Víkverji - 24.04.1874, Blaðsíða 2

14
sá eigi bendingu þá, er honum var ætluð,
fyr en hann varkominn rvo nálægt, að hon-
um var eigi unt að stöðva ferðina í tækan
tíma. En er Páll torláksson sér vagnlestina
koma óðfluga, lætr hann landa sína ( einni
svipan hlaupa af vagninum; en sá vagninn,
er inir aðrir vestrheimsfarar sátu á, brotn-
aði allr í smámola, og var mesta mildi að
nokkurt mannsbarn hélt þar heilu lífl. Sænsk
kona, sem þar var eio á meðal, og börn
hennar þrjú mistu öll lífið þegar í stað, og
svo var um fleiri, luttugu manns meiddist
stórum svo að sumum hélt við líftjóni. Manni
þeim, er sendr var og vísbendinguna átti að
gefa, er einum um kent slys þetta, með þvi
hann fór skemra en honum liafði verið sagt
að fara, og hann vissi þó, að brautinni hall-
aði talsvert þar, sem fólksvagnarnir sátu kyr-
ir, og hinir er með varninginn komu hlutu
að rekast á þá, nema því væri í tíma afstýrt.
Vér vilum eigi hve áreiðanleg saga þessi
er, en úr því vér sáum hana prentaða í áðr
nefndu blaði, þótti oss hún þess verð, að
hún kæmi löndum þess manns, er virðist að
hafa frelsað með snarræði síuu líf margra
manna, fyrir sjónir.
HOMILIU-BÓK. (Niðrlag).
Um stafetning og hneiging orða í bók
þessari mætti margt segja ; en ef fram skyld,
taka alt það,er athugavert er i þessu efni,
yrði það of langt mál hér. Eg ætla því að
eins að sýna hér, hvernig fornöfnin sjá og
várr eru hneigð í henni.
Eintala. Eintala.
Nefhif. sjá sjá þetta várr ór várt
þolf. þenna þessa þetta vám óra várt
þáguf. þesaom þessi þvísa, þesso órom várre óro
Eignarf. þessa þessar þessa várs várrarvárs.
Fleirtala. Fleirtala.
Nefnif. þesser þessar þesse órer órar ór
polf. þessa þessar þesse óra órar ór
páguf. þessom órom
Eignarf. þessa. várra.
Af þessari hneigingu sést, að skinnbókin
hefir orðmyndina sjá fyrir pessi í nefnifalli
eintölu í karlkyni og kvenkyni, og eg ætla,
að orðmyndin pessi finnist eigi í bókinni í
í þessu falli, og þessum kynjum, og svo mun
vera í fleirum inum elstu rilum íslendinga,
t. d. í íslendingabók Ara fróða, Elucidarius,
Jarteinabók l’orláks byskups i skinnbókinni
ÁM. 645. 4., og í Ágripi af Noregskonunga
sögum, því er prentað er í 10. bindi af Forn-
mannasögum. í þessum bókum er sjá haft
í nefnifalli eintölu i karlkyni og kvenkyni
t. d. sjá mapr, sjá hótíp. enn í eignarf.
pessa manns, pessar hótípar. Af hneig-
ingunni á fornafninu várr sést, að sam-
stafan vár breytist í ór, þar sem fallendingiu
hefst á raddarstaf. Sömu reglu sýnist vera.
fylgt í fornum vísum, t. d. Eigu órir gestir
œðri nest á frestum. Upp skulum órum
sverðum, úlfs tann-litaðr! glitra. Ut þú né
komer orom höllom í frá.
llv. 2/i 47.
Jón Þorkelsson.
— SÖNGFÉLAGIÐ í KEYKJAVIK er, a8 því
oss er kunnugt, stofnað hér i bænum vetrinn 1867
—68, af ungum iðnaðar- og verslunar-mönnum, og
mun Jónas smiðr Helgason vera belsti höfundr
þess og abal-kennari síðan það hófst. Margir af
oss hafa að vísu haft vitneskju um, að félag þetta
átti sér stað, en flestum mun hafa verib ókunnugt
um störf þess og framfarir. — Inn 20. þ. m. buðu
félagsmenn þcssir — sem vera munu rúmir 20 —
allmörgum vinum og kunningjum sínum hér í b*n-
um til söngfundar í húsi hr. Egils Egilssonar (sem
hann léði mönnum ókeypis), og voru þar hér um
bil svo margir menn saman komnir, sem leiksalr-
inn stóri gat í móti tekið. Söngmenninxir stóðu
inni á leiksvíðinu meðan þeir sungu, menn heyrðu
þá einungis, en sáu þá ekki, því að fortjaldið stóð
í milli og skygði á þá. Als voru sungin tólf lög,
og öll margrödduð, sum dönsk, sum sænsk, sum ef
til vill þjóðversk. Fyrst var sungið þetta eptir
Jónas Hallgrímsson: „Hvað er svo glatt sem góðra
vina fundr“, en síðast þetta eptir Bjarna Thorar-
ensen: „Eldgamla ísafold“. Lögin voru öll velval-
in, og var að þessu öllu in besta skemtun, því að
félagið sýndi bæði það, að þar eru góðir raddmenn
og líka hitt, að tilsögnin hefirverið ágæt. pað var
sannr fegurðarblær yfir þessum samsöng, semvermdi
og lypti huganum til þess, sem er fagrt og gott,
og slíkt er ekki lítils vert, allra helst hér í þessu
landi, þar sem svo lítið er gjört til þess að vekja
og styrkja fegurðartilfinningu manna. þessir góðu
söngmenn eiga sannarlega þakkir skilið, ekki ein
ungis fyrir það, sem þeir glöddu oss, er nú heyrð—
um þá, keldr öllu fremr fyrir það, að þeir hafa
stofnað þetta félag, er með guðs hjálp og góðra
manna aðstoð getr stutt að því, að vekja vor á
meðal athygli á einhverri inni fegrstu íþrótt, söng-
listinni, en takist það, þá mun hér eigi skorta, þeg-
ar fram líða stundir, þá menn, er yðki hana, þvi
að það bregðst eigi, að hér eru til í landi þessu