Fjallkonan - 31.12.1898, Blaðsíða 2

202
FJALLKONAN.
61.—52.
blóðrás og vatni í heilanum. Yfir höfuð hefir sýkin
verið of lítið ransökuð til skamms tíma, og læknistil-
raunirnar gagnslitlar.
Schmith dýralæknir hefir farið nýjar leiðir og
komist að þvi, að sjúkdómurinn væri aðallega í júfr-
iau, af þvi að þar fer fram óeðlileg breyting. í
mjólkurefnunum; myndast þannig eiturefni, sem
færast út í blóðið og gera allar taugar máttlausar.
Schmith gerir þvi allar lækningatilraunirnar eingöngu
við júfrið, með því að spýta lyfinu, sem er uppleyst
joðkalium, inn um spenana og inn í mjólkurkyrtlana,
og árangurinn af þessari meðferð er alveg undrunar-
verður. Undir eins að nokkrum stundum liðnum
getur skepnan lyft höfðinu, þó hún hafi verið alveg
máttlaus, og jafnvel sama daginn staðið á fætur og
farið að éta. Ég hefi haft tækifæri til að reyna
þetta lyf, og hefi til þessa séð, að það hefir haft
hinn sama framúrskarandi árangur, sem Schmith
hefir reynt, en hann hefir með tilraunuui sínum get-
að lælcnað 94 doðakýr af hundraði.
Mér hefir fundist sjálfsagt að birta þetta almenn-
ingi, til þess að reyna að koma i veg fyrir hið
mikla tjón, sem leiðir af þessari sýki. Það verður
oft að slátra vænum kúm án þeas í dýralækni náist
en það ætti ekki að gera framar, þar sem kalla
má að lækna megi sýki þessa æfinlega.
* *
*
Pessi grein hefir áður verið prentuð í „Kvennablað-
inu“, en húc þykir þess verð, að sem flestir esi hana,
og er hún því prentuð hér upp. Hér á landi gerir
þessi sýki mikið tjón. ,
Þess skal getið, að Magnús dýralæknir Einarsson
hefir reynt þessa lækningaaðferð nokkrum sinnum og
tekist mjög vel, en ekki álítur hann að svo stöddu að
hún 8é annara meðfæri eu dýralækna. Æskilegt
væri þó, að dýralæknirinn gæfi almenningi leiðbeiningu
um meðferð sýkinnar og þessa nýju lækningaraðferð
svo að fleiri eu dýralæknirinn gæti reynt hana, af
því að svo er ástatt hér á landi, að fæstir geta náð
í dýralækni. ___________
og engum í dag mun það reynast ráð
að rða 4 Garðasjð.
Ó, guð minn!---------ég sagði ekki svo sem neitt,
en særandi kaldlega hlð;
mitt glott heflr ef til vill hitrara hitið
en brimið í Garðasjð.
Ég Bá honum brá, og hann beit á vör,
og brýrnar að nefinu drð,
og sagði: Dú, hjartað mitt, hugsa skalt ei
að hræðist ég Garðasjó.
Hann kysti mig ekki, en kallaði á hina,
og knörrinn úr naustinu drð,
og hvatlega sá ég hann stýra frá strönd
og stefna út á Garðasjð.
En aldrei svo öldruð verð ég
að ekki muni ég þó
þann dag — það veður — þau dauðahljóð,
— þær dunur í Garðasjð.
Hann hrast á um hádegisbilið
og brátt fyrir sðlina dró,
og það voru ægileg undur að sjá,
hvað hann umhverfði Garðasjð.
Um flóann þverann stóð ferlegur bylur
er feykti krapa og snjó.
Og þytur í bylnum biandaðíst saman
við brimhljðð frá Garðasjó.
Mér var ekki hægt um huga þá
og hjarta mitt ákaft slð;
og æðarnar belgdust, sem öldur þær
er æddu um Garðasjð.
4
Að endingu eygði ég seglið,
en af og til hvarf það mér þð,
og seglið ég þektí, og þrátt fyrir hylinn
ég þaut o’nað Garðasjó.
Og, guð minn gðður! — að sjá það sog
er sandinn frá botninum grðf.
Hann stýrði’ upp á lífsvon í brimgarðinn beint
til að bjargast frá Garðasjð.
En forlagalega fór það alt,
og flötu skipinu slö,
og enginn við réð í ósköpum þeim
hinn aflramma Garðasjó.
Ekkjan.
og drepur á gluggana snjð,
og mér finst, sem brimhljöðið berist til mín
frá beljandi Garðasjó.
Þið hamslausu vertíðar-veður,
sem veitið ei hvíld eða rð,
þið færið mér minningar hrellandi heim
frá hamrömmum Garðasjð.
Sú árdegis-stund var svo inndæl og blíð,
i austrinu sðlin hlð,
en norðrið var þakið með skuggaleg ský,
sem skygðu’ yfir Garðasjð
Dað var logn, en aldan var afar-þung
og upp eftir sandinnm þvó,
og bðndi minn áleit það ískyggilegt
að eiga við Garðasjð.
%
*
Hann sagði við háseta sina:
Mér sýnist hafaldan grðf,
Ég leit hann í löðrinu snöggvast
er landaldan sandinn upp grðf;
ég heyrði’ ekki vel, hvað hann hrðpaði þá,
svo hátt lét í Garðasjð.
Ég sá hann ei framar. Hann færðist í kaf
og ferlega í briminu hlð,
og likinu sogaði landi frá
og langt út í Garðasjð.
Dið hamslsusu vertíðar-veður,
sem veitið ei frið eða ró,
þið færið mér mannsins mins andiátsöp
frá organdi Garðasjó.
Og svo, þegar syrtir að kveldi,
ég sé hann — ég hef ekki ró, —
hann kemur, með þekkjanlegt viðmðt og vöxt
og — votur úr Garðasjð.
Hann starir svo óðslega á mig,
með augunum brostnum af sjð;
ég skil það — hann kennir mér altaf um
þá ðfór í Garðasjð.