Suðri - 03.03.1883, Blaðsíða 3

19
beina í affarabetri stefnu, ef hér-
aðsmenn vildu hafa þann áhuga á fiski-
málum sínum, að fara þó að lokum að
nota sér ið mikla frelsi, er þeim er
veitt í lögum 14. des. 1877 um fiski-
veiðar á opnum skipum, til þess að
gjöra samþykkt um fiskiveiðar sínar, og
fáum vér eigi betur séð, en að í sam-
þykkt megi taka þetta atriði eins og
hvert annað, er lýtur að því, hvernig
atvinnan sé rekin, og í raun og veru
virðist næg trygging unnin, ef í
fiskiveiðasamþykktinni væru settar
helztu lögregluákvarðanir, sem þurfa til
þess að varna bæði ásiglingum og á-
róðri.
|>að væri mjög æskilegt að inn
ungi formaður vildi gangast fyrir því,
að á ný væri reynt að koma á sam-
þykkt um fiskiveiðarnar í Faxaflóa
sunnanverðum, og vér erum þess mjög
bvetjandi við hann og aðra, ef svo
skyldi fara, sem oss uggir, að vald-
stjórnin verði treg á að semja eða
skipa stjórnarreglur fyrir formenn.
f>að er eðlilegt, að valdsstjórnin geri
það eigi, nema því að eins að aðal-
atriðin væru áður borin undir sam-
þykki eptir lögum 14. des. 1877, og
sjómenn mundu bæði sætta sig betur
við þau lög, er þeir skapa sér sjálfir, en
þau, er þeim væru sett að þeim forn-
spurðum, og einnig mundu þeir og
haýa sterkan gœtur á, að þeim regl-
um, er þeir setja sér sjálfir, yrði hlýtt.
Ritstj.
Úr nærhéruonnum.
Ur Hnappad alssýstu, bréf 4. fébr.:
Nú sem stendur er héðan ekkert
markvert að frétta, nema tíðin er mjög
umhleypingasöm, og lítur illa út með
skepnuhald. Ur Snæfellsnessýslu er
ekkert að frétta, nema fisklaust hefir
verið kringum allan jökul, síðan fyrir
jól, og eru þaðan sögð in mestu bág-
indi. Seint í janúar drukknaði á heim-
leið úr Stykkishóimi inn alkunni dugn-
aðarmaöur. Guðmundur bóndi Bjarn-
arson, á Ósí á Skógarströnd, frá konu
og fjölda barna. Guðm. sál. var ein-
hver inn duglegasti bóndi í þeirri sveit,
og er að honum inn mesti skaði.
Ur Borgarfjarðarsýsln, bréf 14 febr.;
Erlindur heitir maður og býr á Álpt-
árósi; það var haldið að hann ætti
peninga, enda kom það fyrir í haust á
næturþeii, að brotin var upp skemma
lians, farið ofan í kistu og tekinn það-
an stokkur með péníngum í; bónda
þykir skaðinn slæmur, því peningarnir
voru margir og honum þótti vænt um
þá; leitar hann því til sýslumanns og
biður hann að uppgötva þjófinn. Sýslu-
manninum verður eigi greitt um upp-
götvunina, hann fann hvorki þjófinn
né peningana og tekur síðan hvíld á
eptir leitinni og heldnr heim. Erlindi
bónda þólti illa óhorfast með rann-
sóknina og fer til Guðmundar 'ifróða,
færir bonum flot og tólg og biöur hann
taka að sér málið. Mundi er lengi
tregur til, en heldur þó að mögulegt
sé að peningarnir komi aptur. Einn
góðan veðurdag kemnr maður að Álpt-
árósi, þessi hafði hött síðan og úlpu
víða, og bar eitthvað bókum líkt í
barmi sér; ekki bar bæjarfók kennsl
á komumann, sem var nokkuð öðruvísi
en aðrir menn og yrti fátt á þá sem
fyrir voru; liann veik að útiskemmu
og mældi hana utan og innan á hæð,
lengd, breydd og dýpt; sumir segja að
hann hafi sömuleiðis ma lt bónda; komu-
maður geugur síðan út á bolt nokk-
urt, er þar er í nánd ; þar sýnist heima-
mönnum hann skima í allar áttir,
gauga nokkurum sinnum öfugur og and-
sælis, stundum hverta á jörð niður,
ýmist flatur eða á knjám. Nú líður
og bíður, ekki fer sýsíumaður aptur á
stað ; ekki koma peningarnir og Erlind-
ur verður ergilegur. Einu sinni snemma
morguns um fótaferð heyrist mikið
hunda-gjamm úti á Álptárósi, gengur
svo um hríð þar til bóndi gengur út
og sér ekkert nýtt, en staðnæmist við
skemmu sína; hverfa þá að honum
ýmsar hugsanir: sár söknuður, sýslu-
menn, gamlir galdramenn, draumar, of-
sjónir, öfund, aðhlátur, en á þessari
angurstund lukust loks upp augu hans
og hann sá blað blakta á garðshorninu
á móti sér, og þegar liann hyggur að,
er þar kominn stokkurinn með pen-
ingunum í og bréfaskjölin (sem áttu
að vera í stokknum, og sem líka var
mikill missir að) láu þar ofan á. Bóndi
sem er skynsamur maður, og líklega
hefur þá lofað guð, hugsar strax, að
þetta jarteikn skulu fleiri sjá áður en
liann snerti; kallar hann hjú sín öll,
nágranna og nokkura vini, lætur þá sjá
og telja, og töldust þar þá þrjúhundruð
krónur, fyrir utan allar stökur og eyr-
peninga; þótti bónda þá enn vanta
áttatíu, en aðrir kalla það óvissu, því
hann hafi ekki vitað aura sinna tal.
Eptir því sem áður er sagt, er auðvitað
hverjum þetta þakka skal, enla fann
Erlindur það vel, hverjum hann launa
skyldi, og leggur á stað til Munda síns,
sem ekki kom óvart það sem bóndi
vildi segja honum, en það sem hann
borgaði M. í ómakslaun er ekki á allra
* viti, sumir segja það «hundrað» —
hvort það hafa verið hundrað krónur
eða hundraðsvirði, veit ekki sá sem
þetta sluifar. En það vita menn, að
Munda varð ekki happ að hundraðinu,
því hann missti þaö aplur á sýnilegan
hátt, enda kvað hann segja slíkt ekki
vera happaverk, þó hann hafi löngum
gjört annað úns.
Af þessari litlu sögu sézt, að til eru
gjörningamenn enn þá, sem eeta sýnt
hver stolið hafi o. s. frv. 1 vissum
tilfellum kunna þeir að vera nauðsyn-
legir, en hvort að sýslumönnum þykir
það sæma að hafa þá fyrir meðhjálpara
eða prestum fyrir forsöngvara, það læt
eg ósagt, en á meðan að þeim er ekki
vikið úr stöðunni, verð eg þó að lialda
það.
Ef eg rita þér bréf í annað sinn
«Suðri» minn, skal það verða um ann-
að efni, en með þetta nýmæli verður
þú að láta þér nægja í þetta skipti.
Ur Gullbringusýslu, brcf úr Njarðvík-
um 19. febr.:
Héðan er fátt að frétta, nema tíðin
hefur verið góð hor sem af er þessum
vetri. Fisklaust hefur veiið síðan eptir
nýjárið, enda hafa litlar gæftir verið.
Nóg er af fugli hér með öllum löndum
og er það óvanalegt svo snemma á
tímum. Sökum gæftaleysisins geta
menn eigi vitað um hvað fiskigöngum
líður á vanalegum fiskistöðvum um þetta
leyti, sem er helzt í Garðsjó. Seint í
f. m. rak í Grindavík stykki af hval,
var hann orðinn gamall, en þó ætur.
Heilsufar manna á milli hefir eigi verið
hér sem bezt, hefur taugaveikin verið
að stinga sér niður á einstöku heim-
ilum, bæði hér í Njarðvíkum, Garði og
víðar. Inn 10. þ. m. varð hér óvana-
legt flóð af sjávarróti, svo annað eins
hefir eigi komið hér í næstliðin 10 ár.
Heyrzt hefir, að tjón hafi orðið að flóð-
inu í forlákshöfn, Herdísarvík og Garði,
einkum á flóðgörðum.
Bréf úr Bangárvallasýslu, ltí. fcbr.i
Aldrei hafa menn í manna minnum
eins almennt verið svo illa staddir með
bjargræði sem nú. f Fljótshlíðar- og
Hvolhreppi veit eg fil að skoðuð hefur
verið björg manna. I Fljótsh 1 íðarhreppi
eru rúmir 60 búendur og var þar af
skoðað hjá 40 og álitið að einir 4 af
þeim væru sjálfbjarga til vorsins. Yíða
hafa menn hér í sýslu orðið að skera
kindur sér til bjargar frá nógum heyj-
um, þó ekki hafi verið settur meir en
helmingur fjár á við það sem veiið hef-
ur. Kvefsótt og taugaveiki hefir stung-
ið sér niður hér um sveitir. Nýlega
hefir andast Jónas bóndi Kjartansson
í Drangshlíð undir Eyjafjöllum. Alls-
staðar er fisklaust bæði fyrir Landeyja-
sandi og í Yestmannaeyjum.
Fáni íslands á póstkipinn
„Laura“.
pegar póstskipið «Laura» var hér seir,-
ast, var fáni íslands (fálkaflaggið)
afhent skipstjóranum á póstskipinn,
hr. Christjansen. Söfnuðust 12 til-
kvaddir menn saman á «HóteI ísland"
30 jan. þ. á. á hádegi pg þar afhenti
hr. kaupmaður porl. Ó. Johnson, er
mjög hafði haft forgöngu fyrir öllu
þessu, skipstjóra fána íslands. 'pakkaði
hr. Christjánsen fyrfir gjöfina og kvað
fánann héðan í frá mundu prýða fram-
siglu „Lauru“. Fóru menn svo út í
„Lauru" og var fáninn dreginn upp á
framsigluna. Veitti skipstjóri ið bezta,
þakkaði enn á ný fyrir gjöfina og eptir
það fóru menn aptur til lands.
Léon Gambetta.
Léon Gambetta, er vér í 3. blaði
«Suðra» gátum um, að látizt hefði á
nýjársnótt, var fæddur 30. okt. 1838 í
smábæ einum á Frakklandi sunnan-
verðu, er Cahors heitir. Æfisaga Gam-
bettu er prentuð í almanaki þjóðvina-
félagsins um þetta ár og skal því hér
fljótt yfir sögu farið og að eins getið
tveggja stórvirkja þeirra, er gerðu hann
ástsæíastan allra manna á Frakklandi
og hófu hann í flokk inna beztu mik-
ilmenna þessarar aldar, enda mun saga
heimsins æ halda nafni hans á lopti
og skipa honum á bekk með skörung-
um þjóðveldis Forngrikkja og Rómverja.
Keisarinn hafði leitt þjóð sína 1870
vanbúna að vopnum og öllu, fram á
blóðvöllinn, til að frelsa keisarastól
sinn og arfgengi ættar sinnar. En svo
fór sem kunnugt er, pjóðverjar unnu
hvern sigurinn á fætur öðrum á Frökk-
um, tóku loks keisarann höndum og
lið hans, sviptu það vopnum og sendu
í stórfiokkum eins og fénað austur á
pjóðveijaland, til að láta það bíða þess
að þeir fengju með öllu bugaö ina frakk-
nesku þjóð. Lýðurinn í París varð
óvægur við fréttirnar um hrakför og