Norðlingur - 11.01.1876, Blaðsíða 4

Norðlingur - 11.01.1876, Blaðsíða 4
119 120 er. En gamli Björn segir að herra E. J, hafl mest stult hans mál, þess vegna sannar bór.arbref lierra B. J. til konungs als ckki það sem hann vill í þessu tilliti. Öll frásoga herra B. J. um viðskipti okkar og lilboð mín um kaup eða leigu á húsi hans, sölu «IVorðanf.» og þau lann sem eg hefi átt að bjóða honum, er ósönn frá rótum. Eg hefi tvo votta að því, að eg bauð bonum á öllu þessu óvilhallra manna mat en enga fasta upphæð og gegnir það sannarlega furðu, að maður á átt- rœðisaldri leyfi sér að hrúga saman á einum dálki í blaði sínu svo frekum ósannindum, jafnvel þó að hann hafi »HlöðukáIfinn» sér til aðstoðar. það eru einnig tóm ósannindi, að eg hafi nokkurntíma neilað honum að prenta »]\orðanf.», eins og hann hefir skýrt frænda sín- um Edvald frá, og sern þeir í sameiningu bafa notað til að komahinni nvju prentsmiðju á fót, er ríða skyldi að fullu þjóðeign vorri, er gamli Björn hefir veitt svo óeigingjarria forstöðu. Að eg, þvert á móti, hafi viljað prenta fyrir hann «Kf.» her hið beina tilboð mitt bezt vitni um, og læt eg það því fylgja hér með. »Hér með bið eg undirskrifaður herra bæjarfógetann á Akureyri sem notarius publicus að birta herra Birni Jónssyni fyrvcrandi forslöðumanni prentsmiðju Norður- og Austuramtsins, að eg er reiðubúinn að prenta fyrir bann «Norðanfara» eptir þeim skilmál- um er okkur um semur og honum mega framast líka,ogmuneg jafnvel láta hann («Nf.») silja fyrir mínu eigin blaði «Norðlingi» um prentun, hvað þessa póstferð snertir, og að öðru leyti gæta hagsniiina útgefanda sem framast má verða. Akureyri þann 17. ágúst 1875. Yirðingaríylst Skapti Jósepsson. Til Bæjarfógetans á Akureyri. I’ramanskrifað bréf upplesið fyrir Ilr, B. Jónssyni á Akureyri 17. ágúst 1875. S. Thorarensen. Yottar: Frb. Steinsson. Ólafur Ólafsson». það er illkvittnislegt af «náfrænda» vorum að gefa það í skin, að vér munum ekki greiða leiguna á réttum gjalddaga, og vara- samt fyrir þann mann, cr sjálfur hefir þrjózkast við að borga liana, og fyrst gjört það, er honum var liótað málssókn. Vér skulum fræða hinn fyrverandi samvizkusama forstöðumann prentsmiðjunnar um, að leigan er b org u ð, og það heldur fyr en eptir réttan gjald- daga. — það er oss spánýit að heyra oss brugðið um ófrjálslyndi og einokunaranda, en það er salt, að oss hefir sem fleiri góðum drengjum komið til hugar, hvort ekki væri réttara og sæmilegra að styðja heldur en fella vora eigin gömlu þjóðeign, prentsmiðju Norður - og Austuramtsins samkvæmt þeirri gömlu setningu að »enginn hefir sitt eigið liold hatað» Og þá komum vér loks að endanum á þessn langa syndaregistri gamla Björns, og fellur oss jafnilla, að það er nú skal greina sé af hans toga spunnið, sem að þvílík óskammfeilni eigi sérstað áprenti í ísl. blöðum. llerra B. J. lætur sér níl. í dilkinum um munn fara þessi orð: «I>ó herra Sk. J. segi all-langa sögu um viðskipti sín og mín, þá get eg ekki séð að þessi viðskipti séu mikil, eða í frásögur færandi. Ilanu vill einmitt sjálfur ekki láta það heita svo, að við höfum sótt hvor á móti öðrum um að hafa til leigu prentsmiðj- una, sen hér hefir verið, heldur á, eptir sögu hans prentsmiðju- nefndin fyrst lengi vel að hafa gengið cptir mér að halda prcnt- smiðjuna framvegis, en síöan flúið til hans og skorað á hann að taka hana að sér, (ó hann aldrei hefði hugsað til að gjör- ast forstöðumaður smiðjunnar Hið sanna í þessu efni mun þó vera það , að áður en aðalprentsmiðjufundur var haldinn 15. sept. 1874, hafði herra Sk. J. ekki einungis hugsað til, held- ur einnig óskað eptir að gjörast forstöðumaður smiðjunnar og boðið eða látið bjóða1 fyrir sína hönd, töluverthærri leigu, en eg hafði goldið, næst undanfarin ár». Ilér fer náfrændi vor með hin frekustu ósannindi. J>v/ þegar prentamiðjufundurinn 15. sept var haldinn, þá var eg norður á llúsavík sem seltur sýslumaðnr og vissi ekki betur en að eg mundi reka þingeyjarsýslu til vorsins, því herra assessor B. Sv. kom ekki þangað fyrr en 26. september og skilaði eg fyrst af mér sýsl- unni 30. október Og cnn fremur get eg sannað, bæði vottan- lega og einnig með bréfum, að eptir að eg vissi að eg mundi ekki verða við sýsluna, þá œtlaði eg mér alt annað en forstöðu prentsmiðjunnar, þar til er prentsmiðjunefndarmenn skrifuðu mér um að veita prentsmiðjunni forstöðu, sbr. skýrslu prentsmiðju- nefndarinnar í 11. tölubl. »Norðl.» og «prívatbréf» vort til útsölu- manna blaðs vors. Yér getum eigi annað en undrast þá miklu ósvífni herra B. J, þar sem hann lýsir alla prentsmiðjunefndina — 4 embæltismenn og einn merkan bónda — að vera ósannindamenn, sbr. skýrslu prentsmiðjunefndarinnar í 11. lölubl. Norðl. Yér vonum að hinum heiðruðu lesendum Norðlings sé nú full- ljóst að það sé sannmæli og eigi «illmæli», er vér höfum sagt um gamla Björn í opt um getnu bréfi voru; enda höfum vér þar hlýfst við hann sem framast mátti verða, og aðeins borið liönd fyrir þá alþjóðiegu stofnun, er oss er trúað fyrir. Geta nú og hinir heiðr- uðu lesendur Norðl. séð hér af, að herra B. J. hefir ekki hrakið eitt einasta orð í bréfi voru, en að vér höfum með gildum og góð- um skilríkjum sýnt og sannað, að «dilkur» hans er helber ósann- indi; vonum vér að þeir afsaki þó vér hliðrum oss sem mest má verða hjá að svara þvilíku blaði og sérílagi þess ónafngreindu ill- kvittnu rithöfundum framvegis. — Sú fregn hefir borizthingað frá Vopnafirði, að skipið Hjálm- ar, er þar var selt við opinbert uppboð í haust hafi gjörsamlega brolnað síðar, og muni eiga að höggvast upp. — Ilér er nú landburður af síld smærri og stærri. 1) par scm hcrra B. J. gctur nm bréf nefndarinnar í atlmgasemd vií) dilk slnu, þá er svo ab sjá sen> hann hafl skilib svo, sem orbiu: a& taka bot) til greina merki hit) sama sem ab abliyllast bot). En þab er þ<5 sitt hvat). En hafl hanu meb orbinn bot), ætlab ab sýna, ab eg hafl at) fj rrabragti og af keppni vifi hann botit) mig fram, þá er þv( fylliiega svarat), bæti meb skýrsln nefudarinnar ( 11. tölubl. Norbl. , þar sem segir: „pá loksins leitnbu nefndarmenn fyrir sftr h|á Skapta caud. Jósepssynl o. s. frv.« og elnnig mub rökum í grein vorri hör ab framan. _____ Eigandi og ábyrgðarmaður: Skapti «!<isopssoi», cand. phil. Akureyn 1876. Preutari: B. M. Stephdnssan. % II. Nú víkur þar aptur til sögunnar, er liðið er nálega fullt ár. það var um kveld í ágústmánuði og nokkuð skuggsýnt. Tunglið sást eígi, því veður var þykkt og regnlegt. J>á var á ferð kerra ein litii, en vel búin, á veginum, er lá frá liinum litla kaupstað * * * að þorpum nokkrum og allstórum herragarði. þar voru skurðir grafnir sinn hvoru megin vegarins. I kerrunni sat maður ung- lcgur. Ilann hafði sveipað um sig mórauðri ferðukápu og ljet húf- una, er hann har á höfði, siúta niður fyrir augu. það var svo að sjá, sem liann vissi eigi lil sín fyrir þungum hugsunum, enda gáði hann eigi þess, að gangandi maður, hár vexti, fór í milium skurðarins annars vegar og hins yzta lijóifars og átti auðsjánlega cigi annars kost enn að stökkva niður í liinn djúpa forarskurð, ef eigi skyldi kerran fara á hann En í því bili, er þetla skyldi ráð- ast, valt kerran ui annarar hliðar og maðurinn, sem í henni var, lá eptir á miðjum veginum í regnpoili með laumana í hendi sjer, cn hesturinn slóð kyrr og sneri höf'ðinu forviða aptur með sjer að mauninum. Ilirin ungi maöur sýndist eigi að heidur rakna við af höfga hugsana sinna. — Emilíal var hið eina orð, sem hann kom upp; en þarna lá hann og hrærði sig ekki tii að rísa á fætur. Ællar hinn góði herra — má jeg spyrja — að liggja svona, eins og rotaður selur, var nú mælt með dimmri rödd og mannin- um jafnskjótt kippt upp úr pollinum allsterklega. þar stóð þá liinn vöxtulegi fótgöngumaður uppi J'fir honum. Hann var ungur og þreklega limaður, í biám kufli gömlnni og slitnum, með tösku á baki og kvistaprik mikið í hendi. llann hafði litla húfu á höíði, en hárið liðaðist niður um kinnarnar, mikið og Ijósjarpt, og skegg hans var líkast því, sem cigi hefði vcrið borinn á það linífur eða skæri fulla tóil' rnánuði. Nú, hvernig líður? spurði hann alúðlega, en þótt raustin væri harðleg og dimm. Jeg þakka vður fyrir, bærilega, svaraði liinn ringlaði kerru- maður með hvellum rómi, en mátli þó heyra á mæli hans , að hann kenndi meiia til, enn hann vildi gjöra uppskátt. — En jeg skil ekki, hvernig þeBa gat að borið. það er auðskilið, kvað fótgöngumaður og var stuttur í spun- ann. Jeg varð að hafa endaskipti á kerrunni, svo hún keyrði mig eigi niður í skurðinn. Guð varðveiti mig! Jeg hef neytt yður til þess með gáleysi mínu. Jeg Lið yður mikiilega forláts. En meidduð þjer yður ekki? Nei, jeg hafði ekki mikið fyrir því og mig sakaði alls ekki. En handleggurinn á yður hangir svo undarlega. Jeg vænti hann sje ekki brotinn? Jú, það held jeg reyndar. Jeg hef töluverð sárindi í bon- um og liann lafir nokkuð andkannalega, sem þjer segið. En fyrst þjer gjörið svo vel að skipta yður af mjer, má jeg þá ekki hiðja yður að rjetla við fyrir mig kerruna? Jeg á skammt heim til mín og get þá sent vinnumann minn eptir lækni. Jeg verð að biðja yður að afsaka þær ónáðir, sem jeg gjöri yður.

x

Norðlingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Norðlingur
https://timarit.is/publication/106

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.