Fjallkonan - 06.08.1897, Blaðsíða 2

122
FJALLKONAN.
XIV 31.
Guðm. Guðmundsson verzlunarmaðr á Eyrarbakka,
3. verðl, 30 kr., Sigfúa Einarsson söðlasmiðislæri-
sveinn, ættaðr úr Múlasýslum (Fljótsdal); 4. verðl.,
20 kr., Einar Þorgilsson hreppstjóri í Hlíð í Garða-
hreppi.
Yerðlaunaféð gaf stórkaupmaðr Jón Vídalín, og
að auki 50 kr. til annars kostnaðar við hátíðarhald-
ið, alls 200 kr.
Því næst var þreytt kapphlaup á sama stað, Rauð-
arártúni. Fyrst reyndu sig börn á aldrinum 6—10
ára, 40 faðma, og varð sveinninn Sigurðr Markús
Þorsteinsson fljótastr, á 15 sekúndum, verðl. 5 kr.;
og af telpum Þórunn Brynjólfsdóttir, á 16 sekúnd-
um, verðl. 2 blómstjakar. Þá reyndu sig 10—12 ára
börn, 80 faðma, og varð fljótastr Vilh. Finsen skóla-
piltr á 28 sekúndum, verðl. 5 kr. Þá 12—15 ára
börn 120 faðma; þar varð Hannes Helgason fljótastr,
á 47 sekúndum, verðl. 5 kr. Loks karlmenn eldri
enn 15 ára, 200faðma; fljótastr varð Pétr Þórðarson
hreppstjóri frá Hjörsey, á 71 sekúndu, verðl. ferða-
veski. Af kvennmönnum eldri enn 15 ára gaf sig
engin fram til kapphlaups. Skeiðvöllrinn var að eins
40 faðmar, og urðu þeir, sem lengra hlupu, því að
snúa við, og hlaupa hann fram og aftr, 2, 3 og 5
ferðir.
Þá reyndu nokkrir drengir 3 leggja hlaup, þ. e.
2 og 2 saman, með samanbundnum fótum, hinum
vinstra á þeim til hægri handar, enn hægra á hin-
um; fljótastir úrðu þeir Jón Lárusson og Júlíus Árna-
son, 40 faðma á 23 sekúndum; verðl. 6 kr.
Loks reyndu sig nokkrir á að stökkva, bæði lang-
stökk og hástökk. Langstökk tókst Vilh. Finsen
skólapilti bezt, 12x/a fet, verðl. seðlaveski og úrfesti;
enn hástökk Jóai Blöndal læknaskólastúdent, 2 álnir
3 þml., verðl. stundaklukka og seðlaveski.
Kvceðin, sem sungin vóru, eru þannig:
ísland.
Oft minnast þin, fsland, á erlendri slóð
Þeir arfar, er fjaryistum dvelja,
Og saknandi kveða sín landmuna ljóð
Og ljúfan þér minnisdag velja;
Þó milli sé úthafsins ómælis röst,
Þú ei hefir slept þeim, þín tök eru föst.
Mnn oss þá, er.ættjarðar búum við brjóst,
Ei blóðið til skyldunnar renna?
Því bvar mundu eldar svo hýrt og ljóst
Sem beimlands á örnunum brenna,
Og blasa’ ei bér við oss þau bólin vor,
Þar börn böfum leikið og fyrst stigið spor?
Já, verjum þess sóma og hefjum þess bag,
Þá höldutn vér réttlega þess og vorn dag.
Ó styrkist til hauðurs vors tryggðanna taug
Og tjáð verði í reyndinni skýrast,
Að hugð fylgi málinu og munur ei laug,
Sem móðurjörð heitið vann dýrast,
Yort fornaldar, nútíðar, framtiðar láð,
Þú farsælt þá verðr í lengd og í bráð.
Stgr. Th.
Alþingi.
í ægum alda straumi
þá á oss röðull skein,
var fult af gleði og glaumi
þá glóði ástin hrein.
Landvættir landið vörðu
og létu ekkert ná
að beita hatri hörðu
og herja landið á.
Enn tíminn tók að breytast
og tign og manndáð hvarf,
og þjóðin fór að þreytast,
og þessum glcymdi arf;
þá svefn og doða drungi
á dala-vættir sveif,
og illur þrauta þungi
með þjáning landið hreif.
En sól úr svölum öldum
með söng og glaumi steig,
og dreifði diunga köldum
með dýrri frelsis veig;
hún vakti drótt úr draumi
og dáið fjör og hrós
og þrótt með þakkar glaumi
við þúsund ára ljós.
Hún vakti vættir nýjar
og veitti krapt og þor
með óskir hugar hlýjar
að hitta feðra spor;
á þingi þær nú sitja
með þjóðar ráðin sling;
þar aldir aflsins vitja,
er ekkert draumaþing.
Alþing! þú altaf heitir
vort óskaharnið kært!
Landvætta ljúfir reitir,
landvarnar vígið skært!
Landvættir í þér lifa,
landverðir kúgun mót,
sem aðrir ekki bifa
og ekki skelfa hót.
Sjá, himinn og grundin og girðandi sær
Og gnípur og vötnin, er streyma,
Og túnin og bærinn og tindarnir fjær
Alt tjáir: „Hér eigið þið heima“.
Oss fætt hefir land þetta, fóstrað og nært,
Það framvegis byggjum og oss er það kært.
Því vitum vér einnig, að arf hlutum þann,
Sem eigum vér sjálfir ei aðrir;
Vort eigið, sem gott er, víst gagnast oss kann,
Því girnumst ei lánaðar fjaðrir;
Enn virðum vort þjóðerni, og vörðum vort jeg
1 veikleika sterkir, þó auðnan sé treg.
Ei nægir að slíkt hljómi á munni hvers manns,
Vorn móð og vom kjark skulum brýna,
Að vér séum brotnir af bergi vors lands,
Það ber oss í verkinu að sýna;
A þessum dýrðar-degi
vér drottin biðjnm nú,
hann yfirgefi eigi
vort aldna heimabú,
og styrki alla yður
sem alþings byggið sal —
samheldi, fjör og friður
í framtíð drottna skal.
Ben. Gröndál.
Beykjavík.
Þar fomar súlur flutu á land
við fjarðarsund og eyjaband,
þeir reistu Reykjavik.
Hún óx um tíu alda bil,
naut alls sem þjóðin hafði til,
varð landsins högum lík. —