Fjallkonan - 27.01.1891, Síða 3

27. jan. 1891.
FJALLKONAN.
15
Eftir því sem ráða má af þessum skýrslum, sem
ekki er ástæða til að rengja, er efnahagr íslendinga
í Manitoba talsvert betri enn margir munu liafa bú-
ist við, og er það gleðiefni fyrir landsmenn þeirra
heima.
Tíðarfar er að frétta með póstum hið æskilegasta
á öllu landinu, frostalítið og snjólítið.
Afiahrögð. Á Austfjörðum heíir verið nokkur
síldarafli í vetr, einkum í Keyðarfirði. Á norðrlandi
aflalítið, nema góðr afli á Tjörnesi; lítilsháttar síld-
arafli á Eyjafirði. Óvanalegt aflaleysi við ísafjarðar-
djúp, enn vel fiskvart þar úti fyrir (í Aðalvík), er
síðast fréttist.
Skipstrand. 19. jau. strandaði suðr í Garði kaupfar
(„kútter") frá verslun Grams stórkaupmanns; kom frá
Þingeyri og ætlaði til Khafnar. Skipverjar komust
af. Skipið heitir „Peters", og var fermt kjöti, salt-
fiski og ull o. fl. —• Uppboðið er í dag.
Úti varð maðr á Svínadal í Dalasýslu í f. m.,
Sveinn að nafni, frá Hvítadal.
Hrukknanir. 26. nóv. fórst bátr á ísafjarðardjúpi
með 3 mönnum, formaðr Jón bóndi Haldórsson á
Hallstöðum.
4. des. fórst bátr í Jökulfjörðum; formaðrinn Hjálm-
ar Jónsson frá Höfða skolaðist á land með bátnum,
enn þrír menn druknuðu: Vagn Elíasarson frá Leiru,
Jónatan Jónsson frá Furufirði og Kristján Jónsson
frá Leiru.
Sjálfsniorð. 13. des. drekti sér gömul kona, Krist-
ín Sigurðardóttir í Hvammi í Dýrafirði, í lítilli á þar
nálægt.
Jarðskjálftar urðu 22. nóv. fyrir norðan og kvað
mest að þeim á Tjörnesi; segir „Norðrljósið11 að
steinhús haíi raskast á Héðinshöfða.
Prentsmiðja á Austfjörðum. Austfirðingar hafa
nú tekið rögg á sig að reisa aftr við prentsmiðju
sína; hafa að sögn stofnað nýtt hlutafélag í því skyni,
og ætla að gefa út blað í prentsmiðjunni með vorinu.
Heyrst hefir að kand. phil. Skafti Jósepsson, fyrrum
ritstj. Norðlings, muni verða ritstj. þessa nýja aust-
firska blaðs.
Blaðið „Lýðr“ hafði auglýst, að það mundi hætta
með þessum árgangi. Enn nú birtir blaðið aftr að
það haldi áfram og komi út tvisvar í mánuði, enn
helming andvirðisins skulu kaupendr greiða fyrir-
fram.
„Norðrijósið“ var mánaðarblað árið sem leið. Nú
á það aftr að koma út tvisvar í mánuði.
Málsókn út úr grein í „ísafold“. Sýslumaðr
Skúli Thoroddsen hefir birt í „Þjóðviljanum41, að hann
muni lögsækja Halldór skólakennara Briem fyrir grein
í 96. blaði ísafoldar f. á.
Rangárvallasýslu, í jan. „Tíðarfar úrkomusamt enn alloftast
auð jörð, það sem af er vetrinura. Er því fénaðr farinn að leggja
af, einkum hross, og eru margir farnir að hýsa þau, enn rosknu
fé er óvíða farið að gefa. — Veikindi ganga hér stöðugt, eink-
um lungnabólga og kvef og kíghósti í börnum, og hefir tölu-
vert dáið af gömlu fólki og börnum. Úr lungnabólgu er nýdá-
inn Árni bóndi Jónsson á Bjalla á Landi, gætinn bóndioggóðr.
— í haust týndist kvenmaðrfrá Snjallsteináhöfða á Landi, Þór-
unn Guðmundsdóttir, og er talið víst, að hún muni hafa fargað
sér i Kangá. — Bráðapest i fénaði hefir verið með versta móti
í vetr og mjög almenn; hefir drepið á mörgum bæjum þetta
frá 30 til 100 fjár. — Fjárheimtur urðu í haust i lakasta lagi
vegna dimmviðra ; þar á ofan bættist, að ekki er trútt um, að
sumir fjallkóngar hafi meiri hug á kútnum enn smöluninni, því
að sá ósiðr er almennr, að fjallmenn hafa talsverð vínföng með
sér. Béttadagrinn er hér einhver mesti gleðidagr á árinu og
streyma allir til réttanna, sem vetlingi geta valdið. — Allmiklar
hreyfingar eru hér að koma upp pöntunarfélagi11.
Rosmhvalanesi, 9. jan. „Þrátt fyrir hina óstöðugu og um-
hleypingasömu tið frá vetrarbyrjun til ársloka hafa hausthlutir
þó orðið talsverðir við sunnanverðan Faxaflóa. í Garði varð
hæsti hlutr 1000; meðalklutir þar 500—600. — í Keflavík og
Njarðvíkum urðu hlutir nokkuð lægri, enn aftr miklu jafnari.
í Höfnum og á Miðnesi vóru engir hlutir, enda gaf þar því nær
aldrei á sjó. — Með nýári hefir mjög skift um veðr; má svo
kalla, að síðan hafi hver dagr öðrum betri verið; enda hefir og
aflast töluvert í öllum veiðistöðum hér syðra siðan. — Allir, sem
sjó stunda hér við fióann, að undanteknum Garðmönnum, hafa
brúkað handfæri síðan á nýári; hafa þeir aflað alt að einu á þau
og hinir á lóðirnar; er það velfarið, þvi hætt er við, að nábú-
um Garðmanna hefði orðið ofraun að sjá þá afla vel á lóðina,
ef þeir hefði ekkert á færi fengið; er þá hætt við að margir hefðu
orðið til að brjóta hin nýju lög, sem ekki eru mjög vinsæl hér
vegna einkaleyfis Garðbúa. — Litlar vóru skemtanir hér um
hátíðirnar; þó má það telja, að leiknir vóru í Kefiavík sjónleikir
5 kvöld kringum nýárið. Yar fengið til þess sýslumannsleyfi,
og skyldi leyfi það borgað með 4 kr. til sveitar fyrir hvert kveld
er leikið var; enn leikendr höfðu ákveðið að ágóðinn af sjón-
leikum þessum skyldi verða til eflingar Good-Templar-stúku Kefl-
vikinga; enda vóru það og Good-Templarar eingöngu sem léku.
— Leikin vóru 3 stykki: „Narfi“ eftir Sigurð sýslumann Pétrs-
Prestrinn og ræninginn.
Hann tók nú konuna á hest sinn og stefndi að húsinu við
vaðið. Hann reið i hægðum sínum og konan hélt sér um háls-
inn á honum. Þegar hann kom heim undir húsið, sem stóð á
grænum bletti við fljótið, sá hann að margir menn riðu i hóp
ofan að vaðinu hinum megin. Fljótið var þar ekki dýpra enn i
kvið. Hann lagði konuna við húsdyrnar og tóku börnin þar á
móti henni grátandi og æpandi.
Áðr enn hann gat komist á bak aftr vóru hinir ríðandi menn
komnir yfir um.
„Það er James Watson“, tautaði ræninginn fyrir munni
sér.
„Bölvaðr morðinginn“, sagði Watson og skaut kúlu úr marg-
hleypu sinni, sem braut hægra handlegginn á ræningjanum.
Hann stóð grafkyr sem áðr.
Síðan skutu þeir félagar úr öllum byssunum i senn á ræningj-
ann. Hann hné niðr og flaut í blóði sínu, allr sundrflakandi
af sárum.
„Flytjið lík mitt til Pensonville og skilið til prestsins-----“
sagði ræninginn; meira gat hann ekki sagt. Hann var steindauðr.
„Ekki vantar ósvífnina og heimtufrekjuna, þótt hann sé kom-
inn i dauðann", segir Watson; „ég held það sé best að fleygja
hræinu í fljótið“.
Enn þá kom konan og sagði frá því, hvernig ræninginn hefði
bjargað henni. Kvaðst hún vita fyrir víst, að hann vissi gjörla
í hverja hættu hann steypti sér; það sæi hún á eftir.
Snemma morguns daginn eftir var líkið flutt í vagni til Pen-
sonville. Prestr stóð úti fyrir dyrum, og rétti vagnstjóri honum
seðil, kvaðst vera sendr frá James Watson. Prestr las á seðil-
inn og skoðaði siðan lík ræningjans í vagninum.
„Kærir bræðr“, sagði hann með mikilli alvöru. „Þessi maðr
leitaði guðs að síðustu, og hann svaraði honum undir eins. Þá
náð veitir hann að eins mönnum, sem mikið er í varið. Tom
Jarvis leitaði hingað. Þér eruð vist á sama máli og ég, að það
er skylda þessa safnaðar, að sjá um útför hans“.
______________ [Eftir Rudolf Schmidt].