Fjallkonan


Fjallkonan - 20.06.1887, Blaðsíða 1

Fjallkonan - 20.06.1887, Blaðsíða 1
Kemr út þrisvar á máii- uði, 36 blöð um árið. Árg. kostar 2 krónur. Borgist fýrir júlílok. FJALLKONAN. Valdimar Asmundarson ritstjóri þessa blaðs býr i Þingholtsstrœti og er að hitta kl. 3—4 e. m. i/ 17. BLAÐ. EEYKJAVIK, 20. JUNI Embættl. í). f. m. var Stefán Gíslason. læknaskftlnkandulat, settr ankalæknir í Dyrhftlahreppi oa: Eyjafjallahreppum með 1000 kr styrk úr landssjftði. Páll Briem, sýslumaðr í Dalasýsln, hefir fengið lausn frá em- bætti 25. f. m. frá 1. júlí þ. á., og er settr málaflutningsmaðr við landsyfirréttinn frá sama tíma. 7. f. m. var Stefáni Jónssyni dbrm. á Sveinsstoðnm veitt lausn frá umboðssýslan „stærri og minni Eyjatjarðarsýslujarða“ frá 1. se.pt í haust. Umboðið fyrir „stærri og minni Eyjatjarðarsýslujörðum11 verðr því veitt frá 1. sept. Umboðsmaðr hefir í laun sjuttung (’/ö eða 16®/*°/o) umboðstekjnnnm. Bftuarbréf um Jiessa sýslan skulu stýluð til landshöfðingja, enn send amtmanninum í norðr- og austramtinu i'yrir 12. ágúst þ. á. 8. þ. m. eru Ásar í Skaftártungu veittir sira Brandi, er þar var prestr áðr, samkvæmt ósk safuaðar, áu þess kosningar færn tram. Úveitt prestaköll eru: Helgastaðir (20. inaí) (736). — Hitar- nesþing (2. maí) (1200). — Þykkvabæjarklaustr (9. júní) (637). Lagasynjuu. Ráðgjafi íslauds hefir í bréfi til landshöfðingja 18. apríl þ. á. skýrt frá því, at' hvaða ástæðum lög alþingis 1885 um fiskiveiðar í landhelgi hafa eigi náð staðí stingu kon- ungs. í þessum lögum var svo kveðið á, að fiskveiðar í land- helgi megi einungis reka þeir rnenn, sem eru búsettir í landinu og iunlend hlutafélög. Með þessum lögum átti því að reisa skorður við yfirgangi útlendra fiskimanna hér við land, sem lengi hefir við gengizt og ekki sízt síðan útlendingar tóku að stunda bátaveiðar inni á fjörðum. — Stjftrninni dönsku þykir þetta vera ærin meinbægni af íslendingum, þar sem danskir þegnar eiga hlut að máli, og álítr að með þessum lögum sé raskað „jafnrétti rikisþegnanna til atvinnu“. B,áðgjafinn getr þess einnig, að foringinn á danska gæzluskipinu, er hér var í fyrra, ltafi skýrt frá, að fiskmergðin sé svo inikil á ntiðunum kringum ísland, að það geri ekkert til, þfttt danskir þegnar bæt- ist við að stunda þá veiði. Loks getr ráðherrann þess, að amt- maðr Færeyinga hafi lagt á mftti því að lög þessi yrðu staðfest og að Færeyingar hafi áðr seut öflugar bænarskrár til stjftrn- ariunar um að lög alþingis 1883, er lutu að sama, yrðu ekki staðfest, og þetta virðist hafa orðið þyngra á metunum hjá ráð- gjafanum enn vilji þings og þjóðar á íslandi. Sala á kirkjujörð. Hálf jörðin Þórólfsdalr í Lftni er seld frá Stafafellskirkju Sveini bústjftra Bjarnasyni í Volaseli. Hallærisfé. Sýslunefndin í Strandasýslu hefir sfttt ril lands- hötðingja um gjafaf'é handa sýslubúum til að afstýra hungri og mannfelli, enn ekkert fengið, með því að slíkt fé er nú gersam- lega þrotið. Póstar (norðan og vestan) komu 17. þ. m. Norðaupóstr tafð- ist í 4 daga við Hvítá og síðan 5 daga í Norðrárdal í norðan- hretinu í t. m., enda var ófært að halda áfram í því veðri, af því að livergi var björg að fá handa hestum. Segir póstr þessa norðrferð hina verstu og ftskemtilegustn, er hann hefir f'arið, þótt menn gerðu honum allan greiða, sem þeir gátu; víðast hafi verið að kalla bjargarlaust bæði fyrir menn og skepnur. 6 hestar pftstsins gáfust upp á norðrleið, enn lifðu þó af. Tiðarfar er nú alstaðar um land hið æskilegasta. Fénaðarhöld eru voðaleg í Húnavatns og Skagafjarðar sýsl- um. Þar drapst fé þúsundum saman í hretinu i f. m., og eftir það ýmist úr hor eða hungri eða af slysum eða kvillum. — í Sveinstaðahreppi i Húnavatnssýslu hefir farizt og falliðum 1000 fjár og 40 hross. Þurfamenn tjölguðu þar jafnframt um 30—40. Líkar þessu eða engu betri eru ástæðurnar í mörgum sveitnm Húnavatnss. (Skagaströnd, Laxárdal, Víðidal, Miðfirði, Hrútafirði), og engu betra er í Skagafjarðars., sem sjá má af kafia úr bréfi þaðan, sem hér er prentaðr á eftir. Aílabrögð eru allgóð bæði nyrðra og vestra; bezti afli við 1887. ísaljarðardjúp og allgftðr undir .Tökli. Þorskafli og sildarafli á Eyjafirði. Þar náðist og talsvert at höfrungum. Hvali þrjá rak nyrðra; tvo á Tjörnesi og einn á Böggvés- staðasandi við Eyjafjörð. Hafis var fyrir öllu norðrlandi (milli Horns og Langaness) er pftstr fór suðr um. Að eins Eyjafjörðr auðr innan til. Bjargarskortrinn nyrðra er voðalegr, einkum í Húnavatns og Skagafjarðar sýslum og á útkjálkum Eyjafjarðar og Þiug- eyjar sýslna, og kveðr svo ramt að, að fólk liefir í sumum sveit- um sýkzt af liungri. Látinn er 2. maí Jftn Gnðmundsson á Mörk í Húnavatnssýslu, 28 ára að aldri, atgervismaðr og vel að sér. Hann hafði geng- ið á Möðruvallaskftlann, og var þar talinn einn meðal hinna efnilegustu námsmanua. Skagafjarðarsýslu. 1. júní. „Héðan eru að trétta meiri harð- indi enn elztu menn muna. Þegar áfellið gerði, var fé víða ftvist, og veit enginn hve margt liefir fent, at fé og hestum. Við- ast var heylaust, einnig fyrir kýr, og eru |iær nú víða að talla og sumstaðar fallnar. Féð, sem dautt er hér í sýslu, nemr þús- undum; sumir sauðlansir. Annað eigi sjáaulegt, enn nú sé voru- leg harðindi tyrir höndum og jafnvel manndanði, nema sjftriun reynist þvi arðsamari, ena nú er nm enga björg af honum að tala, enda lokar ísinn firðinnm enn og nær svo langt inn á lmnn, að engin veiðivon er við Drangey. sem fæðir árlega fjölda manna“. Suör-Þingeyjarsýtht, 6. júní. „Féuaðarhöld eru hér gftð, enda er Suðr-Þingeyjarsýsla bezti blettrlnn, sem ég hefi fréttir af norðan og austan lands“. Búnaör og landstjórn. Eftir Mngnús Jnnssan. (Niðrl.) Meiri árangr liefði þó eflaust sézt, ef féð til búnaðareflingar liefði verið meira, og sér í lagi hefði því verið varið að einhverju leyti ákreðið til búnaðar- mentunar, bæði til gagnlegra búnaðarskóla og prakt,- iskra búnaðarrita, sem aljiýða hefði eflaust getað lært af. Það sýnist svo sem fjárstjórn landsins sé ekki hagfróð, þegar litið er til þess hvernig tekjum landsins er varið. Hér um bil að eins */„, hluta af tekjum þess er varið til að þess efla atvinnuvegina og til þess að menta alla landsins bændr (þá menn, sem öll velferð þess livílir á), og gera þá hæfa til að stunda vel stöðu sína. Það er þó viðrkent. og það með réttu, að menn kunni hvorki að liagnýta sér frjóvgunarkraft landsins eða fara rétt, með afurðir þess. Þar á móti sýnist eins og stjórnin hafi fullkom- lega augu fyrir þvi, að nota tekjur landsins, þó ekki verði nú sagt, að það sé að öllu leyti til arðvæn- legra útgjalda, og vil ég í því efni að eins nefna tvær útgjaldagreinir, það er: ölmusustyrk lærisveina og eftirlaun embættismanna. Fyrir fast, að */40 liluta af landstekjunum eru menn keyptir inn á embættis- manna smiðjurnar, og hér um bil ý/1# liluta af lands- tekjunum er varið til eftirlauna handa þeim mönnum, sem fullkomin laun fengu fyrir starf sitt meðan þeir

x

Fjallkonan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fjallkonan
https://timarit.is/publication/122

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.