð;
blóin hennar fellt hefur friða
feigðar-hret stríða.
Blikar um brár
burthorfins ástvina saknaðar tár;
„æ, hans er kólnað“ — peir kvarta —
„kærleiksblítt hjarta“.
Sjúkur og sár
sorganna margur nú fella má tár;
stirðnuð er hönd sú, er hrjáðum
hjúkraði’ og pjáðum.
Ættjörð mín aum,
enn sje jeg geysa pinn hörmunga-straum;
bráðast opt burt kallast frá fijer
bestu menn hjá pjer.
Hretið var hart,
hönd var pó guðs pað, er með pví migsnart,
hönd pess, er bezt veit, hvað hagar,
heilnæm, er agar.
Heilaga hönd,
hretin pótt dynji, pjer lýtur mín önd;
strá pitt er, — pví vil jeg pegja —
pjer frjálst að beygja.
H. Hálfdánarson.
— ÍSLENDINGAR ERLENDIS. í Aalborg
Stiftstidende», sem er eitt af inum stærstu
dagblöðum er koma út á Jótlandi segir 5.
maí f. á. þannig: Einn af embættismönnum
bæarins jústilsráð bæar- og héraðsfógeti lög-
reglustjóri Johnsen getr á morgun haldið 25
ára hátíð í embættisstöðu sinni. Jústitsráðið
var 15. september 1836 skipaðr dómari í
inum íslenska landsyfirdómi, en 6. maí 1848
var hann skipaðr embættísmaðr hér í bæn-
um og tók mánuði síðar við embættinu. Þau
25 ár, er jústitsráðið hefir staðið í embætti
sínu hefir hann unnið mikið til að koma betri
skipun á lögreglustjórnina, en áðr var, og
verðskuldar hann mikið lof hér fyrir, eins
hefir hann áunnið sér virðingu almennings
með mannúð í embættisrekstri sínum og ó-
hlutdrægni og réttsýni í dómsgjörðum sínum.
Opt hafa menn litið röngum augum á gjörðir
hans eins og hætt er við, þegar lögreglustjóri
á í hlut; en það er alment viðrkent, að júst-
itsráðið hefir með hjálp duglegra aðstoðar-
manna getað komið þeim friði og þeirri reglu
á hér í bænum, sem fáir af inum stærri kaup-
stöðum eiga að fagna.
— I «Norsk Ondsdagsblad* útkomnu í
Iíristjaniu 22. Okt. þ. á. segir svo: Á járn-
braut þeirri, er liggr milli Detroit og Mil-
vaukee bar það til 29. ágúst, að vagnhjól
eitt brotnaði, svo að vagnlestin öll varð að
nema staðar. Á 2 inum öptustu vögnum
voru svo margir vestrfarar, sem á gátu kom-
ist. í öðrum þeirra voru 50 íslendingar af
þeim 165, er ætluðu að fara til Wiskonsin
og setjast þar að. Leiðtogi þeirra var Páll
Þorláksson, er dvalist hefir um hríð í Ame-
ríku. f hinum vagninum voru 55 þýskir,
hollenskir og sænskir vestrfarar. Jafnskjótt
sem vagnarnir námu staðar, var maðr sendr
til næstu vagnstöðva og þaðan gjörð boð með
rafsegulþræðinuui til St. Johns (bæar er svo
heitir), að vagnlest sú, er næst var von á,
og flutti ýmsan varning, yrði að bíða stund-
arkorn. En sú varningslest var komin á
ferðina. Var þá þegar sendr maðr af stað
til þess að stöðva téða lest með nauðsynlegri
bendingu, en sá sendisveinn fór eigi nema
lítinn spöl, svo að formaðr vagnlestarinnar
i q