Skuld - 01.12.1877, Blaðsíða 3

I. ár, nr. 16.]
S K U L D .
[1. desember 1877.
gengr til Seyðisfjarðar, átti að fara
og fór 8. ágúst og pannig degi fyrr
en liinn póstrinn kom, sem parna hefir
orðið um hásumarið einum degi á
eí'tir áætluninni. J>annig er pað
póstrinn, sem gengr frá Reykjavík
og að Prestsbakka, sem er sekr fyrir
bréfið pitt, en ekki póstafgreiðslumaðr-
inn (pví póstafgreiðslumenn á aðal-
póststöðvum munu eigi mega láta pósta
fara siðar, en að morgni ins ákveðna
fardags.) — Ég hef um sama sár að
binda í pessu tilliti sem pú, og pað
stærra sár. í sumar skrifaði ég bréf
úr Reykjavík heim (seint í júlí) eftir
að ég frétti um grasbrestinn af austr-
landi og voru í pví bréfi ráðstafanir
viðvíkjandi beyskap með fleiru, sem
mér reið mikið á. Bréf petta sendi
ég spursmálslaust með sunnanlands-
póstinum, pví með honum gat pað
komið keim til mín 12 dögum fyrr,
en ef ég befði sent pað með norðan-
landspósti. En viti menn: bréf petta
kom eigi heim fyrri en 6. október,
í stað pess að pað gat og átti að
vera komið til skila 10. ág'úst.
Svona eru nú póstferðirnar í góðu
lagi og áreiðanlegar.
[Atbugas. ritstj.: Yérerumpakk-
látir vibi -vorum, br. alpingism. E. G
fyrir ofanritaða bending. Yérlviljum
bæta pví við, að Rvíkr-póstr átti eftir'
áætluninni að fara frá Mýrum í Álfta-
veri 5. ágúst, og pá sjálfsagt að koma
sama dags kveld að Prestsbakka,
svo bann hefir verið 4 dögum á eftir
áætlunirmi, fyrst liann kom eigi fyr
en í). ágrist. — |>etta er ópolandi
um básumar, pótt vér bér eystra
eigum líku að venjast um póstinn frá
Prestsbakka, sem aldrci kemr á rétt-
um tíma, vetr, sumar, vor né haust
— Yér skorum á herra póstmeistar-
ann í Reykjavík, sem er kunnr að
reglusemi og árvekni, að hann gjöri
heyrum kunnugt, bverri ábyrgð póstar
sæta fyrir hirðulevsi, slæpingsskap
og fyllirí á ferðalagi peirra, og bvort
yfirsjónir póstafgreiðslumanna eru
látnar afskiptalausar eða ekki (sbr.
augl. 3. maí 1872, § 5) og skal
„Skuld“ fúslega ljá slíkri skýrslu
rúm. — jpetta varðar almenning,
sem leggr fé til póstferðanna og á
að hafa peirra not. Ef slíkt væri
auglýst i bvert sinni, pá hefði menn
nokkra trygging fyrir, að alt gengi
ekki í hreinu sukki og afskiptaleysi.
Aftr pykir oss vafasamt, hvort
pað er rétt, að póstafgreiðslumenn á
aðalstöðvunum bafi eigi heimild til
að draga brottför pósta um einn dag
eða tvo, ef nauðsyn krefr (t. d. eins
og ef liinn póstrinn er ókominn).
— Oss virðist pað sjálfsagt að peir
megi slíkt, og nauðsyn og pörf al-
mennings krefr að peir gjöri pað
(sjá augl. 3. maí 1872, § 9.) — Líkt
— 160 —
kom fyrir nú í pessaai ferð, er sunn-
anpóstr var varla meir en kominn
á Seyðisfjörð daginn sem hann átti
að fara paðan aftr. — Póstaf-
greiðslumaðrinn par, hr. Rasmussen,
sendi aukapóstinn hingað til Eslti-
fjarðar strax á stað, er báðir póst-
arnir voru komnir, og ætlaði að láta
pá bíða aftrkomu aukapóstsins, pó
brottför peirra dragist við petta fram
yfir ákveðinn fardag, og virðist oss
hann liafa gert alveg réttí pessu
og einmitt litið á sanna pörf al-
mennings og hag.
Póstafgreiðsla.
I. Leíöi’étting. |>að er ekki
oft, að vér getum sagt pað, að pað
gleðji oss, að pað, sem vér höfum
sagt eða gjört, hafi verið rangt; en
pó getum vér eigi dulizt pess, að pað
gleðr oss að geta sagt, að oss hefir
skjátlað í peim gersökum er vér höf-
um gert póstafgreiðslumanninum á
Kyrkjubæjarklaustri (Prestsbakka).
Yísum vér í pví efni til bréfkaflans
frá hr. Einari Gíslasyni hér að fram-
an. — f>að er sjálfsagt, að vér biðjum
póstafgreiðslumanninn velvirðingar á
pessu, eins og vér höfum fundið oss
skylt að leiðrétta pað, ótilkvaddir af
honum, pegar er vér urðum pessvar-
ir, að vér höfðum gjört honum rangt.
— jpað gjörum vér fúslega, pvi til-
gangr vor er, að leita sannleik-
ans, en ekki að áreita neinn mann
að sakleysi
II. Svar til lir. E. E. Möllers
á Akreyri. -— í 37. bl. „Norðanfara"
(sem ritstj. kallar Nr. 73.—74-., pví
hann kallar hverjar 4 bls. tvö Nr.!!)
hefir póstafgreiðslumaðrinn á Akreyri
ritað all-langort, en mjög kurteist svar
til „Skuldar“ útaf póstmálagreininni
í Nr. 11. af blaði voru. — Hann skýr-
ir frá að hréfið til vor, er par er um
getið að oss var scnt af Akreyri, hafi
komið á póstinn eftir að taskan var
lokuð og hafi svo póstr borið pað til
næstu póststöðva (Múla), en par sá af-
greiðslumaðr að frímerkið, sem á hréf-
inuvar, var brúkað. Kyrrsetti hann
svo hréfið, sendi pað norðr á Akreyri og
par var pví svo haldið ciiia pústfcrð
yfir, og svo sent mér eftir alt saman,
pegar sá, er skrifað hafði, var húinn
að frímerkja pað á ný. — J>etta cr
inntak greinar hr. Möllers. —Honum
finst pví, að vérhafaverið heldr fljót-
ir, að setjast í dómarastólinn um að-
gjörðir sínar í pessu efni. —
Yér skulum nú fúslega kannast
við, að eftir pessu er sökin ckki eins
mikil hjá hr. M., eins og vér höfðurn
ætlað, er vér rituðum greinvora, En
lir. M. er sagðr svo sannsýnn maðr
' og kurteis, eins og grein hans líka
her með sér, að vér erum vissir um,
að hann viðrkennir pað, að pessar
— 161 —
kringumstæður allar gátum vér eigi
vitað austr á Eskifirði, meðan hann
skýrði eigi frá peim. það var alveg
eðlilegt, að vér héldum oss til pess,
sem hréfið har með sér eftir stimpl-
unum. |>að var engin athugasemd á
pað rituð, og pað var als ekki stimpl-
að af póstafgreiðslumanninum í Múla.
— Vér efum pað eigi, að afgreiðslu.
maðr pessi (sem oss er persónulega
kunnr að reglusemi og öllu góðu og
góðvinr vor), hafi af skyldurækni
endrsent hréfið. — En vér verðum
samt að efastum heimild bæðihans
til að endrsenda pað og hr. Möllers
til að halda pví, og álítum vér að
peir hafi í pví sýnt of mikla skyldu-
rækni eða réttara sagt: misskilda
skyldurækni ;enafpvítilgangrp eirra
hefir verið góðr og réttr, pá er pessi
yfirsjón mjög afsakanleg, og vér
skulum eigi um hana fást að pví
leyti. — En vér álítum, að réttast
hefði verið að gjöra atliugasemd á
hréfið um, að frímerkin væru ógild,
og láta svo hréfið fara og hefði ég
pá orðið að horga burðareyri pess.—
Ef ástæða pótti til að ætla, að hrúk-
aða merkið hefði sett verið á í svik-
samlegum tilgangi, pá mátti eins vel
upplýsa pað hér, er ég tók við bréf-
inu, frá hverjum pað væri, eins og á
Akreyri. — |>essu var nú annars ekki
svar að gefa, par sem ekkert hafði
verið gert til að torkenna ónýtingu
merkisins, og svo eriuu vér vissir um
að hæði bréfhirðingamaðrinn í Múla
og póstafgreiðslumaðrinn á Akreyri
hafa pekt höndina og signetið á hréf-
inu, og pá vitað, að pað var maðr
kunnr að öllu öðru en prettvísi, scm
bréfið var frá. Brúkað frímerki getr
nefnil. liæglega slæðzt innan um ný
hjá peim, er safna brúkuðum frí-
merkjum (sem eru verzlunarvara). Og
pað er hvergi bannað í póstlögunum,
að setja gömul frimerki á hréf. J>au
eru pá auðvitað sem óborguð.
En setjum nú að pað hefði verið
rétt og nauðsynlegt, að senda hréfið
aftr norðr á Akreyri; hver pörf var
á að láta pað liggja par enn milli
einna póstferða til? Sá, er hréfið
sendi, er húsettr á Akreyri, og hr.
Möller pekkir víst vel hönd lians og
signet, svo hann liefði getað fengið
strax allar pessar „upplýsingar,“
sem honum póttu svo nauðsynlegar.
og sent svo brefið strax með næsta
pósti. jj>ví gerði hann pað eigi?
Yér verðum pví, að svo vöxnu
að ætla, að hr. Möller hafi dregið oss
óparflega lengi á bréfi voru. Að
honum hafi gengið neitt misjafnt til
pessa, dettr oss eigi í hug. — En
vér verðum að álíta pað trassaskap.
Áskoran hr. M. til blaðamanna
og annara að vanda hetr utanáskriftir
og umbúðir, skulum vér fúslega játa
— 162 —