Skuld - 25.11.1878, Blaðsíða 3

SKULD.
[25/u 1878.
5
II. ár, nr. 35.]
415
lenskri pýðingu eftir M a 11 h .
J ochumsson11. Rvík 1877.
Shakspeare er talinn einn af
helztu höfuðskáldum heimsins, ef eigi
ið helzta síðan í fornöld, og kveðr svo
mikið að álitihans, að meðal rétt-trúaðra
Shakspeares-dýrkenda mun pað goð-
gánni næst að álíta eigi rit lians sem
alfullnægjandi hugsjón sýni-skáldskap-
ar (dramatísks skáldsk.). Nú pótt
vér séum eigi rétt-trúaðr Shakspeares-
dýrkandi, pá lítum vér pó með lotn-
ing upp til ins mikla meistara, sem vér
ætíð setjum í tölu „stóru spámannanna“
í skáldskaparins ríki.
Alt um pað hefðum vér vænt pess,
að sjá margra annara skálda verk
pýdd á íslenzku fyrr en Skakspeares,
eigi fyrir pað, að hans sé eigi flestum
merkari í sjálfum sér, heldr af pví,
að vér hefðum efazt um og efumst
enn um, að pjóð vor yfir höfuð hafi
nokkuð við rit hans að gjöra; vérætl-
um satt að segja, að hún sé peim eigi
vaxin. J>eir íslendingar, sem meta
kunna pýðingar pessar, munu helzt
vera peir einir, sem hvort eð er hafa
mentun til, að lesa frumritin eða beztu
pýðingar útlendar.
J>að getr pví verið sjDurning, að
vorri ætlun, hve parft verk sé unnið
með pessum pýðingum, cða réttara
sagt með prentun peirra nú í hráð.
— En oss pykir samt óparft að leggja
mikið upp úr að rannsaka pað, úr
pví pað er víst, að meistaralegar pýð-
ingar merkisrita verða til ævaraiuli
frambúðar-sóma bókmentum vorum, og
vonandi að „sú komi stund“, að pjóð-
in komist á pað stig, að hafa peirra
not.
Og að pýðingar séra Matthíasar á
pessu, sem öðru, sé meistaralegar
(enda pótt eigi alfullkomar né galla-
lausar), pað parf ekki að orðlengja.
— Yið Bellachini? Já, pað er nú
svo, sagði aðkomumaðr og leysti lykkj-
una á járnpræðinum um leið, og féll
pá in punga járnstöng með háubraki
á gólfið og molaði eina af steinfiög-
unum, sem gólfið var lagt með. —
Afsakið pér mig, að ég skemdi góliið,
sagði hami lióglátlega; ég ætlaði rétt
að sýna yðr, að hér er ekki um sjón-
liveríingar að tala.
Yerzlunarráðið var nú sannfærðr,
og hófu peir nú langa og alvarlega
viðræðu sín á meðal. Lífæð verzlunar-
ráðsins sló ákaft; hann sável, að inn
ungi maðr hafði eigi sagt of mikið,
pví hér var um nýjung að ræða, er
hafði ina mikilvægustu pýðingu, og pað
var auðsætt, að afloiðingarnar af pess-
416__________________
„Stutt æfimiiiniug Sigurðar
Breiðfjarðar skálds, samið hefir
Jón Borgfirðingr. Itvík 1878“.
B,it petta mun marga lesendr
fá, og er pað að vonum, pví Sig. Breið-
fjörð er vinsæll hjá alpýðu enn í dag,
og á hann pað að mörgu leyti skilið.
— Yér ætlum oss eigi að setjast hér
á dómstól yíir gildi kveðskapar hans.
Hans kostir og gallar voru hvorir-
tveggja miklir. En hér er einungis
umtalsefni vort að geta pessarar „æfi-
minningar“. — Höf. hefir tekið pá
stefnu, að segja frá inum útvortis at-
burðum í lífi Sig. Br., og lýsa útliti
hans,en láta viðburðina sjálfa vera
nóga, án pess að benda á samband
peirra við ið innra llf lians.
J>að hefir verið fundið að pessari
aðferð höf.’s, en vér getum eigi verið
á pví máli. — Höfundrinn er ólærðr
alpýðumaðr, vel lesinn í sínum fræð-
um eftir föngum, og iðinn og fróðr.
Hann er ekki heimspekingr, en hann
er fræðimaðr fyrir pví. Hann hefir
sjálfr fundið, hvert svið mentun hans
og gáfur settu honum, og hefir kosið
að halda sér innan pess takmarka,
og fyrir pað sama er bók lians góð
hók. Til pess að rekja íit úr æfiatrið-
unum (inum ytri) og verkum höfund-
arins lífsskoðun hans og hans and-
lega sögu og draga upp trúa og á-
sjálega mynd af hans innra manni,
gáfum sálar hans, haráttu, sigrum og
óförum anda hans — til pessa purfti
mann með miklu andríki og heim-
spekilegri gáfu og mentun. |>að hefði
verið ofætlun að vænta slíks af al-
' pýðumanni, sam í fátækt og harðri
baráttu fyrir daglegum] pörfum hefir
sjálfr orðið að menta sig. Menn eiga
pví eigi að ámæla honum fyrir, að
hann ritaði eins og hann hefir gjört,
um fundi voru miklu pýðingarmeiri en
allar aðrar framfarir vorra nýju tíma.
Samtal peirra leiddi til pess, að
peir mæltu sér mót næsta dag, og
ætlaði B. að hjóða par til með sér
ýmsum merkismönnum, og skyldi að-
lcomumaðr par endrtaka í augsýn
peirra tilraun sína.
23. Nóvember var inargt göfug-
menni í heimboði hjá B., og meðal
annara var par einn frægr pingmaðr.
Hafði hann fyrir hönd herra B’s.
lcomið pví svo fyrir, að allir inir göf-
ugu herrar komu par sarnan, án pess
neinn peirra vissi fyrirfram, í hverju
slcyni pað var; liann var svo merkr
maðr, að pcir tóku orð hans trúanleg,
er Itann hafði sagt poim, að pað væri
417
heldr kuna honum pökk og viðrkenn-
ing fyrir, að liann ætlaði sér af.
Og einmitt s v o n a löguð æfisaga
er als eigi lítils verð; hún er efnis-
málmr fyrir komandi ritliöfunda, er
finna sig færa um að semja heim-
spekilega æfisögu Sigurðar.
Hún er vel um vönduð að öllum
frágangí og ódýr (50 Au.)-
HNÚTU-KAST.
Yér höfum að vísu annað að gjöra,
en að vera í hnútukasti við óvandaða
menn, og annað hetra í blað vort að
láta. — En fám línum er oss óhætt
að verja til að „bíta frá oss“. Vér
skulum eigi preyta lesendr á lang-
yrðunum.
— Séra Sigurðr Grunnarsson,
sem sjaldan eða aldrei einkennir sig
með fullu nafni í „Norðanfara11, heldr
kallar sig ýmist „S. G.“, „Bónda aust-
firðing11 eða „B. a.“, skýrir í „Nf.“ nr.
45.—46. p. á. frá J>órsnesfundi peim,
er haldinn var í júní í vor; skýr-
ir hann vitanlega rangt frá sumu,
on endar á pessu:
„Hvað, sem öðruvísi er hermt,
t. a. m. í SKITLD, sér í lagi urn
tildrög og boðun fundarins, er
eigi rétt“,
Nú moð pví vér vorum sjálfr
á fundi og vissum vel um fundarboð-
un hér, er hér beint að oss, að vér
höfum hallað réttu máli.
Yér lýsum nú yfir pví, að
séra Sigurðr cr 6 s a n n i n d a-
m a ö r að p e s s u m o r ð u m.
— I sama bl. stendr ágrip eftir
sama höf. af fundargjörðum að Hólm-
um (28. ágúst). J>ar er eigi rétt frá
öllu skýrt, en vér skiftum oss eigi af
pví. Vér látum oss nægja að taka
fram, að skýrsla „Skuldar11 um fund-
inn er að öllu rétt, enda nutum
að tefla um afar pýðingarmikla nýung,
sem fundin væri, og væri yfir alla hluti
fram áríðandi að búa svo um, að ætt-
jörð peirra liefði liennar not.
Boðsmenn voru allir látnir fara
inn í stóran sal; lá par venjuleg fall-
byssa á stóru fótstykki úr tré, og sömu-
leiðis lágu par tvö stór hjól úr steypu-
járni. Eigi vissi neinn af boðsmönn-
um, livað petta skyldi pýða. Rétt í
pví, að klukkan var7’/2, kom innungi
maðr inn; leiddi B. liann fyrir herr-
ana og sagði peim, að hann væri ungr
maðr frá Wúrtemberg, sem eigi vildi
láta nafns síns við getið að sinni.
Hann stóð par ofr látlaus, fátæklega
húinn og var að hringsnúa liattinum
á börðunum milli fingra sinna, og