Norðlingur - 08.07.1876, Blaðsíða 4

7
8
('í Kobnrg og Badsn), og setla þau Vllhjálmur keieari aí) finnast áí»-
ur hiín fer heim aptur. Ferb hennar gaf sumum blötum tilefni til
ab benda á, ab í rauninni mœlti Bretum standa & sama, hvar drotn-
ingin væri meí) hirb sína, en þa& væri miiur vel hugsab af Torý-
mönnum (sem ntí eru vib vöidin) aí) minna fólkiö á meb slíku a&
þa& gæti stýrt öllum málum sínum drotningariaust. Titiimáh&
(keisaranafnsmáii&j er ekki títkljá& a& svo komnu, því mótista&an
hefir or&i& meiri cn rá&herrarnir bjuggust vi&, og sumum liggur vi&
a& halda, a& þa& geti or&i& fallþúfa rá&aneytisins. — í Bandarfkjun-
um eru menn ntí me& mikiu kappi a& skipa s&r f fyikingar til ens
mikla björbardaga (forsetakosn.), en lý&valdsmönnum heíir tekizt a&
finna svo mörg misferii — stórkostleg f&dráttarsvik — af hálfu
þeirra manna sem seti& bafa f rá&aneyti Grants e&a þvf stó&u nærri,
að mönnum þykir ntí fyrir allar vonir gert, a& hann ver&i kosinn
í þriíja sinn. Hermáiará&herrann, Belknap a& nafni, hefir f mörg
ár þegið mtítuskatt af kaupmanni, sem hann veitti þaö umboð a&
standa fyrir vistaútvegum og fi. til eins afkastölum ríkisins. Sendi-
bo&i Bandaríkjanna f Lundúnum (Schenk) er sag&ur ri&inn vi& l&-
prettamál og hefir ntí farið heim til a& reyna a& hreinsa sig. Margt
fieira af því tagi er ntí fyrir ransóknardómum, en hitt má vita, a&
h&r muni mörg kvíslin saurug, þar sera vatnið er svo gruggugt vi&
sjálfa uppsprettuna. I því er miki& hæft sem sagter, að þetta komi
nokkuð af þvf, a& embættin eru h&r til svo skams tfraa skipuð, e&a
þess tíma, sem hver forsetinn er vi& völdin — en elnkum þá, þegar
nýkjörinn forseti er af ö&rum flokki en hinn fyrri. Á þeim tíma vill
hver skara svo eld a& sinni köku sem unt er, og vera nokkru nær
a& efnahag til, þegar iiann skilur vi& embættib. Mönnura ver&ur
opt til í vorri álfu a& líta svo tii bimins, sem Faríseinn for&um,
þegar slíkt heyrist frá Vesturheimi, og þakka drottni og einveldinu,
ab hún (Evrópa) er ekki sem sá tollheimtuma&ur fyrir handan hafi&.
En þa& er þó æri& eitt sem upp kemst af fjárklækjunura f vorri álfu,
og hún mundi h&r ekki ver&a neinn eptirbátur, ef alt væri svo öt-
ullega rannsakað, sem gjört er þar vestra. Samkynja mál, sem
h&r ræddi um, hafa nýlega verib dæmd á Grikklandi. þar höf&u
þrír erkibiskupar fengið embætti fyrir mútugjafir til rátherranna, og
hafa ntí ásamt Iveim rá&herrum f rá&aneyti Bulgaris mátt eæta bót-
um og var&haldi. Féklækir barika og hlutbi&faf&luga f vorri álfu
elaga vel upp í sbkar vélar í Ameríku, og marga rekur enn minni
til ræ&u Laskers útaf þeim texta á Berlínarþinginu fyrir þrem árum.
En væri þab alt á bot& breill af féprettum, sein fram fór á Frakk-
landi undir verndarskildi Napoleons þri&ja, þá er ekki óiíkt, a&
sjálfir fantarnir f Anteríku yr&u hissa, já, fyriryr&u sig a& standa
sem „börn Ijósains" andspænis þeim sem stó&u umhverfis veldisstól
Frakkakeisara.
Jyóðhátiðar minniug
2. júlí 1876.
}>ars kveður hrönn við sæfar sanda
og svalan laugar unnarstein
þars fögur blóm í brekku standa
og birkigrein,
þars gleðin hlær á glæstum reitum
°g gýgjan syngur frelsisóð
þars röðull ornar rekkasveituu
við reginglóð.
f>ar finnumst vær á fegins tíma
— og friði lýsir hjartans mál —
í vonar Ijósum leiptur bríma
sem lífgar sál.
Oss þjóðhátíðar minning mæra
á munaspjöldum rituð er
og tilfinningar hugan hræra,
sem hyllumst v&r.
V&r minnumst dags er frelsið fæddist
og fjötur brustu ánauðar
þá megin ylur andans glæddist,
sem ællað var;
v&r frelsis kappa [hátíð höldum,
oss hreystin forna gjörist ný
vér yppa þorum ægiskjöldum
við orragný.
þó hyggjum vær á herför eigi,
þar holund freyðir benja sjó,
en óskum lífsins magnast megi
liin mæra ró,
er bygð á framför frjálsri stendur
og fýrum skapar auðnu kjör
svo blómi lands, er áttum endur
nýtt öðlist fjör.
Ó, frelsis bjarli burðardagur!
sem blikar skráður geisla rún
í röðulljóma fránum fagur
við fjallabrún:
þér fagnar sérhver foldar niðja
er fróns og þjóðar heillum ann,
þér fagnar braga blómleg gyðja
sem bezt hún kann.
Vér sjáum tímans teikn oss benda,
og traust og von í huga grær,
vör sjáum byrjun, en ei enda
sem of er fjær.
Yér góðir synir viljum vera —
þ<iss vegle.g múðir lieimting á,
og hennar skulum byrði bera
sem bezt liver má,
Já, lifi frelsið! lifi heiður
vors láðs og þjóðar, alla stund 1
en hörfi deyfð og drungi leiöur
sem deprar lund,
og gleðjumst því og glaðir bíðura
við gullnar veigar, söng og daus;
oss farsæld býðst í faömi hlíðum
vors fósturlands.
J II.
Eigandi og ábyrgðarmaður: Skaj»ti Jógepssou, cand. phil.
Alcureyii 1876. Prentari: B. M. Stephánsson.
rök hlytu að verða fundin til þeirra svika1, sem enn gæti verið
mikils vert að fá njósn um. Hann grófst eplir þessu með öllu
móti, en það kom fyrir ekki. En í þessari leit fann hann annað,
sem varð honum að mikilli skemmtun. þar sem hann var að kanna
hvert horn í hinu gamla húsi, varð fyrir honum dálitil leyndar-
kompa, og þar hafði Fálki meistari einslega svalað fyndni sinni
og gamansemi. Allir vissu það, að hinn gamli glaðværi maður
liafði á yngri árum sínum verið leikinn í uppdráttariist. Einkum
hafði honum verið lagið að penta manna Jíkneskjur, og honum
tókst frábærlega vel að leiða í Ijós atburði hins dagiega lifs á skop-
legan hátt. Að vísu gazt honum eigi að grályndu spotti, og hann
var of mikið góðmenni til þess, að vilja hafa nokkurn heiðvirðan
mann að athlægi; en þó var hann með því marki hrenndur, er
margan hendir á hinni seinni tíð, að honum var gjarnt til að bregða
á glens og búa til skrípamyndir. Af öllu þesskonar hafði hann
meiri skemmtun, enn hann vildi sjálfur við kannast. Á ofanverð-
um dögum hans hafði honum orðið nokkuð skapþungt, þá er hann
deildi við hinn hjegómagjarna og óhlutvanda bæjargreii'a, og var
honum það þá hið mesta yndi, að hugsa sjer hann scm hlægi-
legast á sig kominn.
Blokk fann nú á veggnum í þessari kompu ýmsar myndir, er
karlinn haíði dregið til gamans sjer með blýanti sínum og hvergi
nærri vandað, en þó höfðu þær tekizt furöu vel. þar á meðal
voru tveir uppdrættir, er hann hafði að mestu fullgjört, og á hvor-
umtveggja var liinn strokni bæjargreifi höfuðpaurinn. Á annari
myndinni mútli sjá hanu sem kynja langan reitastranga, með hvíta
kollhúfu úr viðarull, en fjölmargir púkar og álfar báru hann í milli
sín í prósessíu með hinu kringilegasta látbragði. þar var Krist-
inn Blokk auðkenndur; hann dansaði í fararbroddi þessara ferlíka,
sem álfakongur, og þótti honum það að vísu eigi mikil sæmd.
En þó hló hann dátt að öllu saman og sá það á sinni líkneskju,
að hún lýsti gjörla þeim ofsa og þeirri þrjózku, er honum bjó
reyndar svo ríkt í skapi um þær mundir.
Jæja, karlinn minn! mælli hann. Jeg œtla að þú hafir ekki
lálið mig sýnast stórum verra, enn jeg var. þjer var þó vel til
mín, og enguni var betur skemmt enn þjer, með strákskap mínum.
(Framh )
*