Suðri - 17.05.1884, Blaðsíða 2

Reykjavík 17. maí.
Prestar op; jirestaköll. Staður á
Heylijanesi var 6. p. m. af landshöfð-
ingjanum veittur séra Jóni Jónssyni á
Söndum í, Rýraíirði. — Selvogsþing
veitt 10. j). m. séra Eggert Sigfússyni
í Klausturhólum. — Hjaltastaður veitt-
ur s. d. séra Stefáni Péturssyni á Desja-
mýri.
Uinhoðsmaður. Landshöfðinginn
skipaði 21. f. m. dannebrm. Benidikt
Blöndal á Hvammi í Vatnsdal uinboðs-
mann í júngeyraklaustursumboði.
Bókmenntafélagsfundnr í Reykja-
víkurdeildinni var haldinn 8. f. m.
petta ár ætlar félagið að gefa út:
Tímaritið, Fréttir frá íslandi, Rithöf-
undatal Jóns Borgfirðings (nú útkom-
ið), Kvæði Bjarna Thorarensen og
Skírni. Samþykkt var á fundinum að
kaupa handa félögum til úthýtingar
800 expl. af Lækningahók I)r. med. J.
Jónassens, sem nú er verið að prenta
á 1 kr. 75 a. hvert expl.; kaupið var
hundið pví skilyrði að Hafnardeildin
tæki pátt í kostnaðinum að helmingi.
Bókin mun verða um 30 arkir að stærð
og má 1 kr. 75 a. heita gjafverð. En
eptir fundinn skrifaði Dr. Jónassen
forseta deildarinnar hér og tók aptur
tilboð sitt. Mun honum eigi hafa lit-
izt að eiga úrslit þessa máls undir
Hafnardeildinni. Sjást hér enn sem fyrri
óheppilegar afleiðingar af tvískiptingu
félagsins, því Lækningabók Dr. Jón-
assens mundi hafa orðið harla kær-
komin félögum víðsvegar um land.
Mannslát. Sannfrétt er lát séra
porvalclar G. Stefánssonar í Hvammi
í Norðurárdal; honum var veitt Árnes
í Strandasýslu í fyrra sumar, en komst
aldrei þangað sökum veikinda og 7.
þ. m. var honum veitt lausn með 230
kr. eptirlaunum úr landssjóði.
Veðiátta hefur verið in kaldasta
síðan skommu eptir sumarmál, norðan-
eða austanvindar blásið kaldan og
venjulega frost á nóttum liér í Rvík.
Meira mun þó liafa verið um kuldann
upp til sveita. Menn, er um þessa
daga komu austan úr Mýrdal, segja
þar kominn snjó mikinn og að all-
mikið af fé hafi fennt þar. AfRang-
árvöllum er sagt, að snjór falli allmikill
á nóttum, en taki þó upp á daginn.
Hafís við Honi Sannfrétt má
telja, að hafis sé kominn að Horni, þó
er þess getið, að eigi sé það borgarís
heldur hroði.
Aflabrögð. Nú er vertíðin enduð
hér á Suðurlandi og má telja liana
ina bágustu. Hæstir hlutir á Suður-
nesjum og Innesjum munu vera um
200, en flestir liafa þó aflað langtum
minna, sumir enda 5—10 fiska hlut.
Á Akranesi eru hlutir nokkuð hærri.
Austanfjalls, einkum á Eyrarbakka,
aptur á móti beztiafli. LTr Vestmanna-
eyjum er skrifað 27. f. m., að þar sé
kominn um 280 fiska hlutur hæst, en
100 fiska hlutur lægst. Að vestan
fréttist með seinasta pósti, að afli und-
ir Jökli væri allgóður og farið var að
fiskast nokkuð við ísafjarðardjúp í
páskavikunni, en þar hefur verið svo
að segja fisklaust í allan vetur. Á
Gjögri í Strandasýslu aflaðist hákarl
allvel á góunni.
Skipstrand og tjón. Úr Stranda-
sýslu er oss skrifað, að 5. f. m. hafi
gert versta veður þar norður um, blind-
hríð, storm og sjógang mikinn. I því
ofviðri hraktist kaupskip, sem átti að
fara á Skagaströnd, inn á Ingólfsfjörð
á Ströndum; liafði það misst tvo menn
sem sjógangur hafði rotað á þiljum
uppi. I sama veðrinu brotnuðu 4 tein-
æringar á Gjögri meira og minna. Eitt
þeirra átti Ólafur Andrésson, dugnað-
ar- og aflamaður mikill; braut það í
spón með öllum hákarlsaflanum í, en
Ólafur liafði fengið um 50 tunnur lifr-
ar á skip í seinustu legunni; skipinu
hafði veriðjlagt í lendingunni á Gjögri
eins og siður er til.
Norskur liskiveiðamaður á ísa-
firði. Með seinasta pósti var oss skrifað
svo að vestan: «Norskur íiskiveiða-
rnaður kvað vera kominn á ísafjörð;
er mælt liann muni ætla að hafa um
20 báta til fiskiróðra 1 sumar og fylgja
bátunum á gufuskipi til að gæta þeirra-
Hann kvað þegar vera farinn að veiða
sér síld í beitu. Er engin furða, þó
ísfirðingar gefi þessu fyrirtæki illt auga,
enda mun hann fiska einn fyrir alla,
ef honum einum heppnast að hafa
betri beitu en allir aðrir. J>að lítur
annars út fyrir, að fiskiveiðar útlendra
við landið fari nú að verða litlum tak-
mörkum bundnar».
S k j ó n i
eptir
Gest Pálsson.
|>egar Skjóni var trippi var hann
bara kallaður litli Skjóni, því hann
var fremur lítill, en þegar búið var
að temja hann og það kom í ljós, að
hann var efalaust bezti hesturinn í
sýslunni og þó víðar væri leitað, þá
skýrði eigandinn, Jón hreppstjóri á
Brú, hann um, og kallaði fræga Skjóna
og því nafni hélt hann.
Jón á Brú var nýorðinn hrepp-
stjóri, þegar búið var að temja Skjóna
og þessvegna lcom Skjóni vel í gagn-
ið að bera hreppstjórann á embættis-
ferðunum aptur og fram um allan
hreppinn. En embættisferðirnar voru
margar, fjarskalega margar. Brúar-
hreppur var langstærsti hreppurinn í
sýslunni og Jón á Brú var lang-um-
svifamesti hreppstjórinn, sem sögur
fóru af þar í hrepp. Hann var líka
alltaf á ferðinni. Hann þurfti að
koma niður sveitarómögum, líta
eptir tíundarsvikum, gefa gætur að
birgðum bænda og alltaf var hann á
Skjóna á, öllurn þessum ferðum. Gár-
ungarnir í sveitinni sögðu, að hann
væri að hringla þetta breppstjóragarm-
urinn til að sýna sig á Skjóna. J>að
var líka auðséð á öllu, að Jóni var
enganveginn leitt að láta sjá til ferða
sinna á Skjóna, og hvar sem til þeirra
sást voru þeir alltaf í loptinu.
Jón lagði rnikla alúð á, að sitja
tígulega á hesti; hann hallaði sér tölu-
vert aptur, teygði fæturna þráðbeina
eins og spítur fram með bógunum, sló
þeim með liægð út í loptið og lagði
þeim svo í síður Skjóna, einum og
einum í senn, alltaf á víxl. J>að var
gamall siður með öllum heldri mönn-
um þar í sveitinni að ríða svona. Sum-
ir yngri menn fóru að taka upp á
því að halla sér lieldur fram og slá
báðum fótum í senn í síður hestsins,
en öllum eldri og heldri mönnum þótti
það bæði tilgerð og spjátrungsskapur.
Jóni þótti vænt um Skjóna. |>að
var líka von, því auk þess sem Skjóni
tók öllum hestum þar í grennd fram
að flýti, þá var hann hesta fallegast-
ur. Hann var gráskjóttur að lit. Og
svo sögðu að minnsta kosti Jón hrepp-
stjóri og kona hans, að engin skepna
á jörðinni væri vitugri en.Skjóni. J>að
var líka furðulegt, hvað Skjóni virti
allt skarplega fyrir sér, sem hann sá,
og margir tóku til þess, hvað hann
hugði grandgæfilega að mönnum, þeg-
ar hann bar hreppstjórann til mann-
íunda. Hann gat lengi einblínt ljós-
gráu augunum sínum á sama mann-
inn, um leið og hann reisti upp gráu
eyrun. Jón hreppstjóri tók fljótt ept-
ir því, að Skjóna leizt vel á þá menn
sem hann liugði svo vandlega að. Og
aldrei var Skjóni ánægðari á svipinn,
en þegar þeir menn gengu að honum,
fóru að klappa honum á makkann og
láta vel að honum.
En Skjóni gerði sér mannamun.
|>að voru margir, sem Skjóni leit
ekki á nema allrasnöggvast og það
ekki nema með hálfopnum augum og
svo kreisti hann þau undir eins aptur
og leit svo á eitthvað annað. |>að var
ekki til neins fyrir þá menn að láta
vel að Skjóna; hann skók hausinn úr
höndum þeim, hristi sig allan og
krafsaði upp jörðina með hægri fram-