Fjallkonan - 13.08.1895, Síða 2

134
FJALLKONAN.
XII 33
fyrir framkomu sína í því máli; það hefir honum
samt ekki þóknazt, heldr hreytt úr sér dálítilli bull-
grein í (ísaf.’ 7. þ. m., ekki um fiskimannalögin, heldr
slettur og háðglósur til mín og annars útgerðarmanns.
Enn það er eðlilegt, að honum mislíki við mig,
sem hefi vogað að hafa á móti gerðum hans, slíks
snillings, enn þeir sem muna hve mikill maðr hann
var, þegar hann kom fyrst til Rvíkr og fór á skútu
til hr. Geirs Zoéga, og þeir sem þekkja hvað hann
mannaðist undir Geirs stjórn, þeir álíta víst, að hr.
Geir Zoéga eigi annað af honum skilið, enn að hann
setji sig beint upp á móti honum og óvirði hann með
því að kalla orð hans ,gól\ Sannast hér sem oftar,
að engir menn eru óþakklátari og hrokafyllri enn upp-
skafningar.
Hr. Markús þykist hafa í (ísaf.’ í fyrra hrakið
það sem ég hefi sagt um farmannalögin, enn það á-
líta víst ekki margir nema hann. Enn það merki-
legasta er, að hann tekr það sjálfr fram, að ekki
hafi verið hrakið það sem ég sagði, að farmannalögin
bökuðu hverju skipi um 3—400 kr. skaða árlega
og bar Geir kaupm. Zoéga fyrir því; máske Markús
beri líka á móti því, sem hann þó heyrði, að það var
Geir Zoéga, sem bar upp á fundinum till. um uý fiski-
mannalög. E»að var líka Geir Zoéga, sem sagði, að
það dytti víst engum í hug, að kjósa Markús til að
semja þau. Á þessu má sjá, að hr. Geir Zoéga er
ekki vel við farmannalögin, og ekki heldr við Mar-
kús sem fiskimannalaga-smið.
Enn það eru margir fleiri, sem ekki eru ánægðir
með farmannalögin. í (Andvara’ 1895, bls. 109, segir
alþingism. Sigurðr Stefánsson svo: (t. a. m. farmanna-
lögin, sem flestir eru nú sáróánægðir með, og sem
ekki verðr neitað, að í mörgum greinum geta alls
ekki átt við sjóferðir vorar og siglingar’. Þetta eru
mjög sönn orð, enda er ég reiðubúinn til að sanna
hvenær sem er, að farmannalögin hafa bakað þil-
skipaútgerðinni stórtjón.
Það er hlægilegt, þegar Markús fer að Iátast
vera talsmaðr sjómanna. Hann er ekki taismaðr ann-
ara sjómanna enn skipstjóra. Ég hefi sagt það áðr,
að hvað hásetum á þilskipum viðvíkr, þá mundu þeir
sannarlega skoða huga sinn áðr enn þeir færu út í
þilskip, ef þeim væri sagt áðr að farmannalögunum
yrði beitt, enn sem stendr vita þeir að þeim er ekki
beitt við þá; og helzt af öllu vildi ég óska að hr.
Markús léti þilskipaútgerðina alveg hlutlausa, að
minsta kosti þangað til hann íer sjálfr að gera út
þilskip og fer að fá þekkingu á því.
Vonandi er, að fortölur hr. Markúsar hafi ekki
þau áhrif á þingið, að það samþykki ekki hið nýja
fiskimannalaga írumvarp, því þingmönnum er full-
kunnugt um, að farmannalögin eru óvínsæl, hvað sem
þessi eini maðr segir.
Það er satt, við höfum hvorugr komist innfyrir
alþingishúsdyrnar sem löggjafar og þurfum hvorugr
annan að öfunda af því. Aldrei hefi ég heldr sent
snikjupoka þangað inn í von um nokkur hundruð
krónur. Það þætti mér óvirðing.
Það er leiðinlegt, að mega ekki tala um opinbert
mál, án þess að komast í persónulegar deilur. Enn
það vildi ég ráðleggja Markúsi að fara nú ekki að
skamma Sigurð Stefánsson, þótt hann sé á sömu skoð-
un og ég um farmannalögin, sízt meðan á fjárlögun-
um stendr. Það gæti dregið dilk á eftir sér.
Að slæpast endiiangt sumarið, og ganga á milli
til að spilla og sundra nytsömu málefni undir því
yfirskyni, að látast vera talsmaðr (fyrir fólkið’, mundi
meðlimum útgerðarmannafélagsins ekki þykja heiðar-
leg atviuna.
Nesi, 10. ágúst 1895
Guðmundr Einarsson.
Prentun ísl. frímerkja og bankaseðla.
Eftir Sigm. Guðmundsson prentara.
Fyrir löngu síðan stakk ritstj. (Fjallk\ upp á því,
að prentuð væri ný frímerki til ábata fyrir landssjóð.
Nýlega hefir dr. Ehlers stungið upp á hinu sama, til
styrktar holdsveikis-spítala, og hefir nú þingið loks
þetta frímerkjamál til meðferðar.
Dr. Ehlers tekr það fram, að nauðsynlegt sé
að frímerkin séu falleg, og mundi það áreiðanlega
auka eftirsókn útlendra frímerkjasafnenda.
Það verðr að vísu naumast sagt, að frímerki þau
sem nú gilda hér séu Ijöt, enn að segja það, að þau
séu smeklckg eða fálleg, getr að eins sá, sem lítið —
eða ekkert — vit hefir á þesskonar.
Fyrst og fremst eru engir drættir (Jeikning’)
á þeim nema kröna, horn, laufblað, og auðvitað lands-
nafnið og gildi frímerkisins með stöfum; þar að auki
eru litirnir á flestum frímerkjanna óhentugir, og á 3
aura frímerkjunum hreint öhafandi, á 6 aura lítt þol-
andi. Rauði litrinn á 10 aura frímerkjunum væri
einnig óhafandi, ef myndir ættu að prentast á frí-
merkin.
Amerísku Columbusar-frímerkin eru hin falleg-
ustu er ég hefi séð. Sænsk frímerki eru vel prentuð,
einnig sum hinna frakknesku; þýzk og ensk frímerki
mega yfir höfuð heita ómynd, og virðist Danskrinn
hafa haft þau til fyrirmyndar.
Ef prenta ætti frímerki með myndum — eins og
Ehlers bendir á — þá væru dimmgrænir og dökkbláir
litir hentugastir, því með þeim takast fíngrafnar mynd-
ir einna bezt, næst fínu svörtu bleki, sem naumast
þætti eiga við á frímerki; rauðir og gulir litir eru
óhæfir á myndir nema sem (tón’-litir.
Ef myndir ætti að prenta á fríinerkin, þurfa þau
að vera álíka stór og Columbusar-írímerkin, til þess
að myndin geti orðið nokkurnveginn skír, t. d. af
landgöngu Ingólfs, Heklu eða Geysi, o. s. frv.; 10,
20 og 40 aura frím. mættu vel vera stór, þar eð
sjaldan þarf að nota meira enn eitt eða tvö af þeim
á bréfsumslag; 3, 6 og 5 aura frím. ættu að vera
minni, vegna þess að oft verðr að setja mörg af þeim
á sama bréfið.
* * *
Enn þó að íslenzku frímerkin séu ekki sem á-
kjósanlegast af hendi leyst, hvað prentun snertir, þá
eru þau sannarlegt (meistarastykki’ borin saman við