Austri - 07.11.1887, Blaðsíða 3

71
penna vitnisburð að neinu leyti, nema
ef vera skyldi höfundur mannhaturs-
greinarinnar í Heimskringlu. Hér í
Seyðisíirði eru hvorki til ríkismenn
eða háyfirvöld, og þess vegna verðum
vér að taka dæmi af bjargálnamönn-
unum, sem kallaðir eru, og getur eng-
inn góður og sanngjarn maður ætlast
til þess, að þeir geti hver einn hjálp-
að mörgum þurfamönnum með fjöl-
skyldu. En hér er nú sá sveitarsiður
síðan harðnaði í ári — eða næstliðið
ár, því áður voru hér engin almenn
bágindi — að hver hjálpaði peim, er
næstir voru við hann og petta átti
sér stað allt í kringum Seyðisfjörð og
skulum vér nafngreina nokkra góðum
mönnum til upphvatningar, en frétta-
gyðjunni til kinnroða. Madama Guð-
rún á Skálanesi gjörði flestum gott,
er par komu og rétti fátækum opt
mannlega hjálparhönd. Bæjarstæ.ðis-
hjónin ala upp fátækra barn og hafa
pó fullt hús ómaga. Ekkjan á jþór-
arinsstöðum heldur örvasa gamal-
menni fyrir ekkert og hjálpar mörg-
um fleirum. Olöf Bjarnadóttir íóstr-
ar föður- og móðurlaust barn með
fleiru sem hún gjörir gott. A Sjólist,
Gnýstöðum og Landamóti er töluvert
gefið fátækum árlega. Hánefsstaða-
hjónin tóku barn frá móðurhnjánum,
bláfátækt og gjöra par að auki mikið
gott. Hjón á „Alpha“ fóstra bláfá-
tækt barn. Hjónin á Sörlastöðum ala
npp prjú fátæk börn og halda við líði
fátækum fjölskyldumanni fyrir utan
margt fleira sem pau gjöra gott. |>á
er að minnast á kærleiksverkin á Búð-
-areyri í vetur sem leið (par eru flest
allir mjög fátækir fjölskyldumenn),
par sem heiðurskonurnar G. Wathne
og F. Hemmert með vitund manna
sinna gáfu öllum fátækum börnum á
Búðareyri mikið af ldæðnaði og jóla-
gjafir fyrir utan marga hjálp aðra til
aðstandara barnanna. Á Öldunni
hafa konur verzlunarstjóranna |>órar-
ins og Imslands, ásamt fleirum heið-
urskonum par, gengist fyrir gjöfum
til fátækra barna og munaðarleysingja,
með tíeiru sem pær hafa gjört gott.
Sýslumaður vor hefur talsvert lánað
fátækum bændum fyrir nauðsynjavör-
ur og kaupmenn hafa allir gefið fá-
tækum bændum og pað mannlega á
næstliðnum vetri, líka lánað sumum
gegn óvissu endurgjaldi. Sama má
segja um bændur í Firði og Fjarðar-
seli, að peir hafa hjálpað upjj á pá,
er næstir voru. Á Yestdalseyri hef-
ur Sigurður faktor haldið sama fram
og áður að hjálpa upp á fátæka með
gjöfum og láni. Grönvold verzlunar-
stjóri hefur bæði lánað mikið fátæk-
um í pessu harðæri og gefið par á
ofan notalega. þegar hús Gísla snikk-
ara brann í vetur og prír purrabúð-
armenn stóðu alls lausir með lconur
og börn, skiptu peir með sér pessum
purfalingum, séra Björn þorláksson,
Ólafur Ásgeirsson í Vestdal og Ingi-
mundur Eiríksson beykir, án pess að
vænta launa fyrir og áttu pó sumir
af peim erfitt og Ólafur hafði mun-
aðarlaust fósturbarn; með fleiru sem
pessir menn gjöra gott purfamönnum.
Sama má segja um Selstaða- og Brim-
nesbændur, að peir bæði lána og gefa
talsvert. Af framantöldu getur hver
góður og réttsýnn maður séð, að hér
eru mannkærleika og meðaumkunar-
samir menn, sem leitast við að hjálpa
nauðstöddum búanda, fátækri móður
og hrumu gamalmenni, og eru pó ó-
taldir margir, sem hjálpa eptir megni
og enda meira en efni peirra leyfa,
márgra hverra. Hér um veturinn
missti Norðmaður aleigu sína í hús-
bruna og stóð allslaus með konu og
7 börn. Seyðfirðingar skutu óðar fé
saman svo miklu, að honum hefur lið-
ið betur siðan en áður. Kona missti
mann sinn voveiflega í fyrra vetur og
var bjargarlaus eptir með 3 börn
ung, henni var strax gefið syo mik-
ið fé, að hún gefur staðið straum af
börnum sínum, og pó er pessi ekkja
og allir, sem misst hafa eigur sínar
af eldsvoða, utansveitar. — Er ekki
petta kristilegur mannkærleiki? |>að
er óefað að svo er. Eu „heiðið hjarta“
virðist hvergi eiga heima hér í Seyð-
isfirði, nema ef pað liggur hræringar-
laust að öllum góðum tilfinningum í
brjósti bréfritarans í Heimskringlu.
Enda sýnist kasta tólfunum, pegar
hann fer að tala um kirkjurækni Seyð-
firðinga og sleggjudómur hans par
nær engri átt; en töm er hönd á venju,
og af gnægð hjartans mælir munn-
urinn. J>etta er allt svo náttúrlega
líkt höfundinum, að pað er von hann
ætli pað öðrum, sem hann iðkarsjálf-
ur og skulum vér að eins benda góð-
fúsum lesara á eitt, sem getur pó
sanníært hann um virðingu pá, sem
Seyðfirðingar bera fyrir guðshúsi og
að pað sé sem fullkomnast, að pegar
kirkjan var byggð á Vestdalseyri, var
tiltekinn viss dagur í júlímánuði, að
allir bændur í sókninni lofuðu af afla
sínum pann dag, eða hvern næsta dag
á eptir, sem róið yrði. Hinn tiltekni
dagur heppnaðist vel og flestir báts-
eigendur létu allan afla sinn pann
dag, sumir 2 hluti eða hálfan afla af
bát — sumir af fleiri en einum bát,
t. d. Ólafur í Vestdal — og varð pað
mikið fé, og petta gáfu peir til bygg-
ingar kirkjunnar. Síðan hefur verið
skotið saman fé fyrir hljóðfæri (Or-'
gel) handa henni, en pað er eigi full-
borgað enn sakir harðæris og par af
leiðandi bágbornnm efnahag bænda.
Kirkjan er pað veglegasta og tignar-
legasta musteri, sem byggt hefur ver-
ið í Austfirðingafjórðungi og er pegj-
andi vottur pess, að hér hefur hjálp-
ast að veglyndur prestur og kristinn
söfnuður. Um ósamlyndi prests og
safnaðar í Seyðisíirðí skulum vér vera
fáorðir, en benda til pess, að sjald-
an veldur einn pegar tveir deila; má
ske hvorugir kunni að meta hina rétti-
lega; en pað vitum vér fyrir víst, að
jafn mikill mannhatari og greinarhöf-
undurinn, er ekki fær um að dæma
par rétt freinur en annarsstaðar.
þessar fáu línur höfum vér ritað
af sannleiksást og án manngreinar-
álits og til pess að heimurinn kom-
ist að raun um, að:
„|>ú ert sá annar Lyga-Loki
sem lastar pað, sem vel er gjört.
jj>ín öfundsýki heimska og hroki
heldurðu verði par af biört“.
Að endingu skorum vér á Loka
eða Fömu að skríða fram úr skugg-
anum og nafngreina sig; en líklegast
er að pau vogi pað ekki, par sem pau
flúðu til Vesturheims með níðrit sitt,
af pví pau porðu eigi að láta pað
koma fyrir almennings sjónir í inn-
lendum blöðum; en vér skulum láta
j pessar fáu og sannorðu línur koma
fram á sjónarsviðið bæði hér og er-
lendis og nafn vort líka, pegar grein-
arhöfundurinn opinberar sig.
Fyrir hönd hinna fátæku í Seyðisfirði.
I septembermánuði 1887.
G.
Þættir úr sögu Austflrðinga.
IV, Grunnlaugur og- Solreig.
Saga frá 18. öld.
(Framhald).
Um pessar mundir lá Hrafnkels-
dalur í eyði og hafði þorkell par
allt geldfé sitt framan af vetrum, og
lét fjármann sinn ganga pangað og
telja féð. |>á var pað trú manna, að
reiint væri í Hrafnkelsdal, og hefðist
óvættur nokkur við í Holknárgili eða
Urðarteigsfjalli. Fyrir pessa og fleiri
erfiðleika voru allflestir ekki fúsir á
að geyma par fjár. J>egar er fjall-
göngum var lokið, petta hið sama
haust, byrjaði Gunnlaugur að ganga
til fjar J>orkels fram á Hrafnkelsdal
og háttaði svo ferðum sínum, að hann
koin ekki heim fyrr en seint á kveld-
um, með pví líka að langt var til að
ganga. Aldrei vildi hann trúa pví,
eða lét sein hann tryði pví ekki, að
reimt væri par í dalnum, og kvaðst
hann mundi óhræddur fara par ferða
sinna fyrir pvi. Leið pannig fram á
jölaföstu. J>á var pað eitt kveld að
Gunnlaugur kom seint heim, og var
pá sprengmóður og litverpur í and-
liti, og sýndist mönnum liann mundi
hræddur hafa orðið; en ekki vildi
hann segja neitt af pví, pótt hann
væri spurður.
Næsta dag fór hann til fjár ept-
ir venju, en kom ekki heim pað kveld,
og töluðu menn um pað og pótti kyn-