Fjallkonan - 27.02.1886, Síða 4

16
PJALLKONAN.
lögun áþekk strokki. Sást þessi loftsjón jafnt um
hábjartan dag sem á nóttum. fegar menn fóru
yfir skarðið, steyptist skýflókinn niðr á ferðamenn,
enn kom aldrei nema á einn mann í senn, þó fleiri
væri bæði á undan og eftir, og varð það bráðr
bani þess, er fyrir varð. f>etta ágerðist er leið
fram á 18. öldina og varð mörgum manni að bana.
þ>ó komust menn oft klaklaust yfir skarðið. Um
1730 hafði þessi ófagnaðr haldizt hér um bil í 100
ár og tók þá mjög að versna. Bauð þá Steinn
byskup Jónsson síra f>orleifi að halda guðsþjónustu
og bænagerð á skarðinu. Síra |>orleifr var þá
kominn að Múla og orðinn prófastr í J>ingeyjarsýslu.
Árið 1735 var altari reist á skarðinu og fór síra
J>orleifr þangað vestr og hélt þar guðsþjónustu, og
var við staddr mikill mannfjöldi. Enn eftir það
hvarf loftsjónin, og hefir enginn beðið tjón af henni
siðan* 1. (Endirnæst.)
Reykjavík, 27. febrúar.
Seld verzlun. Konsúll N. Zimsen hefir keypt verzlun C.
Er. Siemsens ina gömlu með húsum, bryggju o. s. frv. fyrir
20,000 kr.
Fundr um fiskverkun. og fisksölu var haldinn af kaup-
mönnum hér í bænum 3. þ. m. Var þar ákveðinn almennr
fundr um þetta málefni 6. marz, og gerðar ráðstafanir til, að
kaupmenn, verzlunarstjórar og flestir útvegsbændr við Eaxa-
flóa sækti þann fund.
Fiskilaust hér. Róið í gær og varð ekki vart.
— Gömul og guðhrædd kona lá fyrir dauðanum og örvænti
um sáluhjálp sína. Prestrinn taldi um fyrir henni. þegar
hann sá, að engar fortölur dugðu, segir hann: „Lofaðu mér
að sjá í þér tennrnar“. „Og það er nú ekki að sjá“, sagði
gamla konan, „það er hver tönn dottin úr mér“. „0 blessuð
vertu,“ segir prestr ; „mundu eftir ritningarinnar orðum : ’í belvíti
á að verða ógn og tannagnístran1. Sælir eru tannleysingjar,
því þeir munu hólpnir verða“. G-amla konan hughreystist við
þetta og dó rólegum dauða.
— Rákarinn. Fyrir nokkrum árum var eg í verzlunarferð’
og er eg kom til sveitaþorpsins S. fór eg inn til rakarans og
ætlaði að láta hann raka af mér skeggið ; eg var þreyttr og
settist í atól. JEtakarinn batt dúk framan á mig, tók svo —
svei aftan- gamalt sápustykki og fór í ósköpum að hrækja á
sápuna; rétt í því að hann ætlaði að fara til þess að bera sáp-
una utan á vanga minn, þaut eg upp úr stólnum og húð-
skammaði hann og sagði hann væri Ijóti bölvaðr sóðinn.
„Gengr nokkuð að yðr“, sagði rakarinn við mig, og varð
alveg forviða.
„Er það með þessum hætti sem þér látið sápuna freyða ?“
„Ekki ber á öðru; svona fór hann faðir minn að því og
svona höfum við ávalt farið að því á þessari rakstofu“.
„Enn mér virðist þó, að . . .“
„Fyrirgefið þó eg taki fram í; eg skal segja yðr nokkuð.
þegar við rökum einhvern ókunnugan, þá hrækjum við svona
blátt áfram á sápuna, eins og þér sáuð mig gjöra, enn þegar
við rökum einhvern hérna úr sveitinni, þá erum við svo sem
ekki að dekra við þá, við hrækjum þá beint á vangann á þeim“.
Siðan hefi eg látið skegg mitt standa.
Maðr nokkur var ímyndunarveikr og hélt, að limir líkama
síns væri svo lausir hver frá öðrum, að þeir mundu detta
sundr, ef hann hreyfði sig ið minsta. Hann lét því girða sig
allan upp og niðr með járnböndum og reyra fast að, og hversu
sem hann þjáðist af böndunum, þótti honum aldrei nógu fast
reyrt. Loksins tóku útlimirnir að detta af honum, og vildi
hann þá enn meira herða á böndunum til að halda saman
pörtunum, sem enn þá héngu saman, enn hann píndist æ því
1) J>að, sem hér er sagt um Siglufjarðarskarð, er að mestu
tekið eftir ferðabók Eggerts Ólafssonar og Bjarna Pálssonar,
bls. 740.
meir, og þegar seinast fréttist, var útlit fyrir, að hann mundi
allr fara í mola.
J>essi saga datt mér í hug þegar ég las ina konunglegu
auglýsingu til íslendinga, dags.. 2. nóv. f. á., þar sem talað er
um að kröfur vorar um skynsamlega stjórnarbót og jafnrétti
á við Dani fari „hreint og beint í bága við stjórnarskipun
ríkisins11 og sé „gagnstæðar eining ríkisinsu. Dönum hefir far-
izt það dálaglega að halda saman eining ríkisins, eða hitt þó
heldr! J>eir bundu Noreg, Slésvík og Holtsetaland svo ó-
þyrmilega fast við sig, að þessir limir ríkisins losnuðu við það.
Og ekki er enn útlit fyrir, að limafallssýkin sé bötnuð! — x.
AUGLÝSIN6AR.
Fjallkonan.
Sumir af kaupendum blaðsins hafa lýst óánægju sinni yfir því, að
með byrjun þessa árgangs var hætt að hafa Fjallkonu-myndina á
höfði blaðsins. Enn ég gerði það til að auka rúmið 1' blaðinu.
Við það, að myndin er tekin í burt, lengjast dálkarnir á fremstu
blaðsíðunni um rúman I þumlung hvor, eða báðir samtals um 2>/2
þuml. A þessu græða kaupendrnir, því að talsvert meira mál kemst
þannig á blaðið. Auk þess eru dálkar blaðsins breiðari enn áðr;
letrið á hverri blaðsíðu er breikkað um hér um bil ’/2 þml. Fyrir
þessa letraukning á blaðinu og svo fyrir það, að letrið er smærra
enn áðr (smátt corpusletr á fremstu blaðsíðu og smáletr á öftustu
blaðsíðu), verðr blaðið þetta árið svo miklum mun efnismeira enn
áðr sem það hefði verið stækkað um 2•—3 arkir. þetta bið ég
kaupendr vel að athuga.
jsfSF Ég kaupi nr. 19. og 21. af Fjallkonunni I. ári, 1884, og
nr. 6. og 7. af II. ári, 1885.
Valdimar Ásmundarson.
Meun þeir víðsvegar um land, sem hafa beðið mig um eft-
irrit af fornskjölum um landamerki og ítök jarða, mega eiga
von á svari seint í vetr eða vor.
Héðan af rita ég ekki slík eftirrit, nema mér sé borguð 1 kr.
fyyir hvérja jörð fyrirfram.
Valdimar Ásmundarson.
Á Akreyri er hús til leigu í vor með beztu kjörum. í því eru
þrjár stofur og geymsluherbergi. Ritstjóri þessa blaðs vísar á þann,
er semja má við.
Lögfræðisleg formálabók
eða
leiðarvísir fyrir alþýðu
til að rita samninga, arfleiösluskrár, skiptagjörninga, sáttakær-
ur, stefnur, umsóknarbréf og fleiri slík skjöl, svo þau séu lög-
um samkvæm,
eptir
Magnús Stephensen og L. E. Sveinbjörnsson,
er komin út. Stærð 22 arkir. Verð : í kápu 3 kr. 75 a.
Reykjavik 12. febrúar 1886.
Kr. O. Eorgrímsson.
Sigrbjörn, sem um tíma að undanförnu hefir dvalið á Kol-
viðarhóli, hefir svarað aðvörunargrein til ferðamanna frá Guð-
mundi bónda Jónssyni á Miðengi, sem kom út í Isafold síð-
astliðinn vetr, með mjög óþægilegum og miðr sæmandi orð-
um. Sigrbirni hefir að líkindum fundizt greinin meiðandi fyr-
ir sig, enn það er óefað misskilningr. Greinin nefnir fátt það
sem ferðamenn ekki kannast við. Enn aðvörun var nauðsyn-
leg fyrir ókunnuga ferðamenu. Guðmundr bóndi í Miðengi er
hér í sveit og víðar alþekktr sómamaðr, og er því líklegt að
allir sem til þekkja taki frásögn hans trúanlegri enn Sigrbjarnar,
sem oss finst bera það með sér að maðrinn er að bérjast við
að verja illan málstað ; enda mun, þó vitna væri leitað, mega
fá nóg vottorð hjá ferðamönnum, sem ekki verða Sigrbirni
öllu þægilegri enn grein Guðmundar. Sigrbirni ráðleggjum
vér að fara sem minst út í veru sína á Kolviðarhóli: sá kafli
æfisögu hans er svo lagaðr að vér álítum honum bezt að hann
sem fyrst falli í gleymsku og dá. Kveðjum vér svo Sigrbjörn
með þakklæti fyrir það, að hann fór úr gestgötunni.
Nokkurir Grímsnesingar.
Útgefandi og ritstjóri: Valdimar Ásmundarson.
1 Prentuð í prentsmiðju Isafoldar. ,