Fróði - 14.04.1882, Qupperneq 3

18S2.
I B 6 Ð 1.
70. bl.
115
116
117
um áður fgreindu sveitum eða einhver-
staðar við sjó, par sem hægir eru að-
fiutningar og hentast pykir, en hætti
við pá ráðagerð, að hafa skólann á Hall-
ormsstað, af pví aðflutningar eru pang-
að talsvert erfiðir og kostnaðarsami, en
hestahald fremur dýrt á vetrum. Að
sönnu er Hallormstaður ágæt bújörð, sem
framfleytir mörgum gripum, en pó peir
kostir sjeu óneitanlega góðir, er jörðin
eigi hentug búnaðarskólajörð, mest vegna
pess, að útengi er lítið, og ekki vel lag-
að til að gera á pví verulegar bætur
til langframa.
Aðalkostir búnaðarskólajarða er ó-
missanda að sjeu pessir:
1. Að landslagi sje svo háttað kringum
túnið, að hægt sje að færa pað út,
pað er: stækka pað ár eptir ár.
2. Að útengi sje svo lagað, að hægt sje
að gera á pví miklar bætur, með
stíflugarða hleðslu, skurðagrefti og
vatnsveitingum, einkum flóðveitum ár
frá ári.
3. Að gnægð frjóvgunarvatns sje til í
landareigninni, sem án stórkostlegs
kostnaðar sje hægt að veita á tún og
engi.
4. Að góð svarðartekja sje til í landar-
eigninni, eða fáist með hægu móti
ekki langt frá.
5. Að beitiland sje gott, einkum á sumr-
um fyrir nautpening.
6. Að aðflutningar sjeu stuttir og ekki
mjög kostnaðarsamir o. s. frv.
Eiríksstöðum 18. marz mán. 1882.
J ónas Eiríksson.
þessi mótbára, því fiskiveiðasamþykkt-
irnar voru prentaðar og þeim látinn
fyigja útdráttur úr lögum 14. desembr.
J87 7 og nafn konungs undir og svo
útbýtt, og beittu Færeyingar þessari
mótbáru ekki fratnar, en að tninnsía
kosti einn skipstjóri sagðist samt sem
áður alls ekki ætla að hlýða samþykkt-
ununi, og var hann svo kæröur fyrir
brot á þeim og dæmdur, en þeitn dómi
er ekki fullnægt; hann var áður sigldur
heitn til Færeyja; annar tæreyiskur
skipstjóri var einnig dæmdur og borg-
aði hann sekt sína.
Rjett er þaö, að heimtað var af
Færeyingutn að koma með skip sín á
Eskifjörð, svo sjcö yrði utn aö tolllög-
utn væri hlýtt og sóttvarnarlöguin
(tneð skútum þeirra sutnutn komu misl •
ingar sumarið 1880; þeir sigldu hindr-
unarlaust til Islands úr plássutn í Fær-
eyjutn þar sem mislingar geysuðu), en
Færeyiugar neituðu að hlýða þessari
skipun; var svo höfðað mál á móti
þremur skipstjúrum; 2 þeirra skutu
tnálinu til aintsins og óskuðu að það
úrskurðaði, hvort þeir hefðu brotið lög
hjer tneð þcssu, og þá hve mikia sekt
þeir ættu að borga, amtið úrskurðaði
að þeir ættu að borga 20 kr. sekt
hvor; hinn 3. var dæmdur, en þeim
; dótni varð ekki fullnægt áöur enn hann
| var farinn til Færeyja.
Færeyingutn var upp á lagt, að
Jögö úr „Dimmalætting4 utn fiskiveiðar gora grein fyrir afla þeirra 1881 og
Færeyinga við ísland einkum með til- gjaldinu af honum, en þeir sigldu burt
liti til þeirra, sem afla á Austfjöröum, án þess að gera það, skýrðu að eins
en af þeim afla á seinni árum flestir frá hverjir væru útgeröarmenn þeirra
í Suðurmúlasýslu; í Norðurmúlasýslu og kváðust ekki vita töluna á því, setn
afla mjög fáir Færeyingar netna þeir, þe>r hefðu allað, og þar sem lögreglu-
setn hakia úti bátum á Seyðisfirði fyr- stjórn er eins og hjer á landi áleit jeg
ir Seyöfirðinga, svo sýslutnaður Norð- rjeltast að láta þetta fara brjefaskrilta
urmúlasýslu mun lítið hafa þurft að veginn; tveir, setn voru hjer i líeyðar-
eiga við þá enn. firði, voru þó undantekuing hjer frá,
rFróði“ væntir upplýsinga frá þeir gerðu grein fyrir afla sínum og
Austfirðingum í þessu rnáli og skal jeg borguöu.
leyfa ntjer að láta hjer fara á eptir Ósatt e& það, að ekki hafi nema
athugasemdir um nokkur atriði. í „Gustav“ verið vísað burt hjeðan úr
Pað mun liggja í augutn uppi, að Reyðarfirði, því undir eins og búið var
þeir, sem að staðaldri dvelja innan tak-j að prenta samþykktirnar gerði jeg tnjer
marka laudhelgis, eru á meðan háðir | ferð út með Reyðarfirði og fór um
íslenzkutn lögreglulögutn („Dimmalætt- 1 borð í öll skip, sem þá lágu hjer, aí-
í 64. blaði „Fróða“ er grein út-
ingur, sem lfklega hafði einhvern dá-
lítinn hag af að vera hlynntur Færey-
ingum bannaði þetta reyndar fyrst, en
svo sýndi jeg honum fram á þetta og
fór hann svo olan af því.
„Dimmalætting“ segir, að „nefndin
geti takinarkað bátatöluna eptir geð-
þótta“. Hversu rjett hermt þetta er
sjest á því, að netndarmenn ákveða
línutöluna undir e i ð; ekki voru
heldur eintóinir Reyðfirðingar í nefnd-
inni; meiri hluti neíndarinnar var úr
öörum hreppum (2 úr Norðfirði, 2 úr
Fáskrúðsfiröi og 3 úr Reyðarfiröi). —
Jeg álít ekki þörf á að verja innihald
samþykktanna, en skal að cins geta
þess, að hingað var orðin sú aðsókn af
Færeyingum, að Islendingutn gagnaðist
ekki að hafa línur í sjó; það þyrptust
svo margir á eitt svæði, að hver lagði
ofan f annan, urðu svo að skera sundur
línur hinna til að ná sínum, og var þá
opt sleppt að hnýta saman endana,
svo línur töpuðust og veit jeg til að
ytnsir Islendingar þess vegna urðu að
hætta úthaldi sínu ; fannst sýslunefnd-
inni þvi nauðsyn á, að hafa einhvern
hemil á, að ekki þyrptust of tnargir á
sama stað , og sá ekki annað ráð en
ítöluna.
Færeyingum þykir liart að þurfa
að sýna skjöl sín á Eskifirði; hvað
ætli þeir syngi nú þegar þeir eiga
eptir nýju útflutíningsgjaldslögunum að
skilja skjölin eptir á Eskifirði ?
Eskifirði 16. tnarz 1882
Jón Jóhnssen.
Norskir liskimcnn við ísland.
(Luthersk kirketidende, gefin út í Kristia-
níu, 10. bindi nr. 8)
ing“ virðist játa, að íslenzk lög nái út
að nótlögum; hvaða lög gilda þá írá
nótlögum út að landhelgi? Líklega dönsk
lög með útilokun af íslenzkum Iögutn;
en á hverju þetta byggist veit jeg ekki),
og því álít jeg, að það sje engum efa
andir orpið, að þilskip, sem liggja til
aklteris á fjörðutn og senda þaðan báta
til fiskiríis, f því tilliti sjeu háð íslenzk-
um lögum , enda tiltaka fiskiveiða-
samþykktir fjarðanna hjer, að undir þær
sjeu cinnig gefin þilskip, sem liggi til
akkeris á Ijörðum og stundi þaðan
fiskirí; samt sögðu Færeyingar ltjer í
sutnar eð var, að þeir ætiuðu ekki aö
hlýða þessum fiskiveiðasamþykktum, og
bátu fyrst fyrir, að þeir sæuekki nafn
konungsins undir fiskiveiðasamþykktun-
um í Stjórnartíðindunum; þetta stóð
heldur ekki til; en svo brást þeim
henti skipstjórum sainþykktirnar og
gerði þeitn þær skiljanlegar á dönsku
og sngði þeitn öllum (þar á meðal
Trolle), að þeim væri óheimilt aö liggja
hjer í Reyðarfirði lengur til fiskiveiða;
þeir fengju engin „númer“ og yrðu
sektaðir ef þeir yrðu kærðir fyrir að
liggja hjer lengur; skipum, sem seinna
kotnu hjer inn, voru eirtnig alhentar
sainþykktirnar, og hreppstjórar í hinurn
hreppunutn hölðu þær til útbýtingar.
Ekki er það heldur rjett, að landeig-
endur banni að kasta slógi á land,
enda geta þeir það ekki; þeir eru
búndnir viö samþykktina eins með til-
liti til að leyfa, að slógi sje kastað á
land upp, eins og í öðru tilliti, en þeir
geta auðvitað heimtað að graíir sjeu
graínar af þeirn, sem slóginu fleygja
Lúthersstofnunin hcíir f surnar
reynt að útvega Norðmönnutn þeitn, er
veiða við strendur Islands, prest til að
messa fyrir þá, og hefir verið svo
heppin, aö fá Faste Svendsen frá Kristj-
ánssandi um nokkurn tíma. Ilann fór
frá Stafangri síðast í júnítnánuði, og
skriíar frá íslandi eptir nokkurra vikna
dvöl. Af því vjer þykjumst fullvissir,
að lesendum vorutn tnuni þykja gaman
að heyra, hvernig þar fer fratn, prent-
um vjer brjefið. Svendsen skrifar
svo:
„Mjer þykir líklegt, að yður muni
þykja vænt um að heyra dálítið frá Is-
landi. Ferðin gekk vel, En tnjer
varð því að eins unnt að vera hjer, að
W. Ilansen bauð mjer gefins förina og
veruna hjer við land. Ef svo heföi
eigi verið, veit jeg eigi hversu það
heíði mátt takast. Mjer lieíir liötð
vel í þessar 3 vikur, setn jeg hef ver-
ið hjer. Jeg hefi verið á „Thule“, gufu-
skipi Hansens, og farið úr firði í fjöið;
hefi eg þannig komið tvisvar í hvern Ijörð
austanlands, setn Norðtnenn eru í.
Landar lagna mjer allstaðar, og þessa
3 sunnudaga, er jeg heí verið hjer,
upp, og því lleygt í þær; emu lslcnd-jhefii Ijöldi manna sótt bæöi morgun-