Austri - 07.11.1887, Qupperneq 4

72
legt, en ekki lagði þorkell neitt til
pess. Um nóttina dreymdi Solveigu
að henni pótti Gunnlaugur koma á
glugga uppi yfir sér, alblóðugur og
illa útleikinn og segja: „Illa var far-
ið með Glókollu pína um daginn en
verr var nú farið með mig“. Solveigu
varð mjög bilt við og vaknaði, og lcom
liún pví til leiðar, að pegar í dögun
var farið af stað að leita Gunnlaugs.
Gengu leitarmenn suður yfir Jökulsú
og íram á Yaðbrekkuháls, og eptir
vesturbrú Hrafnkeldals allt fram und-
ir par sem eru landamerki Aðalbóls
Og Vaðbrekku; par rennur lítil pverá
ofan af hálsinum, og er bún kölluð
Skænudalá. Fundu leitarmenn að
framanverðu við ána för eptir Gunn-
laug, og sáu að hann hafði sezt nið-
ur á stein og tálgað spítu. Gátu peir
séð af förum hans, að hann hafði
brugðist liart við af steininum, og
stokkið svo mikið ofan fjallshlíðina
beint, að einskis manns fótaför kvað-
ust peir séð liafa jafn mikil. Höktu
peir slóðina eptir hann, og undarleg
för stór og kringlótt, ofan á sléttu
niður við Hrafnkelsdalsá. þar hafði
Gunnlaugur veitt viðnáni, og orðið
allhörð viðureign, en svo hafði hann
losnað og hlaupið út dalinn, ailt á
mel nokkurn sem er rétt traman við
Skænudalsána; skammt par frá sem
hún fellur í Hrafnkelu. þar hafði
hann aptur tekið á móti, og hafði par
orðið enn harðari viðureign, pví grjóti
var spyrnt upp úr melnurn, og spor-
klakinn afarmikill. J>ar lá stafur
Gunnlaugs margbrotinn, og hann sjálf-
ur á grúfu örendur og illa útleikinn,
snúinn úr liðum um axlir og kné.
þaðan röktu peir pessi för sem áður
var lýst, allt suður í Aðalbólsslakka
sem kallaður er á austurbrún dals-
ins, fyrir framan Urðarteigsfjall gagn-
vart Aðalbóli. |>ar snéru leitarmenn
aptur. I sporum pessum voru blóð-
drefjar f>au sýndust ólík mannsför-
um, nema ef hann hefði verið á prug-
um1. (í Arbókum Espólíns segir: að
spor pessi hafi verið eins og eptir
arnarklær að framan, en hestshófa að
aptanverðu). Af blóðdrefjum peim
er sáust í förum pessum var pað ráð-
ið, að óvættur sá er fengist hafði við
Gunnlaug, mundi hafa fengið mikla
áverka af viðskiptum peirra, eða jafn-
vel bana; pví minnka póttu reimleik-
ar í dalnum eptir petta. Leitarmenn
1) ,,þrúgar“ voru sterk gjörð sem
beygð var í hring, fitjað ólum innan
í og bundnir upp um risturnar. A
peim gengu einstakir menn hér á Aust-
urlandi fram á pessa öld, pegar snjór
var mikill og djúpur; en mjög var
pað ólipurt, par eð prúgarnir skögðu
alla vega eins langt út undan fótun-
um eins ng peir voru stórir til, en
nokkuð héldu peir uppi peirn sem á
peim gekk. og ekki hefur vist verið
til peirra tekið nema í mestu fann-
fergjum.
tóku lík Gunnlaugs og höfðu pað með
sér, en lögðu steina niður í kross, á
melinn par sem pað lá, i minning um
atburð penna, og standa peir steinar
par enn fast við ána. J>á er lik
Gunnlaugs kom heim að Eiríksstöð-
um, varð Solveig mjög sorgmædd, og
náði sér ekki lengi par eptir; en |>or-
keli varð ekki annað en hann sagði
pað sem siðan er af sumum haft að
máltaki: „Svonafara pessir
hnappastrákar".
Margar getur voru hafðar um at-
burð penna, og ætluðu flestir pá að
óvættur mundi hafa grandað Gunn-
laugi. Um sama leyti og petta varð,
var karl nokkur á Brú, sem Eirikur
hét Runólfsson, og var fjármaður á
Brúarseli par sem enn eru beitarhús
frá Brú. Hann var fremur greindur
maður og haldinn manna „skyggnast-
ur“. Eitt sinn pegar talað var um
afdrif Gunnlaugs, sagði hann: „Séð
hef eg Gunnlaugs bana“; og er menn
spurðu hvernig pað hefði að borið,
svaraði hann: „J>að var um kveld
snemma vetrar að eg kom einn hérna
innan af selinu, og sá eg pá hvar
maður kom sunnan yfir hálsinn, og
sýndist mér hann hafa meir en nátt-
úrlega stærð. Hann hafði afar stóra
stöng reidda um öxl, og stefndi í veg
fyrir mig. |>egar hann kom ofan á
Bakkastaði hina fornu1, var eg rétt á
móti á gilsbakkanum við Jökulsá.
Nam hann staðar við ána, en eg
spurði að erindi hans, og skoraði á
liann að koma, pví gilið og áin var
ófært. Engu svaraði liann, en hristi
sig eins og hundur, og snéri síðan
sömu leið aptur“.
Oðrum pykir mikið trúlegra, að
Sigurður á Görðum hafi fengið mann
til að vinna á Gunnlaugi, og bera
pað saman, að um sömu mundir sem
petta varð, var |>orkell Böðvarsson,
bróðir Arna skálds Böðvarssonar á
Okrum 1713—1777, gjörður sekur og
útlægur; flýði hann pá víðsvegar um
land og kom einnig hér austur. Hann
var talinn afarmenni að allri karl-
mennsku og sögðu menn hann mundi
gengið hafa á prúgum og unnið á
Gunnlaugi á pann hátt sem áður er
greint.
Solveig J>orkelsdóttir átti siðar
Sigvalda son Eiriks Styrbjarnarsonar
sem bjó á Ketilsstöðum í Jökulsár-'
hlíð, og bjuggu pau Sigvaldi í Hafra-
fellstungu. Gunnlaugur í Skógum i
Axarfirði, sem dáinn er fyrir fánm ár-
um, merkur bóndi, bar nafn Gunn-
laugs Arnasonar, og liið sama nafn
er víða í peirri ætt. Gunnlaugur
bóndi Jónsson, sem nú býr á Eiriks-
stöðum, er einn afkomenda Einars
J>orkelssonar eða 6. liður frá J>orkeli
hinum heimska.
*
* *
J>essi frásaga er rituð eptir minui
skilríkra manna sem nú lífa, og eru
niðjar J>orkels pess sem getið er um
hér að framan.
S. E.
4ugl)Ts!ugar.
Oúnaðarrit Hermanns Jónassonar,
fæst hjá Magnúsi Einarssyni á
Vestdalseyri fyrir 1 kr. 50. aur.
1) Sjá ísl. pjóðsögur. Bakkasta’iir
voru fyrir sunnan Jökulsá nokkuð
framar á Jökuldalnum en Brú er
nyrðra megin peir eru nú í Vaðbrekku-
landi, siðarí par varð aptur byggð, og
hafa paðan verið höfð beitarhús á
Bakkastöðum allt til skamms tíma.
5. október næstl. tapað-
ist á Seyðisfirði alrauð
meðal-stór meri með síðu
tagli, heldur faxinikil, 7 til 8 vetra
gömul, viljug og vel vökur en heldur
höst á brokki, sprungur nokkrar í lióf-
unum; á 6 boruðum skeifum.
Mark: Sneitt aptan viristra.
Hvern sem kann að finna hana,
bið eg gjöra mér vísbending um, eða
koma henni til Arnfinns bónda Jóns-
sonar á Arnhólsstöðum í Skriðdal móti
póknun.
Eskífirði 26. október 1887.
E. Zeuthen.
TTjá undirskrifuðum fæst aðgjörð á
alls konar skófatnaði; sömuleiðis
fást nýjir skór og stígvél eptir máli
fyrir sama verð og pað er ódýrast
fæst hér á Seyðisfirði, ef borgað er
með peningum út í hönd.
Vestdalseyri 4. nóvember 188U
Einar Halldórsson
"vítur hrútur veturg. með ópekkjan-
legu eyrnamarki en brennimark:
O S, var seldur við uppboð 27. f. m., og
verður eigandi að vitja andvirðis að
frádregnum kostnaði til undirskrifaðs
í tíma.
Vestdalseyri 1. nóvember 1887
B. Siggeirsson.
rá pví er auglýsing pessi birtist í
„Austra“, s^lja allir búendur i Jök-
ulsárhliðarhreppi ferðamönnum greiða.
Hrafnabjörgum 22. október 1887.
I umboði hreppsnefndarinnar.
Jónas Eiríksson.
"ijjlrá pessum tíma fær engin hjá mér
gistingu eða nokkurn annan beina
neina fyrir borgun út í hönd. J>á
sem skulda mér f'yrir gistingu eða aðr-
ar veitingar bið eg svo vel gjöra og
borga pað hið allra fyrsta.
Seyðisfirði 3. nóvember 1887.
Finnbogi Sigmundsson,
veitingamaður.
A b y r g ð a r m.: Sigurðr Jónsson.
P r e n t a r i: Baldvin M. Stephánsson.